Fan Fic B.A.P Cat's Slave Story

ลำดับตอนที่ #17 : Cat's Slave Story Special: Once Again

Cat's Slave Story Special

 

Once Again

 

 

 

          ครั้งแรกที่ข้าเจอราชาแมว จิตใจของภูตตนนั้นมีรอยแตกร้าวรุนแรง แทบจะแหลกสลาย

 

          ภูตในร่างแมวนอนขดตัวอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ แนบร่างชิดรากต้นไม้ราวกับอยากให้มันช่วยปลอบประโลม ร่างนั้นดูเล็กจ้อยเมื่อเทียบกับต้นไม้สูงตะหง่าน ทั้งที่อายุของภูตแมวมากกว่าต้นไม้นั้นหลายร้อยเท่า

 

          และผ่านความเจ็บปวดมามากกว่าหลายร้อยเท่า

 

          "ท่านราชา..."

 

          ข้าเอ่ยทักออกไป ไม่ได้อยากรบกวน แต่ข้าต้องทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมา

 

          ราชาแมวค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นตามเสียงเรียก ทันทีที่ข้าสบดวงตาสีฟ้าล้ำลึกคู่นั้น ข้าก็รับรู้ถึงความเจ็บปวดรุนแรงของเขา

 

          ข้าเห็นภาพชายคนหนึ่งตาย ครั้งแล้ว ครั้งเล่า แม้จะตายในสถานที่ต่างกัน เวลาต่างกัน รูปลักษณ์ที่ต่างกันเล็กน้อย แต่ก็เป็นคนคนเดียวกันแน่นอน ข้าเห็นชายคนนั้น... ผู้เป็นที่รักของราชาแมว ตายซ้ำไปซ้ำมา ครั้งที่หนึ่ง... ครั้งที่สอง.. ครั้งที่สาม... สี่... ห้า... ข้านับไปเรื่อย ๆ จนเลิกนับ... หน้าอกของข้าเจ็บจนต้องยกมือขึ้นมากุมไว้ น้ำตาของข้าไหลออกมาโดยที่ข้าควบคุมไม่ได้ ข้าอยากจะหลบดวงตาคู่นั้นเพื่อจะได้ไม่ต้องรับรู้ความเจ็บปวดแสนสาหัสอีกต่อไป แต่ข้าก็ทำไม่ได้ เพราะนี่เป็นหน้าที่ของข้า และอาจจะเพราะข้าอยากรู้ด้วยกระมังว่าภูตตนนี้ผ่านความเจ็บปวดมามากขนาดไหน

 

          นานเหมือนชั่วกัลป์ แต่ในที่สุดภาพความทรงจำครั้งสุดท้ายที่ชายคนนั้นตายก็จางหายไป ข้ากลับมาเห็นราชาแมวอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง ดวงตาสีฟ้าคู่นั้นเหม่อมองข้าราวกับจะเอ่ยถาม แต่ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมา ข้าจึงปาดน้ำตาบนหน้าออกไป เอ่ยแนะนำตัวเอง

 

          "ท่านราชา... ข้าเป็นเทพจากแผนก... บันดาลพร..." ข้าละเกลียดชื่อแผนกตัวเองจริง ๆ "ข้ามาเพื่อ... ทำให้คำขอของท่านเป็นจริง"

 

          ตอนแรกข้าคิดว่าราขาแมวคงไม่เชื่อ คงว่าข้าเป็นบ้า เหมือนกับคนอื่น ๆ ที่ข้าเคยพบเจอ ข้าเตรียมตัวอธิบายตัวเองแล้ว แต่ก็ต้องแปลกใจ เมื่อได้ยินอีกฝ่ายเอ่ย... เป็นภาษาแมว... ถามว่า ข้าคือ 'ผู้ให้' ที่ร่ำลือกันใช่หรือไม่

 

          ข้าตอบกลาง ๆ ว่า มีบางท่านเรียกพวกข้าว่าอย่างนั้นเหมือนกัน

 

          ดวงตาสีฟ้าของราชาแมวที่หม่นหมองอยู่เมื่อครู่เริ่มมีประกายด้วยความหวัง เขาถามข้าต่อ ข้าจะทำตามคำขอของเขาได้ใช่ไหม ข้าพยักหน้ารับคำ

 

          เมื่อได้คำยืนยันจากข้า เขาก็ถามอีก ได้ยินมาว่า 'ผู้ให้' อย่างข้า รู้ใจของคนที่จะขอพรดีกว่าผู้ขอพรเอง ข้ารู้ใช่ไหมว่าเขาต้องการอะไร

 

          ข้าตอบไปตามตรงว่า ข้ารู้ แต่...

