ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : แกทำแบบนี้.. ต้องการอะไรกันแน่!
จากใจ ไรเตอร์ ^^
ง๊า T^T ตัวฉ๊านผิดไปแว้ว!! เรียนจนไม่มีเวลามาสนกะใจนิยายสุดเลิฟนี้เลย I'm sorry!! จะพยายามหาเวลานะค๊า ฮือๆ!! T[]T ไม่น่าเยย ขอโทษด้วยจ๊า (มามองดูอีกที - - เป็นอาทิตย์กว่าๆที่ไม่ได้มาอัพ T0T)
หาก อัพช้า โปรดเข้าใจ ไรเตอร์ ด้วย เวลาเรียนมากกว่าเวลานั่งเล่นแล้วนะจ๊า T^T ไรเตอร์ ก็มีการบ้านท่วมหัวน่ะ ไม่ค่อยมีเวลา แต่จะพยายามมาอัพให้ทุกคนได้อ่านกันเรื่อยๆนะคะ อย่าหนีไรเตอร์ที่น่าสงสารป๊าย อยู่ด้วยก๊านก่อง T[]T ได้โปรด!!
......................................................................................................................................................................................................
แสงอรุณสาดส่องทั่วท้องนภาในยามเช้า ร่างเล็กค่อยๆลุกขึ้นมาในสภาพเรียกได้่ว่างัวเงยสุดๆ ถ้าเรื่องเมื่อคืนมันไม่จบอยู่แค่ไอ้นอนด้วยกันเนี่ยละนะ.. เมื่อคืนฮิบาริแทบไม่ได้นอน (ไรเตอร์ : กรุณาคิดเสียว่าไม่เรท คิดตามใจเลย - -) ไอ้เรื่องที่ผ่านมาดั้งเช่นเรื่องเมื่อคืนเรียกได้ว่าฝันร้ายก็ไม่ใช่ฝันดีที่ไม่เชิง นอนก็แทบจะไม่ได้นอน เหนื่อยสุดๆ คิดทบทวนดูแล้ว ทำไมถึงต้องถูกกอดรัดฟัดเหวี่ยงจนอยากจะของทอนเหล็กแข็งไปฟาดหน้าให้ซะแรงๆ ร่างเล็กลุกขึ้นจากเตียงขยี้ผมเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ..
.
.
.
วันนี้ก็ยังเป็นวันเดิมๆ ที่อะไรๆก็เดิมๆ เรื่องแบบนี้ถ้าไม่ชินเข้าไว้คงเป็นบ้า เพราะอะไรๆก็เหมือนเดิมแต่ไม่เหมือนเดิมอยู่อย่าง นั้นคือไอ้คนที่นั่งมองหน้าเค้าตาหวานเยิ้มนั้น ? มีจุดประสงค์คิดร้ายหรือคิดดีที่ไม่ทราบทำเอาเค้าแทบบ้า นั่งมองหน้ากันได้!ตั้ง 2 ชั่วโมงกว่าๆ
"แกยังไม่บ้าใช่มั้ย.."
"เอ๋.! ทำไมถามอะไรอย่างงั้นละครับ"
"- - ก็แกนั่งมองหน้าฉันนานเกินไปแล้ว คนที่ถูกมองก็ลำบากใจเป็นเหมือนกัน"
"งั้นเหรอครับ! นึกว่า เขิน ซะอีก ^^"
"แก..วอนหาที่ตายนักใช่มั้ย - -+"ร่างสูงยิ้มน้อยๆก่อนจะลุกขึ้นมาอยู่ที่หลังเก้าอี้ของร่างเล็ก สายตาเฉียบคมมองออกไปนอนหน้าต่าง ร่างเล็กก็ยังคงนิ่งเฉย..
ก๊อก...ก๊อก..ก๊อก
"เอ๋..!"ร่างสูงอุทานเล็กน้อย แต่ร่างเล็กนั้นจับร่างสูงให้นั่งลง และให้อยู่ใต้โต๊ะ.. แล้วก็ทำเหมือไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนปะตูบานใหญ่เลื่อนออก..
"ลูกพี่ครับ! เจ้า 2 ตัวเนี่ยมันมาสาย.. แถมยังพกของแปลกๆมาที่โรงเรียน จะให้ทำยังไงดีละครับ"
"แกก็จัดการกันเองสิ..! ยังไงก็ได้ อย่าให้มันตายก็แล้วกัน ถ้าจะเอาให้ตายละก็ นอกโรงเรียน!"
