เล่ห์รัก.......พักใจ

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 พบเจอ........สาวงาม ?? 40%

    “  ...ยุ่ง..ระ..ไร..ล่ะ.........เฮือกก สะ..สวย..อ่ะ ”  เมจิกไม่รู้เลยว่าตัวเองทำหน้าแบบไหน  หล่อนรู้เพียงแต่ว่าคนตรงหน้า สวยมากกกกกก

“  พี่สาวมาทำอะไรแถวนี้เหรอ......  ”  เมจิกมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาเคลิ้บเคลิ้ม  สวยชะมัดเลย

“ อย่ามาพูดกับข้าราวกับข้าเป็นอิสตรี  ”  อ้าว แล้วเธอไม่ใช่ผู้หญิงรึไง ถามแปลกๆ

“  อ้าวก็เธอเป็นผู้หญิงไม่ใช่เหรอ ” พอหญิงสาวถามออกไปโดยความซื่อ แต่คำถามนี้ดันเป็นคำถามที่คนตรงหน้าไม่ชอบใจ จนทำหน้าใบหน้างามเริ่มเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ

“  เจ้ามันสตรีวิปลาส  ”  น่าฆ่าให้ตายนัก มองอย่างไรว่าข้าเป็นอิสตรี

“  ท่านน่ะสิ วิปลาส ”

“  เจ้ากล้าด่าข้างั้นรึ  ”  

“  ท่านด่าข้าก่อนนะ ” ถ้ามีใครเดินผ่านมาในตอนนี้ก็จะต้องกลั้นขำเป็นแน่ เมื่อเห็น 1 หญิงงาม ? 1 บุรุษ ? กำลังโต้คารมกันอยู่

 “ ....เจ้า   ”  ในตอนนี้เขาได้แต่ นึกด่าสตรีตรงหน้าในใจ 

“ ถ้าด่าอีกคำล่ะก็ ........ ”

“ เจ้าจะทำอะไร......ขะ.. .ข้า.....อุ๊บ!!!! ” เจ้าๆๆๆ  ยัยสตรีวิปลาส  นางกล้าล่วงเกินข้างั้นเหรอ  เจ้าๆๆ เจ้ามันสตรีไม่สมประกอบ

“  อยากลองโดนอีก ก็ด่ามาสิ  ฮิฮิฮิ ”  เมจิกได้แต่ยิ้มอย่างสะใจ ที่ทำให้คนตรงหน้าอึ้งจนทำอะไรไม่ถูกได้

ซึ่งการกระทำของเมจิกนั้น ทำให้ท่านอ๋องแปดอึ้งระคนตกใจที่นางกล้าหาญจูบบุรุษก่อน>>>>( ท่านอ๋องค่ะ  ยัยนี้มันยังไม่เก็ทค่ะ......ถึงเก็ท มันก็คงทำอยู่ดี  //// ไรเตอร์ )
 

“  ท่านอ๋อง ท่านอยู่ที่นี่รึเปล่าขอรับ ” เฮ้ย!! เสียงนี้มัน......  เธอตกใจจนเผลอกำชายเสื้อของคนตรงหน้าแน่น  จนทำให้เขาที่กำลังเดินหนีจากสตรีวิปลาสนี้หยุดเดินแล้วปรายตามามองนางที่กำลังตกใจอย่างแปลกใจ สักพักเขาก็เริ่มกระตุกยิ้มมุมปาก เมื่อนึกอะไรออก ฮึๆ  

“  เจ้าตามข้ามา ”  ว้ายยยๆๆๆ หญิงงามเชิญเข้าที่พัก กรี๊ด ไอ้เราก็เป็นพวกชอบความงาม คนงามซะด้วยสิ  เรื่องอะไรจะปฏิเสธล่ะ  แม้ว่าจะตกใจกับเสียงเมื้อกี้ก็เหอะ

