คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : The Story Just BeGin !!
เคยมีบางอารมณ์...ที่คุณรู้สึกสับสนในตัวเองบ้างมั้ยครับ???...อ่า...งงเหรอคับ-_-;…อือ...ผมจะอธิบายยังไงดี...ก็แบบ...-_-;;;..งั้นลองฟังเรื่องผมดูนะครับ…แล้วช่วยบอกทีว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่!!....ห๊ะ...ชื่อ..อ๋อ..ชื่อผมเหรอ...ผมอึนฮยอคแจ อายุ 17 ปีครับ ขอโทษที่บอกช้า ยังไงก็ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ!!!^0^
………………………………………………………………………………………
ในช่วงก่อนปิดภาคเรียนฤดูร้อน ออกจะดูเป็นธรรมดาด้วยซ้ำที่นักเรียนจะขวักไขว่หาโบชัวสถาบันกวดวิชากันให้ควับ ผมเองก็คนหนึ่งล่ะครับ ด้วยความที่เกิดในบ้านนอกคอกนา แถวบ้านไม่มีสถาบันกวดวิชาดังๆกะเค้า แต่เผอิญป่ะป๊ากะม่ะม๊ามีกะตัง ก็เลยต้องหาที่เรียนตามเทรนกันซะหน่อย ความจริงปีที่แล้วผมก้อไปนะ แต่ก้อไม่ได้อะไรนักหรอก นอกจากหนังสือกวดวิชาหนาๆหนักๆกะกระเป๋าที่สถาบันเค้าแจกให้ 55+...-_-“
-----พักเที่ยง-----
“ อึนฮยอค!!!ปีนี้แกจะลงที่ไหนบ้างวะ!!! ” เสียงโวยวายคุ้นหูดังง่องแง่งๆอยู่ข้างๆผม ก้อไม่ใช่ครัยที่ไหนหรอกคับ ‘’ ไอ้ดงแฮ ‘’ เพื่อนสนิทผมเอง มันกำลังดูโบชัวที่วางกองอยู่บนโต๊ะอย่างขะมักเขม้น พูดถึงมัน...ก้อคงจะบอกได้แค่คำเดียวว่า...เป็นผู้ชายที่ดูผิดกับรูปลักษณ์ภายนอกอย่างแรง !!! ทำไมน่ะเหรอคับ ก็ภายนอกมันออกจะเกๆ(เกเร) แต่ความจิงเด็กเรียนโคตรๆ เคยมีครั้งหนึ่ง ผมแอบเอาโจทย์ของอะไรก้อไม่รุมาให้มันทำ แล้วมันทำไม่ได้ รู้ป่ะคับ...มันถึงกับต้องลาป่วยเพราะอาการเครียดเกินขนาดเลยล่ะครับ!!!
“ แกลงไหน ชั้นก้อลงนั่นแหละ ” ผมตอบสั่วๆไปเพราะยังไงมันก้อคงจะเลือกแต่สถาบันที่ดีๆอยู่แล้ว...เป็นไง...ผมฉลาดมั้ยคับ?^^
“ เออ...แล้วปีนี้ มีครัยจะไปอยู่หอเดียวกะเรามั่ง ” ผมถาม...
“ ไม่รู้ดิ ก้อน่าจะเหมือนเดิม แต่เห็นปีนี้พวกซองมินจะไปอยู่ด้วยไม่ใช่เหรอ... ” มันทำหน้าครุ่นคิดนิดหน่อยก่อนตอบ แล้วก้อก้มลงไปดูโบชัวต่อ
“ ซองมิน....~ _ ~???...คัยอ่ะ... ”
“ -_-...เรียนด้วยกันมาตั้งนานยังไม่รู้จักอีก ไอ้งี่เง่านี่..เด๋วพ่อปั๊ดถีบซะเลยหนิ... ”
“ เออๆๆ...รู้แล้วน่า..วู้ๆ..ไปดีกว่า... ” ก่อนที่ดงแฮจะถีบผมจิงๆ ผมก้อสะบัดตูดเดินออกจากห้องมาแล้ว ผมเดินลัดเลาะตามอาคารเรียน ชะโงกหน้าดูโน่นดูนี่ไปเรื่อยตามประสาลิง...เฮ้ย!!...ไม่ๆ....ตามประสาคนหน้าตาดีต่างหาก^^…โอ๊ะ...นั่น พูดถึงเมื่อกี้ก้อเจอเลยแฮะ...ลีซองมิน...หมอนั่นเป็นเพื่อนของผมมาตั้งแต่สมัยมอต้นแล้วล่ะครับ แต่ก้อไม่ได้สนิทกันเท่าไหร่ ให้พูดถึงมันเหรอคับ...อือ...กระต่ายคับ!!!...ห๊ะ...ให้พูดถึงเรื่องเรียน...-_-“… ก้อแบบมันก้อไม่ได้ตั้งใจเรียนอะไรมากมายนะคับ แต่หัวไวโคตรๆ เวลาอาจารถามว่านักเรียนเข้าใจมั้ยคะ ผมก้อเห็นแต่มันร้อง อ๋อ อยู่คนเดียว....ห๊ะ...ให้เทียบกับผมเหรอ... -_-“…อ่า...อย่าไปพูดถึงมันเลยครับT^T ……………………………………………………………………………………….
