คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [SF] The truth of the apple tree. [Jongin x Sehun] part :2 END
กริ๊ง!!!!!........................................เสียงนาฬิกาปลุกเรียกให้จงอินตื่นจากความฝัน
ความฝันที่มักอยู่ในห้วงคำนึงกลับมาอีกครั้ง ใบหน้าหวานของใครบางคนที่มักจะมาพร้อมฤดูใบไม้ร่วง แม้จะจำได้ไม่ถนัดนัก แต่เค้าก็มั่นใจว่าพี่ชายหน้าหวานคนนั้นมีตัวตนอยู่จริง ถึงใครหลายๆคนจะบอกว่าเป็นเพียงความฝันที่เค้าสร้างขึ้นมาก็เถอะ
"จัดกระเป๋าเสร็จรึยังลูก"
"เรียบร้อยครับแม่" วันนี้เค้าจะเดินทางไปที่นั่นอีกครั้ง นับจากวันที่ได้เจอพี่ชายคนสวยมาถึงตอนนี้ก็เกือบสิบปีแล้วซิน่ะ.
.
.
.
บ้านไม้หลังไม่ใหญ่มากนักคือที่ที่จงอินจากมานานถึงสิบปี หลังจากที่ครอบครัวย้ายไปอยู่ที่เกาหลีบ้านหลังนี้ก็ถูกปล่อยร้างไว้ จะมีก็แต่แม่บ้านที่จ้างให้มาทำความสะอาดอาทิตย์ละครั้งเท่านั้น
เมื่อมาถึงที่หมายต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปเก็บสัมภาระในห้องของตน ห้องที่เต็มไปด้วยความทรงจำในวัยเด็ก จากเด็กชายผิวเข้มตัวอ้วนกลม บัดนี้กลายเป็นหนุ่มรูปงาม ใบหน้าคมสันกับผิวสีที่ออกจะเข้มไปซักหน่อยยิ่งทำให้เจ้าตัวดูมีเสน่ห์แบบเฉพาะตัวมากยิ่งขึ้น ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มที่ดูเหมือนจะเล็กเกินไปซะแล้ว ใบไม้สีส้มที่ร่วงหล่นลงมาตามแรงลมทำให้นึกถึงใครบางคนขึ้นมาได้
.................................
ตีก ตึก ตึก
"จะไปไหนล่ะลูก ไม่มากินอะไรก่อนล่ะ" เสียงของคนเป็นพ่อเอ่ยขึ้นเมื่อจู่ๆลูกชายก็วิ่งลงมาจากชั้นบนตรงไปยังประตูหน้าบ้านทันที
"เดี๋ยวมาครับ เอ่ออาจจะเย็นๆน่ะครับ"
ขายาวก้าวออกจากตัวบ้านไปยังป่าท้ายหมู่บ้านที่ที่เค้าได้พบกับพี่ชายหน้าหวานครั้งก่อน ไม่รู้คราวนี้จะได้เจอรึเปล่า แต่ก็ลองวัดดวงดูหน่อยล่ะกัน! บรรยากาศรอบข้างดูเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ต้นแอปเปิลต้นเดิมก็ยังคงตั้งเด่นตระหง่านติดผลเต็มต้นอยู่เหมือนเดิม สายตามองกวาดไปทั่วหวังหาเจ้าของใบหน้าหวาน เดินดูไปรอบๆหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ
เฮ้อ!!! ทำยังไงล่ะถึงจะได้เจอ นับจากวันนั้นไม่ว่าจะมาที่นี่ กี่ครั้งๆ ก็ไม่เคยได้เจอเลย ขนาดตอนจะย้ายก็ยังไม่มีโอกาสบอกลาเลยซักคำ จงอินเดินมาใกล้ต้นแอปเปิลทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดหวัง ก่อนต้องยกยิ้มขึ้นอย่างดีใจ เห็นแล้ว!.............................คนตัวขาวที่โปรยยิ้มส่งมาให้ เส้นผมสีแดงที่ไม่เหมือนใครกำลังนั่งอยู่บนกิ่งต้นแอปเปิลแบบที่เค้าเคยเห็นตอนเด็ก.................... ดวงตาคมแกล้งหลับตาทำเป็นไม่เห็น หวังจะแกล้งคนตัวขาวนั่นซักหน่อย แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีทีท่าว่าเจ้าตัวจะลงมาซักที ชักหงุดหงิดแล้วน่ะ"จะไม่ลงมาจริงๆเหรอครับ" ลืมตาขึ้นมองก็เห็นคนตัวขาวที่จู่ๆก็หุบยิ้มลง ทันใดนั้นใบหน้าหวานที่คุ้นตาก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า โน้มตัวลงมาใกล้จนได้กลิ่นหอมๆที่คาดว่าน่าจะมาจากผู้มาใหม่แน่ ตาหวานกระพริบปริบ จนต้องยกยิ้มส่งให้ จะสงสัยอะไรกันหนักหนาเนี่ย!