“  ไปไหน เหรอ  พี่สาว ” นางยังนึกว่าข้าเป็นอิสตรีอยู่สินะ หึหึ

“  ไม่จำเป็นต้องรู้ ”  พอเมจิกเดินออกมาเดินข้างๆ คนที่เธอคิดว่าเป็นผู้หญิง  ทุกคนกลับทำหน้าตกใจราวกับเห็นผี   เธอมองรอบๆตัวอย่างแปลกใจว่าทำไมทุกคนถึงมองเธอแบบแปลกๆ  แต่พอเธอจะถามเท่านั้นแหละ ทุกคนกลับหลบหน้าหลบตาไปซะเฉยๆ   บ้าป่ะว่ะ

“  ก่วงซือเหยา !!! ”  ริมฝีปากนั่นน่าจับมาจูบจัง  เฮ้ยยยยย .......... ผู้ชายคนนี้มัน ........

“  มีอะไรหรือขอรับ ท่านอ๋องแปด ....นี่เจ้า !!! ”

“  ดีจ้า พี่ชาย เจอกันอีกแล้วเนอะ แหะๆๆ ”  หล่อนได้แต่ทักทายด้วยรอยยิ้มแห้งๆที่ดูยังไงก็ทุเรศสุดๆ หล่อนมัวแต่สนใจ ก่วงซือเหยา จนลืมไปเลยว่า เขาเรียกชื่อคนที่เดินมากับเธอว่าอย่างไร

“  เจ้า กล้าดียังไงถึงเดินมาเทียบเคียงทะ...ท่าน... ”

“  ไปเรียก ชินเย่หวัง มาพบข้าที่ตำหนัก  ” พอสั่งการเสร็จ คนตรงหน้าเธอก็เดินลิ่วๆเข้าตำหนักไปเฉย ไม่รอเธอเลย  เมจิกได้แต่วิ่งตามเข้าไปข้างใน

“ ว้าวววว สวยจังเลย หอมอีกต่างหาก ”  ในตอนนี้  เหวินเสวี่ยหลง ได้แต่มองตามร่างของหญิงสาวที่วิ่งวนไปทั่วห้อง ถามนู่นถามนี้จนน่าเวียนหัว  แต่เขากลับไม่รู้สึกรำคาญนางเลย

“ ….. นี่พี่สาว พี่ชื่อว่าอะไรเหรอ แล้วอายุเท่าไรแล้ว   หนูน่ะ ชื่อ มะ..มน...อึก...มะ...เมจิกน่ะ อายุ 18 ปีแล้ว ”

“  ..........  ”

“ อ้าว...เงียบทำไมอ่ะ ”

“  เอ่อ ท่านอ๋องเรียกตัวข้ามา มีอะไรหรือขอรับ ”  คนที่วิ่งมาเนี่ยน่าจะอายุเยอะพอควรแล้วมั้ง เอ๋......ชื่ออะไรน่ะ อ๋อ...นึกออกแล้ว.....ชื่อ ชินเย่หวัง

“  ไปเอาเสื้อผ้าเด็กรับใช้ มาให้ข้า  ต่อไปนี้ ข้าจะให้คนคนนี้มารับใช้ส่วนตัว ”

“ ขะ...ขอ...รับ..... ” ฉันมองคนตรงหน้าโดยความงุนงง  ทำไมพี่สาวถึงอยากให้หล่อนแต่งตัวเป็นบุรุษนักนะ ขณะที่หล่อนคิด  หล่อนก็ลืมนึกสภาพตัวเองไปเลย ว่าตั้งแต่ตอนนั้นเธอก็ยังใส่ชุดเดิมอยู่

....   ไม่จริงใช่ไหม  ท่านอ๋องแปด จะเป็นพวกชื่นชอบบุรุษด้วยกันนะ ข่าวลือ ที่ชาวบ้านเล่าต่อๆกันมาเนี่ยกำลังจะเป็นความจริงสินะ ไม่...ไม่..อาจจะไม่ใช่อย่างที่เราคิดก็ได้   

