คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Moon Number.18 < Inhibit >
Moon Number.18
< Inhibit >
จันทราเจ้าเอย..
ยับยั้ง
เหลือแค่ว่าเมอริเอตต้าจะใช้หมากตัวนั้นยังไง..
และหมากตัวนี้.. จะยอมให้เธอใช่หรือไม่
“...เป็นแบบนี้เองสินะ…”
เข้าใจแล้ว เข้าใจทุกอย่างแล้ว
ความทรงจำของพวกเธอลิงค์เข้าหากัน คล้ายกับการเชื่อมต่อและส่งผ่านเรื่องราว เมอริเอตต้าไม่ได้บอกแผนฉบับสมบูรณ์เพราะหญิงสาวรู้ว่าเธอจะเข้าใจเอง มันแค่ต้องใช้เวลานิดหน่อย เป็นอีกหนึ่งปรากฏการณ์ที่จะเกิดขึ้นเมื่อตัวตนเดียวกันจากต่างพาลาเรลพบปะพูดคุยกันแล้วเปิดเผยตัวตน
มารีไม่ได้โกรธเคืองที่เมอริเอตต้าใช้เธอเป็นดั่งเครื่องมือ ไม่เลย เพราะนั่นทำให้เด็กสาวได้เจอกับวาเรีย ได้เป็นอิสระจากความน่าเบื่อที่ชื่อว่าคุณพ่อ อีกอย่าง นี่ก็เพื่อปะป๊า เพื่อพี่ชาย เพื่อวาเรีย ดังนั้นมารีไม่โกรธหรอก
“ว่าแต่ ผ่านมานานเท่าไรแล้ว?”เพราะต้องรับความทรงจำจากตัวเธออีกคน มารีจึงจำต้องนั่งนิ่งๆ เนื่องจากอาการเวียนศีรษะ เธอไม่จำเป็นต้องรีบ ด้วยต้องรอเบียคุรันออกห่างจากคอร์ แต่ถ้าช้าเกินไปแผนอาจจะคลาดเคลื่อน
ตู้ม!!!
เสียงปะทะยังอยู่ อย่างน้อยก็ไม่ช้าเกินคาดเดา
"ฝากทางนั้นด้วยนะคะ เมอเรียต"
ถ้าพวกปะป๊าเป็นอะไรขึ้นมาล่ะก็.. เธอนี่แหละที่จะเป็นคนฆ่าเบียคุรันเอง ทั้งโลกนี้ แล้วก็โลกนั้น
.
.
.
...เมอเรียต
"หึ..." เจ้าของชื่อกระตุกยิ้ม หมากของเธอเริ่มขยับแบบจริงจังแล้ว ที่นี้ ถึงเวลาของเธอบ้าง ปากอิ่มเผยอ ปล่อยควันยาสูบออกมาอีกครั้ง ถอดเสื้อนอกพาดบ่าจากนั้นจึงบิดตัวไล่ความเหมื่อยขบ
แผนต่อไป
ล่อเบียคุรันออกมาให้ห่างจากคอร์
สำหรับเธอแล้วช่างง่ายดาย เบียคุรันคนนี้ค่อนข้างกลัวเธอไม่น้อย แน่ล่ะ ระหว่างมนุษย์ที่ต้องการสร้างโลกใหม่ กับตัวตนที่โลดแล่นไปกับกาลเวลาได้อย่างอิสระแบบเธอ มันต่างชั้นกัน คนละระดับเลยล่ะ
"อืม... แกละกัน"หญิงสาวกวาดสายตาราวเลือกสินค้าจากแผงจำหน่ายก่อนนิ้วชี้จะหยุดลงที่บลูเบล
"ทำเสียงน่ารำคาญมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว" ว่าพลางกระดิกนิ้ว พอร่างเล็กลอยหวืดเข้าหาตัวเมอริเอตต้าก็คว้าหมับเข้าที่ลำคอ "ฉันจะลากหัวไอ้บ้านั่นออกมา อีกสองตัวตรงนั้นเป็นของพวกแก"
โผล่มาก็เอาแต่สั่งๆๆ แล้วหล่อนเป็นใครวะ!