"เห็นหรอ เห็นพี่หรอ นายเห็นพี่หรอ" คนตัวขาวยกนิ้วชี้เข้าหาตัวเองและถามขึ้นอย่างกระตือรือร้น
"จริงหรอ ดีใจจังนึกว่านายจะไม่เห็นซะอีก" มือขาวโอบกอดรอบคอของอีกฝ่ายแน่นจนแก้มนุ่มสัมผัสเข้ากับจมูกคมสัน คิดดูอีกที..................ไม่อยากเรียกว่าพี่แล้วแฮะ!
คลายกอดเสร็จก็กลับมายิ้มส่งให้คนผิวเข้มอยู่เงียบๆ จ้องกันไปก็จ้องกันมาอยู่อย่างนั้น จนในที่สุดก็เป็นฝ่ายจงอินเองที่ต้องเอ่ยขึ้น "พี่จะไม่พูดอะไรเลยหรอเนี่ย"
"ก็ไม่รู้จะพูดอะไรนี่"
"งั้น..........ผมถามเอง" เขยิบตัวเข้าไปใกล้ฉวยเอามือของอีกฝ่ายมาจับกระชับไว้ นิ่มจัง! แบบนี้เค้าเรียกว่าฉวยโอกาสรึเปล่าน่ะ? จ้องลึกเข้าไปในดวงตาหวาน
"พี่หายไปไหนมา ผมมาหาพี่ตั้งหลายครั้งแต่ไม่เคยเจอพี่เลย"
"ก็อยู่ที่นี่เหละ""......................................." หันมองไปรอบๆก็ไม่เห็นมีที่ให้ซ่อน อำกันรึเปล่าเนี่ย!
"เปลี่ยนคำถามล่ะกัน ทำไมวันนั้นพี่ปล่อยผมไว้แบบนั้นล่ะ" นึกถึงเหตุการณ์ที่เค้าถูกทิ้งไว้คนเดียวท่ามกลางหิมะที่ตกลงมาจนหญ้าสีเขียวถูกปกคลุมจนขาวโพลนไปหมด หนาวแทบตาย!
"ก็หิมะมันตกแล้ว" ห๋า! มันใช่มั้ยเนี่ย ยิ่งถามก็ยิ่งงง อีกซักข้อละกัน
"พี่อยู่ที่นี่แล้วทำไมไม่ออกมาหาผมเลยล่ะ"
"...................." ใบหน้าหวานก้มงุดลงจนผิดสังเกตุ
"พี่เสียใจอะไรหรอ ผมไม่ได้ว่าอะไรพี่หรอกน่ะ"สัมผัสเบากับใบหน้าหวาน ช้อนใบหน้านั้นให้ขึ้นมาสบตากับตน ที่ถามไปก็แค่อยากรู้ไม่ได้จะว่าอะไรซักหน่อย
"จริงหรอ!!" พูดออกมาอย่างดีใจ ก่อนต้องตีหน้าสลดลงอีกครั้ง "นายไปเหอะ พี่ไปไม่ได้หรอก"
"ทำไมล่ะ นี่!!! ผมไม่ทำอะไรพี่หรอกน่า ถึงพี่จะน่ารักมาก และถูกเสปกผมทุ๊กกกอย่าง แต่ผมก็สัญญาว่าจะยับยั้งชั่งใจให้ได้" พูดออกไปทีเล่นทีจริง ทำเอาคนผิวขาวหน้าขึ้นสีทันที ก็อยากให้ไปด้วยกันจริงๆนี่นา นานๆทีจะได้กลับมาที่นี่ซักครั้ง และที่สำคัญกว่าจะได้เจอตัวนี่อยากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทรซะอีก
"พี่ไม่ได้กลัวแบบนั้นหรอก แต่ไปไม่ได้จริงๆ"
"ทำไมล่ะ" หน้าสลดลงเพราะผิดหวัง แบบนี้พี่ชายต้องไม่ยอมไปเที่ยวกับเค้าแน่แล้ว
"....................................."
