[FIC REBORN] I KNEW I LOVE YOU [6918]

ลำดับตอนที่ #1 : CHAPTER GENESIS

… Maybe It's Intuition

บางทีอาจเป็นเพียงความรู้สึกที่รับรู้เองด้วยใจ ...

 

But Something You Just Don't Question …

... แต่ มันเป็นสิ่งที่ไม่เคยต้องการคำถามว่าทำไมมันจึงรู้สึกแบบนั้น

 

... Like in your eyes, I See My Future In An Instant

ในแววตานั้น มันสะท้อนให้เห็น อนาคตของตัวผมที่แสนจะอบอุ่นได้ในฉับพลัน ...

 

And There It's Goes, I Think I Found My Best Friend …

... และในเมื่อมันเป็นอย่างนั้นแล้ว ว่าในที่สุดผมได้พบกับคนที่ดีที่สุดในชีวิตแล้ว

 

… I Know That It Might Sound More Than A Little Crazy

ผมรู้ดีว่า หากคำพูดนี้เมื่อพูดออกไปแล้วอาจจะดูเหมือนผมไม่มีสติ ...

 

But I Believe …

… แต่ผมเชื่อนะ

 

… I Knew I Love You Before I Met You

ผมรู้อยู่เสมอ ผมต้องรักคุณ ก่อนที่จะพบคุณซะอีก เชื่อไหม?...

 

I Think I Dreamed You Into Life …

... ผมคิดอยู่เสมอ และ มีความฝันเรื่อยมา ที่จะมีคุณอยู่ในชีวิตของผมเสมอ

 

… I Knew I Love You Before I Met You
ผมรู้แล้วหละ ในที่สุดผมก็ต้องรักคุณ ก่อนที่จะได้พบหน้าด้วยซ้ำนะ …

 

I Have Been Waiting All My Life …
... คุณรู้ไหม คุณคือคนที่ผมรอคอยมาตราบชั่วชีวิตนี้เลย

 

เสียงเอื้อนคล้อยบางเบาของเพลงที่ดังออกมาจากหูฟังที่แนบสนิทกับหูบาง สายสีดำยาวเหยียดที่สิ้นสุดด้วยการเชื่อมต่อกับเครื่องอีเล็กทรอนิกขนาดพอเหมาะชื่อเอ็มพีสามที่อยู่ในมือหนา รอยยิ้มกรุ่มกริ่มของคนที่รับฟังการบรรเลงเพลงที่ไพเราะอย่างเพลง ‘ I Knew I Love You ’ ทั้งความหมายและการผสมผสานดนตรี ทำให้อดไม่ได้ที่จะยิ้มรับให้กับบทเพลงที่มีความหมายสละสลวยเช่นนี้ ?

 

... หรือเพราะอาจ..ความหมายนั้น ตรงกับตัว ’ เขา ’ คนนั้น ? …

 

                “ ท่านมุคุโร่ .. “เพียงไม่นานนักเสียงเรียกจากในมุมมืดก็ปรากฏพร้อมกับร่างที่เผยออกมาเพียงเล็กน้อยแต่ยังคงมีเงาดำปกคลุมเข้าไว้ ชายผู้ถูกเรียกหันตอบกลับการร้องเรียกนั้น และส่งยิ้มให้

                “ มีอะไรงั้นเหรอครับ ”

                “ วันนี้.. ถึงรอบการแข่งขันของ ผู้พิทักษ์แห่งสายหมอก แล้ว “มือหนาเลื่อนขึ้นปลดหูฟังออกจากหูบางนั้น รอยยิ้มบางๆเหยียดออกตอบรับสิ่งที่ได้ยิน “ อย่างงั้นเองสินะ.. “ เครื่องเอ็มพีสามถูกวางลงที่โซฟา ร่างสูงลุกขึ้นยืนพลางก้าวเดินออก

                “ จะไปไหนเหรอครับ ”

                “ คึหึหึ... “

                “ คาคิปี๊ คุณมุคุโร่ ทำอะไรกันน่ะคร๊าบบบ !! “เสียงดั่งลั่นของชายอีกคนตัดผ่ากลางการสนทนา จิคุสะ มองคนที่เพิ่งมาพร้อมกับเสียงนั้นแววโมโหเพียงเล็กน้อย ร่างสูงยิ้มขึ้นบางๆ

                “ ผมจะไปทักทาย ‘ใคร’ บางคนหน่อยน่ะครับ.. “

                .

                .

                .

