คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 9: ภารกิจสวรรค์เริ่มต้น(สักที) และ...โดดร่ม
บทที่ 9: ภารกิจสวรรค์เริ่มต้น(สักที) และ...โดดร่ม [อัพครั้งแรก 11 ก.ค. 49 16.20น.]
เช้าวันที่อากาศไม่ค่อยสดใสเท่าใดนัก ท้องฟ้าสีอึมครึมเหมือนเป็นสัญญาณเตือนให้คนรีบเร่งไปทำงานก่อนที่สายฝนจะโปรยปรายลงมา แต่ถึงกระนั้นก็มีน้อยคนนักที่อยากจะลุกขึ้นจากเตียงในวันที่อากาศเย็นสบายเหมาะแก่การนอนอย่างเช่นวันนี้
ณ ถนนในหมู่บ้านแห่งหนึ่งที่เงียบสงัดไร้ซึ่งผู้คน... แต่ตอนนี้ดูท่าจะไม่เงียบสงบอีกต่อไป เพราะเสียงคุยกันของบุคคลสองคนที่กำลังเดินเลาะมาตามริมถนน คนแรกคือเด็กหนุ่มร่างสูงหน้าสวยเจ้าของผมสีแดงเพลิงยุ่งๆที่ไม่ค่อยรับกับใบหน้าเท่าไหร่ ที่เดินตีคู่กันมาคือเด็กสาวร่างเล็ก ผู้มีผมสีน้ำตาลยุ่งนิดๆเหมือนไม่ได้หวี ทั้งคู่อยู่ในเครื่องแบบนักเรียนที่เห็นได้ชัดว่าเป็นโรงเรียนเอกชน เพราะผูกเนกไทสีน้ำเงินที่มีตราสัญลักษณ์ของโรงเรียนเด่นหรา
"ยังไงฉันก็ไม่เชื่อหรอกว่าฉันเป็นเทพธิดา" เสียงเด็กสาวเอ่ยขึ้นเป็นครั้งที่ห้าสิบห้า
"เธอเป็นเทพธิดาแน่ๆ ฉันเคยเจอเธอบนสวรรค์" เสียงเด็กหนุ่มตอบกลับเป็นครั้งที่ห้าสิบห้าเช่นเดียวกัน
หากมีใครผ่านมาได้ยินบทสนทนานี้คงต้องงงงวยไปตามๆกัน หรือไม่ก็คิดว่าพวกเขากำลังซ้อมบทละครเป็นแน่ แต่เช้ามืดอย่างนี้ยังไม่มีใครตื่นมาแน่นอน
"แล้วทำไมฉันถึงจำอะไรไม่ได้เลยล่ะ" เธอถามต่อเป็นครั้งที่ห้าสิบห้า
"เธออาจจะดื่มชาลืมเลือนเข้าไปก็ได้นี่นา เลยจำเรื่องบนสวรรค์ไม่ได้" เขาก็บอกอย่างเดิมเป็นครั้งที่ร้อยห้าสิบห้า
"ยังไงฉันก็ไม่เชื่อหรอกว่าฉันเป็นเทพ..." เธอยังพูดไม่จบก็มีเสียงขัดขึ้น
"เธอเลิกพูดซ้ำไปซ้ำมาได้ไหม ฉันรำคาญ!" เด็กหนุ่มตะโกนออกมาอย่างเหลืออดเต็มที
"ก็ได้ งั้นสรุปว่านายกับฉันต้องช่วยกันตามหาเทพธิดาเรริน่าพร้อมกับตามหาคทาอะไรนั่นเพื่อช่วยสวรรค์ใช่ไหม พ่อเทพบุตรฟรานเซียส" รินถามพร้อมกับล้อเลียนไปด้วยในตัว
"ก็เออสิ เริ่มแรกก็หาเทพธิดาเรริน่าก่อนเพื่อระดมกำลังกันออกหาคทา แล้วอีกอย่างคือ หาตัวเทพธิดาจะหาง่ายกว่าหาคทานั่น" ฟรานเซียสกล่าวตอบ
"งั้นภารกิจแรกที่ต้องทำคือหาตัวเทพธิดาเรริน่าสินะ"
"อืม"
"ว่าแต่... ถ้าฉันช่วยนายหาเทพธิดาเรริน่าเจอแล้วฉันจะได้อะไรล่ะ" เด็กสาวถามพร้อมกับส่งสายตาเป็นประกายเหมือนพวกนักธุรกิจที่เห็นช่องทางการค้ายังไงยังงั้น ทำเอาเด็กหนุ่มหน้าซีดทันที เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ช่าง...
