คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 5: ความทรงจำของวันวาน[100%]
บทที่ 5: ความทรงจำของวันวาน [100% อัพครั้งแรก 21 เมษายน 49 18.50 น.]
เราทุกคนต่างก็มีอดีตที่แตกต่างกัน อาจจะสุขหรือทุกข์บ้าง ถ้าเปรียบเป็นคอมพิวเตอร์... ความทรงจำทุกอย่างจะถูกบันทึกไว้ในโฟลเดอร์ของความทรงจำ ทว่า ความทรงจำนั้นมีมากมายเหลือเกิน แล้วฮาร์ดดิสของท่านอาจจะเต็มได้ จึงต้องดิลิตความทรงจำบางอย่างลงถังขยะบ้าง ถึงแม้จะลบลงถังขยะไปแล้ว แต่เครื่องก็ยังเก็บข้อมูลของความทรงจำนั้นๆไว้ รอเวลาที่คุณต้องการที่จะใช้มันอีกครั้ง คุณก็สามารถคืนค่าให้กลับเป็นเหมือนเดิมได้...
แต่ในความเป็นจริง การจะฟื้นความทรงจำที่เกือบลืมไปแล้วให้หวนคืนมา มันไม่ง่ายอย่างการคืนค่าในคอมพิวเตอร์...
"เอ... เคยเห็นที่ไหนนะ..." เสียงพึมพำอย่างใจลอยของเด็กหนุ่มหัวแดง หน้าตากวนส้น ร่างผอมสูงในชุดที่ชาวบ้านเรียกกันว่า 'พิลึกกึกกือ' ยืนนิ่งอยู่หน้าทำเนียบขาว... เอ้ย! โรงเรียนริชเนสคอนแวนต์
"หน้าแบบนี้... ดวงตาคู่นี้...เคยเห็นที่ไหนนะ" ฟรานเซียสเค้นหัวสมองเต็มที่ เขารู้สึกคุ้นหน้าเด็กสาวผู้กล้าคนนี้อย่างประหลาด เหมือนกับเคยเห็นที่ไหนมาก่อน... เหมือนว่าตัวเองเห็นหน้าแบบนี้ทุกวันจนชินตา... แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าไม่เคยเห็นมาก่อนเลย...
เทพก็เหมือนกับมนุษย์เรา เมื่อใดที่อยากนึกอะไรให้ออกมักจะนึกไม่ออก ทั้งๆที่ในเวลาปกติความทรงจำนั้นจะหวนมาให้นึกถึงอยู่บ่อยๆ แล้วยิ่งเป็นเทพที่ความทรงจำอัดแน่นถึงพันหกร้อยปีแล้วยิ่งไม่ต้องพูดถึง (หนึ่งปีของเทพเท่ากับหนึ่งร้อยปีของมนุษย์)
ยิ่งนึกมันก็เหมือนยิ่งลบเลือนความทรงจำนั้น... เหมือนอยู่ใกล้แค่ปลายจมูกแต่ก็ดูห่างไกล...
"โว้ย! ทำไมคิดไม่ออกสักทีฟะ" เทพหนุ่มตะโกนขึ้นระบายความอัดอั้น ถือเป็นเคราะห์ดีที่ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดอยู่แถวนั้นเลย ไม่งั้นคงถูกจับส่งหลังคาแดงไปแล้ว
เราเคยเห็นเด็กนี่ที่ไหนนะ... เด็กผู้หญิงคนนี้... เราเคยเจอเด็กผู้หญิงที่ไหนบ้าง... ไม่สิ... เราไม่เคยลงมาโลกมนุษย์นี่นา... รึว่าจะเป็นเทพธิดา... เราเคยเจอเทพธิดาตนไหนบ้าง... ไม่นี่... ไม่เคยเจอเทพธิดาตนไหนเลยนอกจากท่านแม่กะเอมิลี่...(คู่หมั้นคู่หมาย) แล้วก็เทพธิดาปริศนาคนนั้น... อ๊ะ... ใช่แล้ว!
