คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SF] The truth of the apple tree. [Jongin x Sehun] part :1
[SF] The truth of the apple tree.
jongin x sehun
เพราะฤดูใบไม้ร่วงที่กำลังจะผ่านพ้นไป ท้องถนนและสนามหญ้าจึงเต็มไปด้วยใบไม้หลากสีที่พร้อมใจกันทิ้งตัวลงมากองกันอยู่ใต้ต้น ลมหนาวที่เริ่มโชยมาบ่งบอกว่าฤดูหนาวกำลังใกล้เข้ามาทุกที เด็กน้อยตัวอ้วนกลมยืนมองใบไม้ในสวนอยู่เงียบๆอย่างกระวนกระวาย
"แม่ฮะ ผมไปเล่นที่ท้ายหมู่บ้านน่ะฮะ" แขนป้อมยกขึ้นเกาะเคาเตอร์ในครัวดันตัวเองขึ้นจากพื้นให้สามารถสบตากับผู้เป็นแม่ได้
"แต่..............................." ใบหน้ากลมงองุ้มลงเล็กน้อยเมื่อโดนขัดใจ ก็วันนี้ตอนไปเล่นซ่อนแอบกับเพื่อนๆเค้าแอบเห็นต้น
แอปเปิลต้นใหญ่ที่ท้ายหมู่บ้านกำลังออกดอกและมีผลติดเต็มต้นไปหมด อาจเป็นเพราะมันอยู่ลึกกว่าต้นอื่นๆก็เลยยังเหลือผลแอปเปิลสีแดงสดอยู่เต็มไปหมดในขณะที่ต้นอื่นกลับเหลือเพียงกิ่งก้านสีน้ำตาลให้เห็นเท่านั้น .....................ยังไงวันนี้ก็ต้องไปให้ได้ ขืนรอพรุ่งนี้บางทีมันอาจจะถูกเก็บจนหมด ไม่เหลือถึงเค้าเลยก็ได้ ทันทีขาป้อมของเจ้าตัวเล็กก็เดินไปหยิบเอาตะกร้าใส่ผลไม้มาถือไว้ในมือแล้วเดินไปหาผู้เป็นแม่
"จงอินจะไปเก็บแอปเปิ้ลมาให้แม่ แม่บอกว่าอยากกินไม่ใช่หรอฮะ ให้ผมไปเถอะนะฮะ น้า ถึงยังไงผมรับรองว่าจะกลับมาก่อนมืดฮะ " ยกนิ้วก้อยขึ้นมาชูให้ผู้เป็นแม่ พร้อมส่งสายตาออดอ้อน สรรพนามที่ถูกหยิบยกมาใช้เฉพาะตอนต้องการหรืออยากได้อะไรถูกนำมาใช้อีกครั้ง จนในที่สุดคนเป็นแม่ก็ยอมอนุญาตให้ลูกชายไปตามที่ต้องการพร้อมสั่งกำชับไว้ว่าต้องกลับก่อนมืดตามที่เจ้าตัวได้สัญญาไว้
ขาเล็กปั่นจักรยานไปตามเส้นทางเพื่อไปยังป่าท้ายหมู่บ้าน ที่นั้นเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่น้อยมากมาย นกตัวเล็กที่กำลังบินกลับรังกับกระรอกตัวโตที่กำลังไต่ไปมาอยู่บนต้นไม้บอกได้ถึงความอุดมสมบูรณ์ของป่าแห่งนี้ ปั่นไปเรื่อยจนถึงทุ่งที่มีเพียงดอกหญ้าเท่านั้นกำลังออกดอกอยู่ ขาเล็กก้าวลงจากจักรยาน เพื่อเดินข้ามทุ่งดอกไม้ไป แล้วจึงก้าวข้ามจักรยานนั้นอีกครั้งเพื่อปั่นไปยังต้นแอปเปิ้ลที่อยู่ลึกเข้าไปในป่า ใบหน้ากลมแย้มยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อนึกถึงต้นแอปเปิ้ลต้นใหญ่ที่มีผลสีแดงสดเต็มไปหมด .............................จะเก็บมาให้หมดเลย!