       ตอนนี้   ชินเหย่หวัง ได้แต่คิดไม่ตกว่าจะทำยังไงดี เขาอายุปูนนี้แล้วแทนที่จะได้อยู่บ้านเลี้ยงลูกหลานตามประสา แต่กลับต้องมาเฝ้าติดตามความเป็นอยู่ของท่านอ๋องแปด  ตามคำสั่งแกมข่มขู่ของผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่า เป็นจักรพรรดิของแผ่นดินซางเจวี่ย แห่งนี้  ซึ่งจักรพรรดิเหวินหยางหลง มีความเกี่ยวข้องกับอ๋องแปด โดยเป็นหลานของท่านอ๋องผู้นี้  และที่สำคัญยังเป็นลูกศิษย์ท่านอ๋องด้วย  จักรพรรดิเหวินหยางหลง รักและเคารพท่านมาก หวงท่านอ๋องมาก แล้วท่านอ๋องจะหาชายาได้ยังไง เฮ้อออออ เครียด   แต่ตอนนี้ไปหาเสื้อผ้าให้ไอ้เด็กที่แต่งตัวประหลาดๆนั้นก่อน

..........................................................................................................................................................................
 

พรึบ ๆๆ .....อึบบ  อ่ะ!! หล่นมาอยู่ที่ไหนล่ะเนี่ย   ทำไมมันดูโบราณจังฟ่ะ  ดูๆไปมันเหมือนห้องนอนในยุคจีนโบราณเลยอ่ะ.......  ทั้งรูปแบบ  การตกแต่ง  

    ในช่วงที่แองจี้กำลังคิดวิเคราะห์ คำนวณความเป็นไปได้อยู่นั้น เธอไม่ได้รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกจับตามองอยู่ โดยชายคนหนึ่งที่อยู่ในห้องนี้มาตั้งแต่ต้น! !!!  กำลังเฝ้ามองกิริยาอาการของเธอตั้งแต่แรก  เขาก็พอจะเดาออกว่า คนที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นเป็นสตรีเพศ   แต่สิ่งที่เขาต้องการรู้คือ นางเป็นใคร แล้วเข้ามาในห้องนี้ได้อย่างไร

“ เจ้า…. ” 

“  แล้วตกลงมันที่ไหนกันล่ะเนี่ย ”

“ เจ้า...... ”

“   เออออ.....แล้วทุกคนไปไหนกันหมดหว่า ”

“  เจ้า!!!!!! ”  กึก สะ..เสียง...ใครอ่ะ  หล่อนหันมาตามเสียงเรียกก็พบกับบุรุษที่อยู่ตรงหน้า อุ๊ยตาย!! หล่ออ่ะ น่าฟัดสุดๆ.......แต่เดี๋ยวก่อน........นะ

“  นายเป็นใครอ่ะ เข้ามาที่ห้องนี้ได้ยังง๊ายยยยย  ” แองจี้ร้องเสียงหลง  ทำไมถึงไม่รู้สึกตัวเลยอ่ะ โผล่มาตั้งแต่ตอนไหนกันว่ะ

“  ข้าต้องถามเจ้าต่างหาก เจ้าเป็นใคร ถึงกล้าบุกเข้ามาในห้องของข้า ” สายตาอันคมกริบ น่าหลงใหลของบุรุษตรงหน้า จ้องมองเธอราวกับว่าเธอเป็นนักโทษที่กำลังถูกไต่สวนอยู่อย่างนั้นแหละ  เธอเปล่าทำผิดซักหน่อย ทำไมต้องกลัวด้วย ถึงในใจจะปลอบตัวเองอย่างนั้นก็เถอะ แต่สบตาคู่นั้นทีไร ใจมันก็เต้นดังตุบๆ จนอยากหาอะไรมาทำให้มันหยุด