"ครับ!! มานี่.. พวกแกไม่รอดแน่!"ร่างสูง 2 - 3 คนช่วยกันลากร่างบอบบางที่ตอนนี้น้ำตาร่วงเป็นแม่น้ำเจ้าพระยา (?) ประตูบานใหญ่ปิดลง ฮิบาริถึงกับทอนหายใจเฮือกใหญ่! พลางก้มลงไปเรียกคนใต้โต๊ะ ให้ออกมาได้แล้ว..
ของมันแน่!..หากใครเข้ามาเห็นคู่กรณีเมื่อครั้งที่มีเรื่องวุ่นวายในเมืองนามิโมริ ครั้งที่กรรมการคุมกฎโดนเล่นงาน และนักเรียนด้วย.. นั้นไม่ใช่จะลืมกันไปง่ายๆหรอก..
"เกือบไปมั้ยละ ขึ้นมาได้แล้ว"ร่างเล็กเดินออกห่างจากโต๊ะ ก่อนที่ร่างสูงจะค่อยๆออกมา.. แล้วยิ้มเล็กให้ๆ ทำเอาร่างเล็กขมวดคิ้วไม่พอใจเล็กน้อย
"มีอะไรรึไง!"
"ก็เปล่านี่ครับ! ^^"
"เปล่างั้นเหรอ แล้วแกยิ้มทำไม"ร่างสูงไม่ตอบพลางโผเข้ากอด.. แต่จังหวะเดียวกันกับที่ลูกน้องเปิดประตูมาพอดี.. (ซวยแว้ว!!)
ผัวะ!! พลั่ก!!
ตุบ!!
"-*-.."
"ฮะๆ ^^ พอดีเลยนะครับ"ฮิบาริถึงกับขึ้นรีบเข้าไปคว้าคอเสื้อแล้ววีนใส่อย่างไม่ยั้ง"แกจะบ้ารึไง - -+! เกือบตายน่ะสิ ทำไมแกชอบทำให้ฉันวุ่นวายอยู่เรื่อยเลย!"
"ใจเย็นสิครับ ^^ ก็หวุดหวิดนี่ครับ จริงม๊ะ!"
"-*- ฉันจะ ขย้ำ แกให้เป็นสับปะรดเละเลยไอ้เจ้าหัวพืชไร่!"ร่างเล็กปล่อยคอเสื้อของร่างสูงก่อนจะลงไปนั่งหน้ามึนอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิมที่โต๊ะทำงาน ร่างสูงก็พลอยจิตตกตามกันไปด้วย
"นี่!"
"ครับ ^^"
"เกือบจะอาทิตย์แล้วนะ ที่แกมาหาฉันน่ะ.."
"ครับ ^^"
"แกมาอยู่ใกล้ๆฉัน จนเรียกได้ว่า เกินระยะ - - แล้ว!"
"ครับ ^^"
"แถมยังไร้มารยาท ขึ้นมาอยู่บนเตียงของฉันโดยไม่ได้รับอนุญาติอีก"
"ครับ ^[]^"
"แล้วก็ยังมากวนประสาทฉันในเวลาแบบนี้อีก เกือบไม่รอด - -+ เหตุการณ์ไอ้แบบเมื่อกี้.."
"ครับ ^^"
"แกทำแบบนี้ต้องการ อะไร..."
"เอ๊..."ร่างสูงเงียบไป.. ฮิบาริมองหน้าด้วยสายตาจริงจัง ถึงจะเคยถามถึงเหตุผลต่างๆนาๆเกี่ยวกับไอ้เรื่องแบบนี้มาตั้งมากมาย แต่เค้าก็ยังไม่เข้าใจถึงจุดประสงค์แก่นแท้ของคนตรงหน้าเค้าคนนี้
เพราะเมื่อก่อน ไม่สิ เมื่อไม่นานมานี่
เค้าก็โดนคนคนนี้ ทำร้ายทั้งกายและใจ
จนเครียดแค้น ชิงชัง มากมาย
แล้วมันมีเหตุผลอะไร ที่คนอย่างเจ้านี่จะมาอยู่เคียงข้างคนอย่างเค้า
ทั้งๆทีเรื่องก่อนหน้านี้ ทำให้เค้าไม่อยากอยู่ใกล้ๆหมอนี่แบบคนสนิทกัน
"พูดออกมาสิ แกทำแบบนี้ต้องการอะไรกันแน่..."