ผมยืนมองมันจากอาคารเรียนอยู่นานจนมันเองก้อรู้สึกตัวว่ามีคน(แอบ)มอง...มั้ง??? ไอ้มินเลยเงยหน้ามามองผม
“ อึนฮยอค!!!^O^ ”
“ อะไร!!..- -“... ”
“ รออยู่นั่น เดี๋ยวขึ้นไปหา!!...”
“ เออ!!! ” …ไอ้นี่ไวจิง หายไปไหนแล้ววะ- -*แล้วเมื่อกี้มันทำอะไรดูลับๆล่อๆชอบกล!!!
“ แฮ่กๆๆๆ...นี่ๆ....เรื่อง...หอ...อ่ะ...แฮ่กๆๆ ” 0.0!! มาตั้งแต่เมื่อไหร่?
“ อะไร? พูดอะไร ฟังไม่รู้เรื่องเว่ย- -* ”
ไอ้มินทำท่าพระปรางค์ห้ามญาติใส่ผม มืออีกข้างจับหน้าอกตัวเองไว้ เหมือนกำลังพยายามควบคุมจังหวะการหายใจของตัวเองอยู่ พอเริ่มเข้าที่ มันก้อเริ่มพูดอีกครั้ง
“ เรื่องหออ่ะ ปีนี้ชั้นจะไปอยู่หอเดียวกับนายนะ^^ ”
“ อ๋อ...ดงแฮบอกชั้นแล้ว แล้วมีแค่นายคนเดียวเหรอ...”
“ ไม่ๆ คิบอมก้อไปด้วย^O^ ”
“ อือ...ก้อดี ” ผมพยักหน้าเนิบๆรับคำมัน หมอนี่...ยิ้มน่ารักดีแฮะ..น่ารัก???...น่ารัก!!!...นี่ผมเอาสมองส่วนไหนไปคิดเนี่ยยยย...มันเนี่ยนะ” น่ารัก ”...TOT !!!!...
“ งั้นชั้นไปก่อนนะ...ยังทำภารกิจไม่เสร็จ...” เสียงของหมอนั่นทำให้ผมหลุดจากภวังค์ชั่วขณะ
“ ภารกิจ?? ”
“ ใช่ๆ ”
“ ภารกิจอะไร?... ”
“ อยากรู้เหรอ^^ ”
“ ก้ออะไรล่ะ...- -* ”
“ งั้นตามมา... ”
ความสงสัยของผมบวกกับคำเชิญชวนของมัน ทำให้ต่อมเจือกของผมเริ่มทำงานทันที อยากรู้เหมือนกัน ว่าคนหัวไวอย่างมันจะทำภารกิจอะไร!! ผมเดินตามมันมาอย่างว่าง่ายเหมือน...ปังคุง...O_O!!...ลิงชิงแฟนซีแสนรู้..- -^
“ .......-_-;;;;… ” แต่ว่าสิ่งที่ผมพบ มันเหนือความคาดหมายจิงๆคับ...
“ เนี่ย...ชั้นรอตั้งนานแล้วมันก้อไม่พุ่งซะทีอ่ะ ~.~”
“ ....-_-^… .-_-^^…”
“ ชั้นก้อว่าชั้นทำถูกวิธีแล้วน๊าาา...เอ.. ” หมอนั่นยืนเกาหัวตัวเองแกรกๆมองกระดาษแข็งแผนเล็กที่ดูเหมือนว่าจะเป็นคำอธิบายอะไรซักอย่าง......แล้ว......ฟู่ๆๆๆ...ปุก!!!....เพี๊ยววววว
“ .....O_O!!!... ” พระเจ้า!!ผมอยากจะบ้าตาย!! จรวดอวกาศกำลังเฉี่ยวหน้าผมไปคับ ผมได้แต่ยืนเอ๋อ ผิดกับเจ้าของภารกิจที่ตอนนี้มันดีใจกระโดดเหยงๆยังกะได้ถ้วย
“ เย้ๆ...>_<...วุฮู้...สงสัยเป็นเพราะนายแน่เลยอึนฮยอค!! ไว้คราวหน้าชั้นพานายมาเล่นอีกดีกว่า...ฮี่ๆ ”
“ ไม่เอาแล่ว!!! ” ถ้าคุณเป็นผม คุณเองก้อคงทำใจลำบากที่จะรับเรื่องปัญญาอ่อนพรรคนี้ได้ นี่ผมต้องเสียเวลาอันมีค่ามาดูภารกิจติ๊งต๊องอย่างงี้เนี่ยนะ คุณอาจจะเคยเห็นขนมปาตี้ที่เค้าแถมจรวดอันเล็กๆกับเม็ดอะไรสีขาวๆ แล้วถ้าใส่น้ำมันจะพุ่งได้...ไอ้หมอนี่...ลีซองมิน...คนที่ผมเพิ่งชมไปหยกๆว่าหัวไว...มันเล่นอะไรอย่างงี้เนี่ยนะ!!.....โอย....สงสัยผมจะต้องเปลี่ยนคำพูดใหม่ซะแล้วล่ะคับ...แต่จะเป็นอะไร...คุณก็ช่วยคิดให้ผมหน่อยนะ ^-^
…………..ผมคิดอะไรเรื่อยเปื่อย พลางมองดูมันล้วงกระเป๋ากางเกงเอาจรวดอันต่อไปออกมาเล่นหลังจากเห็นผลในอันแรกแล้ว- -*...ให้ตายสิ...ดูมันมีความสุขซะเหลือเกิน...
ยังไงก้อช่วยกันเม้นด้วยนะคะ^^
ความคิดเห็น