While Snow flake are Dying

ลำดับตอนที่ #3 : ๐Ch1-1๐ Me Myself and I [100%]

Chapter 1-2 : Me Myself and I

...........

ย้อนเวลากลับไปสองเดือนก่อน

..........


ฉันนั่งอยู่ในห้องมืดๆ.. ไม่มืดหรอก แค่ไม่สว่างมากแค่นั้นเอง โดยมีแสงจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ ส่องหน้าฉันอยู่ ไม่ได้ทำอะไรพิเศษ

นั่งตามข่าวศิลปิน และท่อง ล่องลอยไปเรื่อยๆ ในยูทูป. ชีวิตฉันไม่ได้พิเศษอะไรไปจากคนอื่นเลย ทุกอย่างเรียบง่าย

เรียนก็ไม่เก่ง แถมขี้เกียจอีกต่างหาก แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ไม่เคยสอบตกนะ นั่นเป็นอะไรที่ฉันภูมิใจในตัวเองมาก(ตรงไหน)

"เนสสสสส ลงมาเอาแอปเปิ้ลไปกิน อย่านั่งอยู่หน้าคอมฯนานๆหล่ะ สายตาเสีย" แม่ตะโกนมาจากชั้นล่างของบ้าน

"ค่าาา แปปนึงนะ " ฉันตะโกนตอบแม่

ไม่แปปหรอก ฉันก็พูดอย่างงี้ประจำ แต่กว่าจะลุกออกมาจากหน้าคอมฯได้เร็วสุดก็ห้านาที ช่างเป้นเด็กที่แย่จริงๆ

"ตึ่งตึงตึ้งงงงง" เสียงทักจาก MSN เด้งขึ้นมา เห~ ปกติไม่ค่อยจะมีใครทักฉันมานี่หน่า ใครมีเรื่องอะไรกันนะ??



` LaRki eeE พูดว่า: ทักทายจ้าน้องเนสสสส
((Naze _11 พูดว่า: อ่อ ทักทายค่ะพี่ลาร์ค มีไรหรอ??
` LaRki eeE พูดว่า: ไม่มีอะไรหอกจ้า อยากทักเฉยๆ 555 ไม่ได้หรอ
((Naze _11 พูดว่า: ก็ไม่ได้ว่าอะไรหนิ -w-//
` LaRki eeE พูดว่า: อ่านะ แล้วทำไรอยู่
((Naze _11 พูดว่า: ก็เรื่อยๆอ่าไม่มีไรทำ



แล้วฉันก็นั่งคุยกับพี่ลาร์ค ถามสารทุกข์สุกดิบ ตอนแรกก็ตกใจคิดว่ามีอะไร ก็นะพี่เขาแค่ไม่มีอะไรทำ

เฮ้ยยยยยยย ลืมไปหยิบแอปเปิ้ล . ฉันรีบวิ่งลงไปเอาแอปเปิ้ล แล้ววางไว้ที่ข้างๆคอมพิวเตอร์

ชีวิตฉันนี่ช่างไม่มีอะไรเลยจริงๆ... ปกติสุดๆ ว่าแล้วเลยหยิบโทรศัพท์แล้วโทรหาเกรซ

"ตู๊ดดดดตู๊ดดดดดดดดด" รีบๆรับสักที่สิ ทำอะไรอยู่นะ

(ฮัลโหลลลลล ว่าไงเนส??) เสียงเกรซดังมาจากปลายสาย

(เบื่อนิดหน่อยหน่ะ ไปเที่ยวเป้นเพื่อนกันหน่อยดิ)

(เอาดิ ไปไหนดีอ่ะ?? )

(สวนใต้สะพาน ข้างบ้านเค้าก็ได้) ฉันคิดเสนอไอเดีย เพราะคิดที่ไหนไม่ออกแล้ว

(โอเค งั้นอีก สิบนาทีเจอกัน บายจ้า)

(อื้อบาย) หลังจากวางสายจากเกรซฉันก็พิมพ์ข้อความในหน้าต่างสนทนาของพี่ลาร์ค



((Naze _11 พูดว่า: เนสออกไปข้างนอกแล้วนะคะ บ๊ายบายยย


แล้วฉันก็ปิดคอมฯ และคว้ากระเป๋าเตรียมออกจากบ้าน

"ม๊าา เนสออกไปข้างนอกแปปนะเีดี๋ยวมา" ฉันตะโกนบอกให้แม่รู้

"ไปไหน? กับใคร??" แม่ตะโกนมาจากในครัว

"ไปกับเกรซ กลับมากินข้าวเย็นนะเตรียมเผื่อหนูด้วยยย " ฉันตะโกนหาแม่แล้วเดินออกจากบ้าน

"จ้า ระวังตัวด้วยนะ" แม่ตะโกนไล่หลังมา

ฉันเดินออกจากซอยหมู่บ้าน คนในหมู่บ้านนี้ฉันแทบไม่รู้จักเลยสักคน

ไม่ค่อยจะรู้จักเพื่อนบ้านคนไหนเหมือนคนอื่นที่ทักทายคนไปทั่ว มนุษยสัมพันธ์ไม่ดีก็อย่างงี้หล่ะนะ

พอถึงหน้าปากซอยฉันก็เจอของบางอย่างตกอยู่  หืม?? อะไรหน่ะ ฉันนึกในใจ พอก้มลงไปมอง

...จี้รูปตัวQ??... ของใครกันนะ?? ฉันหยิบมันขึ้นมาปัดฝุ่นที่เกาะออก มันเป็นจี้ที่สวยมากเลยนะ..