และแล้วก็มาถึงที่หมาย มือเล็กเก็บเอาผลไม้สีแดงสดเข้าตะกร้าอย่างขมักเขม่น สายตาไล่มองไปตามพื้นก็เห็นลูกแอปเปิลอยู่เต็มไปหมด เยอะแบบนี้แม่ต้องดีใจแน่ เมื่อเก็บได้เต็มตะกร้าจึงหยุดพักนอนแผ่ลงกับพื้น ฉวยเอาแอปเปิลข้างตัวมาเช็ดกับเสื้อสองสามทีก่อนออกแรงกัดลงไปเต็มแรง หวานจัง หวานจริงๆด้วย ก่อนหน้านี้ก็เคยกินแอปเปิลมาตั้งเยอะน่ะ แต่รู้สึกว่าต้นนี้เหมือนมันจะหวานเป็นพิเศษไม่เหมือนต้นไหนเลยจริงๆ ท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มเตือนให้จงอินลุกขึ้นมานั่ง............ ใกล้มืดแล้วต้องกลับบ้าน! ไม่งั้นเดี๋ยวจะโดนแม่ดุ!
ขาเล็กก้าวเดินไปยังจักรยานที่จอดไว้ แต่กลับต้องเปลี่ยนทิศไป เมื่อบังเอิญเหลือบไปเห็นอะไรที่ใต้ต้นแอปเปิลเข้า เจ้าตัวเล็กเดินย่องเข้าไปใกล้ขึ้นเรื่อยๆ.........เรื่อยๆ............ ยิ่งใกล้เท่าไหร่ก็เหมือนต้องเบาเสียงลงเท่านั้น ดังนั้นเค้าจึงเปลี่ยนจากการเดินย่องเป็นการค่อยๆคลานเข้าไปใกล้ๆ......ใกล้ๆ .............................. หือ! คนหรอ เป็นคนนั่นเอง คนผิวขาวจัดที่เหมือนจะเปล่งแสงออกมาได้กับเส้นผมสีแดงที่ดูประหลาดตา ความสงสัยวิ่งเข้ามาในห้วงความคิด มือเล็กยกขึ้นหวังเอื้อมไปสัมผัสเส้นผมสีแดงสดนั่นอย่างช้าๆ.............................................................
"ทำอะไรน่ะ" เสียงที่ดังขึ้นอย่างกระทันหันส่งผลให้เจ้าตัวเล็กเกิดอาการผงะก้นจ้ำเป้าลงกับพื้นเสียงดัง ปลั่ก! เรียกรอยยิ้มจากคนผิวขาวจัดนั้นทันที
"ว่าไงเจ้าตัวเล็ก กำลังจะทำอะไรหรอ" มือขาวจิ้มลงที่พุงอ้วนกลมของเด็กน้อย เมื่อเห็นว่าเจ้าตัวยังคงมีท่าทีนิ่งอึ้งอยู่
"พ.พี่ เป็นคนรึเปล่า"
"แล้ว.....ดูไม่เหมือนหรอ" รอยยิ้มอ่อนโยนที่ถูกส่งมาให้ ช่วยบรรเทาความกลัวเมื่อครู่ไปได้นิดหน่อย
"แถมผมพี่ยังเป็นสีแดงอีก แดงเหมือน......เหมือนแอปเปิลนั่นเลย" ชี้ไปยังตะกร้าที่มีผลแอปเปิลสีแดงสดอยู่เต็มทั้งตะกร้า
"ไม่รู้ซิ แปลกหรอ? แต่มันก็สวยดีใช่มั้ย" มือขาวยกขึ้นสัมผัสเส้นผมของตัวเอง ก่อนตาเรียวสวยนั้นจะส่งยิ้มกลับมาให้เด็กน้อยตรงหน้า "อยากจับดูมั้ยล่ะ" ก้มหัวลงเล็กน้อยให้เด็กขี้สงสัยลองจับดู
"นิ่มเหมือนขนแมวเลยฮะ"
"ฮะ ฮะ งั้นหรอ "
"ผมชื่อ จงอินนะฮะ คิมจงอิน" พูดออกไปอย่างชัดถ้อยชัดคำ
"หือ งั้นหรอ"
"พี่ล่ะฮะ?"