"ไร้น้ำใจ... ช่วยแค่นี้ไม่ได้รึไง" ฟรานเซียสบ่นขึ้นมาทันที
"น้ำใจน่ะมีให้เต็มที่ แต่ต้องมีของมาแลกเปลี่ยนด้วยย่ะ" รินว่า พร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัย
"ก็ได้ๆ แล้วเธอจะเอาอะไรล่ะ บอกไว้ก่อนว่าฉันไม่มีเงินนะ แล้วก็เสกสิ่งของให้เธอไม่ได้ด้วย" เทพหนุ่มบอกอย่างรู้ทัน
"อ้าว เสกของไม่ได้เหรอ เป็นเทพอะไรไม่เห็นจะได้เรื่องเลย" เด็กสาวบ่นอุบอิบ ก่อนจะนิ่งคิดครู่หนึ่ง
"งั้น... เดี๋ยวฉันค่อยบอกแล้วกัน ตอนนี้ยังนึกไม่ออก... ว่าแต่ว่า..." รินหันมามองฟรานเซียสด้วยสายตาเย็นยะเยือก...
"ทำไมต้องถ่อไปโรงเรียนแต่เช้าขนาดนี้ด้วยล่ะโว้ย!" เธอตะโกนถามอย่างเหลืออด
"ก็เพราะเธอขี้โมโหอย่างงี้ไงเล่า เวลาตะโกนทีเสียงดังไปถึงสวรรค์นู้น ชอบตกเป็นเป้าสายตามนุษย์ซะเรื่อย ถึงเธอจะไม่อายแต่ฉันอายอ่ะ" เทพหนุ่มแถลง ทำเอาเด็กสาวข้างๆตัวเลือดขึ้นหน้าทันที ถูกเทพที่เคยตกเป็นเป้าสายตาของคนนับสิบมาว่ากันแบบนี้ เป็นคุณคุณก็คงเลือดขึ้นหน้าเหมือนกันล่ะ
"ก่อนจะว่าคนอื่นหัดดูตัวเองก่อนดิ ตอนลงมาจากสวรรค์เปิดตัวอลังการซะเป็นจุดสนใจของคนทั่วเมือง แล้วจะยังมาว่าฉันไร้ยางอายได้ไงกันยะ"
"ก็มันจริงนี่นา อ้ะ ดูดิหน้าแข็งมากเลยนะนี่" เทพหนุ่มว่า พลางใช้นิ้วจิ้มแก้มของริน
"ว่าฉันหน้าด้านเหรอ!" รินโกรธจนควันแทบจะออกจากหู
"ก็ใช่ดิ เรื่องแค่นี้ไม่น่าถามเลยนะ" เด็กหนุ่มยังคงพูดจาชวนหาเรื่องต่อไป
และ...
ตุ้บ!
อะไรบางอย่างหล่นมาวางแหมะอยู่ตรงหน้าของฟรานเซียส... เฉียดหน้าไปนิดเดียว
สิ่งนั้นก็คือ...
รองเท้า... รองเท้าสำหรับใส่เดินในบ้านขนาดกำลังพอเหมาะ แถมเป็นสีฟ้าลายโดเรม่อนซะด้วย...