 

          "ต้องการแบบนั้นจริง ๆ หรือ"

 

          ราชาแมวพยักหน้า

 

          ข้าลอบถอนใจเบา ๆ คำขอของภูตแมว ใช่ว่าจะทำไม่ได้ แต่ถ้าเลือกได้ข้าก็ไม่อยากทำ

 

          ราชาแมวต้องการจะตาย

 

          เขาเห็นคนรักตายซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาเจ็บปวดใจซ้ำ ๆ เสียใจซ้ำ ๆ ไม่ใช่สิ่งที่ใครจะทนได้ เขาทนมาได้ถึงขนาดนี้ เพราะแค่อยากเจอคนรักอีกครั้งและอีกครั้ง แม้จะรู้ว่าเจอกันแล้วก็ต้องจากกัน ต้องเห็นคนรักตายอีกครั้ง แต่ก็ยังอยากเจอ ทว่า ความเจ็บปวดคงมีมากจนทนไม่ไหวอีกต่อไป ราชาแมวจึงเลือกที่จะตาย

 

          "ถ้าเช่นนั้น... ท่านจะได้ในสิ่งที่ท่านต้องการ..."

 

          ราชาแมวเอ่ยขอบคุณ แต่ข้ายังพูดไม่หมด

 

          "แต่ว่า ท่านก็รู้ใช่ไหม ไม่มีสิ่งใดได้มาโดยไม่เสียสิ่งใดไป"

 

          ข้าบอกเขาว่า เขาต้องสละบางสิ่ง อย่างแรกคือเขาต้องหาราชาแมวที่จะมารับหน้าที่ต่อจากเขา จะทิ้งไปโดยไม่มีผู้สืบทอดไม่ได้

 

          อย่างที่สอง เขาจะตายโดยที่หมดอาลัยซึ่งทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้ไม่ได้ แบบนั้นความตายจะกลายเป็นง่ายดายเกินไป ข้าบอกให้เขา ตามหาคนคนนั้นผู้เป็นที่รักของเขาให้เจอ และอยู่กับคนคนนั้นจนกระทั่งถึงเวลาที่ภูตแมวต้องตาย

 

          ราชาแมวนิ่งอึ้งเมื่อได้ฟังข้อแลกเปลี่ยนนั้น ข้ารู้ เขาเห็นคนคนนั้นตายมาหลายครั้งหลายครา เขารู้ดีว่าความเจ็บปวดเมื่อเห็นคนที่รักตายนั้นเป็นอย่างไร เขาไม่อยากให้คนคนนั้นเสียใจเมื่อเขาตาย

 

          "ไม่เป็นไรหรอก คนรักของท่านจะไม่เป็นไร... พวกท่านจะได้เจอกันอีก"

 

          ข้าบอกราชาแมวว่า เขาตายแล้ว จะได้เกิดเป็นมนุษย์ จะได้เจอกับคนคนนั้นอีกแน่นอน

 

          ที่จริงข้าไม่ควรบอกเขา ไม่ใช่เรื่องที่เทพแผนกบันดาลพรอย่างข้าจะเข้าไปยุ่งด้วยได้ ข้าจึงให้เขาสัญญาว่าจะไม่บอกใคร โดยเฉพาะคนรักของเขา ข้าย้ำเพราะคิดว่าเขาคงอยากบอก เพื่อให้คนคนนั้นไม่เสียใจมากนักตอนที่เขาตาย แต่เรื่องนี้อย่างไรก็ให้บอกใครไม่ได้ หากมีเทพตนอื่นรู้เข้า ราชาแมวจะไม่ได้เกิดมาเจอคนรักอีกเลย

 

          ตอนนั้นเขารับคำข้าเป็นมั่นเหมาะ แต่เมื่อถึงเวลาที่ข้ามารับเขาอีกครั้งที่บ้านของคนคนนั้น ราชาแมวกลับเผลอเขียนไปในจดหมายถึงคนรักว่า

 

          ผมจะกลับมาเจอยองแจอีก

 

          ผมอยากให้ยองแจยิ้มรอผม

 

          หลังจากข้าส่งอดีตภูตไปยังโลกของผู้วายชนม์แล้ว ข้าก็ขอให้น้องของเขาลบข้อความสองประโยคในจดหมาย เพราะข้าแตะต้องสิ่งของของมนุษย์ไม่ได้อดีตราชาแมวบอกข้าว่า ยกให้น้องของเขาเป็นราชาแมวต่อจากเขา ตอนแรกข้าก็คิดว่าไม่ผิดธรรมเนียมหรือที่ให้แมวขาวเป็นราชา ไม่ให้แมวดำที่มีขนสีขาวตรงหน้าอกเป็น แต่ข้าคิดว่าคงหยวน ๆ ได้ เพราะถึงอย่างไรก็เป็นแมว ต่างแค่สีขนคงไม่เป็นไร จึงไม่ได้ว่าอะไร ทว่าเมื่อข้าขอให้ข้าชาแมวตนปัจจุบันลบข้อความให้ ข้าคิดว่าเจ้าแมวขาวจะแปลงร่างเป็นภูตแล้วค่อยลบข้อความให้ข้า ที่ไหนได้ ราชาแมวตนปัจจุบันยังคงอยู่ในร่างแมว ใช้อุ้งเท้าหนีบยางลบขึ้นมา ก่อนจะค่อย ๆ ลบข้อความตามที่ข้าขอ ลบได้ช้ามากเพราะไม่ถนัด ข้าจึงเอ่ยถาม ทำไมไม่ใช้ร่างภูตเล่า