"ไม่ค่อยแน่ใจหรอกน่ะ แต่เหมือนจะเคยได้ยินว่า............เซฮุนล่ะมั้งน่ะ" คำตอบที่ได้รับนำมาซึ่งความสงสัยแก่เด็กน้อย แต่ก็ช่างเถอะ! ตอนนี้พระอาทิตย์ใกล้จะตกดินแล้วเค้าต้องรีบกลับบ้าน
"พี่เซฮุน จะมืดแล้ว ผมต้องกลับบ้านแล้วล่ะ บ้านพี่ล่ะฮะ อยู่ที่ไหน ผมมีจักรยานอยู่ตรงโน้นแน่ะ พี่ซ้อนท้ายผมกลับบ้านได้น่ะ ผมจะไปส่ง" คำพูดที่ได้ยินเรียกรอยยิ้มจากคนผิวขาวได้อีกครั้ง เป็นเด็กดีจังน่ะจงอิน!
"ซ้อนท้ายผมเลยฮะ" ตบลงไปที่เบาะท้ายรถจักรยาน ถึงแม้พี่เซฮุนจะตัวโตกว่า แต่เค้าก็เคยปั่นจักรยานพาแม่เที่ยวมาแล้ว แค่นี้ไม่มีปัญหาหรอก
"ส่งพี่ที่ชายป่าด้านโน้นน่ะ" ชี้นิ้วไปยังอีกฝั่งของป่า ขาเล็กปั่นจักรยานไกลออกมาเรื่อยๆ แต่ที่น่าสงสัยมันอยู่ที่ทำไมพี่เซฮุนถึงได้ตัวเบาแบบนี้ล่ะ เบากว่าคุณแม่ตั้งเยอะ ทั้งๆที่มีพี่เซฮุนซ้อนท้ายอยู่ แต่เค้ากลับรู้สึกเบาเหมือนมีเพียงเค้าคนเดียวเท่านั้น!
"จอดตรงนี้ล่ะ"
"หือ แต่ตรงนี้ไม่เห็นมีบ้านคนเลยนี่ฮะ" หันมองไปรอบๆ ตรงที่เค้าจอดจักรยานอยู่นี่เป็นเพียงแค่ป่าที่เต็มไปด้วยต้นแอปเปิลมากมายไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็ไม่เห็นจะมีบ้านคนอยู่เลยซักหลัง
"ตรงนี้ล่ะ เดินไปอีกไม่ไกลหรอก"
"งั้นหรอฮะ อ๋อ......รอเดี๋ยวน่ะฮะ" มือป้อมเอื้อมไปหยิบผลแอปเปิลในตะกร้าหน้ารถที่ตนเป็นคนเก็บมาเมื่อกี้ 2-3 ลูกส่งให้คนผิวขาวจัดตรงหน้า
คนผิวขาวเอื้อมมือมารับผลแอปเปิลนั้นทันที ใจดีจังเลยน่ะจงอิน! ริมฝีปากบางก้มลงจุมพิตที่แก้มนุ่มของเด็กน้อยเรียกรอยยิ้มเขินๆกลับมาจากเจ้าตัวเล็กได้เป็นอย่างดี
"ขอบคุณน้า"
จักรยานถูกปั่นไกลออกไปเรื่อย หันมองกลับไปยังคนผิวขาวก็เห็นเจ้าตัวยังคงยืนโบกมือกลับมาให้ตัวเองอยู่ลิบๆ "พรุ่งนี้เจอกันน่ะฮะ ผมจะมาหาน่ะ" ตะโกนออกไปสุดเสียง คงได้ยินน่ะพี่เซฮุน!