"มืดแล้วน่ะ นายต้องรีบกลับ เดี๋ยวโดนคุณแม่ว่า" พูดล้อออกไปเมื่อนึกถึงตอนเด็กที่เจอกันครั้งแรก
"พี่จะเดินไปส่ง นายมองทางไม่เห็นหรอก" จริงอย่างว่า! ตอนนี้ความมืดแทบจะปกคลุมป่าเอาไว้หมดแล้ว แต่เพราะแสงสว่างจ้าที่ออกมาจากตัวพี่ชายคนสวยก็เลยทำให้แถวๆนี้ยังคงสว่างอยู่สองชีวิตเดินลัดเลาะชายป่าไปเรื่อย เรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นในชีวิตถูกนำมาเล่าสู่กันฟังอย่างสนุกสนาน
"จับมือผมไว้น่ะพี่จะได้ไม่หลง" จงอินเอื้อมคว้าจับมือขาวแล้วดึงเข้าหาตัว แม้จะรู้ว่าคำพูดที่ออกไปมันจะดูตลกสิ้นดี ก็พี่ชายอยู่ที่นี่มาตั้งนานแล้วจะหลงทางได้ไงล่ะ แต่อยากจับมือนี่นา หาเหตุผลอื่นไม่ได้ก็เอาอันนี้ล่ะ คนตัวขาวยกยิ้มอย่างรู้ทันแต่ก็ยอมให้เด็กน้อยจับมือแต่โดยดี เดินมาสุดเขตป่า เจ้าของมือขาวก็ละออกจากอีกคนพร้อมบอกลา
"ส่งแค่นี้น่ะ เดินกลับดีๆล่ะ" โบกมือและยิ้มส่งไปยังอีกคน
"ครับ พี่กลับไปเถอะ เดี๋ยวผมเดินต่อไปเองได้ สว่างโล่ออกอย่างนี้"
"งั้นกลับล่ะน่ะ" ยิ้มส่งมาให้ก่อนหันหลังเดินกลับไป เหลือก็แต่คนผิวเข้มที่ยังคงยืนมองพี่ชายที่เดินจากไปพร้อมแสงสว่างจ้ารอบตัว ทำไมถึงไม่ยอมบอกกันน่ะ เค้าไม่ใช่เด็กๆแล้วที่จะมาหลอกกันได้ง่ายๆ แสงสีขาวนั่นคนปกติที่ไหนเค้าจะมีกันล่ะ!!!
.
.
.
.
