ดีเจ.จอมกวนป่วนหัวใจอลเวง

ลำดับตอนที่ #4 : มันโยนเสื้อยืดที่คล้ายกกน.ชายมากๆ ใส่หน้าฉัน OoO

4

            ติ๊ด ระ ริก ระ รี้ ติ๊ดๆ

            นั่นคือเสียงโทรศัพท์มือถืออันพิลึกกึกกือของฉัน ใครกันนะโทรมาตอนนี้กำลังเมาส์ๆ อยู่เชียว ฉันก้มมองเบอร์จากโทรศัพท์ หา! ยัยโบว์ (ราณ) นี่นา ^O^

          “นี่ยัยตัวแสบอย่าเปิดมือถือเวลาออนแอสิ” นายเสียงหมาหอนหันมากระซิบฉันอย่างเบา เบา แล้วก็เบา เบาถึงเบาที่สุด ให้ตายสิ มึนตึ้บ!

          “ย่ะ” ฉันพูดพลางสะบัดหน้าเดินออกมาข้างนอกพลางกดรับสาย เพราะเกลียดไอ้เสียงโทรศัพท์แสนทุเรศนี่เหลือเกิน

          (ฮัลโล ^-^หวัดดียัยพอล) โบว์ทักขึ้นอย่างอารมณ์ดี โบว์เป็นคนแบบนี้เลยแหละชอบดีใจ (เกินเหตุ) ทุกที อิอิ

          “อืม หวัดดียัยโบว์” ฉันตอบพลางทำหน้าดีใจสุดๆ

          (เออ ตอนนี้แกอยู่ไหนน่ะ ฉันว่าจะชวนแกไปล่องใต้ซะหน่อย)      

“ตอนนี้เหรอฉันอยู่ชลน่ะ ว่าแต่แกสบายดีป่าวยะ” ฉันพูดพลางเดินมาเรื่อยๆ แล้วมานั่งบนเก้าอี้หินอ่อนข้างถนนชายหาด

          (จิงดิ! ฉันก็อยู่ชลเหมือนกันนะ เอางี้แล้วกันแกบอกมาว่าแกอยู่รูไหนของชล)

          “...” ฉันจัดการสาธยายให้ยัยนั่นประจักษ์ ยิ่งเร็วก็ยิ่งดีเพราะฉันเริ่มจะทนเสียงแหลมๆ ของยัยนี่ไม่ได้เต็มที

             ฉันเดินมาหน้าบ้านสัปรังเคของนายนั่นอีกครั้ง ไม่เอาๆ ฉันขี้เกียจจะแย่อยู่แล้ว ชิ่งดีกว่าแล้วยัยเพื่อนรักมาจะได้เห็น อิอิ

            แล้วฉันก็ก้มโค้งตัวลงมาเก็บของที่ตกพลางใส่รองเท้า อย่างสบายใจ ฮ่าๆ ^_^

            ผัวะ!!!!!!!!

            กรี๊ด!!!!!!!!!

            ใครกันนะบังอาจมาถีบก้นน้อยๆ ของฉันมาจากด้านหลัง จนหน้าฉันลงไปทิ่มกับดินแบบนี้ ฮือๆ ให้ตายสิ แล้วฉันจะหันไปด้านหลังพลางเห็นตาเสียงหมาหอนนั่นยืนอย่างอารมณ์เสีย -_-

          “นี่นายถีบก้นฉันทำไม ฮะ!” ฉันพูดพลางปัดเม็ดทรายที่ติดอยู่เต็มหน้าออกจนหมดอย่างหงุดหงิด

          “ก็เธอคิดจะไปไหนเล่า” นายนั่นพลางพยักหน้า (-  -) (_ _) อย่างพอใจ ไอ้บ้าเอ๊ย! ให้ตายสิการที่โดนถีบก้นนี่มันเป็นเรื่องที่เสียศักดิ์อย่างมากนะ ฮือๆ TOT No!!!!!!! อิมเพสสิเบิล

          “ไปไหน ไปไหนกาน ฉ้านไม่ได้ไปไหนซะหน่อย ว่าแต่นายมาถีบฉันทำไมเล่า ฮือYOY” ฉันพูดเสียงแข็งพลางกลับมาปัดทรายตามตัวต่อ

          “ฉันก็เล่นน่ะ เพื่อความสะใจน่ะ หึๆ”

          “ไอ้ซาดิส ไอ้ทุเรศ นายเสียงหมาหอน” ฉันด่าปาวๆ ขณะที่นายนั่นเดินตรงไปที่ประตูบ้านเขา

            ปั๊ง!!!!!!!

