คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : อย่าเอาฉันขึ้นโรงพักน้า~ T^T
2
“
” ฉันเงียบ อึ๋ย ตานี่ต้องฆ่าหมกศพฉันแหงๆ ให้ตายสิ ไม่น่าเอากระทะไปโยนใส่กระจกหน้าต่างบ้านนายบ้าน้ำลายนั่นเลย ฮือๆ TOT
“ฉันถามไม่ได้ยินรึไงเล่า!!“ นายนั่นเริ่มขู่และทำหน้าโกรธจนหน้าแดง และร้อนเป็นไฟ
“เอ่อ...ฉันกะว่าจะให้โดนหัวนาย แต่...ไปโดนกราโจกอ่า หุหุ” หา! ฉันพูดไปได้ไงเนี่ย ตบปากๆ >O< โอ้ว! ไม่นะ แง่มๆ (ศพฉันขอพระสวดฟรีนะ)
“ฮะ! นี่เธอ ยัยบ้าเอ๊ย มานี่เลยพาไปสถานีตำรวจเลย” เขาพูดแล้วพลางลากฉัน ฉันพยายามยื้อร่างเล็กๆ ของตัวเองไว้แต่ไม่สามารถยื้อไว้ได้ โอ๊ย! ปวดมือชะมัด
“ไม่นะ ฉันขอโทษ นายไม่จัดรายการเหรอ ฉันช่วยรับโทรศัพท์ก็ได้นะ...” ฉันสาธยายเพื่อเอาตัวรอดพลางเกาะสิ่งของทุกสิ่งทุกอย่างแต่ก็เกาะไว้ไม่ได้นายนี่แรงเยอะจริงๆ เลย
“ไม่ต้องเลยขึ้นรถมาเลย”
“โอ๊ย!!”
ปั๊ง!!! บรื้น....
“เตรียมตัวไว้ได้เลยนะ เธอโดนแน่ อย่างน้อยก็หนึ่งข้อหา บุกรุก!!” นายนั่นขู่ฉันจนนั่งสั่นเพราะปวดฉี่ ฮือๆ YOY
“นี่นาย นายไม่เอาเหรอมีคนมานั่งรับโทรศัพท์ให้เนี่ย” ฉันพูดพลางทำหน้าอินโนเซนส์สุดๆ ให้ตายสิ ฉันไม่เกิดมาเพื่อสิ่งนี้เลย
“เอ่อ...ไม่เอาดีกว่าเอาส่งตำรวจไปเลย” เขาพูดพลางยิ้มอย่างสบายใจ
“นี่นาย เหอะนะๆ ฉันขอโทษ” ฉันทำเสียงเศร้าได้อุบาทว์ที่สุดในโลกเลย นายนั่นได้แต่ยิ้มแล้วขับรถไปเรื่อยๆ
“ก็ได้! 80 วัน เธอต้องมารับสายทุกวัน”
“นายจะบ้าเหรอ ฉันเขวี้ยงหน้าต่างนะ ไม่ใช่เผาไล่ที่น่ะ” ฉันพูดพลางเท้าเอว แล้วเงียบเมื่อมองเห็นหน้าตาที่ดุดัน หึๆ
“งั้นก็แล้วแต่เธอ...นะ” แล้วนายนั่นก็ตั้งใจขับรถต่อไป เอาไงดีนะ
“ก็ได้ 80 วัน” ฉันตอบพลางสะบัดตัวไม่มองหน้านายนั่นอีกเลย
“...”
“นี่นาย!!! ฉันรับปากแล้วไงนายจะไปไหนต่อเนี่ย” ฉันพูดพลางมองทางอย่างกลัวๆ
“เงียบไปเถอะน่า”
ถ้าฉันถูกลวมลาม จะจ้วงให้เป็นหมันเลย
ถ้าถูกฆ่าโยนทะเล ต้องหาอะไรป้องกันตัว
....นั่นคือความคิดของฉัน
“นายจะไปไหนน่ะ” ฉันยังคงตื้อถามตลอดทางแต่ก็ต้องหันหน้าหลบทุกที ให้ตายสิ นายนี่หน้าเรียกคาถารองเท้าบินเข้าปากจริงๆ เลย =O=
“...” เงียบ ไม่มีปากรึไง ฮือๆ ตานี่น่ากลัวชะมัดเลย ไม่เห็นจะเสียงหวานเหมือนในวิทยุเลย ว่าแต่นายจะพาฉันไปไหนเนี่ย TOT
แล้วไม่นานรถก็แล่นไปหยุดที่ตึกแห่งหนึ่ง
ว๊ายยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!
มันช่างน่าเกลียดเหลือเกินเสียงฉัน นี่มัน โรงแรม! นี่นา นายนี่ต้องทำอะไรฉันแน่ๆ TT^TT
“นี่เธอลงได้แล้ว นั่งสั่นอยู่ทำไมเล่า” เขาพูดพลางมองฉันแล้วยิ้มแปลกๆ ไอ้บ้ากาม ฉันยังเวอร์จิ้นอยู่นะยะ แล้วฉันก็สัญญากับตัวเองแล้วว่าจะไม่ท้องก่อนแต่ง (คานทองมันรออยู่รอมร่อแล้ว)
“นายจะทำไรฉันอ่ะ ฉันไม่ลงนะ” ฉันพูดพลางจับเบาะ แล้วเกาะไว้อย่างแน่น
“เป็นไรๆ มานี่ยัยต๊องเอ๊ย” ตานั่นพูดพลางจับขาสองข้างของฉันพลางดึงลงไป
กรี๊ด!!!!!!!!!
