[FIC REBORN] I KNEW I LOVE YOU [6918]

ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER I :: BITTER MEMMORIES

                .... ความทรงจำ

                ที่ ‘ชโลม’ ไปด้วยสีของโลหิตแดงฉานแดงราวกับเปลวเพลิงแห่งโลกัน ....

                .... ความทรงจำ

                ที่ ‘มิอาจ’ ลืมเลือน มันคงยังตอกย้ำอยู่ทุกวินาทีทุก ‘ลมหายใจ’ มันยังคงตรึงตราไว้เฉกเช่นเดิม ....

                ..... ความทรงจำ

                ที่ ‘พราก’ สิ่งที่เขาไม่ยอมให้ใครเข้ามาเหยียบย่ำค้ำยีอย่าง ‘ศักดิ์ศรี’ ไปได้ ? .....

                ..... ความทรงจำ

                ที่ ‘เก็บ’ เรื่องราวของ ‘อดีต’ ที่น่าเครียดแค้นใจไว้มากมาย ของผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งเป็นคนที่ทำลาย ‘ศักดิ์ศรี’ และเป็นผู้สร้าง ‘ความทรงจำ’ ที่เลวร้าย....ที่สุด เท่าที่ ชั่วชีวิต ของเขาจะไม่มีวัน ‘ลืม’ มัน..

                ...... ผู้ชาย คนนั้น ก็คือ ?

                ....

                ..

                .

                ‘ โรคุโด มุคุโร่ ‘

            ณ สถานที่..ซึ่งในอดีตเป็น เอ็นเตอร์เทนเมนต์คอมเพล็กซ์ ที่ที่รวมแหล่งความบันเทิงมากมายเอาไว้ในสถานที่แห่งเดียว กระทั่ง สวนสัตว์ คาราโอเกะ โรงหนัง และสิ่งอำนวยความบันเทิงมากมายในที่แห่งนี้ ปัจจุบัน ... มันคงเป็นเพียง ‘เศษซากแห่งความทรงจำ’ ที่หลงเหลืออยู่คู่กับ ‘โกคุโยเซ็นเตอร์’

                ซากปรักหักพังมากมายที่กองรวมกันเป็นพะเนิน มองเพียงผิวเผินก็ไม่ต่างอะไรกับ ‘ซาก’ ตึกและเศษปูนเท่านั้นเอง .. ถึงแม้อดีตจะเคยมีการริเริ่มโครงการปรับปรุงแก้ไข แต่..ซ้ำร้ายต้องเจอภัยพิบัติทางธรรมชาติมาพรากไป เศษฝุ่นดินมากมายที่เกาะกลุ่มรวมตัวกันอย่างหนาแน่น ทั่วทุกบริเวณ ตึกน้อยใหญ่ถล่มพังลงระนาบกองกับพื้นคอนกรีต มีเพียงตึกแห่งหนึ่งภายในนั้น ที่ยังคงสภาพภายนอกเกือบสมบูรณ์..แต่ภายในนั้นก็ไม่ได้แตกต่างจากที่คาดการณ์ไว้ว่า มันคงไม่เหลือความคงทน และสภาพที่สมบูรณ์ดี ได้อยู่แล้ว..

                ..

                .

                พลัก ผัวะ ผัวะ

                เสียงของการกระทบกับเนื้อมนุษย์ที่ยังคงดังอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ปรากฏร่างของสองมนุษย์ผู้กระทำกับผู้ถูกกระทำ โลหิตที่แดงสดกระเด็นไปทั่วบริเวณ อาวุธที่กองอยู่กับพื้นหยาบที่ส่องสว่างวาวแววเมื่อโดนแสงลอดฉาย มือหนากระชากผมสีดำเงานั้น สายตาจ้องจิกไปยังผู้ถูกกระทำด้วยความสาใจ รอยยิ้มแสยะโชว์ความวิปริตนั้นเหยียดขึ้นอย่างพึงพอใจในผลงาน รอยช้ำมากมายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของอีกฝ่าย เลือดสีแดงชิบบริเวณมุมปาก ฟันกัดกวมกลั้นความเจ็บ สายตาจดจ้องด้วยความเครียดแค้น ยิ่งทำให้เขารู้มีความสุขมากขึ้นไปอีก

                “โอ๊ะโอว.. ทำไมคุณถึงมองผมด้วยสายตาแบบนั้นละครับ ? ”

