คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : D.S I: เสียงเพรียกหาแห่งเดรโก
D.S I: เสียงเพรียกหาแห่งเดรโก
เล่าขานกันมานาน....
ว่าดาวเคราะห์ที่เป็นสีฟ้าสุกใส แซมเขียวและน้ำตาล ที่ใครๆเรียกว่า “World” หรือ “โลก”
เล่ากันว่า ที่นี้ มีสิ่งมีชีวิตที่หลากหลาย และเล่าเป็นนิทานต่อๆกันมาว่า ....
ในโลกใบเล็กอันกว้างใหญ่ แบ่งเป็น 4 ดินแดนที่กินอาณาเขตมากมาย
หนึ่งคือ ลูเฟียร์ ดินแดนแห่งสายลม ต้นไม้ และลำธาร ดินแดนที่เต็มไปด้วยความอุดมสมบูรณ์มากมาย ทั้งพืชพรรณ สัตว์นานา รวมทั้งสิ่งที่เรียกว่า มนุษย์...
สองคือ ไฮฟาร์ต ดินแดนแห่งสายรุ้ง ทองคำประกาย และเงินระยิบระยับ ดินแดนแห่งความโชคดี ที่เต็มไปด้วยสีสันอันแสบตา แต่ก็เต็มไปด้วยความรู้สึกที่เรียกว่า สนุกสนาน
สามคือ เรฟีลดาย ดินแดนแห่งคมเคียว รัตติกาล และหยาดหยดของเลือด ดินแดนมรณา ที่ๆเงียบเหงา ไร้แสง ไร้ตะวัน ไร้ซึ่งสีสัน และความรู้สึก
สุดท้ายคือ ซีคาเร็ท ดินแดนแห่งปริศนา อำนาจแห่งเงา และพลังพิเศษ ดินแดนต้องคำสาป ที่ซึ่งผู้คนล้วนเสาะหา ว่ากันต่อๆมาว่า เข้าแล้ว จะออกไม่ได้...
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
เมือง เมอซิอาร์ [1 ใน 13 ดินแดนแห่งลูเฟียร์]
กลางจัตุรัสกลางเมืองที่ปูด้วยหินอ่อนหลากสีสันเรียงเป็นรูปดาบไขว้กับคทา อันเป็นสัญลักษณ์ประจำเมืองนั้น ไม่ได้เงียบเหงาเหมือนเมื่อ 5 นาทีที่แล้ว...
พลั่ก!
“แกตายซะเหอะ ย๊าก!”
สิ้นคำ ก็เกิดเสียงตุบๆตับๆผัวะๆดังขึ้นมา เสียงนั้นเกิดมาจากหญิงสาวร่างเพรียวระหงที่กำลังร่ายรำบทต่อสู้อันแสนน่ากลัวใส่แก่...ชายหนุ่มกำยำที่ยกมือขึ้นมาป้องกันได้อย่างยากเย็น เลือดสีแดงเข้มเริ่มไหลออกมาจากผมจนย้อมจากสีน้ำตาลอ่อนเป็นเข้มจนเกือบดำ ดวงตาสองข้างกำลังจะปิดลง
ปี๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ หยุดนะ!!!!