ขายาวก้าวไปเรื่อยตามทางเดินในเมือง ข้าวของสวยงามมากมายดึงดูดสายตาคมได้เป็นอย่างดี แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะการมาเดินในเมืองคนเดียวแบบนี้มันเหงาจะตาย ไม่เห็นจะสนุกเลย! ในที่สุดขายาวนั้นก็ตัดสินใจเดินกลับบ้านก่อนเวลาที่ตั้งไว้ เดินเข้าไปในห้องเก็บของหยิบอุปกรณ์เครื่องเขียนในวัยเด็กขึ้นมาปัดฝุ่นเล็กน้อย แล้วเดินออกจากบ้านมุ่งตรงไปยังท้ายป่าทันที
ลมเย็นๆยามบ่ายที่พัดมากำลังทำให้คนที่นั่งเล่นอยู่คนเดียวใต้ต้นไม้ใหญ่เกิดอาการเหงาขึ้นมา และต้องสะดุ้งเมื่อรับรู้ได้ถึงแรงลมอย่างแรงที่พัดมาโดนแก้ม จงอินนั้นเอง! มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
"ทำอะไรอยู่ครับ" วางของและสัมภาระลงกับพื้นข้างๆ
"ลุกขึ้นหน่อยซิครับ ขยับมาตรงนี้หน่อย" จับจูงมือพี่ชายคนสวยให้ลุกตามตัวเองมานั่งลงที่ใต้ต้นแอปเปิล ก่อนคลี่กระดาษเสก็ตภาพออกมากางออก
"ตอนแรกว่าจะถ่ายรูปเก็บไว้ แต่คิดดูอีกทีวาดเองดีกว่าจะได้มองหน้าพี่นานนนๆ ยิ้มหน่อยซิครับ" ส่งยิ้ม ยักคิ้วไปให้คนผิวขาวตรงหน้า วันนี้กะว่าจะใช้เวลาอยู่กับคนสวยนี่ทั้งวันเลย ก็เลยรีบกลับบ้านไปหยิบเอาอุปกรณ์วาดเขียนมาจะได้มีข้ออ้างนั่งมองใบหน้าหวานนานๆ
คนผิวขาวนั่งมองคนที่กำลังตั้งใจวาดภาพอยู่ตรงหน้า ด้วยใจที่สับสน ความลับที่มีเพียงเค้าเท่านั้นที่รู้ ใจหนึ่งก็อยากบอกออกไป แต่อีกใจก็กลัวว่าจงอินจะรับไม่ใช่ หรืออาจจะกลัวเค้าไปเลยก็ได้ ยิ่งคิดคิ้วเรียวก็ยิ่งขมวดเข้าหากันมากขึ้น
"พี่ เป็นอะไร คิดอะไรอยู่หรอ" ขยับตัวเข้าไปใกล้ใช้นิ้วจิ้มลงบนคิ้วที่ขมวดมุ่น
"เปล่าหรอก วาดเสร็จรึยังล่ะ นั่งจนตัวแข็งหมดแล้วน่ะ" เสียงโวยที่ดังขึ้น ทำให้คนผิวเข้มต้องยกมือขึ้นดึงยืดแก้มนั่นออกและบอกให้คนขี้โวย ยิ้มหวานๆอีกครั้ง ปัดปอยผมของคนสวยเบาๆก่อนบอกให้เจ้าตัวนั่งดีๆในที่สุดภาพวาดฝีมือ คิม จงอิน ก็เสร็จสิ้นลง กว่าจะเสร็จก็เล่นเอาทั้งแบบทั้งคนวาด หมดแรงจนต้องล้มตัวนอนแผ่กับพื้นหญ้าเลยทีเดียว เจ้าของภาพหยิบยกภาพเสก็ตที่วาดเสร็จแล้วนั้นส่งให้พี่ชายคนสวยดู มือขาวรับภาพมาพิจารณาช้าๆแล้วส่งกลับคืนให้เจ้าของ ตาหวานเหม่อมองไปตามยอดไม้ที่ถูกสายลมพัดไปมา
"นี่!................. พี่จะเล่าอะไรให้ฟังนายอยากฟังมั้ย"
"............................." ท้าวแขนลงกับพื้นหญ้าหันมองคนผิวขาวที่ไม่ได้สบตาเค้าอยู่เลยซักนิด
"แต่สัญญาน่ะ ว่านายจะไม่ตกใจ และ............อย่าเกลียดพี่ล่ะ" มือหนาสัมผัสลงกับเส้นผมนุ่มที่ถูกลมพัดปลิวไปมาให้เข้าที่"ต้องเล่าให้หมดเลยน่ะ"
.
.