ทำเหมือนกับว่ารู้ทุกอย่าง!
ความคิดจากคนอื่นก็คงประมาณนี้แต่ด้วยเห็นชัดแล้วว่าเมอริเอตต้ามีดีจริง คงเพียงได้แต่บ่นและทำตามคำพูดหล่อนเท่านั้น
“อึก... ปล่อย ปล่อยฉันนะยะ!!” บลูเบลกรีดร้อง มือปัดป่ายไปมาหวังหลุดจากการจับกุม เด็กหญิงใช้พลังไม่ได้ เธอป้องกันตัวเองไม่ได้ ความรู้สึกหนึ่งเดียวในตอนนี้คือไม่อยากตาย หญิงสาวคนนี้อันตรายเกินไป เธอต้องหนี หนี และหนี หนีเท่านั้น สัญชาตญาณเอาตัวรอดดังขึ้นในหัวจนชวนตาลาย
“หุบปาก”
“อื้อ!” ราวถูกเย็บริมฝีปากเข้าไว้ด้วยกัน ยิ่งฝืนก็ยิ่งเจ็บ เรียวนิ้วบดลงไปจนเสียงกล๊อกดังขึ้น บลูเบลตาเหลือกสะบัดตัวยิ่งกว่าเดิม
พลังไฟของบลูเบลจำเป็นต่อโกสต์ ดังนั้น เขาต้องปล่อยมันมาก่อนเธอจะตายแน่นอน
“อึก... อื้อ! อื้อ!”
เร็วสิ ไม่อย่างนั้นเด็กนี่จะตายเอาจริงๆนะ..
ตึง!!
มาแล้ว
“อั่ก! แค่ก!!” เมอริเอตต้าปล่อยมือ ร่างเล็กของบุปผาอาลัยสาวลงไปกองกับพื้น ร่างเล็กนั่นกระตุกไปมาอย่างน่าสงสาร แต่สายตาของหญิงสาวกลับจ้องมองการปรากฏตัวอันยิ่งใหญ่จากผู้มาใหม่
การปะทะของทุกคนชะงักลง ความหวาดกลัวต่อโกสต์ของบุปผาอาลัยคนที่เหลือเรียกความสงสัยจากฝั่งวองโกเล่ได้ดี ทุกคนต่างตั้งคำถามในใจว่าสิ่งนั้นมันคืออะไรกัน จากตรงนี้เมอริเอตต้าไม่สามารถเข้าไปแทรกแซงอะไรได้อีกจนกว่าศึกจะจบ เธอเร้นตัวหายไปกับความวุ่นวาย เพียงมองดูเหตุการณ์เหล่านั้นด้วยความหวังให้มันจบลงอย่างที่เธอภาวนา
การโจมตีมุ่งตรงไปทางโกสต์ แม้จะอยากรู้แต่ด้วยเป็นศัตรูมันไม่จำเป็นที่จะต้องรอสิ่งแปลกประหลาดนั้นเป็นฝ่ายเริ่ม ทว่าก็ไร้ผล จนมารู้กันภายหลังว่าเจ้าโกสต์นั่นดูดพลังไฟไปได้ แม้แต่ฝั่งมิลฟิโอเล่ก็โดนเล่นงานไม่ต่าง เมื่อถึงจุดหนึ่งซาวาดะ สึนะโยชิก็ตรงเข้ามาช่วยพวกพ้องของตนเอง ผลลัพธ์ในการปะทะของทั้งสองก็ทำให้โกสต์หายไป
เร็วกว่ากำหนดการ แต่ถือว่าดี..
“ว้าว สุดยอดๆ.. นายโค่นโกสต์ลงได้จริงๆด้วยแหะ”
เมอริเอตต้าเหยียดยิ้มยามร่างสีขาวปรากฏ
ตาเธอแล้ว มารี
.