        ฝู่หย่งคัง  มองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความสงสัย  ทำไมนางถึงแต่งตัวแปลกประหลาดแบบนั้นกัน รึว่าเป็นพวกสายลับที่แฝงตัวมาฆ่าข้ากัน  แต่ท่าทางของนางราวกับคนหลงทางอย่างนั้นแหละ  เพราะความสงสัยและต้องการที่จะรู้ทำให้เขาโพล่งถามคนตรงหน้า  

      พอได้ยินเสียงคำถาม นางกลับทำหน้าพิกล เดี๋ยวก็ซีดเซียวราวคนจะเป็นลม  เดี๋ยวก็ทำหน้าดีใจ  เดี๋ยวก็ทำหน้าเหมือนคนกำลังจะร้องไห้ สลับกันไปมาราวกับมันเป็นการแสดงอย่างไรอย่างนั้นแหละ    ฝู่หย่งคัง  ไม่รู้ตัวเลยว่าสายตาที่เขามองหญิงตรงหน้ามันอ่อนลงและไม่น่ากลัวอย่างที่ควรจะเป็น  ปกติสายตาที่เขามองคนอื่นนั้นมันจะไม่แยแสต่อสิ่งใด  แต่สายตาที่มองหญิงตรงหน้าช่างกลับแตกต่างนัก

 “  เอ่อ...... ห้องของ นะ..นาย...เอ๊ยย...ท่าน...เหรอ  ” ซวยแล้วไหมล่ะ ดันหลุดเข้ามาในห้องของผู้ชายซะงั้น  เอ๊ะ...รึว่า ดี ว่ะ

“  อย่ามัวแต่อ้ำอึ้ง มิเช่นนั้นข้าจะกุดหัวเจ้า ”

“  ข้า....เอ่ออออ สงสัยจะเข้าห้องผิด แหะๆๆ งั้นข้าขอตัวก่อนนะ ....แอกกก ” ในจังหวะที่จะหันหลังเดินไปที่ประตู ดันสะดุดข้าตัวเอง......ล้ม  อายไหมล่ะที่นี่ ดันทำตัวเองขายหน้าซะได้  เมจิกหลังจากสะดุดขาตัวเองล้ม เธอก็ค้างอยู่ในท่านั้นซักพักจึงลุกขึ้นนั่งโดยไม่ยอมมองหน้าชายคนนั้นเลยสักนิด

“  เลิกล้อเล่นแล้วบอกข้ามาว่าเจ้าเป็นใคร ” ฝู่หย่งคัง  ถามพลางสังเกตนางไปด้วย เหตุไฉนนางถึงแต่งตัวแปลกๆ ราวกับไม่ใช่คนที่นี่

“  เอ่อ..... ที่จริงฉัน..เอ๊ย...ข้าไม่ใช่คนที่นี่หรอก  .....เอ่ออ เรื่องมันซับซ้อนน่ะ ข้าก็ยังงงๆกับตัวเองเหมือนกันว่ามาที่นี่ได้ยังไง เอาเป็นว่าฉัน......ไม่รู้อะไรเลย ...............งั้นขออยู่...ด้วย ”  ประโยคสุดท้ายแผ่วเบาราวกับไม่แน่ใจในคำพูดที่เปล่งออกมา  แต่สำหรับบางคนราวกับมาพูดข้างๆหู

“ …เมื่อกี้ เจ้าว่าเช่นไรนะ ” ฝู่หย่งคัง  ได้แต่นิ่งงันกับความกล้าหาญของนาง  นางกล้าขอบุรุษเพื่ออยู่ด้วย

“ อยู่..ด้วย ”

“  อีกทีสิ ”

“ ก็บอกว่า.....ขอ...อยู่...ด้วย  ถามซ้ำหลายรอบทำไม หูตึงรึไง ”