.
.
.
.
"ตอนนั้นที่ทิ้งนายไว้ให้นอนหนาว พี่ขอโทษน่ะ" ตาหวานหันมาสบเข้ากับตาคมที่จ้องมองอยู่ก่อนหน้าอย่างสำนึกผิด ยกมือขึ้นสัมผัสแผ่วเบาที่ใบหน้าคม
".............................ต้นไม้ทุกต้นในป่าจะต้องมีผู้พิทิกษ์ พี่เองก็เป็นเช่นนั้น" ตาหวานหันมองกิริยาคนด้านข้างว่าจะมีท่าทีอย่างไรก่อนเอ่ยออกมา
"แต่............คนธรรมดาอย่างนายมองไม่เห็นหรอก"
"แต่ผมเห็นพี่" ตาคมจ้องลึกลงไปในตาสวยอย่างต้องการคำตอบ
"พี่ก็ไม่รู้หรอก ตอนแรกคิดว่าอาจเพราะนายยังเด็กจิตใจที่บริสุทธิ์นั่นอาจทำให้นายสามารถมองเห็นพี่ได้"
"ก็เลยตกใจที่ผมยังมองเห็นพี่อยู่ใช่มั้ย" มิน่าล่ะ! วันก่อนถึงตกใจขนาดนั้น
"ไม่ตกใจเลยหรอ" ตาหวานเบิกกว้างขึ้นเพื่อถามคนตรงหน้า ปกติต้องตกใจซิ! หน้าคมโน้มลงมาใกล้และยกยิ้มส่งมาให้ "ผมไม่ได้โง่หรอกน่ะ! ดูแสงนี่ซิ ดูก็รู้ว่าพี่ไม่ใช่คนธรรมดา" ชี้ไปยังแสงโดยรอบของพี่ชายคนสวย มือหนาคว้าเอาเอวคนข้างล่างขึ้นมาให้ทับอยู่บนตัวเอง
"ถึงตอนนี้เล่ามาให้หมดเลยน่ะครับ" ยกมือขึ้นลูบผมนุ่มนั้นเบาๆ จนคนหน้าหวานส่งยิ้มมาให้และซุกตัวลงกับอกหนา
"ทุกปีในช่วงฤดูใบไม้ร่วง พี่จะตื่นขึ้นมาจากการหลับไหล พร้อมๆกับที่ดอกแอปเปิลสีขาวนั่นเริ่มออกดอก เช่นเดียวกับผู้พิทักษ์คนอื่นๆ นายเห็นนั่นมั้ย เพื่อนพี่อีกคนนั่งอยู่ตรงโน้น " มือขาวชี้ไปยังต้นแอปเปิลใกล้ๆ
"เรามีเวลาไม่มากนักเมื่อฤดูหนาวมาเยือน........ พวกเราก็จะถูกเรียกให้กลับไปหลับไหลอีกครั้ง..................หลังจากนั้นก็จะมีผู้พิทักษ์คนอื่นมาดูแลต้นไม้นี่แทน เปลี่ยนกันไปตามฤดูกาล" นั่นคือเหตุผลที่เค้าถูกปล่อยให้นอนหนาวอยู่แบบนั้นซิน่ะ
ความเงียบเข้ามาครอบงำ ความอึดอัดที่ได้รับทำให้คนผิวขาวต้องยันตัวเองขึ้นจากอกของอีกฝ่าย ตาหวานบอกถึงความผิดหวังที่ได้รับ เห็นมั้ย ยังไงจงอินก็คงจะกลัวตัวประหลาดอย่างเค้า
"จะกลับเลยไหม........................" จงอินที่กำลังครุ่นคิดอยู่อย่างหนัก เงยขึ้นมาสบตากับคนที่เอ่ยเสียงเศร้า
"มีวิธีไหนที่พี่จะออกไปจากป่านี่ได้มั้ย " อาการสั่นหัวจากคนผิวขาวบ่งบอกได้ว่าคงไม่มีทางเป็นอย่างนั้นได้ จงอินคว้าเอาตัวคนสวยให้มานั่งซ้อนอยู่ข้างหน้าและออกแรงกอดจากด้านหลัง "งั้นผมมาหาพี่เองก็ได้" ส่งยิ้มใจดีไปให้คนผิวขาว นั่งอยู่อย่างนั้นนานสองนาน ต่างคนต่างกำลังใช้ความคิดอยู่กับตัวเองเงียบๆ จนเวลาเริ่มมืดค่ำ คนตัวโตกว่าจึงตัดสินใจกลับบ้านและชักชวนให้คนผิวขาวขึ้นมาขี่หลังตัวเองซะ