                “...........”ไม่มีเสียงตอบรับคำถามเช่นนั้น ร่างบางใช้เพียงสายตาที่แสดงอาการและอารมณ์ทั้งหมดในการจดจ้องคนที่กระทำในสิ่งที่ไม่คาดคิดกับเขา การมาในครั้งนี้เขาไม่ได้มาเพื่อถูกกระทำ แต่เขามาเพื่อเป็นผู้กระทำ .. ? แต่ทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้ มือหนาเคลื่อนปล่อยออกจากเรือนผมสีปีกกานั้น ร่างสูงยืนขึ้นและใช้เท้าของเขาเหยียบไหล่ของอีกฝ่ายด้วยใบหน้าที่ยิ้มแสยะไปด้วยความสนุกสนานของเขา เขายังคงเหยียบซ้ำแผลที่ไหล่ของร่างบางอย่างไม่มีพอและเพิ่มแรงกดทับลงไปเรื่อยๆ

                “...อ.อ๊ะ !”ฟันเข้ากัดกระทบเพื่อสู้กับความเจ็บที่เพิ่มทวีขึ้นเรื่อยๆ “หืม ~ เสียงคุณเพราะดีจัง ขอผมฟังอีกหน่อยได้มั้ยละครับ ?”ร่างสูงยกเท้าเหยียบลงซ้ำ และย้ำกดทับมันอยู่เรื่อยไปอย่างสนุกสนาน ในขณะที่อีกคนแสนทรมาน บอบช้ำมาทั้งกายและใจยังจะเพิ่มด้วยความเจ็บปวดที่ไม่มีที่สิ้นสุด ‘ศักดิ์ศรี’ ที่เขายึดมั่นมันมานานนับปี ไม่มีค่าอะไรอีกต่อไปแล้วในตอนนี้.. ? ตอนที่ผู้ชายคนนี้ย่ำยีเขาอยู่ !

                กร๊อบ !

                “อ๊า...อ.. อึ่ก !!”

                เสียงกระดูกเคลื่อนร้าวคราวจะแตกหัก ความสนุกที่ได้ย่ำยีผู้ชายคนนี้เขารู้สึกมีความสุขมากเหลือเกิน สายตาแลมองคนข้างล่างที่นอนทรุดอยู่กับพื้นด้วยแรงกดทับมหาศาลจากเท้าของเขา เสียงอึกอักเป็นระยะแสดงอาการเจ็บปวดยิ่งทำให้เขาไม่อยากหยุดกระทำเช่นนี้กับชายคนนี้ ร่างสูงยกเท้าออกจากอีกฝ่ายพลางนั่งย่อง ใช้มือบีบแก้มของอีกฝ่ายเอาไว้แน่น สายตาจ้องประสานรับรู้ความรู้สึกของอีกฝ่ายผ่านใบหน้า ร่างสูงยิ้มเยาะอย่างชอบใจ ในขณะที่อีกคนแค่ลืมตาก็ลำบากจนเสียทน

                “สภาพคุณตอนนี้ก็ยากที่จะขยับตัวเองแล้ว ทำไมถึงยังทำหน้าอวดดีแบบนั้นอยู่อีก..“

                “เจียนตายชะขนาดนี้ น่าสงสารจังเลยนะครับ คึหึหึหึ..”

                “ขอร้องผมสิครับ เผื่อผมจะเมตตา..?”ร่างสูงบีบแก้มของอีกฝ่ายแรงๆ คำพูดที่เสียดแทงจิตใจของ ‘ฮิบาริ เคียวยะ’ ขอร้อง อย่างงั้นเหรอ ? มันหยาบคายที่สุดสำหรับคนที่ยึดมั่น ‘ศักดิ์ศรี’ ของตัวเองอย่างเขา มันเหยียดหยามความรู้สึกอย่างถึงที่สุด เรื่องอะไรที่เขาจะยอม อ้าปาก ร้องขอ ผู้ชายอย่าง ‘โรคุโด มุคุโร่’ ??!! เมื่อดวงตามีแววแค้นเคืองใจอย่างถึงที่สุด ร่างบางถมน้ำลายใส่หน้าอีกฝ่ายด้วยความโมโห

                ถุย

“..... !”

“......”

                ร่างสูงเงียบเฉยกับการกระทำ..นัยน์ตามีแววจริงจัง ใบหน้าไม่แสดงท่าทีใดๆ มือหน้าปัดของเหลวใสออก แววตาเพ่งเล็งของอีกฝ่ายที่ยังคงมองด้วยความแค้น มุคุโร่ยังคงนิ่งเงียบก่อนจะง้ามือขึ้น.. ?