 

          ราชาแมวตนปัจจุบันกลับตอบว่า เขาไม่มีร่างภูต

 

          ข้าจึงถามว่า ทำไมถึงไม่มีร่างภูต ข้าซักไปซักมา ก็ได้รู้ว่า... ข้าถูกอดีตราชาแมวต้มเสียเปื่อย

 

          อดีตราชาแมวยกตำแหน่งราชาแมวให้น้องชายของเขา ซึ่งหมายถึง แมวขาวตัวนี้และหมาสีขาวอีกตัวที่เจ้าแมวขาวบอกว่า นับเป็นพี่น้องกันเมื่อไม่นานมานี้ อดีตราชาแมวแบ่งพลังเป็นสองส่วน ให้เจ้าแมวขาวครึ่งหนึ่งและให้เจ้าหมาขาวครึ่งหนึ่ง ทั้งสองตัวเป็นราชาแมว และมีพลังของราชาแมวตัวละครึ่ง ดังนั้นทั้งสองจึงเป็นภูตเพียงครึ่งเดียว ไม่มีร่างภูต มีชีวิตยืนยาวกว่าหมาแมวทั่วไป แต่ถึงอย่างไรก็มีวันตายได้... ข้าไม่ค่อยแน่ใจนักเพราะไม่เคยเห็นกรณีนี้มาก่อน แต่คิดว่าหากตัวใดตัวหนึ่งตาย อีกตัวก็น่าจะตายด้วย เพราะถือว่าเป็นหนึ่งเดียวกัน

 

          อดีตราชาแมวทำเรื่องทิ้งไว้แล้วชิ่งตายไปเสียแล้ว ข้าแทบอยากไปลากตัวเขามาจากโลกผู้วายชนม์ แล้วบังคับให้มาเป็นลูกน้องข้า ทำงานชดใช้ค่าเรื่องที่ก่อไว้ แต่คิดอีกที เขาอาจจะก่อเรื่องเพิ่มแทนที่จะช่วยงานข้า ข้าจึงตัดสินใจว่าปล่อยเขา(มัน)ไปดีกว่า

 

          สุดท้ายอดีตราชาแมวก็ได้เกิดเป็นมนุษย์โดยลืมทุกสิ่งในอดีตไปหมด เขาได้เกิดในพื้นที่และเวลาใกล้เคียงกับที่คนรักของเขาในชาตินี้เกิดมา ทั้งสองคนเคยเดินสวนกันหลายครั้ง เกือบจะได้รู้จักกัน เพราะมีแรงดึงดูดเข้าหากัน ข้าเหนื่อยแทบตายตอนที่ต้องขัดขวางพวกเขาไม่ให้เจอกัน ยองแจต้องพบอดีตราชาแมวและสูญเสียไปก่อน ถ้าเจอกับแดฮยอนก่อนหน้านี้ทุกอย่างคงกลับตาลปัตร ดังนั้นกว่าทั้งสองจะได้รู้จักกันก็ปาเข้าไปยี่สิบกว่าปี สำหรับชีวิตมนุษย์คงนาน แต่สำหรับภูตที่อยู่มาหลายพันปีแล้ว เวลาแค่ยี่สิบกว่าปีสั้นนัก และถึงอย่างไรก็ยังมีเวลาอีกหลายสิบปีที่จะได้อยู่ด้วยกัน จนกว่าจะจากกันอีกครั้ง

 

          ข้าแอบคิดว่าคำขอของอดีตราชาแมวนั้น ไม่ได้ช่วยให้อะไรเปลี่ยนแปลงเท่าไร ถึงอย่างไรพวกเขาก็ต้องจากกัน และกลับมาพบกันอีกครั้งในชาติต่อ ๆ ไป เพียงเพื่อจะจากกันอีกครั้ง และกลับมาพบกันอีกครั้ง

 

          พบพาน จากกัน และพบพานอีกครั้ง

 

          วงจรที่ดูน่าเศร้า แต่ข้าว่าก็น่าสนุกด้วย ความตื่นเต้นตอนที่ได้พบใครสักคน ความเสียใจตอนที่ต้องพรากจากกัน ความดีใจเมื่อได้กลับมาพบเจอกันอีกครั้ง ความรู้สึกเหล่านี้ ข้าว่าก็น่าสนุกดี

 

          ข้าคงต้องไปทำงานต่อแล้ว... ลาก่อน... จนกว่าจะเจอกันใหม่อีกครั้ง

 

[ Cat's Slave Story Special End ]

ขอขอบคุณคุณ fatymi มากค่ะที่ช่วยบอกว่าเรื่องยังไม่กระจ่าง เราเลยมาเขียนตอนพิเศษต่อเรื่องนี้จะได้จบอย่างชัดเจนมากขึ้น
ถ้ามีอะไรค้างคาใจบอกได้นะคะ บางทีอาจจะได้ตอนพิเศษเพิ่มอีกตอน ^o^
ขอบคุณผู้อ่านมาก ๆ ค่า ที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้จนจบ ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