คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Moon Number.6 < Rest >
Moon Number.6
< Rest >
จันทราเจ้าเอย..
พักผ่อน
หลังจากวันนั้น มารีก็ไม่ค่อยได้เจอปะป๊าเลย
เหมือนวองโกเล่สายหลักจะเกิดปัญหาอะไรสักอย่าง ไม่ใช่ว่าซันซัสไปร่วมประชุมหรอกนะ รายนั้นรำคาญก็เลยหมกตัวอยู่ในห้อง ไม่กินก็นอน.. หนีงานอย่างแท้จริง มารีสงสัยนะว่าทำไมปะป๊าไม่มีพุง หรือเขาจะมีความลับอะไรที่ทำให้กล้ามเนื้อแน่นได้ทั้งที่ไม่ได้ออกกำลัง? เธอยังไม่เคยเห็นปะป๊าทำอะไรนอกจากใช้เพลิงพิโรธเลย
หรือว่าออกกำลังกายในห้อง? เอาเป็นว่ามารีขี้เกียจคิดแล้ว
วันนี้ทุกคนดูจะยุ่งกันมาก เห็นว่าพวกผู้สืบทอดวองโกเล่รุ่นที่สิบและผู้พิทักษ์บางส่วนหายตัวไป อัลโกบาเรโน่ซึ่งเป็นครูฝึกอย่างรีบอร์นก็เช่นกัน เบาะแสเดียวคือบาซูก้าทศวรรษ กระนั้นก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้า นั่นเป็นเหตุผลที่ตอนนี้ เวลานี้ ในห้องนั่งเล่นรวมขนาดใหญ่นี้... มีแค่เธอคนเดียว
มารีไม่ชอบการทำให้คนอื่นเดือดร้อนถ้าไม่จำเป็น เพราะมันจะส่งผลให้ไม่มีใครมาเล่นกับเธอ ดังนั้นจึงได้แต่ปล่อยให้พวกพี่ชายทำงานกันไป เด็กหญิงกลิ้งบนโซฟาตัวใหญ่ พลางหลับตานึกถึงภาพขนมมากมาย ...ถ้ายังมีชีวิตอยู่ล่ะก็ คงกินขนมแก้เบื่อได้... ก็เพียงแค่คิด เพราะมันคงไม่มีวันนั้น
ร่างโปร่งแสงหยุดนิ่ง นอนคว่ำแล้วกอดหมอนปิดหน้า ทั้งเหงาทั้งเบื่อ เธอเริ่มหงุดหงิดเจ้าวองโกเล่สายหลักอะไรนั่นแล้ว งานหนักเข้ามาทีไรพวกปะป๊าไม่ว่างมาเล่นกับเธอทุกที
พอจะเหม่อถึงของกินอีกรอบ โซฟาช่วงตัวของเธอก็ยุบลงพร้อมกับเสียงหัวเราะเป็นเอกลักษณ์ มารีผงกหัวขึ้นมอง พบว่าเป็นคนที่คิดก็ยิ้มกว้าง เด้งกายขึ้นมานั่งห้อยขาข้างๆ ผู้มาใหม่ทันที
“งานเสร็จแล้วเหรอคะเจ้าชาย?”
คนถูกเรียกว่าเจ้าชายฉีกยิ้มคุ้นเคยตอบ
"ช่าย~" ฝ่ามือที่เล็กกว่าปะป๊ายีหัวเธอเบาๆ จนเส้นผมสีเบจยุ่งฟู มารีสัมผัสถึงอาการเหนื่อยของอีกฝ่ายได้เบาบาง
"โกหก ..ไม่ได้นอนมากี่วันแล้วคะ?"