"นายจะไม่หนักหรอ"
"พี่ตัวเบาจะตาย ต่อให้อุ้มพี่อีกซัก100 คนผมก็ไหว" พูดจบก็ยืนขึ้นพร้อมกับคนที่กอดคอเค้าจากข้างหลังเอาไว้แน่น เดินตามทางมาเรื่อย จนใกล้ถึงชายป่า
"นายมีเพื่อนเยอะมั้ย"
"ถ้าที่เกาหลีหล่ะก็แยะเลยล่ะ"
"ดีจัง! พี่ไม่ค่อยมีเพื่อนหรอก" เสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างเศร้าๆ"วางใจเถอะ ไว้เราแต่งงานกันผมจะพาพี่ไปให้เพื่อนๆผมรู้จักน่ะ" พูดล้อขึ้นจนคนผิวขาวต้องยกมือขึ้นมาหยิกที่ไหล่หนานั้นแรงๆไปหนึ่งที ชายป่าที่อยู่ตรงหน้าไม่ไกลมากนัก กำลังทำให้เค้าคิดจะทำอะไรบางอย่าง ขายาวก้าวเร็วๆจนกลายเป็นการวิ่งมุ่งตรงไปยังชายป่าอีกฝั่ง..............................เค้าอยากพาพี่เซฮุนออกไปจากที่นี่ ไปอยู่ด้วยกัน แรงวิ่งที่เริ่มมากขึ้นเรื่อยๆจนอีกคนต้องร้องออกมาด้วยความตกใจ
.
.
.
.
.
.
"คิดจะทำอะไรน่!!!!!ะ" สิ้นเสียง แรงกระแทกก็ประทะเข้ากับคนผิวขาวให้กระเด็นออกไปจากอีกคนที่วิ่งผ่านพ้นเขตป่าออกไปแล้ว คนผิวขาวที่นอนฟุบอยู่กับพื้นเรียกให้อีกคนรีบก้าวเข้าดูใกล้ๆด้วยความเป็นห่วง จงอินแตะมือลงกับคนตัวขาว เลือดสีแดงสดที่ไหลออกมาจากริมฝีปากเพราะแรงกระแทกที่ได้รับ สายตาเจ็บปวดที่ส่งออกมาทำให้มือหนาต้องรีบแตะลงกับกลีบปากบางสวยนั้น "พี่! เจ็บมั้ย ผมขอโทษ ผมขอโทษ" น้ำตาหยดเล็กไหลลงมาจากดวงตาคม
"บอกแล้วไงว่าออกไปไม่ได้" ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตานั้น ส่งยิ้มอ่อนโยนกลับมาให้ มือหนาคว้าเอาคนผิวขาวเข้ามากอดไว้แนบอก เค้าแค่อยากพาอีกคนออกไปเท่านั้นไม่คิดว่าจะทำให้อีกฝ่ายเจ็บแบบนี้ "นายกลับไปเถอะ เดี๋ยวพี่ก็หาย"จงอินกำลังครุ่นคิดอยู่กับสิ่งที่ได้รับรู้ในวันนี้ ความรู้สึกที่มีต่อพี่เซฮุนตอนแรกอาจจะเป็นแค่ความคิดแบบเด็กๆ แค่อยากเจอหน้าเพราะรอยยิ้มใจดีที่ส่งมาให้ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ความรู้สึกอยากอยู่ใกล้ๆ อยากเจอหน้า อยากกอด และอยากครอบครอง บอกได้ชัดว่าเค้ากำลังหลงรักคนสวยนั่นอย่างถอนตัวไม่ได้ ปัญหามันอยู่ที่คนสวยที่เค้าตกหลุมรักนั่นไม่ใช่คนปกติแบบเค้านี่ซิ จะทำยังไงดีล่ะ! วันมะรืนก็ต้องกลับเกาหลีแล้วด้วย ตายแน่ คิมจงอิน ต้องนึกถึงใบหน้าหวานนั่นจนไม่เป็นอันทำอะไรแน่เลย.
