คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 1^Overlooking View - Fujoh Kirie : Thanatos Chapter01 03 (แปลแล้ว20%)
ภาพของแมลงปอที่บินกันขวักไขว่ ผีเสื้อที่รู้สึกตัวและบินตาม แต่ผมไม่อาจะลดความเร็วลงได้ ในที่สุดผีเสื้อก็ไม่อาจรักษาระดับความสูงของการบินไว้ได้พร้อมกับร่วงหล่นไปในแนวโค้งตามแรงโน้มถ่วงก่อนที่จะหลุดจากสายตาของผมไป
การเคลื่อนไหวของการร่วงหล่นที่คล้ายกับงูนั้น มันดูเหมือนดอกลิลลี่ที่ไม่สมบูรณ์ ภาพนั้นเป็นความจริงที่น่าเศร้าใจภาพหนึ่ง
ถึงแม้ว่าพวกเราจะไม่สามารถไปด้วยกัน แต่ถึงอย่างนั้นอย่างน้อยผมก็ควรจะอยู่ข้างๆมันสักครู่หนึ่ง แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ เพราะดูเหมือนที่เท้าของผมจะไม่มีเท้าของผมอยู่ที่พื้น ผมไม่มีอิสรภาพหรือพลังที่จะหยุดยั้งมัน ตั้งแต่ฉันได้ยินใครบางคนพูดคุยกันผมก็ตัดสินใจที่จะตื่นขึ้นมา
เปลือกตาของผมมันรู้สึกเหมือนจะหนักเล็กน้อย นี่เป็นข้อพิสูจน์ว่าผมต้องการที่จะนอนต่ออีกสักสองชั่วโมง และผมก็คิดว่ามันเป็นเรื่องที่ลำบากไม่ใช่น้อยที่ผมต้องพยายามตื่นขึ้นในสภาพแบบนี้ เมื่อในความต้องการของในใจลึกๆของผมมันต้องการที่จะนอนต่อ ซึ่งที่จริงแล้วมันเป็นปัญหาทั่วไปที่เกิดขึ้นประจำกับผมอยู่แล้ว
ผมคิดว่าผมยุติการเขียนและวางแผนงานเมื่อคืนนี้หลังจากที่ฉันพยายามทำมันมาทั้งคืนก่อนที่จะขอนอนหลับค้างที่ห้องของโทโกะ
เมื่อผมลุกขึ้นนั่งบนโซฟาฉันก็พบว่าตอนนี้ ผมก็พบว่ายังคงอยู่ในออฟฟิศ ท่ามกลางแสงอาทิตย์ในฤดูร้อนที่สาดส่องเข้ามาในห้อง โดยที่ชิกิกับโทโกะกำลังนั่งพูดคุยอะไรบางอย่างอยู่ไม่ไกลจากที่ที่ผมนอนมากนัก
ชิกินั้นกำลังยืนอยู่ในท่าเอาหลังพิงกำแพงส่วนโทโกะนั้นก็นั่งไขว่ห้างอยู่บนเก้าอี้
“อรุณสวัสดิ์โคคุโตะ”
ใบหน้าของโทโกะนั้นดูจะพยายามที่จะจ้องมองสิ่งอื่นมากกว่าปกติ ...แต่ก็อย่างที่เห็ยที่เธอเป็นแบบนั้นก็เพราะว่าเธอถอดแว่นของเธอออกนั้นเอง ผมคิดว่าเธอคงพูดคุยกับชิกิเกี่ยวกับเรื่องนั้นอยู่ล่ะมั้ง
ท่าทางของเธอก็ยังเหมือนทุกวัน และเธอก็ยังแต่งตัวเหมือนทุกวัน กับผมที่ถูกตัดสั้นจนเห็นสำคอของเธอ โทโกะดูเหมือนคนที่ทำงานเป็นเลขานุการมากเลยทีเดียว แต่ว่าด้วยแววตาที่ดูน่ากลัว ผมพนันได้เลยว่าเธอไม่ต้องการที่จะทำงานตำแหน่งนั้นแน่นอน เธอชอบสวมกางเกงขายาวสีดำและเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ดูเหมาะกับตัวเธอเป็นอย่างมาก
“ขอโทษครับ ผมคิดว่าผมคงเผลอหลับไป”
ผมพยายามที่จะพูดขอโทษ
“อย่าพยายามพูดอธิบายอะไรที่ฉันรู้อยู่แล้วเลย”
โทโกะพูดตัดบทอย่างง่ายๆในขณะที่เธอยังคงคาบบุหรี่ไว้ในปากของเธออยู่
“ถ้าเธอตื่นแล้วเธอก็ไปหาอะไรดื่มเพื่อเธอกลับคืนสู่สภาพเดิมดีกว่า”
“.............?”
เธอน่าจะหมายความว่าปรับตัวในขณะที่เธอพูดว่ากลับคืนสู่สภาพเดิม ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงพูดแบบนั้นกับผม แต่ตั้งแต่ที่โทโกะเป็ยแบบนี้ผมก็ตัดสินใจที่จะไม่ถามอะไรเธอดีกว่า
“เธอต้องการอะไรอีกหรือชิกิ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจะไปนอนแล้ว”
เมื่อเธอพูดออมาดังนั้นผมจึงสังเกตเห็นว่าชิกิมีลักษณะเหมือนคนนอนไม่พอ บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าเธอออกไปเดินเล่นเมื่อคืนหลังจากที่ผมไปแล้วก็ได้
..............................................................................................................................................................
ที่ห้องถัดจากห้องของโทโกะที่เหมือนกับห้องครัว อ่างล้างจานที่มีก๊อกน้ำสามอันราวกับเป็นห้องทดลองอะไรบางอย่างโดยมีสายโลหะสองเส้นพันอยู่รอบๆมันแบบที่หลังจากที่ผมพินิจพิเคราะห์มันอย่างดีแล้วผมก็ไม่รู้เหตุผลว่าทำถึงต้องทำเช่นนั้นด้วย ซึ่งมันให้ผมเหมือนที่นักมวยกำลังลดน้ำหนักแต่กลับไม่ได้คำขอบคุณใดใดจนอยากจะทำอะไรบ้าบ้า
ผมเดินไปชงกาแฟให้คนทั้งสองอย่างคล่องแคล่วราวกับตัวผมเป็นคนชงกาแฟมืออาชีพ แต่มันช่างดูไม่เท่าเทียมกันเลยที่ผมต้องมาชงกาแฟแบบนี้
ครึ่งปีกว่าที่ผมมาทำงานที่นี่ ไม่คำว่าทำงานมันคงไม่ถูกต้องมากนักเพราะอันที่จริงผมไม่เคยได้ทำงานอะไรเลย แต่ที่ผมมาที่นี่ทุกวันก็เพราะผมหลงรักคนที่ทำงานอยู่ที่แห่งนี้
หลังจากที่ชิกิหยุดเวลาของเธอไว้ตอนอายุสิบเจ็ดปี ผมก็สำเร็จการศึกษาและเข้าไปเรียนมหาวิทยาลัยโดยที่ไร้เป้าหมายที่แน่ชัด เพราะนั้นมันเคยเป็นคำสัญญาที่ผมเคยให้กับชิกิที่จะเข้าไปเรียนมหาวิทยาลัย ถ้าชิกิยังคงมีความทรงจำเหลืออยู่บ้าง ผมจึงต้องการจะรักษาคำสัญญานั้นเอาไว้เพื่อชิกิ
ความคิดเห็น