.
.
วิกฤต
วิกฤตของเธอแล้ว
เด็กสาวโยกร่างหลบกับดัก เมอริเอตต้าพลาดไปอย่างหนึ่ง จริงอยู่ที่ไม่มีใครปกป้องคอร์แต่เธออาจจะลืมว่ามีอีกหลากหลายวิธีการสำหรับกำจัดผู้ที่หาทางทำลายคอร์ โถงทางเดินที่ทอดยาวเต็มไปด้วยกลิ่นฟีโรโมนของเบียคุรัน โชคดีตรงที่เขาคงไม่นึกว่าเธอจะต้านมันได้ ดังนั้นเธอยังคงเดินฝ่าต่อไปเรื่อยๆ แต่ยังไงเด็กสาวก็แพ้ทางมันอยู่ดี
อาการราวก็โดนรมยาสมัยถูกทดลอง
จากการคำนวณคร่าวๆ หากเธอยังไม่ไปถึงคอร์ภายในสิบห้านาทีล่ะก็.. ไม่สลบก็โดนกับดักของเขาเล่นตายแน่
ฟุบ!
“!?”
หัว.. หัวเกือบหลุดออกจากบ่าแล้ว
ปะป๊าช่วยมารีด้วย ฮือ
คร่ำครวญเท่าใดร่างผอมบางก็กระโดดหลบเลเซอร์ที่ตัดผ่านขึ้นมาตามระดับ สะพานโค้งให้เลื่อยจักรกลผ่านตัวเธอไป ต่อด้วยการกลิ้งเลียบซ้ายเพื่อไม่ให้ลิ่มเหล็กปักทะลุขา
โหด.. โหดไปแล้วค่ะ มารีอยากกลับบ้านแล้ว! ไม่เอาแบบนี้!
“อุก...” เพียงเผลอจากการสูดดมกลิ่นหอมหวานเข้าไปเต็มปอดเด็กสาวก็เข่าอ่อนทรุดลงกับพื้น ตะขอแหลมเกี่ยวท่อนแขนเธอจนเกิดรอยเลือดเป็นทาง
อ๊ะ ถ้าถามว่าทำไมเธอที่มีร่างกายไร้เทียมทานถึงมากลัวอะไรแบบนี้.. เพราะนอกจากฟีโรโมนของเบียคุรันจะมอมเธอได้เเล้ว มันยังลดประสิทธิภาพในการรักษาสภาพเซลล์ของเธอจนเกิดบาดแผลได้ นั่นคือเธอเหตุผลที่เธอต้องหลบเป็นตายอยู่อย่างนี้ อาวุธแต่ละอย่างนอกจากเลเซอร์ก็เคลือบบางสิ่งไว้อีก.. เห็นได้ชัดว่าของพวกนี้สร้างขึ้นมาเพื่อเธอโดยเฉพาะ
แล้วมารีก็ต้องมารับกรรม...
“!? ..อุ!” ภาพตรงหน้าตัดไปวูบหนึ่งจนหัวกระแทกกำแพงดังปั่ก มารีร้องซี้ดเบาๆ รู้สึกอยากย้อนเวลากลับไปหาสกิลไร้เทียมทาน แต่นั่นก็ทำไม่ได้
ใกล้ถึงลิมิตแล้ว สายตาเธอพร่ามัวเต็มที
ฉึก!
แรงเฮือกสุดท้าย มารีไม่สนใจว่าเบื้องหน้าจะเป็นกับดักหรืออะไร เธอเพียงกระโจนออกไป
วินาทีเดียวกันนั้น กับดักสุดท้ายเปิดการทำงาน ดาบยาวปักลงบนแผ่นหลังของเธอทะลุออกจากหน้าท้อง
…
เลือดเจิ่งนองเป็นแอ่ง แขนที่เหยียดตรงไปด้านหน้าของเธอห่างจากคอร์เพียงคืบ ทว่าร่างผอมบางกลับนิ่งสนิท เส้นผมตกลงตามแรงบดบังใบหน้าซีดเซียว
มันจะจบลงแบบนี้… จริงๆเหรอ?