"ชิชิชิ~ เจ้าชายซะอย่าง สี่ห้าวันไม่กระเทือนหรอกนะ"
มารีไม่หงุดหงิดแล้วล่ะ มารีเกลียดวองโกเล่มากกว่า เบลเฟกอลเป็นอีกหนึ่งคนที่เด็กหญิงชื่นชอบ
เจ้าชายไม่เคยขึ้นเสียงใส่เธอ คอยเล่นด้วยตลอด หลายครั้งที่เบลเฟกอลไม่ได้สนุกเนื่องจากเล่นมีดกับเธอไม่ได้แต่ก็ยอมทำอะไรไร้สาระด้วยกัน เป็นบุคคลอันดับสามที่มารีจะไม่ยอมให้ใครแย่งไปเด็ดขาด
แต่เพราะสวะไร้สมอง(เรียกตามคนที่คุณก็รู้ว่าใคร)พวกนั้นมีปัญหาแล้วแก้กันเองไม่ได้ เจ้าชายถึงต้องทำงานน่าเบื่อจนอดหลับอดนอน
มือซีดตะปบแก้มของเด็กหนุ่มเบาๆ บิดไปบิดมาจนน่าตลก แล้วเธอก็หัวเราะ
คนโดนเล่นแก้มปล่อยเลยตามเลย ใครจะรู้บ้างว่าเห็นเด็กคนนี้หัวเราะก็รู้สึกสดชื่นแล้ว
วาเรียไม่ใช่พวกรักเด็ก แต่มารีเป็นอะไรที่แตกต่าง เธอให้ความรู้สึกผ่อนคลายเมื่ออยู่ใกล้... ทั้งที่เป็นสายหมอกแท้ๆ
ไร้พิษสง ไร้เล่ห์กล แถมอยู่ด้วยแล้วสบายใจ ถึงแบบนั้นสิ่งเดียวที่ยังทำให้มารีเหมาะสมกับสายหมอกคืออะไรบางอย่างในตัวเธอ ทั้งที่เปิดเผยแต่กลับลึกลับ อาจเป็นไม้ตายที่เธอซุกซ่อนเอาไว้โดยไม่รู้ตัว
เบลเฟกอลรู้ว่าพวกเขาหวงเธอเพียงใด ตอนที่ได้ยินว่าอัลโกบาเรโน่อรุณส่งเด็กหญิงให้บุคคลอันตรายอย่างฮิบาริ เคียวยะ ก็แทบจะประกาศสงครามกันตอนนั้น ขนาดบอสที่ไม่ค่อยจะสนใจอะไรยังถึงขั้นแผลเป็นเกือบลาม โทสะของซันซัสไม่ใช่เล่นๆ เลย..
ไม่อยากคิดว่าถ้ามารีเป็นเด็กสาวคนหนึ่งขึ้นมาจริงๆ จะเป็นยังไง
จุ๊บ
"เจ้าชายเหม่อไปไหนคะ ถ้าไม่ตอบหนูจะจุ๊บอีกรอบแล้วนะ"
คนโดนจุ๊บแก้มกระพริบตาเรียกสติ แม้เส้นผมจะบดบังใบหน้าเสียครึ่ง เด็กหญิงก็พอเดาออกว่าอีกฝ่ายรู้สึกตัวแล้ว
"ชิชิชิ ใครสั่งใครสอนให้ทำแบบนี้หืม?" ว่าแล้วก็ฟัดแก้มกลมๆนั่นเสียหน่อย
นุ่มนิ่มด้วยหอมด้วย เจ้าชายล่ะชื่นใจ
"คุณลุสซูเรียค่ะ"
"ทำกับลุสซูเรียด้วยเหรอ?"
"ค่ะ เห็นบอกว่าเหมือนได้รับพลังจากหนูเลย!"
ตอบพลางชูไม้ชูมืออวด ส่วนคนฟังมุมปากกระตุกไปแล้ว
ก็พอเข้าใจว่าไอ้กระเทยถึกนั่นเห็นมารีเป็นลูกแต่นี่มัน.. "ห้ามทำแบบนี้กับคนนอกเด็ดขาดเลยนะ"
"รับทราบค่า~"
คนสั่งหัวเราะร่า
"นี่ งานครั้งนี้ยากมากเลยเหรอคะ?"
เบลเฟกอลส่ายหน้า "ไม่หรอก ชิชิชิ~ ปัญหามันอยู่ที่อนาคตน่ะ"
"อนาคต?"