*************************************************************************
พระอาทิตย์มาเยือนอีกครั้งเด็กน้อยรีบลุกจากที่นอนตรงเข้าไปอาบน้ำแต่งตัว และลงมาทานข้าวด้วยความเร่งรีบ
"จงอิน ! จงอิน! รีบกินไปไหนเนี่ย " คนตัวเล็กไม่ตอบเพียงแค่กินช้าลงเล็กน้อย
"อิ่มแล้วคับแม่" ไถลก้นลงมาจากเก้าอี้ตัวสูงอย่างรวดเร็ว ยกแขนขึ้นเช็ดปากแล้วเดินไปหยิบกระเป๋าสะพานใบเก่งขึ้นมาคล้องไว้อย่างลวกๆ
ตุ๊บ..............ลูกแอปเปิลสีแดงตกมาตรงหน้าเด็กน้อย แหงนมองขึ้นไปข้างบนก็เห็นพี่ชายคนสวยส่งยิ้มมาให้อย่างใจดี "มาเร็วจังเลยน่ะ"
"พี่ขึ้นไปได้ยังไงฮะ มันสูงจัง" ป้อมปากตะโกนออกไปหาคนที่นั่งอยู่บนต้นไม้ใหญ่ ตาเรียวส่งยิ้มออกมาก่อนบอกเด็กน้อยให้หลับตาลงสักพัก
"ว้าว สุดยอด พี่เก่งจัง ลงมาได้ยังไงล่ะเนี่ย" ไล่มองขึ้นไปตามลำต้นสูงใหญ่ของต้นแอปเปิล สูงมากเลย
'
'
'
'
'
'
'
ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ ในป่าแห่งนี้มีน้ำตกอยู่ด้วย สายน้ำเย็นที่กระเซ็นไปทั่วเมื่อตกกระทบหินกำลังทำให้เด็กน้อยตาโตด้วยความตื่นเต้น
"ที่นี่มีน้ำตกด้วย ไม่เคยเห็นเลยฮะ""เพราะอย่างงั้นมันเลยสวยแบบนี้ไงล่ะ"
เพราะอย่างงั้นมันเลยสวยแบบนี้ไงล่ะ"
"ผมว่ายน้ำไม่ค่อยได้น่ะฮะ ความจริงแล้วว่ายไม่ได้เลยต่างหาก" มือเล็กจิ้มเข้าหากันอย่างอายๆ แน่ละผู้ชายอกสามศอกวัย 8 ขวบหมาดๆอย่างเค้าดันว่ายน้ำไม่เป็น แบบนี้มันน่าอายจะตาย
"เย็นนนนนนนนน สุดยอดเลย" เสียงเล็กที่เปล่งออกมาบอกถึงความสบายแบบสุดๆที่เจ้าตัวได้รับ
"ปลา มีปลาด้วย" เมื่อความกลัวลดลงร่างอ้วนป้อมจึงไล่จับปลาตัวเล็กตัวน้อยไปเรื่อยตามประสาเด็ก คนตัวขาวมองตามเด็กขี้เล่นไปเรื่อย ตาหวานตวัดไปเห็นดอกไม้ป่าสีสวยตรงชะง่อนหินริมน้ำตกอีกฝั่งไม่ไกลมากนัก
"จงอินเล่นดีๆน่ะเดี๋ยวพี่มา" เดินต้านน้ำไปอีกฟากของน้ำตก เอื้อมหยิบเอาดอกไม้มาได้สองสามดอกกำรวมกันไว้แล้วเดินต่อไปอีกนิดกะว่าจะเก็บดอกไม้พวกนี้ไปให้เจ้าเด็กซนนั่นซักหน่อย ดอกสีขาวบ้างแดงบ้างถูกเก็บมารวมไว้เป็นช่อสวยงาม กลับตัวหันมามองอีกฟากชะโงกมองหาร่างเล็กของเด็กน้อยซักพักจนแน่ใจว่าเจ้าตัวไม่ได้อยู่ที่เดิมแน่แล้ว
เด็กน้อยตัวอ้วนไล่ตามฝูงปลามาเรื่อยจนสุดท้ายก็มาสะดุดตาเข้ากับปลาตัวโตสีฟ้าที่แอบซ่อนอยู่ตรงซอกหินไม่ไกลนัก เค้าอยากได้ปลาตัวนั้น สีฟ้าของมันดูเหมือนจะสะท้อนแสงได้เมื่อต้องกับแสงอาทิตย์ยามสายแบบนี้ ถ้าจับไปใส่ในอ่างน้ำที่บ้านต้องสวยแน่ วางแผนเสร็จก็ค่อยๆย่อง และตีกรอบล้อมมันเอาไว้..........................ในที่สุด...................... ได้ล่ะ มือเล็กจับปลาไว้ในมือแน่นยันตัวเองลุกขึ้นจากพื้นหินและแอ่งน้ำตรงนั้น แต่ทันใดเมื่อพ้นจากน้ำ ปลาสีฟ้าสวยกลับดิ้นพรวดจนหลุดจากมือ