เสียงเป่าพลางออกคำสั่งของเจ้าหน้าที่ซึ่งกำลังวิ่งรี่มายังตรงจัตุรัสอย่างรวดเร็ว มือข้างหนึ่งของพวกเขาทั้ง 6 คน มีดาบที่ยังคงอยู่ในฝักอย่างดี
“ฮึ กะอีแค่เจ้าหน้าที่ 6 คน ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก!”ว่าแล้ว หล่อนก็ผละมือจากชายคนนั้น ทันทีที่เธอไป ร่างนั้นก็ล้มลงดังตึง เลือดกระจาย ดวงตาปิดสนิท มีเพียงลมหายใจอันแผ่วเบาที่บ่งบอกให้รู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่
หล่อนลงมือสู้กับเจ้าหน้าที่ด้วยเวลาอันสั้นพวกเขาก็ลงไปกองกับพื้นอย่างรวดเร็ว ผู้คนที่มองดูก็ไม่กล้าจะเข้าไปช่วย เพียงแต่ยืนดูเฉยๆด้วยสีหน้าหวาดผวา
“ก็บอกแล้วไง ว่าคนมันเก่ง ฮ่าฮ่าฮ่า”สาวเจ้ายืนหัวเราะอย่างอารมณ์ดีทั้งที่ดวงหน้าขาวสวยเปรอะเลือด นัยน์ตาสีแดงมีประกายท้าทายอยู่ตลอดเวลา เรือนผมสีเทาเข้มยาวคลอใบหน้า ร่างบางยังคงหัวเราะ ก่อนหยุดหัวเราะทันทีที่มีคนในชุดดำมายืนอยู่กลางจัตุรัสมองมายังเธอ
“มองหาไรห๊ะ”เธอถามด้วยดวงหน้ายิ้มๆ เหมือนยังอารมณ์ดีจากเรื่องเมื่อกี้อยู่
“ผมมาตามหาคนที่ชื่อ เชอรีล เดกรอสต์”น้ำเสียงราบเรียบทุ้มนุ่มที่บ่งบอกเพศเอ่ยขึ้น
“นายมาตามหาทำไม”เชอรีล เดกรอสต์ หรี่ตามองอย่างพิจารณา อารมณ์ขบขันพลันหายไปอย่างเร็วไว
“ผมไม่จำเป็นต้องตอบคำถามของคุณ ตราบใดที่ไม่มีประโยชน์”
น้ำเสียงตอกกลับมาที่ทำเอา แชซ แทบจะหน้าหงาย เธอเค้นหัวเราะ ก่อนจ้องเขม็ง
“งั้นเชิญนายตามสบาย ฉันเองก็หาประโยชน์อะไรจากนายไม่ได้เหมือนกัน”
สิ้นคำ คนในชุดคลุมดำพุ่งตัวมาอย่างรวดเร็วด้วยจิตอาฆาต แชซซึ่งรู้อยู่แล้วจึงหลบอย่างรวดเร็ว แล้วจัดการดึงผ้าที่คลุมศีรษะอีกฝ่ายออก หมายจะเห็นหน้า
ที่ทำเอาหล่อนถึงกับตาค้าง
เรือนผมสีทองตัดระต้นคอขับกับผิวสีขาว นัยน์ตาสีทองอำพันจ้องมองมาที่เธออย่างตื่นตระหนก ก่อนตวัดมือเพื่อให้รอดจากคนที่ตะลึง แล้วนำผ้าคลุมคลุมศีรษะเหมือนเดิม
“คุณเห็นหน้าผม งั้นคุณก็คงเป็น เชอรีล เดกรอสต์”
“แล้วยังไงล่ะ”แชซหยักไหล่อย่างไม่แคร์ ก่อนก้มลงไปกระซิบข้างหูของชายกำยำที่เธอพึ่งจัดการมาเมื่อกี้นี้
“ผมได้รับคำสั่งให้พาคุณไปยังโรงเรียนเดรโก”
คำเรียบๆที่เอ่ยออกมาฉุดให้แชซหันหน้ามามองอย่างตื่นๆ “เดรโกเนี้ยนะ เฮอะ ไม่ล่ะ โรงเรียนเถื่อน คนก็เถื่อน”
คนไม่อยากเถื่อนเอ่ยก่อนเดินหนีไป ผู้คนที่มุงอยู่รีบหลีกทางให้ทันควัน
“ผมมีข้อเสนอจากผู้อำนวยการมาถึงคุณ!”ชายชุดดำรีบวิ่งตามพลางตะโกนบอก
หวืด...เหวอ!
ในตรอกมืดลับที่หาได้ยากในดินแดนลูเฟียร์ มีหญิงสาวร่างหนึ่ง คนเดียวกันกับที่เขากำลังวิ่งตาม เธอกำลังเปลี่ยนชุด โดยไม่เกรงต่อสายตาของเขาที่เป็นผู้ชายเอาเสียเลย ให้ตายสิ!