            เสียงปิดประตูอย่างเสียงดังนั่น สื่อความหมายว่าที่ฉันด่าไป นายนั่นสะทกสะท้านแม้แต่นิดนึง ให้ตายสิ!!!

            ฉันเริ่มอารมณ์ร้อนขึ้นเรื่อยๆ แล้วนะ แบบนี้มันต้องตาต่อตา ฟันต่อฟัน อีโต้ต่อซาบาต้าแล้วล่ะ ฮึ! T^T

แล้วนั่งดูโทรทัศน์อย่างอารมณ์เสียนั่งคอยยัยโบว์นั่น เมื่อไหร่มันจะมานะ สงสัยป่านนี้คงหลงไปหลายสุสานแล้วมั้งเนี่ย โทรไปถามดีกว่า เอ๊ะ! ไม่ได้สิต้องโทรถามยอดเงินก่อน

          ‘คุณมียอดเงินคงเหลือสามร้อยสิบสองบาท เวลาการใช้ถึง ยี่สิบมีนาคม สองพันห้าร้อยห้าสิบค่ะ” เย้!!! สุดท้ายยอดเวลาที่ฉันสะสมมาก็ครบหนึ่งปีจนได้ รอยัยนั่นโทรมาดีกว่าจะได้ไม่ต้องเสียตังค์ อิอิ

          ‘โบวลิ่งสเตชั่น ฉี่....” เสียงโฆษณาจากโทรทัศน์พร้อมเสียงร้องอันเจ็บปวดของลูกน้ำที่วิ่งไปมาบนจอ คงปวดน่าดูเลยสินะ เดี๋ยวค่อยเปลี่ยนเสาให้น้า ^_^

            โบวลิ่งอยากเล่นจังเลย แต่ที่นี่มันไม่มีน่ะก็เลยไม่ได้เล่น เสียดายจังเลยแฮะ แหะๆ หาอะไรทำที่หนุกกว่าโบวลิ่งดีกว่า ฮ่าๆ

            ฉึกๆ

            ฉันเดินมาเปิดหน้าหน้าต่างห้องครัว พลางถือจานพลาสติกอันหลายตังค์ขึ้นมา ไม่ได้ๆ เอาอันนี้ดีกว่าแถมผงชูรส โอย จานพลาสติกนี่ก็หนักพิลึกแฮะ แล้วก็เล็งไปยังต้นมะพร้าวที่อยู่ข้ามสถานีเฮงซวยนั่นไป

            เฟี้ยว...เฉี้ยว...

            จานพลาสติกบินละลิ่ว ละลิ่ว เหมือนจานอวกาศผ่านหลังคาบ้านนายนั่นไป เอ๊ะๆ แหะๆ หรือม่ายผ่านว้า อิอิ ตัวใครตัวมัน!!! =O=

          “โอ๊ย!!!!!!” เสียงร้องอันทุรนทุรายตามมา เมื่อเข็มทิศผิดพลาด ทำให้ยานอวกาศแล่นไปสู่หน้าต่างที่ไร้กระจกบ้านนายเสียงหมาหอน

            ฉันใช้มุกเก่าคือปิดไฟบ้านทั้งบ้าน หน้าต่างประตู มืด มืด...มองไม่เห็นอะไรเลย ฮือๆ TOT ฉันเดินอย่างตุปัดตุเป๋ท่ามกลางความมืดในบ้าน และบรรยายกาศเงียบฉี่เหมือนป่าช้า

            โป๊ก!!!!!!!!!!!