"ผมก็บอกคุณไปแล้วนี่ครับ.."
"ฉันยังไม่เชื่อใจแก เพราะที่ทำลงไป ฉันยังไม่คิดว่ามันคือสิ่งที่ทำออกมาจากใจหรอกนะ.."
"ทำไมคุณถึง..."
"มาถึงขั้นนี้แล้ว ฉันก็คงจะยอมแกไม่ได้.."ร่างเล็กเริ่มพูดตรงประเด็น.. ทำเอาร่างสูงไม่กล้าขยับปากแม้แต่คำเดียว.. คำพูดทุกคำที่ออกมาจากปากของเค้านั้น ทำให้มุคุโร่ถึงกับพูดอะไรไม่ออก อย่าจะโต้กับไปว่า มันไม่ใช่
"ถ้าแกยังไม่อยากตอบตอนนี้ละก็นะ.."
"ฉันว่า แกกลับไปก่อนก็ได้ ฉันอยากอยู่คนเดียวสักพัก"
"ฮิบาริ.."
"ฉันยังสับสนเรื่องของแก.. ขอเวลาให้ฉันหน่อย"
"ก็ได้ครับ.."ร่างสูงค่อยๆหายไป มิอบางๆจับที่ศีษระพลางถอนหายใจอย่างลำบากใจ ยังไม่แน่ใจว่าตัวเองหรือหมอนั้น ต้องการ อะไร ความในใจมันดูปั่นป่วน..
นั้นหมายความว่า ตอนนี้เราไม่ต้องการ เจ้าหมอนั้นเหรอ
..... ไม่ใช่หรอก
หรือ
อาจจะใช่ละ...
เรื่องงี่เง่าแค่นี้ทำไมต้องเอามาคิดให้มันเกะกะสมองทำไมก็ไม่รู้..
ไร้สาระ.. แต่ทำไมมันรู้สึก เครียดๆ
ง๊า T^T ตัวฉ๊านผิดไปแว้ว!! เรียนจนไม่มีเวลามาสนกะใจนิยายสุดเลิฟนี้เลย I'm sorry!! จะพยายามหาเวลานะค๊า ฮือๆ!! T[]T ไม่น่าเยย ขอโทษด้วยจ๊า (มามองดูอีกที - - เป็นอาทิตย์กว่าๆที่ไม่ได้มาอัพ T0T)
หาก อัพช้า โปรดเข้าใจ ไรเตอร์ ด้วย เวลาเรียนมากกว่าเวลานั่งเล่นแล้วนะจ๊า T^T ไรเตอร์ ก็มีการบ้านท่วมหัวน่ะ ไม่ค่อยมีเวลา แต่จะพยายามมาอัพให้ทุกคนได้อ่านกันเรื่อยๆนะคะ อย่าหนีไรเตอร์ที่น่าสงสารป๊าย อยู่ด้วยก๊านก่อง T[]T ได้โปรด!!
......................................................................................................................................................................................................
แสงอรุณสาดส่องทั่วท้องนภาในยามเช้า ร่างเล็กค่อยๆลุกขึ้นมาในสภาพเรียกได้่ว่างัวเงยสุดๆ ถ้าเรื่องเมื่อคืนมันไม่จบอยู่แค่ไอ้นอนด้วยกันเนี่ยละนะ.. เมื่อคืนฮิบาริแทบไม่ได้นอน (ไรเตอร์ : กรุณาคิดเสียว่าไม่เรท คิดตามใจเลย - -) ไอ้เรื่องที่ผ่านมาดั้งเช่นเรื่องเมื่อคืนเรียกได้ว่าฝันร้ายก็ไม่ใช่ฝันดีที่ไม่เชิง นอนก็แทบจะไม่ได้นอน เหนื่อยสุดๆ คิดทบทวนดูแล้ว ทำไมถึงต้องถูกกอดรัดฟัดเหวี่ยงจนอยากจะของทอนเหล็กแข็งไปฟาดหน้าให้ซะแรงๆ ร่างเล็กลุกขึ้นจากเตียงขยี้ผมเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ..