“กางเกงในฉัน!” วันนี้ฉันนุ่งกระโปรงมาแล้วตานั่นก็ดึงขาฉ้าน ว้ายยย!!! มันกำลังจะลงบนพื้นแล้ว ฉันก้นยุบจะทำไงยะ ไอ้ลามก
“ใครจะดูของเธอเล่า ลงมา” นายนั่นก็ดึงฉันลงมาเรื่อยๆ
“นายไม่เห็นใช่มั้ยว่าลายอะไร” ฉันถามพลางชะเง้อแล้วเอามือปิดกระโปรงไว้ ฉันต้องตายแน่ๆ แม่เจ้า
“ลายลูกหมี มาเร็วอย่าทำเหมือนเด็ก ฉันจะพามากินข้าว”
กรี๊ดดดดด!!
“ไอ้บ้า ทุเรศ นายแอบดูกางเกงในฉัน ปล่อยนะ” แล้วนายนั่นก็ปล่อยฉัน แล้วหัวเราะคิกๆ คักๆ อย่างสะใจ สนุกมากรึไงเล่า!!
“หึๆ ฮ่าๆ”
ผัวะ!!!!!
นายนั่นปล่อยฉันลงมาจากรถ แล้วตัวฉันก็ดันไหลลงมานั่งแผ่หราอยู่บนพื้นที่เต็มไปด้วยหิน โอย!!! เจ็บชะมัดเลย แงๆ ไม่บอกตั้งแต่ทีแรกว่ามากินข้าว ไอ้บ้า!
“มาเร็วเซ่ นั่งหาพระแสงอะไรเล่า” นายนั่นพูดพลางส่งมือให้
“ไม่ต้องย่ะ ฉันลุกเองได้ โอ๊ย...” ฉันลุกขึ้นพร้อมร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวด
“หึ”
แล้วนายนั่นก็พาฉันมาห้องอาหารของโรงแรมที่หรูมากๆ โอโห!! ฉันคงไม่ปัญญาเข้าแน่ๆ ฉันไม่มีแม่แต่มีพ่อที่ไปมีแม่ให้ฉันใหม่ ฉันก็เลยมาอยู่ที่หาดนั่นเป็นสมบัติชิ้นสุดท้ายของฉันที่ปู่ให้ไว้ น่าจะพูดได้ว่ามันคือสิ่งเดียวที่ฉันเหลืออยู่ในชีวิตเลยก็ได้นะ แต่ดูว่าท่าทางนายนี่จะมีตังค์นะเนี่ย อิอิ ^_____^
“สวัสดีครับคุณดนัย” พนักงานคนหนึ่งเดินมาทักแล้วยกมือไหว้ไอ้ดีเจ.เสียงหมาหอน
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะคุณดนัย อ้าว!!! วันนี้พาแฟนมาด้วยเหรอคะ” สาวสวยคนนึงที่เกิดมาเพื่อโดนหมัดโดยเฉพาะ ดูยังไงว่าฉันเป็นแฟนนายนี่นะ TT^TT
“ป่าวนะ!” ฉันท้วง
“แหม! คุณนี่โชคดีนะคะได้เป็นถึงว่าที่ลูกสะใภ้ลูกเจ้าของผู้บริหารน่ะ” ว่าไงนะ? หา!! ลูกเจ้าของผู้บริหารงั้นเหรอ O.O ไม่มีทาง
“ป่าวนะคะ” ฉันท้วงขึ้นอีกครั้งพลางทำตัวลุกรี้ลุกรนเป็นพิเศษ ฉันไม่อยากเชื่อหูตัวเองเลย
“คิๆ” นายเสียงหมาหอนหัวเราะออกมา
“ไม่ต้องเขินหรอกค่ะ ก็แบบ...”
“คุณพนักงานเคยตายมั้ยคะ!”
“ฮึๆ ฮะๆ” ฮันต์ยังคงหัวเราะ
“อุ๊บ! อุย ไปนะคะสวัสดีค่ะ” ไปได้ซักทีขืนอยู่ต่อล่ะ จะโดนมิใช่น้อย >.<
“นี่นายพาฉันมาที่นี่ทำไม ฮะ” ฉันถาม
“มากินข้าวไง เห็นอยู่ในรถท้องเธอร้องจ๊อกๆ เลย” ใครบอกว่าฉันหิวยะ ฉันอยากกินอะไรรองท้องต่างหาก ฉันพูดจบท้องเจ้ากรรมก็ดังขึ้นมาเสียงดังอย่างน่าอาย
โคร่ก...คร่าก....
“จะไปมั้ยเนี่ย” เขาถามฉันพลางหัวเราะ และฉันพยายามหลบหน้าทำเหมือนมันไมมีอะไรเกิดขึ้น ให้ตายสิ ทำไมต้องมาหิวตอนนี้นะ บ้าที่สุด!
“ก็นำทางไปสิ นี่มันโรงแรมนายไม่ใช่เหรอ” ฉันพูดยอมใจอ่อนเพราะหิวจริงๆ
“ดนัย!!!” เสียงนั่นทำให้เราตกใจและหันหลังไปมองพร้อมกัน
“แม่!!!”
ความคิดเห็น