Fanfic บารามอส – Love & Hope & Promise

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

บทนำ

            ยามสายัณห์... ดวงตะวันคล้อยต่ำลงแนบตัวกับผิวน้ำใสสะท้อนแสงสีแดงอมส้ม อาบไล่สายน้ำ ผืนดิน... และแผ่นฟ้า...ให้แลดูงดงาม เสียงนกร้องขับขานท่วงทำนองแห่งบทเพลงเคียงคู่โบยบินกันกลับรังลอยแผ่วผ่านสายลมกระทบโสตฟังดูระรื่นหู หินก้อนน้อยถูกเขวี้ยงออกไปยังผืนน้ำกว้างใหญ่ด้วยแรงมหาศาลจากฝ่ามือเรียวบางของสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มที่นั่งกอดเข่าทอดร่างริมทะเลสาปอย่างสบายอารมณ์

            ลมหนาวที่พัดผ่านรอบกายยิ่งกระตุ้นให้ร่างบางโอบกอดตัวเองกระชับแน่นยิ่งขึ้น เส้นผมสีน้ำตาลที่ยาวเหยียดจรดถึงกลางแผ่นหลังนวลเนียนใต้ร่มผ้าบางพริ้วสะไหวในทันทีเมื่อยามต้องกระแสลม รอยยิ้มบางที่ประดับบนดวงหน้ารูปไข่ดูละมุนละไมและอ่อนหวาน นัยน์ตาคู่โตสีน้ำตาลทอประกายแห่งความสุขจนมากเหลือล้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อในใจนึกย้อนไปถึงวันนั้น... 

            วันที่มัน...นักรักชั้นอนุบาลที่เธอเคยประณามเอาไว้ กลับพูดในสิ่งที่เธอนึกไม่ถึง

            รัก

            รักมาก...

 


           รักมากที่สุด...

            น่าแปลก... เพียงแค่คำกระซิบข้างหูที่แผ่วเบาและอ่อนหวาน จากคนงี่เง่าคนหนึ่งที่เธอเกลียดมันมากที่สุด...กลับทำให้หัวใจดวงน้อยๆพองโตได้ทุกครั้งเมื่อยามนึกหวน ความปรารถนาลึกๆเรียกร้องอยากจะฟังคำนั้นจากปากเขาอีกครั้ง คิดมาถึงตรงนี้เจ้าหล่อนก็อดสะดุ้งน้อยๆ อย่างตกใจกับความคิดชั่ววูบของตัวเองไม่ได้ 


            นัยน์ตาคู่โตหม่นแสงลง เมื่อระลึกย้อนได้ถึงความจริงบางอย่าง ความจริงที่เธอไม่นึกอยากจะฟังมันเป็นครั้งที่สอง...



            คิดอะไรบ้าๆของนาย เฟริน... หญิงสาวครุ่นคิดเงียบๆคนเดียว แต่ทว่าขอบตากลับร้อนผ่าวราวกับว่าทำนบน้ำตาจะแตกทลายลงมาได้ทุกเมื่อ




            มันไปแล้ว... เธอย้ำ ...ไปแล้วไม่กลับมา...





            และจะไม่มีทางกลับมาได้ด้วย!!!




            ทั้งที่รู้ตัวดี ทั้งที่มันคือความเป็นจริงที่เธอปฏิเสธมันไม่ได้ แต่ในใจกลับต้องมาเจ็บอยู่ตัวคนเดียวทุกครั้งเมื่อนึกถึงมัน คนปากแข็งแต่ใจอ่อน... ไอ้เจ้าชายน้ำแข็งขี้เก้กคนนั้นที่มันดันตั้งข้อหาว่า เธอดันไปขโมยสมบัติล้ำค่าของเจ้าชายแห่งคาโนวาลเข้า ...หัวใจของมัน...หัวใจของเจ้าชาย...



            แต่มันจะไปมีค่าอะไร ในเมื่อหัวใจที่เธอเคยช่วงชิงมาอย่างที่มันประณามไว้กลับตกไปอยู่กับคนอื่นเสียแล้ว มีประโยชน์อะไรอีกที่เธอจะรักษามันไว้ ให้หัวใจต้องเจ็บเปล่าๆ



            แม้เจ้าตัวจะพร่ำบอกตัวเองว่าให้ตัดใจได้เสียที แต่ความเจ็บแปลบในใจทุกครั้งที่นึกย้อนไปถึงความทรงจำที่มีมาร่วมกันถึงเจ็ดปีเหมือนจะเป็นตัวการันตีถึงสายใยและความห่วงหาอาทรที่ยังมีอยู่เต็มเปี่ยมได้เป็นอย่างดี 



            "คาโล...นายมันคนหลอกลวง"หญิงสาวว่าเสียงเค้นลอดไรฟัน ข่มกลั้นอารมณ์และน้ำตาที่พาลจะไหลลงมา



            "ไหนนายบอกว่าจะเป็นคนฆ่าฉันเอง จะไม่ยกหนี้ให้ แต่ไม่ทันไรนายก็ลืมซะแล้ว ...ทั้งๆที่เป็นคนบอกเองแท้ๆ... ทั้งๆที่สัญญาเอาไว้แล้ว แต่นาย"



             ไหล่บางสั้นระริกตามแรงสะอื้น อารมณ์ที่เพียรสะกัดกลั้นไว้แล้วไม่เป็นผลทำให้หญิงสาวซุกหน้ากับอ้อมแขนของตัวเองมากยิ่งขึ้น หยาดน้ำตาไหลรินอาบแก้มทั้งสองข้างจนชุ่ม 



             หล่อนไม่รู้ตัว ว่าเบื้องหลังห่างออกไปไม่ไกลมากนัก มีร่างสูงของบุรุษผู้หนึ่งยืนนิ่งทว่าสายตากลับจับจ้องไปทางร่างบางที่นั่งตัวสั่นน้อยๆไม่วางตา นัยน์ตาคู่เรียวสีฟ้าทอประกายอ่อนโยนหากแต่แฝงไปด้วยความทุกข์ระทมที่เจ้าตัวไม่แสดงออกทอดมองเช่นนั้นอยู่นาน ก่อนจะหักห้ามใจที่มีอยู่เพียงหนึ่งเดียวนี้ให้หันหลังกลับ เดินจากไปเงียบๆ ทิ้งไว้แต่ร่างบางที่ร้องไห้ส่งเสียงกระซิกๆไว้เบื้องหลัง





               ...........





               ...เฟริน... ฉัน






                ฉันขอโทษ...