คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Moon Number.19 < Welcome Back >
Moon Number.19
< Welcome Back >
จันทราเจ้าเอย..
ยินดีต้อนรับกลับมา
"ยินดีด้วยนะฮ้า~"
"โว้ย!! รีบกลับได้แล้วงานไม่ใช่น้อย!"
"ชิชิชิ~ ท่านผบ. ช่อดอกไม้น่ะซ่อนยังไงก็ไม่มิดหรอกนะ~"
"รุ่นพี่เบล อย่าแทงใจดำคุณผบ.ซึนเดเระสิคร้าบ..."
"อะไรของพวกแกห๊ะ!!!"
วุ่นวาย เสียงดัง แต่... แบบนี้แหละดี
มารีแย้มยิ้มให้กับผู้คนตรงหน้า แปะมือฟราน คว้าช่อดอกไม้จากพี่ชายสุดที่รัก กระโดดกอดเจ้าชายและไม่ลืมโป๊ะๆลุสซูเรีย
"คิดถึงที่สุดเลยค่ะทุกคน"
เด็กสาวหวนนึกถึงสภาพตนเองตอนถูกเมอริเอตต้าลากออกมาจากฐานของเบียคุรัน ร่างโชกเลือดของเธอคงน่าหวาดหวั่นไม่หน่อย เรียกได้ว่าชาตินี้เธอคงขยาดไม่ขอเข้าใกล้ผู้ชายคนนั้นอีก ตัวของเธอเกิดการเปลี่ยนแปลงรอบที่เท่าไรต่อเท่าไร.. ตอนนี้ไม่สามารถใช้คำว่าไร้เทียมทานได้ หากแต่ก็ยังมีสกิลฟื้นฟูรวดเร็วอยู่
สารที่เคลือบไว้บนอาวุธและฟีโรโมนพิษตัวดีกลายเป็นยาแปรสภาพเซลล์ของเธอ ถึงแบบนั้นก็ไม่ได้แย่อะไร ใช้เวลาแค่สัปดาห์เดียวมารีก็กลับมาแข็งแรงอีกครั้ง รูที่ท้องก็หายวับ อาการตกค้างไม่มี ถือว่าดีเยี่ยมสำหรับเธอ
"งั้นเรากลับกันเลยไหมคะ? ปะป๊ารอนานจะอาละวาดเอานะ"
"เออ! บอสเวรนั่นจะกินหัวฉันอยู่แล้ว"
"อย่างนั้นเจ้าชายจะ--"
"ไม่ต้อง"
เสียงเดียวสยบทุกการกระทำ ซันซัสยืนนิ่งอยู่ตรงประตู ด้านข้างมีหญิงสาวคุ้นหน้าคุ้นตายืนสูบไปป์
"มารี ถึงเวลาที่จะต้องกลับแล้ว"
เด็กสาวยังคงยิ้ม เธอเข้าใจดีว่าหมายถึงอะไร
"เธอต้องกลับไปอดีต ถ้าอยู่นานกว่านี้ไทม์ไลน์จะพัง"
มารีคือสิ่งแปลกปลอม เธออยู่ในที่ๆ ไม่ควรอยู่ ดังนั้นเธอจะต้องกลับไป.. แต่ว่า.. พวกปะป๊าที่นี่ล่ะ?
"เฮ้ย! ไม่เป็นไรหรอกน่า" ฝ่ามืออุ่นแปะลงบนหัว ขยี้จนเส้นผมยุ่งฟู เมื่อผินหน้าไปมอง รอยยิ้มของสควอโล่ก็ปลอบประโลมจิตใจที่ลังเลของเธอ
ได้พี่ชายช่วยเอาไว้อีกแล้วสินะ
ฉลามคลั่งเคียงข้างเธอเสมอ
"ชิชิชิ~ ยังไงก็เจอกันอยู่แล้วนี่" เบลเฟกอลช่วยพูดอีกแรง แววตาของมารีสั่นเครือ
"กลับไปแล้วก็เป็นเด็กดีนะฮ้ามารีจัง~ อุ๊ย ว่าแล้วเสียดาย เลวี่ยังสลบไม่ฟื้นเลย..."
"ยัยเด็กสวะ"
เป็นอีกครั้งที่คนๆ นี้สะกดสายตาและความสนใจเธอไว้
"..."