"หมาที่ไหนเห่าหอนแต่เช้ายะ คนจะหลับจะนอน หัดเกรงใจชาวบ้านเขามั่งสิยะ!" เสียงแหลมๆอันคุ้นหูอย่างน่าขนพองสยองเกล้าดังมาจากชั้นสองของบ้านทางซ้ายมือ
หมาทั้งสองตัว... เอ้ย! รินและฟรานเซียสหันศีรษะไปมองอย่างพร้อมเพรียง สายตาสองคู่ก็เจอกับสิ่งมีชีวิตสิ่งหนึ่ง... สิ่งที่ทำให้รินมองตาค้าง และฟรานเซียสทำหน้าเหวอ...
สิ่งนั้นก็คือ...
"เอ๊ะ! นั่นน้องฟรานเซียสนี่นา ฟรานคุง!" เด็กหนุ่ม... เอ๊ะ... รึเด็กสาวดี... เอ่อ...ช่างมันก่อนแล้วกัน เอาเป็นว่า นทียืนโบกมือให้เทพหนุ่มจากหน้าต่างชั้นสองของบ้าน ผมที่เคยหวีจัดทรงอย่างดีกลับยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ดวงตาที่ปกติก็เล็กอยู่แล้วกลับเล็กลงเหมือนกำลังหลับตาอยู่ เห็นได้ชัดว่าพึ่งตื่น ร่างอรชรอยู่ในชุดนอนเสื้อกับกางเกงขาสั้นสีฟ้าสดใส ลายโดเรม่อนเช่นเดียวกับรองเท้าที่เจ้าตัวปาลงมา
"นั่นพี่ประธานฯนี่นา" รินเอ่ยขึ้นหลังจากที่นิ่งอึ้งไปหลายวิฯ
แต่นทีไม่ได้อยู่ตรงหน้าต่างชั้นสองเสียแล้ว เพราะเจ้าหล่อนวิ่งออกจากบ้านมาอยู่ตรงหน้าพวกเขาแล้ว...
...ไวฉิบ... ทั้งคู่คิดเห็นตรงกันอย่างพร้อมเพรียง
"ฟรานคุง มาทำอะไรแถวนี้เนี่ย มาหาน้ำเหรอ" น้ำหรือนทีพูดเข้าข้างตัวเอง มือทั้งสองข้างกุมมือขวาของฟรานเซียสไว้ด้วย โอกาสทองแล้วนี่นา เหยื่อเดินมาติดกับเองเลยแฮะ...
"เปล่าซะหน่อย" ฟรานเซียสรีบปฏิเสธทันที กลางดึงมือออกจากการเกาะกุมของชะนี เอ้ย! นที
"แหมๆไม่ต้องอายหรอกน่า เข้ามานั่งเล่นในบ้านน้ำก่อนนะจ๊ะ" ว่าแล้วคุณเธอก็ทำการฉุดเด็กหนุ่มเข้าไปในบ้าน โดยไม่สนใจเด็กสาวอีกคนที่กำลังยืนทำหน้าเป็นเครื่องหมายคำถาม?อยู่หน้าบ้าน
นทีลากเทพดวงซวยเข้าไปในบ้านก่อนจะจับกด... เอ๊ย! เชิญให้ฟรานเซียสนั่งลงบนโซฟารับแขกสีชมพูดหวานแหวว กับหมอนอิงรูปหัวใจสีแดงที่เข้ากันกับโซฟา
"ฟรานคุงนั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อนนะจ๊ะ" บอกเสียงแหลมพลางยิ้มตาหยีให้อย่าง(ที่ตัวเองคิดว่า)น่ารัก
แต่ไม่ทันที่เจ้าหล่อนจะได้ขยับเขยื้อนไปไหน.ประตูบ้านเจ้ากรรมก็เปิดผ่างอย่างรุนแรง สิ่งแรกที่ทั้งสองเห็นก็คือ บาทาเบอร์สามสิบเก้า ก่อนจะไล่สายตาไปที่ผู้เป็นเจ้าของ ซึ่งก็คือ...