            ก๊อกๆ ก๊อกๆ

          “หา!!!” ฉันตื่นขึ้นมาพลางปัดปากที่น้ำลายย้อยยืด พลางมองไปที่เสาข้างหน้า เสาบ้านนี่เองที่ทำให้ฉันลงไปนอนหลับอย่างน่าเวทนา

          “ยัยพอลๆ อีพอล! ฉันเองนะ เปิดประตูหน่อยสิ” เสียงชะนีเวกวอนหน้าประตูฉันรีบไปแง้มประตูแล้วพลางดึงร่างเล็กๆ ของยัยโบว์เข้าบ้านทันที แฮ่ก...เหนื่อยชะมัด ว่าแต่ทำไมนายนั่นถึงเงียบไปนะ ที่จริงเค้าน่าจะมาหอนหน้าบ้านตั้งแต่เมื่อคืน

          “เอ่อ...โทษทีนะยัยโบว์ คือว่าฉันเพิ่งตื่นน่ะ”      

“นี่เธอรู้มั้ยฉันมาเรียกต้างแต่ห้าทุ่มแล้วๆ ก็ไปนอนหน้าบ้านแกจนเช้าเลย” หา!

          “บ้านา” ฉันพูดอย่างไม่ค่อยเชื่อ ยัยบ้าเอ๊ย! จริงเหรอเนี่ย ฉ้านขอโทษน้า ผิดไปแล้ว -_-“

          “ไม่ต้องเลยแกแล้วทำอะไรเนี่ย นี่บ้านแกเหรอเนี่ย” ยัยนั่นพลางดูไปรอบๆ บ้านอันสะอาดสะอ้านของฉัน

          “ใช่น่ะสิ แกเข้าบ้านไม่ผิดหรอก” ฉันตอบได้ตรงคำถามเป๊ะ! +O+

          “นี่มันรกเหมือนกับโรงรถบ้านฉันเลย แกอยู่เข้าไปไงเนี่ยรกแบบเนี้ย” ยัยนั่นพูดฉันพลางเก็บถุงขนมที่อยู่โต๊ะหน้าโซฟายัดไปด้านใต้เบาะโซฟาอย่างทันควัน

          “ว่าไงนะ!”

            “มันโครตรกเลย ได้ยินมั้ย”

            “เหรอ” ฉันฟังอย่างไม่รู้สึกผิดเท่าไหร่ ฮ่าๆ ก็ฉันแบบคนแบบนี้นี่นา ซกมกซะจริงๆ หุหุ

          “ฉันไม่ได้เป็นแม่บ้านอย่างแกนี่ยะ” ฉันพูดพลางเปิดแง้มหน้าต่างดูว่านายนั่นตายรึไง จะได้แจ้งทัน 24 ชั่วโมง อิอิ -///-

          “ย่ะ”

            ยัยนั่นพูดจบฉันพลางเปิดประตูบ้านออกไปแล้วตรงปรี่มาทางบ้านนายเสียงหมาหอนทันที จะเป็นอะไรมากมั้ยนั่น ถูกยานอวกาศชนด้วยความแรงร้อยแรงม้าแบบนั้น

          “แกจะไปไหนเนี่ย” โบว์ตื้อถามตลอดทาง แต่ก็เดินมาโดยดีด้วยความอยากรู้ -_-+

            ฉันเดินมาหน้าบ้านนายนั่น แล้วเปิดประตูเข้ามาในบ้านนายนั่น แล้วผ่านห้องต่างๆ มากมายจนปวดหัว ให้ตายสินี่มันเขาวงกฎเหรอนี่! >O<

            ผึ่บ!!!!!!

            อะไรหว่า?

            กรี๊ด!!!!!!

            นี่มันคือเสื้อยืดตราโรสโซ่ มันถูกโยนมาเข้าหน้าฉ้าน! TOT นายนั่นกำลังทำอะไรนะ หรือว่าจะย้ายบ้านหนีฉัน แสดงว่ายังไม่ตายแน่ๆ

            ด้วยความตกใจขอกรี๊ดดังๆ อีกที กรี๊ดดดดดดดด!! ก็แค่เสื้อยืดตัวเล็กๆ นา

          “เอ๋!!!?%32*7%”