"ว่าที่ผู้พิทักษ์อัสนีของวองโกเล่รุ่นสิบมีบาซูก้าทศวรรษอยู่ ถ้าโดนมันเข้าไป ก็จะไปโผล่ในอนาคตอีกสิบปีข้างหน้าล่ะ ชิชิชิ~" คนใจดีช่วยอธิบายให้ฟัง "ปกติแล้วแค่5นาที พวกนั้นก็จะกลับมา แต่ครั้งนี้กลับหายไปโดยไร้ร่องรอย ดังนั้น ที่พวกเราต้องทำคือจัดการสิ่งที่พวกนั้นทิ้งไว้แล้วหาทางพาตัวกลับมา"
"มันใช่เรื่องที่เราต้องทำเหรอคะ?"
แปลง่ายๆ ว่า ไม่ใช่กงการอะไรของเรา แต่ต้องรับมาทำเนี่ยนะ?
เด็กหนุ่มหัวเราะชอบใจ เหมือนจะติดความปากร้ายมาจากบอสไม่น้อย ดีแล้ว ให้คนเขารู้กันซะบ้างว่าลูกใคร
คิดเรื่องอื่นแปปๆ มารีก็ปีนขึ้นมานั่งตักเขาซะแล้ว มือเล็กสองข้างกุมมือที่หนากว่าขึ้นมาวางไขว้บนตัก เป็นการอ้อนและเรียกร้องความสนใจแบบเจ้าตัว เจ้าชายนักเชือดปล่อยให้เด็กน้อยทำตามใจ ปลายคางวางแหมะบนหัวที่ยุ่งฟูจากฝีมือของตน
เท้าเล็กๆ เตะขาเขานิดหน่อยเวลาแกว่งไปมา
เจ้าชายประสานมือไว้บนตักของเด็กหญิง ลองนั่งเงียบๆซึมซับบรรยากาศดู ผลที่ได้ออกมาค่อนข้างดี พอกลุ่มหัวหน้าประจำแต่ละหน่วยแยกตัวกัน ทุกคนมักจะอยู่กับตัวเองทั้งนั้น ขนาดผู้บังคับบัญชาฉลามดุยังอยู่นิ่งๆ เป็นชั่วโมงได้เลย
เพราะอย่างนั้นเวลารวมตัวกันถึงสติแตกเต็มที่เหมือนเก็บกด
"..."
"..เจ้าชายคะ?"
มารีส่งเสียงกระซิบ เบาะนั่งมีชีวิตของเธอนิ่งเกินไปแล้ว..
"หลับ?"
"..." ไม่มีเสียงตอบรับ.. ชัดเจน
มารีอมยิ้มน้อยๆ คงเหนื่อยแล้วก็ง่วงมาก ปกติอู้งานตลอด พอมานั่งอ่านเอกสารนู่นนี่ก็เลยง่วงล่ะสิ มารีรู้นะ
แต่แบบนี้คงจะเหมื่อย เบลเฟกอลที่ผ่อนคลายเพราะมีมารีอยู่ใกล้ๆ ก็หลับสนิท
เด็กหญิงค่อยๆ ใช้พลังจิตที่ไม่ได้นำออกมาทำประโยชน์บ่อยนักขยับตัวของเด็กหนุ่มให้นอนลงกับโซฟาดีๆ ส่วนตัวเธอยังคงอยู่ในอ้อมกอดของเขา
"ฝันดีนะคะ"
อย่างน้อยไม่ได้เล่นด้วย นอนเป็นเพื่อนก็ยังดี ถึงแม้เธอจะหลับไม่ได้ก็ตาม
…
จะว่าไป ช่วงนี้รู้สึกแปลกๆ เหมือนไฟธาตุสายหมอกของเธอกำลังเตือน... เตือนอะไรกันล่ะ?
สังหรณ์ใจไม่ดีเลย
.
.
.
เปลือกตาซีดเซียวปิดลง ราวกับมีมือที่มองไม่เห็นบังคับให้เธอจมสู่ห้วงนิทราลวง
☽☽☽
ความคิดเห็น