"อีวรรณ! ฉันบอกว่าอย่าถีบประตูไงยะ ฉันเพิ่งเปลี่ยนประตูใหม่เมื่ออาทิตย์ก่อนเองนะยะ" นทีโวยวายใส่เพื่อนสาวที่เพิ่งมาถึง
"ตื่นแล้วเหรอยะ นังฉวีวัน นึกว่าจะยังนอนมาราธอนอยู่ซะอีก ปกติเห็นตื่นแปดโมงทำไมวันนี้ตื่นเช้าได้ยะ" เสียงแว้ดๆดังมาก่อนที่วรรณษาจะเข้ามา พร้อมกับรินที่เดินตามมาด้วยอย่างลังเล
วรรณกวาดสายตามองแล้วก็มาสะดุดกึกอยู่ที่ฟรานเซียส ...นี่สินะ สาเหตุที่ทำให้มันตื่นเช้าได้...
"แกนั่งรอก่อนนะยะ ฉันจะไปอาบน้ำ" นทีเอ่ยขึ้นก่อนที่จะวิ่งสะบัดปีกเหมือนนกเพนกวินขาดน้ำขึ้นไปยังชั้นสองทันที
"เร็วๆล่ะ ถ้าเกินครึ่งชั่วโมงแกได้อาบเลือดแทนน้ำแน่!" วรรณตะโกนตามหลังเพื่อนซี้เป็นการปิดท้าย
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
ขณะนี้เป็นเวลาหกโมงกว่าๆแล้ว แต่กระนั้นพระอาทิตย์เจ้ากรรมยังไม่ยอมขึ้นมาจากขอบฟ้า มีเพียงเมฆสีอึมครึมที่ลอยเกาะกลุ่มกันอยู่ ไม่นานนักสายฝนก็ค่อยๆโปรยปรายลงมาทีล่ะน้อยจนถึงขั้นหนัก แต่กระนั้นก็ไม่เป็นอุปสรรค์ต่อคนทำงานที่มีรถขับแต่อย่างใด ทว่าสำหรับคนที่ไม่มีรถขับการฝ่าฝนไปทำงานก็ไม่ต่างจากการอาบน้ำใหม่อีกรอบสักเท่าใดนัก
"ฝนเวรนี่ ทำไมไม่ตั้งใจเรียนยะ จะได้ไม่ตก" มุขฝืดๆถูกปล่อยออกมาจากปากของนทีที่ดูอารมณ์ดีผิดกับคำพูดของเจ้าหล่อนซึ่งมัน... ฮากริบ...
"เอ้า ช่วยขำให้มันหน่อยเร็ว ว้าก ฮ่าๆๆ โฮ่ๆๆๆ" วรรณบอกก่อนจะหัวเราะเสียงดังอย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าใดนัก (จินตนาการถึงเสียงหัวเราะของแม่มดร้ายเวลาทำแผนชั่วสำเร็จ จะได้อารมณ์สุดๆ) แต่ฟรานเซียสชักสีหน้าเบื่อๆใส่ ส่วนรินนั้นทำหน้าอย่างกับอยากไปให้พ้นๆจากสองตัวนี้เต็มทน
"ไหนๆก็ไหนๆแล้ว โดดร่มซะดีไหม" เจ้าหล่อนบอกต่อหลังจากหยุดหัวเราะแล้ว
"เปิดเทอมได้วันเดียวแกจะโดดแล้วเหรอยะ" นทีว่า ซึ่งรินแอบเห็นด้วยอย่างเงียบๆ เพราะถ้าเธอโดดล่ะก็... มีหวังตายแห๋งๆ
"ทำพูดนู้นพูดนี่ สรุปจะโดดกะฉันไหมยะ" ผู้มีตำแหน่งอดีตรองประธานนักเรียนค้ำคออยู่เอ่ยชวน