.
.
.
.
.
"พี่เซฮุน พรุ่งนี้ผมต้องกลับแล้วล่ะ" พูดขึ้นขณะกำลังเดินเล่นไปเรื่อยอยู่กับคนผิวขาว
"อีกไม่กี่วันหน้าหนาวก็จะมาแล้วเหมือนกัน" ตอบกลับไปให้อีกฝ่ายฟัง ถ้าหน้าหนาวมาเยือนเค้าเองก็จะไม่สามารถออกมาเดินแบบนี้ได้เหมือนกัน
"ปีหน้านายจะมาไหม" หยุดเดินและเคลื่อนตัวมาด้านหน้าคนที่ตนเองถาม ออกแรงกระตุกมือนั้นเบาๆ ส่งสายตาออดอ้อน ก็เค้าอยากให้จงอินมานี่นา มาอยู่ด้วยกันแบบตอนนี้ คนตัวหนาไม่ตอบกลับเพียงแค่ยกยิ้มบางให้เท่านั้น ใบหน้าหวานก้มลงด้วยความผิดหวัง คงมาไม่ได้ล่ะมั้ง?
เห็นหน้าหวานนั่นก้มหงุดลงก็พาลนึกสนุกขึ้นมา ริมฝีปากหนาฉวยโอกาสตอนเจ้าตัวเผลอก้มลงประทับจูบอย่างรวดเร็วก่อนที่คนเสียเปรียบจะได้ทันตั้งตัว
"ยังนุ่มเหมือนเดิมเลย" ใบหน้าหวานแดงซ่านเพราะคำพูดที่ได้ยินและสัมผัสที่ได้รับเรียกรอยยยิ้มกว้างของจงอินได้อย่างดี
"ต้องมาอยู่แล้วล่ะ มีคนสวยอยู่นี่ทั้งคน" กระแซะคนผิวขาวด้านข้างที่ยังก้มหน้างุดเพราะความเขินที่เค้าเป็นคนสร้างขึ้นมาอย่างหยอกล้อ.
.
.
.
.
.
ผ่านไปหนึ่งปีเต็มสำหรับการรอคอย ในที่สุดวันนั้นก็มาถึงฤดูใบไม้ร่วงที่มาเยือนกำลังทำให้จงอินยิ้มอย่างลิงโลดมือหนาคว้าเอาข้าวของที่จำเป็นยัดเข้าใส่กระเป๋าเดินทาง ปีนี้เค้าจะไปเร็วซักหน่อย เพื่อจะได้อยู่กับคนตัวขาวนานนนนนนนนนนานนนนนนนนตามที่เค้าต้องการ
"ทำไมจู่ๆก็จะไปที่นั่นขึ้นมาล่ะ" เสียงผู้เป็นพ่อที่เอ่ยออกมาถามเพราะความสงสัยต่อตัวลูกชาย
"มีคนสำคัญรออยู่ครับ"
"ใคร!!" สองเสียงประสานกันดังขึ้นมา
"บอกไม่ได้หรอกครับ ความลับ ผมไปก่อนน่ะ" รีบลุกขึ้นจากโต๊ะกินข้าวเมื่อเห็นเข็มนาฬิกาชี้บอกว่าตอนนี้เค้าต้องรีบไปสนามบินแล้วล่ะ.
.
.
.