“ เจ้าเป็นสตรี ควรสำรวมให้มากกว่านี้ ไม่มีบุพการีสั่งสอนเจ้ารึว่าควรทำตัวอย่างอย่างไร ”  อึก!!!  ตอนนี้แองจี้ไม่รู้ตัวเลยว่า หล่อนทำหน้าอย่างไร รึแสดงกิริยาเช่นไรออกไปบ้าง รู้แต่ว่าตอนนี้เธอเจ็บกับคำพูดของ เขา เธอไม่รู้หรอกนะว่าคนอื่นจะเป็นเช่นไรถ้าผู้ชายคนนี้พูดจาโหดร้ายแบบนี้ใส่ อาจจะโกรธหรือเสียหน้า  แต่สำหรับเธอ มันมีแต่ความรู้สึกที่เจ็บปวด ก็เธอมันไม่มี....พ่อแม่นิ

   ฝู่หย่งคัง  ก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน เมื่อเห็นหยดน้ำตาที่ไหลกระทบแก้มของหญิงสาว นี่เขาพูดพูดหรือทำอะไรผิด นางถึงทำหน้าตาตัดพ้อเขาแบบนี้

“ เจ้า..... ”

“  ........... ”  แองจี้ มองคนตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า พลางหมุนตัวจะออกไปจากห้อง แต่ก่อนที่จะไปถึงกลับมีมือมาดึงให้กลับมาที่เดิม  เธอมองมือที่จับแขนเธอไว้ ด้วยสายตาที่เป็นคำถาม

“  เจ้าเป็นอะไร ข้าแค่เตือนสติเจ้า ไยต้องร้องไห้ด้วย ” 

“  ท่านรู้บ้างไหม  ว่าคำพูดที่ตัวท่านคิดว่าดี แต่มันอาจทำให้ผู้อื่นเจ็บปวด เพราะอะไรรู้ไหม เพราะคำพูดที่ไม่ทันคิดก็สามารถ ฆ่าคน...ให้ตาย ได้เหมือนกัน  ”  เขาดูอึ้งอย่างเห็นได้ชัด กับคำพูดของเธอ

“  ทำไม..... ”

“  เพราะข้า...ไม่เหลือใคร ให้สั่งสอน ”

“  ข้า.... ”

“  ช่างเถอะ แล้วคำตอบของข้าล่ะ จะให้อยู่ด้วยหรือไม่ให้ ”

“  ข้า....ตกลง  แต่เจ้าจะมาอยู่ในฐานะอะไรล่ะ เจ้าคิดถึงข้อนี้บ้างไหม ”

“  คิดสิ ถึงได้ถาม ก็อยู่ในฐานะ สาวรับใช้ไง ”

“  นี่เจ้า.... ........ เฮ้ออออ  ”

“  …….. ท่านแม่ทัพขอรับ เอ่อออ ข้าจับตัวบุรุษที่ดูน่าสงสัยได้ขอรับ มันแต่งตัวประหลาดมากขอรับ แถมบาดเจ็บอีกต่างหาก  ” จู่ๆ ก็มีคนเข้ามารายงาน แต่ว่าแต่งตัวประหลาดงั้น

“  เดี๋ยว ผู้ชายคนนั้นแต่งตัวแบบใด ตอนนี้อยู่ที่ไหน ” ฉันถาม ก่อนที่คนรายงานจะเดินออกไป ฝู่หย่งคัง  ก็สงสยว่าทำไมเธออยากรู้ไปทำไม

“ เอ่ออออ. ...... เขาก็แต่งตัวคล้ายๆท่านนี่แหละ ตอนนี่ถูกคุมตัวอยู่ห้องข้างๆกำลังทำแผลให้อยู่ ” พอฟังจบฉันก็รีบวิ่งไปที่ห้องข้างๆทันที พอเข้าไปในห้องนั้นแล้วก็ทำให้ฉันแทบเป็นลม เพราะคนที่อยู่ตรงหน้าฉันคือ........

“  ...... เว่ย !!!! ” 


เดี๋ยววันหลังมาลงนะช่วงนี้เป็นช่วงของการเคลียร์งาน
ถึงได้อัพโคตรช้าแบบนี้