"คนอย่างฉันเนี่ยนะ ก็ต้อง...โดดสิยะ เรื่องชั่วๆของถนัดฉันอยู่แล้ว" อดีตประธานนักเรียนตอบกลับพลางยิ้มกว้างอย่างเจ้าเล่ห์ (ใครเลือกมันมาเป็นประธานนักเรียนวะเนี่ย)
"ว่าแต่จะไปร่อนที่ไหนกันดี... สยามพารากอนไหม" วรรณเริ่มวางแผนการเที่ยว
"ที่นั่นของแพงจะตาย แถมทีสารวัตรนักเรียนอีก ฉันไม่อยากเข้าห้องปกครองตั้งแต่อาทิตย์แรกของเทอมนะยะ" นทีว่า
"ของแพงแกก็อย่าซื้อสิวะ ไปเดินกินแอร์เขาเล่น ส่วนสารวัตรนักเรียน ถ้าแกกลัวก็เปลี่ยนชุดซะสิ" วรรณเถียงกลับ
"ก็ได้ย่ะ ว่าแต่... ฟรานคุงไปด้วยกันนะจ๊ะ" นทีหันไปอ้อนเหยื่อ... เอ้ย! หันไปอ้อนฟรานเซียสพลางเกาะแขนเขาแน่น
ฟรานเซียสหันมายิ้มแหยะๆให้พลางดึงแขนที่เกาะกุมแน่นของชะนี เอ้ย! นทีออก เทพปากมารที่เรื่องฝีปากไม่เคยเป็นรองใครถึงกับพูดไม่ออกเมื่อมาเจอลูกอ้อนที่น่ารักน่าถีบของมนุษย์สามัญธรรมดา(ที่ไม่ธรรมดา)อย่างนที
"เงียบยังงี้เอาเป็นว่าตกลงนะ" เจ้าหล่อนเอ่ยสรุปเองเสร็จสรรพ ก่อนจะหันมาหารินที่กำลังยืนเหม่อนึกถึงบทลงโทษที่จะได้รับถ้าถูกจับได้ว่าโดดเรียน
"แล้วเธอล่ะจะไปด้วยกันไหม"
เด็กสาวมองหน้ารุ่นพี่แล้วหันไปมองเทพหัวแดงที่มีสีหน้าอ้อนวอนแกมข่มขู่ประมาณว่า 'เธอต้องไปกับฉันด้วย ไม่ไปตาย!'
รินถอนหายใจอย่างเหนื่อยหนายก่อนจะตอบว่า "ไปก็ได้" ถือว่าช่วยเทพตาดำๆหัวแดงๆล่ะกัน...
"ดีล่ะ งั้นไปเปลี่ยนชุดกันเถอะ" วรรณเอ่ยขึ้นอย่างร่าเริง ก่อนจะวิ่งนำเข้าบ้านของเพื่อนซี้ไปก่อนเจ้าของบ้านซะอีก
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
สวีดัด สวัสดีท่านผู้อ่าน
หลังจากซ่อมคอมฯเสร็จแล้วก็ได้ฤกษ์อัพนิยาย ตอนนี้น้อยไปหน่อย น้อยกว่าตอนที่แล้วซึ่งยาวถึง 8 หน้า A4 - -" ซึ่งข้าพเจ้าก็ไม่รูว่านึกครึ้มอะไรขึ้นมาถึงได้แต่งซะขนาดนั้น เอาน่าอย่างน้อยตอนนี้ก็อัพครบร้อยทีเดียวไม่ต้องมีเที่ยวสอง
ตอนหน้า สปอยนิดหนึ่งว่าจะเปิดตัวตัวละครตัวใหม่ที่ภูมิใจนำเสนอมากๆ และมีบทบาทสำคัญในเรื่องด้วย ที่สำคัญ... ตัวละครใหม่นี้ได้ต้นแบบมาจากรุ่นน้องในโรงเรียนเก่า... ซึ่งถ้าเกิดใครที่รู้จักได้มาอ่านก็คงเดาได้ไม่ยากว่าเป็นใคร โฮะๆๆ
ความคิดเห็น