"..มารี"
"ค่ะ... ปะป๊า" เธอกลืนเสียงสะอื้นลงคอ ยิ้มรับชื่อของเธอที่ออกจากปากคนตรงหน้า กระโจนสู่อ้อมแขนที่ยื่นออกมา
ปะป๊าเรียกชื่อของเธอแล้ว
"แล้วเจอกันนะคะ"
รอยยิ้มสุดท้าย ก่อนร่างผอมบางจะอันตรธานหายไป สัมผัสแผ่วเบาที่มุมปากของเขาทำให้ทุกคนในที่นั้นตกอยู่ในสภาวะอึกอัก
…
.
.
.
มารีจะหอมแก้มแต่จุ๊บผิดที่
เสียจุ๊บปากแรกให้ปะป๊าไปแล้ว
"..ช่างเถอะค่ะ ปะป๊าคงไม่คิดมากหรอก"
เมอริเอตต้าหัวเราะเหอะ
"ฉันต้องรีบกลับแล้ว ที่เหลือเธอจัดการเองแล้วกัน"
เอ่ยพร้อมถีบก้นน้อยๆ จนมารีหน้าทิ่ม ทัศนียภาพบิดเบี้ยวตามด้วยมวลอากาศที่เปลี่ยนแปลง สุดท้ายมึนก็หยุดนิ่ง
"..ทำไมถึงชอบทิ้งหนูไว้กลางทางนะ"
มองซ้ายมองขวา
ป่าล่ะ
พอกระโดดขึ้นที่สูงก็เห็นหลังคาปราสาทวาเรียอยู่ลิบๆ
ถ้าเวลาไม่เคลื่อนมากนัก ทางวองโกเล่ที่กลับมาก่อนต้องส่งข่าวมาให้วาเรีย ..มารีไม่อยากจะอธิบายจนเหมื่อยปากอีกรอบหรอกนะ
ขาเรียวส่งแรงดีดตัวจากกิ่งก้านต้นไม้ใหญ่อีกต้นสู่อีกต้น จนสุดท้ายก็เข้าไปถึงตัวปราสาท แต่..
เงียบ
เงียบเกินไป
ระหว่างทางไม่มีศัตรูเลย รอบปราสาทไม่มีใครคอยคุ้มกัน เหมือนไม่มีคนอยู่ ภาพมายาก็ไม่ใช่..
ขนาดก้าวเท้าเข้าปราสาทมาแล้วยังสงบ
หายไปไหนกันหมด?
แบบนี้มันวังเวงอย่างกับบ้านผีสิง
มารีก้าวต่อไป เดินต่อไป จนพบแสงสว่าง
ห้องอาหาร?
"สวัสดีค่ะ?"
เธอยกมือผลักประตู
ปัง!!
"ยินดีต้อนรับกลับมาจ้า มารีจัง!!"
พลุของเล่นกระจัดกระจาย มารีเบิกตากว้างมองภาพตรงหน้า เหล่าหัวหน้าหน่วยลอบสังหารและบอสใหญ่นั่งประจำตำแหน่ง ที่ว่างของเธอยังคงอยู่ข้างซันซัส อาหารมากทายที่เธอเคยบอกว่าอยากจะลิ้มลองวางเรียงรายบนโต๊ะ เมื่อเเหงนหน้าขึ้นเล็กน้อย ป้ายที่เขียนด้วยภาษาอิตาลีก็แปะเด่นร่า
'ยินดีต้อนรับกลับบ้าน'
ลุสซูเรียเข้ามาฟัดเธออย่างเคย พวกเขาไม่ได้ตัวใหญ่เท่าอนาคตในอีกสิบปี ดังนั้นมารีจึงดูโตขึ้นมากเมื่อเทียบกัน
"โตเป็นสาวแล้วนี่ ชิชิชิ"
"แบบนี้มีหวังค่าใช้จ่ายเพิ่มแหงมๆ"
"บอสเวร!! อย่ากินก่อนสิฟะ!! กล่าวเปิดงานดิ กล่าวเปิดงาน!!"
มารีหลุดขำพรืดมองลุงเลวี่ที่กำลังรินเตกีล่าลงแก้วแต่ถูกพี่ชายเตะระบายอารมณ์ เมื่อสควอโล่เร่งเร้าจะให้ซันซัสพูดเปิดงาน ทุกคนก็ปิดปากหยุดการกระทำอย่างรู้ดี
"..."