หมู่บ้านเดิมที่คุ้นตากำลังทำให้เค้ารู้สึกตื่นเต้นสุดๆ ปากหนายกยิ้มส่งให้คนไปทั่วด้วยความคุ้นเคย วันนี้อากาศดี เค้าต้องได้เจอพี่เซฮุนคนสวยแน่ หลังจากวางของในบ้านเรียบร้อย คนผิวเข้มก็รีบพลุนพลันออกตัววิ่งไปยังชายป่าอีกด้านทันที วันนี้รู้สึกเหมือนลมจะแรงและเย็นผิดปกติแฮะ ทั้งๆที่ฤดูใบไม้ร่วงเพิ่งจะเริ่มแท้ๆ ไม่น่าจะเย็นขนาดนี้ ขายาวก้าวเดินมาเรื่อย...................แต่กลับต้องหยุดช้าลงเมื่อพบเข้ากับภาพตรงหน้า แววตระหนกที่เกิดขึ้นฉายชัดบนดวงตาคม ภาพต้นไม้ใหญ่น้อยที่ล้มระเนระนาดอยู่ตามแนวป่าทำให้ใจหล่นวูบ แล้วเซฮุนล่ะ! ทันทีที่คิดได้ขายาวนั้นก็ออกตัววิ่งอย่างเต็มแรงไปยังที่อยู่ของต้นแอปเปิลต้นใหญ่ ก่อนต้องทรุดตัวลงเมื่อภาพที่ปรากฏกลับไม่ใช่รอยยิ้มแสนหวานจากพี่ชายคนสวยที่ต้องการ ภาพต้นแอปเปิลล้มอยู่ตรงหน้า รากที่ควรยึดอยู่ในดินกลับถูกถอนออกมาจนสิ้น หันมองไปรอบๆหวังจะเห็นผู้พิทักษ์ตัวขาวที่อยู่ในห่วงคำนึงให้หายคิดถึง วิ่งวนไปรอบแต่กลับไร้เสียงตอบรับ เสียงร้องไห้และหยดน้ำตาที่ไหลออกมาพร้อมหัวใจที่แตกสลายดังขึ้นตรงหน้าต้นแอปเปิลที่เคยเป็นที่อยู่ของคนอันเป็นที่รัก
"ผมบอกแล้วว่าจะมา ทำไมพี่ถึงใจร้ายกับผมนัก พี่บอกว่าอยากเจอผม ผมก็มาแล้วไง ไหนล่ะรอยยิ้มเป็นรางวัลของผมแค่นี้พี่ให้ผมไม่ได้หรอ!" คำพูดพร้อมเสียงสะอื้นถูกปล่อยออกมาจนสิ้น ตั้งแต่ที่จากกันเค้าก็คอยนับวันรอกลับมาหาคนตัวขาว ทั้งที่มาคราวนี้ตั้งใจจะมาบอกว่ารักมากแค่ไหน ตั้งใจจะมาบอกว่าให้รออีกนิดเค้าจะย้ายกลับมาอยู่ที่นี่ อยู่ด้วยกัน ณ ที่แห่งนี้ แต่มันกลับเป็นไปไม่ได้แล้ว ......................ต้นไม้ใหญ่ที่ยืนต้นอย่างสวยงามเป็นที่ก่อกำเนิดของความรัก บัดนี้โดนแรงพายุโหมกระหน่ำ ล้มรากถอนโคนจนไม่สามารถยืนหยัดอยู่ได้ เหลือไว้เพียงดวงใจที่อ่อนล้าและแตกสลาย กับหยาดน้ำตาที่จะไม่มีวันเหือดหายไปจากใจของเค้าได้เลย...........................................
Just a Talk ซัก-กะ-ติ๊ด : จบไปแล้วน่ะค่ะหนึ่งเรื่อง ไม่รู้ว่าจะถูกใจกันรึเปล่า! เรื่องต่อไป จะเป็นเรื่องราวของใคร คู่ไหน รอลุ้นกันก่อนน่ะค่ะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านฟิคของเราและสุดท้าย
อย่าลืมเม้นต์กันด้วยน้าค่ะ ขอร้องล่ะค่ะ
ความคิดเห็น