"เก็บไปเถอะถ้าอยากได้หน่ะ" ป้าคนหนึ่งที่อยู่แถวนั้น หันมาบอกฉัน เมื่อเห็นฉันทำท่าสนใจจี้อันนี้

"เอ๋ เก้บได้หรอคะ แล้วใครเป็นเจ้าของหล่ะ" ฉันถาม เพราะไม่กล้าเก็บของของคนอื่นที่ไม่ใช่ของฉัน

"มันไม่มีเจ้าของหรอก เพราะ จี้มันจะเป็นคนตามหาเจ้าของเอง ตอนนี้เป็นของหนูแล้ว เก็บไป"

ฉันปัดฝุ่น เช็ดทำความสะอาด และเก็บเข้ากระเป๋า แม้จะยังสงสัยและหวั่นๆอยู่นิดหน่อยว่าเก็บได้จริงหรอ

แต่เพราะอะไรบางอย่างที่มันดึงดูดและน่าสนใจ จนทำให้อยากเก็บเอาไว้ติดตัวตลอดเวลา

"ขอบคุณนะคะ คุณป้า " ฉันยิ้มแล้วโบกมือให้คุณป้าในขณะที่รีบวิ่งไปที่สวนใต้สะพาน เพราะรู้ว่าอาจจะสายได้

ฉันเดินไปเรื่อยๆ จนมาถึงทางเข้าสวน มองเข้าไปข้างในแล้วก็รู้สึกสดชื่น ลมที่พัดมาทำให้อากาศไม่ร้อนจนเกินไป

"เห้!! เนสสสสส ทางนี้ๆๆ" เกรซตะโกนเรียกมาจากข้างๆใน ฉันเลยรีบวิ่งเข้าไปหา

"ชู่ววว -3- ตะโกนซะเสียงดังเลย คนมองกันหมดแล้วนะ" ฉันหันไปต่อว่าเกรซ เมื่อเห้นว่าคนรอบข้างเริ่มหันมามอง

ด้วยสายตาที่ไม่ค่อยจะพอใจสักเท่าไหร่ ฉันเลยหันไปโค้งหัวขอโทษด้วยความเขินอาย

"ไหนนน วันนี้พกอะไรมาให้เล่นบ้างน้าาา" เกรซฉกกระเป๋าไปจากมือฉัน แล้วทำท่าจะเทของออกให้หมด

"นี่เกรซซซซซ เอากระเป๋าเค้าคืนมานะ  - -++" ฉันพยายามจะคว้ากระเป๋าคืนจากเกรซ แต่เพราะเกรซเป้นคนที่สูง

และมือยาวกว่าฉันทำให้ฉันไม่สามารถแย่งกระเป๋า คืนมาได้ สุดท้ายเกรซก็เทของทุกอย่างออกจากกระเป๋าฉัน (เสียใจ)

"เกร๊งๆๆๆๆๆๆๆๆ" เสียงของบางอย่างกลิ้งกลงพื้น หืม?? อะไรตก

"เอ๊ะ? อะไรหน่ะเนส เดี๋ยวนี้แกพกของอย่างงี้ด้วยหรอ"

"หืม อะไรหรอ?? ฉันพกอะไร" ฉันถามด้วยความสงสัย เพราะฉันว่าวันนี้ฉันก็ไม่ได้พกอะไรพิเศษมานะ เกรซเลยหยิบของที่

เป้นตัวปัญหาขึ้นมาจากพื้นแล้วชูให้ฉันดู

"ก็จี้นี่ไง ปกติไม่เห็นแกจะพก" แล้วฉันก็เพิ่งนึกได้ว่าฉันเพิ่งไปเก็บของบางอย่างมา

"อ๋อออ เพิ่งเก็บได้ตะกี้หน่ะ อย่าสนใจเลย" ฉันพูดแล้วคว้าจี้ กลับมาเช็ดและเก็บใส่กระเป๋าเสื้อ ฉันเก็บของที่เกรซเท

ออกมากลับใส่ไปในกระเป๋าแล้วเดินต่อไป เพื่อหาที่นั่งมุมสงบๆนั่งพัก ท่าทางคนรอบข้างไม่ค่อยจะพอใจแล้วสิ...

ฉันเดินหาที่นั่งอยู่สักพัก แต่ก็หาไม่เจอเลย เพราะในวันหยุดแบบนี้คนก็คงเยอะเป็นธรรมดา แย่จัง...