.
.
.
ยัยเด็กนั่นทำอะไรอยู่?
เมอริเอตต้าขบฟันกับริมฝีปากจนเลือดซิบ ถึงเวลาที่เด็กคนนั้นควรจะทำลายคอร์ได้แล้ว มันไม่น่าจะใช้เวลานานขนาดนี้.. อัลโกบาเนโน่แห่งนภาถูกดึงเข้าหาขั้วพลัง เบียคุรันกำลังดำเนินการขั้นสุดท้ายแล้ว
หรือว่าจะพลาด?
ไม่ ไม่ ไม่
ถ้าหากไม่เป็นไปตามแผนล่ะก็
“กรอด...”
เธอออกไปจากตรงนี้ไม่ได้!
สึนะโยชิปลดล็อกพลังเรียบร้อยแล้ว ถึงแบบนั้นเบียคุรันก็ยังยืนหยัดสู้ได้อยู่ แม้จะโซซัดโซเซไปบ้างก็ตาม และนั่นทำให้ร่างสีขาวตัดสินใจใช้ทางเลือกสุดท้าย..
กึก.. กึก..
คือระเบิดพลังที่แอบกักเก็บไว้ในคอร์..
ความโกรธที่เสียเครื่องมืออย่างยูนิไปทำให้คลั่งและขาดสติ ฝ่ายว่าที่รุ่นสิบแห่งวองโกเล่เห็นท่าไม่มี ฝ่ามือจึงยืดออกไปด้านหน้า ท่าปิดฉากนี้คือไม้ตายสุดท้ายแล้ว ไม่มีทางที่เบียคุรันจะรอด ไม่ว่าทางไหนเข้าก็มีแต่ตายกับตายเท่านั้น
“สูญสิ้นไปซะ!!!!”
“จบลงสักที!!!!”
แรงปะทะระหว่างพลังรุนแรงจนม่านบาเรียแตกออก ยื้อไว้ได้ไม่นานแสงสว่างเจิดจ้าก็บดบังทัศนียภาพหมดสิ้น สิ่งเดียวที่รับรู้คือเสียงร้องอย่างเจ็บปวดของชายผู้ตั้งมั่นจะครองโลก
เบียคุรัน เจสโซ่..
ตายแล้ว
.
.
.
“..ทันเวลาพอดี”หญิงสาวพรูลมหายใจออกทางปาก
ในจังหวะที่ไม่มีใครสังเกต พลังของเบียคุรันที่กำลังระเบิดชะงักและหายไป เมอริเอตต้าอาศัยช่วงเวลานั้นกระโดดเข้าไปในโดมพลังและสกัดกั้นไฟของสึนะโยชิ จริงที่บอสแห่งมิลฟีโอเล่ใช้ไฟจนหมดก็อกแต่สวรรค์ยังเข้าข้างให้เขามีลมหายใจต่อไป
รอยยิ้มแรกตั้งแต่ก้าวมาเหยียบโลกใบนี้ปรากฏบนใบหน้า
สำเร็จแล้วนะ.. เด็กน้อยของฉัน
ฝั่งของมารี ร่างผอมบางนอนคว่ำหน้าแนบพื้น ทั่วสรรพางค์กายกระตุกราวกับตุ๊กตาไขลานสนิมเกาะ ปลายนิ้วของเธอค้างเติ่งกลางอากาศ ชั่วพริบตาที่คอร์ใหญ่แตกสลายและร่วงกราวกับพื้น แขนของเธอก็ตกลงคล้ายหุ่นเชิดด้ายขาด
“ขอให้... ทันที…”
.
.
.
กึก..
กึก
“ทำได้ดีมาก ตัวฉันอีกคน”
☽☽☽
ความคิดเห็น