                “ อ้าว ? มีเด็กนักเรียนโกคุโยอยู่แถวนี้ด้วย “เสียงอุทานของ ซาวาดะ สึนะโยชิ ที่กำลังเดินออกมาจากพงป่าด้วยความเร่งรีบก็ได้ชะงักกับชุดนักเรียนที่แปลกตา แต่คุ้นเคยเป็นอย่างดี..

                “ โหย หมากฝรั่งนี่น่าเจี้ยะจัง !!! “ เสียงเจี๊ยวจ๊าวของเด็กนักเรียนในชุดโกคุโย ที่กำลังตื่นเต้นกับสินค้าที่เขาสนใจ “ เมื่อกี้ก็ซื้อไปแล้วนี่ ? “

                “ ก็แหมของมันอร่อยจนเผลอกลืนไปเกลี้ยงเลยงะ “

                ‘ เป็นเด็กม.ต้นแล้วยังกลืนหมากฝรั่งอีก .. ‘ ร่างบางที่กำลังเร่งเดินเผลอได้ยินเลยครุ่นคิดสถบอยู่ภายในเล็กน้อย

                “ งั้นซื้อไปกล่องหนึ่งเลยเถอะ “

                “ งานนี้ต้องสตอเบอรี่ “

                “ เหมาะยกกล่อง !! คนพรรค์ไหนเนี่ย “เมื่อมันอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา สมองก็สั่งการให้ต้องหันมองด้วยความประหลาดใจ

                “ คนขายครับ !!! เฮ้อ..ยุ่งยากจริง “ปรากฏร่างที่คุ้นเคย วองโกเล่ถึงกับหน้าซืดพลางตกใจ “ เฮ้ย !! เอ๋ !!? “ มือทั้งสองข้างขยี้ตาเบาๆเหมือนจะลบล้างสิ่งที่เห็น “ โกหก ! ไม่จริ๊ง !!  เรื่องนี้เรื่องเดียวที่เป็นไปไม่ได้ ! ฝึกหนักเกินไปรึไงนะ “ ในขณะที่กำลังง่วนอยู่กับอาการตกใจ ชายอีกคนก็เดินเข้ามาใกล้ด้วยสีหน้าเกลียดชังคนตรงหน้า

                “ หน้าตาดูแล้วยังน่าหมั่นไส้เหมือนเดิมนะพวก “ซาวาดะ จึงตัดสินใจเงยหน้ามองอีกคนที่กำลังกล่าวว่าเขาอยู่ แต่ก็ต้องตกใจหนักกว่าเดิม “ หา !? “

                “ จ๊าก !! ผีหลอก !! ม่ายจริง.. ~ “เมื่อคนที่เขาเห็นทั้งสองคนก็คือ ศัตรูเก่า เมื่อครั้งศึกก่อนทำเอาคนที่กำลังอ่อนแอปวกเปียกแบบเขาในตอนนี้ถึงกับลมจับ และล้มลง

                พลั่ก ..

                “ นี่เราแพ้ตัวน่าสมเพชแบบนี้เข้าไปได้ยังไงนะ ข้องใจจริงๆ “เท้าของเคนเข้าเหยียบคนที่ล้มลงแน่นิ่งกับพื้นด้วยความหมั่นไส้ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีเสียงร้องเรียก “ ดีจ้า !! “

                “ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ... คาคิโมโตะ จิคุสะ โจชิมะ เคน “ปรากฏเด็กทารกซึ่งเป็นเจ้าของเสียงเรียกนั้นยืนมองอยู่ เมื่อมีสิ่งน่าสนใจใหม่มาแทนที่จึงเปลี่ยนมานั่งย่องสนทนาโต้ตอบแทน

                “ โผล่มาแล้วเรอะ เจ้าครูสอนพิเศษอัลโกบาเลโน่ !! “

                “ อีกคนไปไหนซะล่ะ ? “

                “ ผู้พิทักษ์แห่งหมอกของสึนะน่ะ ... “เมื่อเริ่มพูดเข้าประเด็น จิคุสะ ที่ยืนมองสถานการณ์ เริ่มขยับแว่นเพียงเล็กน้อยและเอื้อนตอบ “ ไปหา... ฮิบาริ เคียวยะ “ทารกเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็แอบสะกิดใจพลางโต้กับไปด้วยสีหน้าจริงจัง

                “ เจ้าหมอนั่นน่ะเรอะ ? ถ้าฮิบาริเจอเข้าเดี๋ยวก็ได้เป็นเรื่องหรอก “

                .