"ยัยเด็กสวะ มานี่"
"ค่ะ!"
มารีวิ่งไปนั่งที่ของเธอแต่คนมือไวดันคว้าเอวไปนั่งแปะบนหน้าขาด้านซ้ายของเขาเสียอย่างนั้น.. เธอไม่ได้น้ำหนักน้อยๆนะ
"กิน"
นั่นแหละ คำกล่าวเปิดงานของบอสแห่งวาเรีย
"กินโว้ย!!"
"อย่าเสียงดังในห้องอาหารสิฮ้า~"
วุ่นวายได้ตลอดจริงๆ ล่ะนะ แต่มารีชอบ ครึกครื้นดี
.
.
.
ความจริงแล้วที่ปะป๊าให้นั่งตักเพราะขี้เกียจหั่นสเต็กกินเองสินะคะ
"อ้ามค่ะปะป๊า อ้าม~"
งับ
ไหล่เล็กสั่นกึก กลั้นขำจะไม่ไหวแล้ว ปะป๊าของมารีเกียจคร้านมากพอจะไม่สนการละเล่นเป็นเด็กๆของเธอ แต่มาม่อนเตรียมเซฟภาพไปขายเรียบร้อย
พอเถอะนะ ก่อนที่ปะป๊าจะอยากเล่นพลุด้วยเพลิงพิโรธขึ้นมา
“กลับมาแล้วค่ะ ทุกคน”
-The End-
.
.
.
(ยังไม่จบ!!!)
[Another Parallel]
ร่างของสตรีในชุดสูทเข้ารูปก้าวไปตามทาง รอบข้างถูกห้อมล้อมด้วยแมกไม้หนาตา ถึงแบบนั่นก็เป็นป่าเทียม เธอสร้างขึ้นมาเพื่อปกป้องคนๆ หนึ่งเท่านั้น ยิ่งเดินก็ยิ่งเหมือนไม่มีจุดสิ้นสุด ทางทอดยาวนั้นคือมายาลวง
กึก
ส้นสูงกระทบพื้น รอยยิ้มอ่อนหวานเผยขึ้นโดยที่ไม่มีใครได้เห็นนอกจากเขา มวลอากาศเบื้องหน้าบิดเบี้ยวก่อนปรากฏบ้านขนาดกลางสองชั้น
"กลับมาแล้ว"
"ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ เมอเรียต"
เพียงรอยยิ้มของเขาที่ช่วยเยียวยาทุกสิ่ง
"โตขึ้นเยอะเลยนะ"
"ผมจะสิบเจ็ดแล้วนี่"
เมอริเอตต้าเดินเข้าไปสวมกอดเด็กน้อยในวันวานที่ยามนี้เติบโตจนสูงเกือบเท่าเธอ เบียคุรันแสดงท่าทีเขินอายเล็กน้อยเมื่อใบหน้าชนกับสิ่งนุ่มนิ่มของหล่อน
โตขึ้นไม่น้อยจริงๆ ด้วย
"อย่าหัวเราะผมนะ!"
"เข้าใจแล้ว แต่เธอน่ารัก"
"..."
"เบียคุรัน ที่ฉันขอไว้ก่อนจะไป.."
เด็กหนุ่มในวันนี้เงยหน้ามองเธอพร้อมรอยยิ้มเทวดาของเขา
"ครับ พูดอีกสิ"
แก้มของหญิงสาวขึ้นสีระเรื่ออย่างหาได้ยาก
"เบียคุรัน ได้โปรดแต่งงานกับฉัน"
คำตอบมาพร้อมสัมผัสนุ่มหยุ่นบนกลีบปาก
"ผมตกลง"
"..รักเธอที่สุดเลย"
"ผมก็... อื้อ!"
"อืม... เบียคุ.. ฮื่อ"
"เดี๋ยว... อื้อออ"
ฝ่ายโดนจู่โจมกะทันหันโบกมือทำอะไรไม่ถูก โดนจุมพิตสูบวิญญาณจนสมองตื้อ จะฟาดหรือผลักก็สู้คนตรงหน้าไม่ไหว
เวลาผู้หญิงเก็บกดก็ประมาณนี้ล่ะมั้ง?
-Happy Ending-
☽☽☽
ความคิดเห็น