.
.
.
วันนี้ก็ยังเป็นวันเดิมๆ ที่อะไรๆก็เดิมๆ เรื่องแบบนี้ถ้าไม่ชินเข้าไว้คงเป็นบ้า เพราะอะไรๆก็เหมือนเดิมแต่ไม่เหมือนเดิมอยู่อย่าง นั้นคือไอ้คนที่นั่งมองหน้าเค้าตาหวานเยิ้มนั้น ? มีจุดประสงค์คิดร้ายหรือคิดดีที่ไม่ทราบทำเอาเค้าแทบบ้า นั่งมองหน้ากันได้!ตั้ง 2 ชั่วโมงกว่าๆ
"แกยังไม่บ้าใช่มั้ย.."
"เอ๋.! ทำไมถามอะไรอย่างงั้นละครับ"
"- - ก็แกนั่งมองหน้าฉันนานเกินไปแล้ว คนที่ถูกมองก็ลำบากใจเป็นเหมือนกัน"
"งั้นเหรอครับ! นึกว่า เขิน ซะอีก ^^"
"แก..วอนหาที่ตายนักใช่มั้ย - -+"ร่างสูงยิ้มน้อยๆก่อนจะลุกขึ้นมาอยู่ที่หลังเก้าอี้ของร่างเล็ก สายตาเฉียบคมมองออกไปนอนหน้าต่าง ร่างเล็กก็ยังคงนิ่งเฉย..
ก๊อก...ก๊อก..ก๊อก
"เอ๋..!"ร่างสูงอุทานเล็กน้อย แต่ร่างเล็กนั้นจับร่างสูงให้นั่งลง และให้อยู่ใต้โต๊ะ.. แล้วก็ทำเหมือไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนปะตูบานใหญ่เลื่อนออก..
"ลูกพี่ครับ! เจ้า 2 ตัวเนี่ยมันมาสาย.. แถมยังพกของแปลกๆมาที่โรงเรียน จะให้ทำยังไงดีละครับ"
"แกก็จัดการกันเองสิ..! ยังไงก็ได้ อย่าให้มันตายก็แล้วกัน ถ้าจะเอาให้ตายละก็ นอกโรงเรียน!"
"ครับ!! มานี่.. พวกแกไม่รอดแน่!"ร่างสูง 2 - 3 คนช่วยกันลากร่างบอบบางที่ตอนนี้น้ำตาร่วงเป็นแม่น้ำเจ้าพระยา (?) ประตูบานใหญ่ปิดลง ฮิบาริถึงกับทอนหายใจเฮือกใหญ่! พลางก้มลงไปเรียกคนใต้โต๊ะ ให้ออกมาได้แล้ว..
ของมันแน่!..หากใครเข้ามาเห็นคู่กรณีเมื่อครั้งที่มีเรื่องวุ่นวายในเมืองนามิโมริ ครั้งที่กรรมการคุมกฎโดนเล่นงาน และนักเรียนด้วย.. นั้นไม่ใช่จะลืมกันไปง่ายๆหรอก..
"เกือบไปมั้ยละ ขึ้นมาได้แล้ว"ร่างเล็กเดินออกห่างจากโต๊ะ ก่อนที่ร่างสูงจะค่อยๆออกมา.. แล้วยิ้มเล็กให้ๆ ทำเอาร่างเล็กขมวดคิ้วไม่พอใจเล็กน้อย
"มีอะไรรึไง!"
"ก็เปล่านี่ครับ! ^^"
"เปล่างั้นเหรอ แล้วแกยิ้มทำไม"ร่างสูงไม่ตอบพลางโผเข้ากอด.. แต่จังหวะเดียวกันกับที่ลูกน้องเปิดประตูมาพอดี.. (ซวยแว้ว!!)
ผัวะ!! พลั่ก!!
ตุบ!!
"-*-.."
"ฮะๆ ^^ พอดีเลยนะครับ"ฮิบาริถึงกับขึ้นรีบเข้าไปคว้าคอเสื้อแล้ววีนใส่อย่างไม่ยั้ง"แกจะบ้ารึไง - -+! เกือบตายน่ะสิ ทำไมแกชอบทำให้ฉันวุ่นวายอยู่เรื่อยเลย!"