ในระหว่างทางฉันก็คิดย้อนไปถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งจะเกิดขึ้นไม่นาน.. ตกลงจี้นั้นมันมีอะไรกันแน่นะ

ทำไมคุณป้าคนนั้นถึงพูดอย่างนั้น 'จี้จะเป็นคนหาเจ้าของเอง' งั้นหรอ?? หมายความว่ายังไงกัน

แล้วป้ารู้เรื่องจี้นั้นได้ยังไง เป้นคนที่เก็บจี้ไว้ก่อนหน้านี้หรอ แล้วเขาจะทิ้งมันทำไมกัน?

"เนสส นั่งตรงนั้นดีมั้ย?"  แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ทำไมจี้ถึงเลือกฉันหล่ะ??

"เนสสสสสสสสสส ได้ยินมั้ยยย!!"

"ห๊ะ!! อยู่แค่นี้ จะตะโกนทำไม " ฉันสะดุ้ง เมื่อเกรซตะโกนเสียงดังข้างหู

"ฉันเรียกแกตั้งหลายทีแล้ว แกอ่ะไม่ได้ยิน จะถามว่านั่งตรงนี้มั้ย เงียบดี" เกรซชี้ไปยังใต้ต้นไม้ต้นนึงใกล้ทะเลสาบ

"อือ ตรงนี้ก็ดีนะ ใกล้ทะเลสาบด้วย สวยดี" ฉันตกลงที่จะนั่งตรงนั้น เลยเดินไปวางกระเป๋า และนั่งลง

จริงๆ ฉันยังไม่รู้เลยว่ามาที่นี่ทำไม รู้แต่ไม่มีอะไรทำเลยชวนเกรซออกมา ฉันออกมาทำไมกันนะ

แล้วฉันก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ ฉันหยิบจี้รูปตัว 'Q' ออกมาดู มันสวยและดึงดูดจริงๆนะ ฉันยกมันขึ้นมา

หมุนไปหมุนมาและพยายามดูให้ครบทุกรายละเอียด มันไม่ได้สวยอะไรมากมายนะ ออกจะเก่าและสกปรกนิดด้วยซ้ำ

แต่ก็ไม่รู้ทำไม ฉันรู้สึกว่ามันมีสเน่ห์ และต้องมีอะไรบางอย่างแน่ๆ ฉันคงคิดไปเองมั้ง ช่างมันเถอะ

แล้วฉันก็เก็บมันลงกระเป๋า เหมือนเดิม กลับบ้านไปค่อยไปหาสายสร้อยมาคล้องแล้วกันนะ

ฉันคุยกับเกรซไปเรื่อยเปื่อย และมองชมวิวไปเรื่อยๆ บรรยากาศที่นี่มันสบายมากเลยนะ

ฉันเอนหลังนอนลงไปกับพื้นหญ้า ฮ้าาา~~ สบายจริงๆเลย อยากจะนอนอยู่ตรงนี้นานๆจังงง กี่โมงแล้วนะ?

'17.30 น.' เห แปปเดียวเอง ห้าโมงแล้วหรอ เร็วจัง

"เกรซ ห้าโมงครึ่งแล้วอ่ะ แกรีบกลับป่ะ??" ฉันถามเกรซเพราะกลัวเกรซจะกลับบ้านช้า

"อืม ก้คงจะต้องกลับแล้วหล่ะมั้งง แปปเดียวเองเนอะ"

"อื้อ ไว้เจอกันพรุ่งนี้ที่โรงเรียนแล้วกันนะ บายย" ฉันโบกมือลาเกรซ เกรซหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไป

ส่วนฉัน... ก็นอนอยู่ตรงนี้อีกสักพักแล้วกัน รู้สึกไม่อยากลุกไปไหนเลย.....

ฉันนอนไปได้สักพัก ก็รู้สึกว่าท้องฟ้าเริ่มจะมืดลงนิดนึงแล้ว ฉันควรจะกลับบ้านแล้วสินะ

ว่าแล้วฉันก็สะพายกระเป๋า แล้วเดินทางกลับบ้าน ระหว่างทางกลับจะเจอป้าคนนั้นมั้ยนะ??

ฉันเดินออกจากสวนและตรงกลับบ้าน เมื่อมาถึงที่เดิมที่ฉันเจอจี้เมื่อกี้ ฉันก็หยุดเดินแล้วมองซ้ายมองขวา

เพื่อหาป้าลึกลับคนเมื่อกี้ แต่ก็ไม่มีวี่แววของป้าคนนั้นเลย คงจะกลับไปแล้วหล่ะมั้ง??

ช่างเถอะ ฉันควรจะกลับบ้านดีกว่า

...

......




________________________________________________

|+| Everything have the mystery in itself...
________________________________________________



เพิ่งนึกได้ว่าควรจะแบ่งตอนนึงเป้นหลายๆพาร์ท
คนอ่านจะได้ไม่รู้สึกเบืื่อกับการอ่านยาวๆจนเกินไป
เอาเป็นว่าขอตัด Ch1-1 ไว้แค่นี้นะคะ
มารอติดตามกันว่า Ch1-2 จะเป็นยังไง
คอมเม้นให้กำลังใจกันด้วยนะคะ =]


JII< N:)