                เผียะ !!!

                มือหนาเหวี่ยงลงปะทะหน้าของอีกฝ่ายอย่างเต็มแรง ร่างบางล้มลงตามแรงเหวี่ยงจนทรุดลงกับพื้น รอยแดงเป็นเรียวนิ้วปรากฏจางๆบนใบหน้าอีกฝ่าย ดวงตาเบิกกว้างแววสั่นคลอด้วยความตกใจ ริมฝีปากเผย

                “คุณนี่มันช่างทระนงไม่ดูสังขารตัวเองเลยนะครับ ? ฮิบาริ เคียวยะ..”

                มือหนาเอื้อมไปดึงคอเสื้ออีกฝ่ายพลางลากไปกับพื้น ก่อนจะเหวี่ยงตัวของฮิบาริไปที่โซฟา หลังกระแทกอย่างแรง เรี่ยวแรงที่ล่อมล่อของฮิบาริที่จะไม่มีหลงเหลือ ก็เริ่มโรยราไปพร้อมกับความเจ็บปวด..

                ตุ๊บ !

                “อั่ก..อ..”มือเท้าขึ้นประคองตัวเอง ในขณะที่อีกคนเดินเข้ามาใกล้กระชากคอเสื้อขึ้น นิ้วเรียวสอดเข้าไปในโพรงปากของอีกฝ่าย

                “คึหึหึหึ...”

                “อึ่ก... !?”ลิ้นร้อนสัมผัสกับนิ้วของอีกคนที่เข้ามาก่อกวนอยู่ในโพรงปาก มุคุโร่ก้าวขาขึ้นโซฟา ใช้มืออีกด้านประคองหัวอีกฝ่ายให้ชิด ชักนิ้วออกจากปากเปลี่ยนเป็นบีบแก้มของอีกฝ่ายและเข้าประกบจูบแบบไม่ทันตั้งตัว..

                “.... !!?”ลิ้นร้อนเข้าซ้อนไซร้ลิ้นของอีกคน มือบางยกขึ้นจับแขนของอีกคนพยายามดึงมันออกจากแก้มที่โดนบีบจนช้ำ “อือ...! “ร่างสูงผละออกจากอีกคน

                “ยังจะดื้ออีกนะครับ คุณนี่มันจริงๆเลย..”รอยยิ้มกรุ่มกริ่มมีแววประหลาดฉีกยิ้มกว้างให้อีกคน มืออันซุกซนกระตุกเนคไทของอีกคนออก เข้าผูกข้อมือของฮิบาริอย่างรวดเร็ว ร่างสูงผลักอีกฝ่ายลงแล้วขึ้นคร่อมร่างอันบอบบางเอาไว้

                “ คึหึหึหึ..”เสียงหัวเราะประหลาดที่สุดแสนจะแฝงไปด้วยความโรคจิตเหล่านั้นมันไม่ได้ทำให้ผู้ฟังดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย เนคไทมัดแน่นตึงจนมือของฮิบาริขยับไม่ได้ มือหนาลูบเรือนกายผ่านเสื้อสีขาวบาง นิ้วเรียวสะกิดเม็ดกระดุมและปลดมันออก จนเผยผิวขาวเนียนประจักษ์แก่สายตาของเขา

                “ …!?”ร่างบางเบนหน้าหนีพลางหลับตาพริ้ม มุคุโร่มองด้วยรอยยิ้มกรุ่มกริ่มชอบใจในท่าทางแบบนั้น ร่างสูงโน้มลงจูบแก้มของอีกฝ่าย ก่อนจะเลื่อนมาใช้ริมฝีปากสัมผัสเนินอกขาว

                “อ๊ะ..! อื..อืม... !”ริมฝีปากเม้มลงกลั้นเสียงในขณะที่มือก็พยายามขยับให้เนคไทที่มัดมันผล็อยออกแต่ก็ไม่เป็นผล ลิ้นบางสะกดปุ่มสวยทำให้เกิดอาการอ่อนไหวเพียงเล็กน้อย แต่นั้นก็ไม่ใช่อุปสรรค ฮิบาริเหวี่ยงแขนที่ถูกมัดหมายจะกระแทกหัวของอีกฝ่ายแต่ก็..... ไม่เป็นผลเมื่อนั้นกลายเป็นว่าเขาไปโอบคอของอีกคนไปแล้ว !?