"พี่ฮะ พี่ พี่เซฮุนช่วยผมที" เสียงที่เปล่งออกมาได้ไม่เต็มที่เพราะกำลังสำลักน้ำอยู่ ถึงมันจะไม่ดังมากนักก็ยังสามารถทำให้คนผิวขาวได้ยินมันอย่างถนัดทีเดียว แสงสีขาวพุ่งตรงมาโอบอุ้มเด็กน้อยเอาไว้ แสงสีขาวสว่างจ้าที่ทำให้ต้องหลับตาลงก่อนจะได้รับสัมผัสแผ่วเบามาสัมผัสที่ตัว วูบหนึ่งที่เห็นใบหน้าหวานเต็มไปด้วยความกังวลของพี่เซฮุนในกลุ่มแสงสีขาวสว่างนั้นก่อนสติทั้งหมดจะดับวูบลง
มือเล็กยกขึ้นป้องแสงที่ส่องลงมาผ่านทางกิ่งต้นแอปเปิลต้นเดิม หันมองไปด้านข้างก็เห็นพี่เซฮุนนอนหลับอยู่ สายลมที่พัดมาต้องใบหน้าหวานเบาๆทำให้ผมม้าที่ปรกหน้าอยู่ถูกปัดขึ้นไปจนเผยให้เห็นใบหน้านั้นชัดขึ้น............... น่ารักจังเลยน้าพี่เซฮุนของเค้าเนี่ย มือป้อมยกขึ้นจิ้มเบาๆไปที่แก้มของพี่ชาย อีกข้างก็จิ้มใบที่แก้มของตัวเองบ้าง นิ่มเหมือนกันเลย!...... แต่เหมือนของพี่เซฮุนจะเย็นกว่าแฮะ สายตาเลื่อนจากแก้มขาวมาอยู่ที่ริมฝีปากสีชมพูที่ใช้หอมแก้มเค้าเมื่อวาน นิ้วเล็กจิ้มเบาๆไปที่ริมฝีปากนั้น
ถ้าแอบจุ๊บตอนนี้จะเป็นอะไรมั้ยนะ?? พี่เซฮุนจะโกรธรึเปล่า?? แล้วถ้าถูกตีล่ะ?? แต่คิดดูอีกทีก็..............พี่เซฮุนหลับอยู่นี่นา ทันใดใบหน้ากลมป้อมของเด็กตัวเล็กก็ค่อยๆก้มลงแตะริมฝีปากของตนกับพี่ชายคนสวยอย่างรวดเร็ว
"ทำอะไรน่ะ" ความจริงเค้าตื่นตั้งแต่ที่เจ้าตัวเล็กนี่เอานิ้วมาจิ้มแก้มแล้วล่ะ ที่แกล้งหลับก็เพราะอยากรู้ว่าเจ้าตัวเล็กจะทำอะไรต่อไปเท่านั้นเอง ไม่คิดเลยว่า.........................
Just a Talk ซัก-กะ-ติ๊ด : ทำความเข้าใจกันก่อนน่ะค่ะ ความจริงแล้ว แอปเปิล เป็นไม้ยืนต้นขนาดเล็กไม่ใหญ่มากนัก การที่เซฮุนขึ้นไปนั่งบนกิ่งได้นั่นเป็นเพราะว่าตัวเซฮุนน่ะเบาเสมือนอากาศ ตามที่หนูน้อยจงอินนั่นบอก ส่วนดอกจะเกิดขึ้นพร้อมการแตกใบใหม่ในฤดูใบไม้ผลิ มีสีขาวแต้มสีชมพู และเข้มขึ้นเมื่อดอกใกล้โรย ส่วนผลจะออกในช่วง ฤดูใบไม้ร่วงถึงฤดูหนาว
ฝากไว้ก่อนหนึ่งตอนให้เดากันเล่นๆว่าพี่เซฮุนตัวขาว นั่นคือใคร เป็นอะไรกันแน่ เดาๆกันไปก่อนน่ะจ๊ะ ไว้เดี๊ยวจะแวะมาอัพให้ ส่วนใครที่ขอคู่อื่นมารอก่อนน่ะค่ะ เดี๋ยวจะพยายามแต่งให้จ้า ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ด้วยน้า
อย่าลืมเม้นต์กันด้วยน้าค่ะ ขอร้องล่ะค่ะ
Edit ครั้งที่ 1 : รู้สึกเหมือนบรรทัดมันติดๆกันรึเปล่าค่ะ พยายามแล้วแต่แก้ไม่ได้อ่ะ รีดเดอร์คนไหนเข้ามาอ่านแล้วรู้สึกว่าอ่านยากหรือเล็กเกินขอโทษด้วยน่ะค่ะ!!! คราวหน้าจะทำให้ดีกว่านี้ค่ะ
ความคิดเห็น