                “ ลูกพี่ นั่นจะไปไหนน่ะครับ !! “ชายร่างสูงในชุดสีดำวิ่งมาหาชายผู้เป็นหัวหน้าอย่างเหนื่อยหอบ แต่ก็ไม่ได้มีเสียงตอบกลับแต่อย่างใด ร่างบางในชุดกาคุรันสีดำ เรือนผมสีปีกกา ใบหน้าเรียวเล็ก ดวงตาเรียวคมเป็นเอกลักษณ์นั้นใช้หางตาแลมองคนข้างหลังโดยไม่ได้ใส่ใจ และเดินออกไปจนลับตาชายตรงนั้น

                .

                ร่างบางย่างเดินทอดน่องไปเรื่อยๆ ใครหลายคนที่เดินสวนผ่านกันไปบางแอบผวา หรือก็แค่เพียงมองผิวเผินธรรมดา แต่ในขณะที่กำลังเดินสำรวจ เขาได้เดินผ่านผู้ชายคนหนึ่งซึ่งมันก็ไม่ได้มีอะไรน่าสนใจ จึงทำให้เขาเดินตรงไปแบบธรรมดา แต่ทว่า ..

                “ ไม่ได้เจอกันนานเลย .. ท่าทางคุณจะเก่งขึ้นแล้วสินะ “บางสิ่งบางอย่างที่สะกิดภายในใจก็เกิดขึ้น ร่างบางรีบหันกลับไปมอง แต่ก็ไม่ได้มีชายคนที่คาดคิดนั้น.. ร่างบางหยุดเพียงซักพักพลางครุ่นคิด

 

                ‘ คงจะ หูฝาด ไปเอง ... ‘

               

                เมื่อคิดได้แบบนั้นก็ย่างก้าวเดินอีกครั้งโดยไม่ได้สนใจสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น ... ร่างสูงที่ยืนไขว้ขาพิงอยู่กับกำแพงของอีกฟากที่ร่างบางกำลังเดินอยู่ เรือนผมสีน้ำเงิน กับดวงตาสีไม่เข้าคู่ ริมฝีปากเหยียดยิ้มอย่างพอใจ

               

                ‘I Knew I Love You Before I Met You I Think I Dreamed You Into Life I Knew I Love You Before I Met You I Have Been Waiting All My Life ‘

‘ผมรู้อยู่เสมอ ผมรักคุณ ก่อนที่จะพบคุณซะอีก เชื่อไหม? ผมคิดอยู่เสมอ และ มีความฝันเรื่อยมา ที่จะมีคุณอยู่ในชีวิตของผมเสมอ ผมรู้แล้วหละ ในที่สุดผมก็รักคุณ ก่อนที่จะได้พบหน้าด้วยซ้ำนะ คุณรู้ไหม คุณคือคนที่ผมรอคอยมาตราบชั่วชีวิตนี้เลย ‘

 

“ Voi siete quelli che io sono stato aspettando fintanto che la vita “คำพูดเพียงบางเบาออกมาพร้อมกับรอยยิ้มกรุ่มกริ่มนั้น และร่างนั้นสลายไปพร้อมกับปุยควันที่เหมือนกับ ‘ หมอก ‘

               

                …. Voi siete quelli che io sono stato aspettando fintanto che la vita

          .…

                …

                ..

                .

                คุณเป็นคนที่ผมรอคอยตราบเท่าชีวิต ....

               

                ‘ ฮิบาริ เคียวยะ ‘

 

 

+ TALKING +
Hi ! ว่าไงฮ่ะ ทุกคน.. เป็นยังไงบ้างเอยกับ ปฐมบท แรก ( ^-^) ฟิวส์ ขอสารภาพตามตรงเลยนะว่า ‘ลอก’ มานะเนี่ย เอ็ย ! อย่าคิดว่า ‘ลอก’ ใครมานะ ไอ้ที่ลอกน่ะ ‘ลอก’ คำพูดเพียงเล็กน้อยเอามาเป็นไอเดียในการแต่งปฐมบทครั้งนี้จากรีบอร์นเล่มที่ 13 เองละ อย่าคิดว่าฟิวส์ไปหยิบลอกของใครมานะ ( T^T) แต่ยังไงก็ช่าง ฟิวส์ รู้สึกดีใจไม่น้อยเลยละค่ะที่ได้กลับมาแต่ง FIC ให้ทุกคนให้อ่านกันอีกหวังว่าจะได้รับการตอบรับที่ดีเช่นเดิมนะค่ะ : )
+ REFERRANCE : คุณโลมาทราย [ เอื้อเฟื้อคำแปลเนื้อเพลงเวอร์ชั่นสลวยสวยเริ่ดขนาดนี้ให้นะฮ่ะ ( ^-^) ]

+ DATE 6^th NoOVEMBER 2011 +

+ THANK YOU +
cinna mon