                “..... ฮึ่ก ..”

                “น่าจะทำตัว น่ารัก แบบนี้ตั้งแต่ที่แรกนะครับ..”

                “ฮิบาริ เคียวยะ”

            .....................!!!???

                ร่างบางผงะขึ้นมาจากโซฟานุ่ม ดวงตายังคงฉายแววสั่นและเบิกกว้างเพราะความตกใจ ริมฝีปากเผยหอบเหยช่วยหายใจ มือบางยกขึ้นเสยผม เหงื่อแพรวพราวผุดขึ้นบริเวณหน้า มือบางลูบหน้าเบาๆอย่างหัวเสีย

                ‘ ความฝัน งั้นเหรอ ?...’

                ‘ เป็นความฝัน..ที่แย่ที่สุด ..! ‘

                ก๊อก ก๊อก ก๊อก

                ครืดด..

                “ลูกพี่ ! ได้เวลาประชุมคณะกรรมการโรงเรียนแล้วครับ !!”ฮิบาริหันมองชายผู้เป็นลูกน้อง ก่อนจะลุกขึ้นหยิบเสื้อคลุมสีดำมาสวม และออกจากห้องไป

                ......

                …

                ..

                .

                ภายในห้องรับแขกที่ไร้ซึ่งผู้คน ความเงียบเข้าปกคลุมไปทั่วบริเวณนั้น ปุยควันก่อตัวขึ้นบริเวณโซฟา เงาจางสีดำเทา ในม่านควัน ปรากฏร่างของชายผู้เป็นเจ้าของดวงตาสีประหลาด กับทรงผมสีน้ำเงินสลัว นั่งไขว้ขาอมยิ้มอย่างสำราญใจ มือหนาลูบโซฟาอันเป็นที่พักผ่อนของประธานกรรมการโรงเรียนนามิโมริ

                ‘ ฮิบาริ เคียวยะ ‘

                ร่างสูงยิ้มเยาะก่อนจะขำน้อยๆในลำคอพลางนึกสนุกตอนได้เห็นหน้าที่เขาผงะตื่นจาก ‘ความฝัน’ ที่เขาตั้งใจให้มันเกิดเป็นนิมิตแบบนั้น อาจจะเสียมารยาทที่เข้าไปวุ่นวายตอนที่หลับสนิทอยู่บนโซฟา ‘โรคุโด มุคุโร่’ รู้สึกชอบใจที่ได้กลั่นแกล้งฮิบาริ ถึงเขาจะไม่ได้รู้สึกมีความแค้นเป็นการส่วนตัว แต่เขามีความสุขทุกครั้งที่ได้เห็นใบหน้าขาวเนียนนั้นพริ้มหลับ

                มิใช่เพราะ ‘ความพิศวาส’

มิใช่เพราะ ‘ความหลงใหล’

                แต่เพราะ ‘ความสนใจ’ เพียงเท่านั้น..เอง ?

                …

                ..

                .

                นิ้วเรียวเนียบริมฝีปาก ตาขยิบพลางยิ้มน้อยๆ

“ชู่ว.. กรุณาเก็บเรื่องนี้เป็นความลับนะครับ อย่าให้ ฮิบาริ เคียวยะ รู้ละ..”ร่างสูงขยิบตายิ้มๆ

 

+ TALKING +

สวัสดีอีกครั้งนะฮ่ะ ! ( >[]<)/ กระผม กาฟิวส์ ริวส์ ริวส์ [เอคโค่ !?] บทที่หนึ่งนี่รู้สึกจะ เรท นิด..นิ๊ด ~ [ไม่นิดละ ( -[]-) ] จะโดนแบนรึเปล่าเนี่ย !! ( TT_TT) Oh My God !! อา.. ยังไงก็ช่างนะค่ะ ขอบคุณที่ยังกรุณา COMMENT มาบ้าง แน่นอนละ ยอด View ถล่มถลาย ( =__=) แต่ก็เอาเถอะค่ะ ฟิวส์ ไม่ว่า แต่ก็ขอให้ COMMENT กันเยอะๆบ้าง แสดงความคิดเห็นหน่อยฟิวส์ก็พอใจแล้วละค่ะ หลงคนอ่าน รักคนเม้น !~ ( >w<)v Gafiw Fight !!

+ DATE 9^th NOVEMBER 2011 +

+ THANK YOU +

cinna mon