“นายชื่ออะไรนะ”แชซถาม พลางโยนเสื้อทิ้งอย่างไม่ไยดี ก่อนหยิบเสื้ออีกตัวในเป้ที่เขาเองก็ไม่รู้ว่ามาตอนไหน เสื้อตัวใหม่ที่ดูจะเหมือนผู้หญิงกว่าตัวเก่า โดยมีลูกไม้และเน้นโค้งเว้ามากขึ้น
“ผมชื่อ เซลฟ่า เดธเวย์ เรียกว่า ซิลก็ได้”ซิลบอกก่อนหันหลังให้อย่างรวดเร็ว เพราะสาวเจ้ากำลังถอดกางเกงขาสั้นออกอย่างไม่แคร์เลยจริงๆ
“นายก็เรียกฉันว่า แชซ นะ อะ เสร็จล่ะ พวกเราไปที่ร้านน้ำชากันดีกว่า”
แชซเดินมาอยู่ด้านหน้าชายหนุ่ม เรือนผมสีเทาที่ยาวคลอใบหน้าดูเรียบร้อย เสื้อสีขาวอมทองงลายลูกไม้รัดรูป กระโปรงจีบรอบตัวสีเดียวกัน และรองเท้าส้นสูงสีเดียวกัน ทำให้เธอดูเป็นคุณหนูเสียงจริงๆ ผิดกับเด็กหญิงจอมแสบคนเมื่อกี้ลิบลับ
“นี้ซิล ถามหน่อยเถอะ นายเป็นลูกครึ่งไฮฟาร์ตกับเรฟิลดายหรือเปล่านะ”
คนถูกถามสะดุ้ง ก่อนหันไปมองคนถามอย่างงุนงง “เปล่าครับ ผมเป็นลูกครึ่งไฮฟาร์ตกับลูเฟียร์”
“หืม? งั้นหรอ ก็ผิวนายนะขาวยังกับพวกเรฟีลเลยนี้”คนถามยังซักต่อไป และก็ยังคงไม่แคร์สายตาของหนุ่มๆหลายคนที่มองมายังตน
“แต่คุณแม่ผมเป็นคนลูเฟียร์ครับ ชนเผ่าสโนว่า”
“อ้อ...”แชซลากเสียงยาวแสดงอาการเข้าใจ
ชนเผ่าสโนว่า เป็นชนเผ่าชื่อดังที่อยู่ทางเหนือสุดของทวีป อยู่กันเป็นกลุ่มๆในเมืองสโนว์ ใกล้กับเรฟีลดาย นิสัยคล้ายๆกันคือเยือกเย็น แทบไม่มีความรู้สึก เก่งด้านเวทมนตร์หิมะกับน้ำแข็ง
แชซเดินนำไปอย่างเงียบๆ ส่วนซิลเองก็ไม่กล้าชวนคุยเท่าไหร่ จนในที่สุดก็มาถึงร้านเก่าซอมซ่อ ป้ายเอียงๆ กับกระดานผุๆที่ทำเอาซิลไม่อยากจะเดินก้าวตามสาวเจ้าที่เข้าไปเรียบร้อยแล้ว
“อ้าวคุณหรูครับ วันนี้มากับเพื่อนหรอครับ จะที่ห้องส่วนตัวหรือตรงมุมหน้าต่างดีครับ”ชายร่างสูง อายุไม่น่าเกิน 30 เดินเข้ามาถามด้วยกิริยานอบน้อม
“ขอเป็นห้องนะคะ จะคุยธุระกัน ขอแค่ชา 2 กับคุกกี้อร่อยๆสักจานก็พอคะ”แชซสั่งด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แล้วก้าวนำซิลขึ้นไปยังชั้นสองที่ดูจะเฉพาะแขกพิเศษจริงๆ
ในห้องที่แชซพามา เต็มไปด้วยหนังสือ มีเก้าอี้หุ้มเบาะสีแดงดูน่านั่งอยู่ 4 ตัว โต๊ะไม้อีก 1 หน้าต่างบานกว้างถูกแชซเปิดออก แล้วเธอก็นั่งลงที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง ซิลจึงเลือกนั่งบ้าง
“เอาล่ะ เข้าเรื่องเลยล่ะกันนะ เพราะว่าเดี๋ยวฉันต้องไป...ช่างเถอะ เอาเป็นว่า ข้อเสนอของตาเฒ่าโรคจิตนั้นมีว่าไง”
“เอ่อ...ผู้อำนวยการพึ่งจะ....”
“ฉันรู้ แต่จะเรียกตาเฒ่าใครจะทำไม เอาเป็นว่าข้อเสนอคืออะไรบอกมา”แชซเร่ง
“ก็คือว่า ... จะยอมลดตัวไปประลอง..........”
ปัง!!!
“เลวมาก กล้ามาดูถูกฉันถึงที่”แชซคำราม กำหมัด ก่อนลากเก้าอี้ไปไว้ที่ริมหน้าต่างก่อนบ่นอะไรงึมงำ
ก๊อก ๆ ชากับคุกกี้ครับ
ประตูถูกเปิดออก ชาหอมๆกับคุกกี้ร้อนๆยั่วน้ำลายของซิล ในขณะที่อีกคนหันมายิ้มกว้างให้
“แชซขอยืมม้าเร็วส่งจดหมายด่วนหน่อยสิค่ะ”
ความคิดเห็น