"ใจเย็นสิครับ ^^ ก็หวุดหวิดนี่ครับ จริงม๊ะ!"
"-*- ฉันจะ ขย้ำ แกให้เป็นสับปะรดเละเลยไอ้เจ้าหัวพืชไร่!"ร่างเล็กปล่อยคอเสื้อของร่างสูงก่อนจะลงไปนั่งหน้ามึนอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิมที่โต๊ะทำงาน ร่างสูงก็พลอยจิตตกตามกันไปด้วย
"นี่!"
"ครับ ^^"
"เกือบจะอาทิตย์แล้วนะ ที่แกมาหาฉันน่ะ.."
"ครับ ^^"
"แกมาอยู่ใกล้ๆฉัน จนเรียกได้ว่า เกินระยะ - - แล้ว!"
"ครับ ^^"
"แถมยังไร้มารยาท ขึ้นมาอยู่บนเตียงของฉันโดยไม่ได้รับอนุญาติอีก"
"ครับ ^[]^"
"แล้วก็ยังมากวนประสาทฉันในเวลาแบบนี้อีก เกือบไม่รอด - -+ เหตุการณ์ไอ้แบบเมื่อกี้.."
"ครับ ^^"
"แกทำแบบนี้ต้องการ อะไร..."
"เอ๊..."ร่างสูงเงียบไป.. ฮิบาริมองหน้าด้วยสายตาจริงจัง ถึงจะเคยถามถึงเหตุผลต่างๆนาๆเกี่ยวกับไอ้เรื่องแบบนี้มาตั้งมากมาย แต่เค้าก็ยังไม่เข้าใจถึงจุดประสงค์แก่นแท้ของคนตรงหน้าเค้าคนนี้
เพราะเมื่อก่อน ไม่สิ เมื่อไม่นานมานี่
เค้าก็โดนคนคนนี้ ทำร้ายทั้งกายและใจ
จนเครียดแค้น ชิงชัง มากมาย
แล้วมันมีเหตุผลอะไร ที่คนอย่างเจ้านี่จะมาอยู่เคียงข้างคนอย่างเค้า
ทั้งๆทีเรื่องก่อนหน้านี้ ทำให้เค้าไม่อยากอยู่ใกล้ๆหมอนี่แบบคนสนิทกัน
"พูดออกมาสิ แกทำแบบนี้ต้องการอะไรกันแน่..."
"ผมก็บอกคุณไปแล้วนี่ครับ.."
"ฉันยังไม่เชื่อใจแก เพราะที่ทำลงไป ฉันยังไม่คิดว่ามันคือสิ่งที่ทำออกมาจากใจหรอกนะ.."
"ทำไมคุณถึง..."
"มาถึงขั้นนี้แล้ว ฉันก็คงจะยอมแกไม่ได้.."ร่างเล็กเริ่มพูดตรงประเด็น.. ทำเอาร่างสูงไม่กล้าขยับปากแม้แต่คำเดียว.. คำพูดทุกคำที่ออกมาจากปากของเค้านั้น ทำให้มุคุโร่ถึงกับพูดอะไรไม่ออก อย่าจะโต้กับไปว่า มันไม่ใช่
"ถ้าแกยังไม่อยากตอบตอนนี้ละก็นะ.."
"ฉันว่า แกกลับไปก่อนก็ได้ ฉันอยากอยู่คนเดียวสักพัก"
"ฮิบาริ.."
"ฉันยังสับสนเรื่องของแก.. ขอเวลาให้ฉันหน่อย"
"ก็ได้ครับ.."ร่างสูงค่อยๆหายไป มิอบางๆจับที่ศีษระพลางถอนหายใจอย่างลำบากใจ ยังไม่แน่ใจว่าตัวเองหรือหมอนั้น ต้องการ อะไร ความในใจมันดูปั่นป่วน..
นั้นหมายความว่า ตอนนี้เราไม่ต้องการ เจ้าหมอนั้นเหรอ
..... ไม่ใช่หรอก
หรือ
อาจจะใช่ละ...
เรื่องงี่เง่าแค่นี้ทำไมต้องเอามาคิดให้มันเกะกะสมองทำไมก็ไม่รู้..
ไร้สาระ.. แต่ทำไมมันรู้สึก เครียดๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น