แล้วภาพความทรงจำวันเก่าก็หวนคืนมาเป็นฉากๆ ราวกับภาพยนตร์ที่ฉายซ้ำ
"นี่ พี่ฟรานเซียส ท่านป้าเรียกไปกินขนมแน๊ะ" เสียงใสๆทักขึ้นอย่างร่าเริง เป็นเสียงของเด็กหญิงวัยเก้าขวบ ผมยาวสยายสีทองลู่ไปข้างหลังขณะที่ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งเข้ามาหา ดวงตากลมโตสีน้ำเงินทอประกายสดใส ผิวขาวอมชมพู โดยเฉพาะตรงแก้มน่าหยิกมากๆ ริมฝีปากเล็กสีกุหลาบกำลังยิ้มกว้าง ช่างน่าเอ็นดูเหลือเกิน ร่างเล็กอยู่ในชุดเดรสแขนตุ๊กตากระโปรงยาวกร่อมเท้าสีฟ้าสดใส ยิ่งเหมือนเจ้าหญิงตัวน้อยที่ไร้เดียงสา
"บอกแม่ด้วยว่าพี่ยังไม่หิว" เสียงปฏิเสธเด็ดขาดออกมาจากปากของเด็กชายวัยสิบขวบที่กำลังนอนมองท้องฟ้าอยู่บนสนามหญ้า หน้าของเขาหวานเหมือนเด็กหญิงมากกว่าจะเป็นเด็กชาย เราคงจะนึกว่าเขาเป็นเด็กผู้หญิงถ้าเขาไม่สวมชุดทักซิโด้สีดำ ผมซอยสั้นสีแดงเพลิงยุ่งเหยิง ดวงตากลมโตสีดำตัดกับสีผมมากๆ น่ารักน่าเอ็นดูไม่แพ้เด็กหญิงคนแรกถ้าเจ้าตัวไม่ทำหน้าเหมือนเบื่อเสียเหลือเกิน
"พี่เป็นอะไรไปอีกอ่ะ นี่งานวันเกิดของพี่เองนะ" เด็กหญิงทำหน้าเบ้อย่างไม่เข้าใจอารมณ์อันแปรปรวนของเด็กชายตรงหน้า
"เบื่อ" คำตอบสั้นๆง่ายๆแต่ได้ใจความ ยิ่งทำให้ผู้ฟังเหนื่อยใจมากขึ้น แต่ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากทรุดตัวนอนลงบนพื้นหญ้าข้างๆฟรานเซียส
"นี่ เอมิลี่" จู่ๆเขาก็เอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ เด็กหญิงหันมามองเขาด้วยสีหน้าฉงน "พี่ว่า... เราไปขี่จักรยานเล่นข้างนอกกันเถอะ"
"จะดีเหรอ งานวันเกิดพี่จะเริ่มแล้วนะ เดี๋ยวท่านลุงก็ว่าเอาหรอก" เอมิลี่หมายถึงพ่อของฟรานเซียส ซึ่งก็คือเทพทีวีทส์นั่นเอง
"ไม่เป็นไรหรอกน่า เดี๋ยวพี่พูดกะท่านพ่อเอง" ฟรานเซียสบอกก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งหายเข้าไปทางหลังบ้าน เด็กหญิงวิ่งตามไป
"เอ้า เอมิลี่ขึ้นมาสิ" เด็กชายร้องเรียก เขากำลังนั่งอยู่บนอานของรถจักรยานสองล้อสีน้ำเงินที่ขนาดพอๆกับตัวเขา เอมิลี่ขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายอย่างว่าง่าย และแล้วพวกเขาก็ออกไปสู่ถนนใหญ่ทางประตูหลังบ้านที่เปิดทิ้งไว้ โดยไม่มีผู้ใดสังเกตเห็น...
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
คุณเคยดูหนังรักโรแมนติกไหม ถ้าเคยดูคุณต้องมีฉากที่ประทับใจเสียจนอยากถ่ายภาพเก็บไว้ นี่ก็เป็นอีกฉากหนึ่งที่น่าจะประทับใจคุณผู้อ่าน(มั้ง)
แสงจากพระอาทิตย์ยามเย็นทำให้ท้องฟ้าดูเป็นสีออกชมพูอมส้ม บนถนนสายคึกคักที่เต็มไปด้วยเทพมากมายเดินกันขวักไขว่ ยังมีเด็กชายวัยสิบขวบในชุดทักซิโด้ปั่นจักรยานสีน้ำเงินแหวกฝูงชนอย่างช้าๆ มีเด็กหญิงวัยไล่เลี่ยกันในชุดกระโปรงสีฟ้านั่งซ้อนท้ายกอดเอวเด็กชายไว้แน่นเหมือนจะกลัวตก ดูราวกับเจ้าชายกับเจ้าหญิงตัวน้อยๆในเทพนิยาย (แต่ปั่นจักรยานเนี่ยนะ -_-)
"นี่พี่ฟรานเซียส จะปั่นไปถึงไหนเหรอ" เสียงของเด็กหญิงที่นั่งซ้อนท้ายถามขึ้น
"นั่นสิ... พี่ก็ยังไม่รู้เหมือนกัน" เด็กชายตอบกลับเสียงสบายๆไม่ทุกข์ไม่ร้อนใดๆทั้งสิ้น
"งั้น... เรากลับบ้านกันเถอะนะ"
"เราพึ่งออกมาเองนะเอมิลี่... เอางี้ เราไปที่สวนสาธารณะใกล้ๆตึกสภาเทพกันดีกว่า" ฟรานเซียสบอก แล้วปั่นไปยังที่หมายทันทีโดยไม่ถามความเห็นของผู้โดยสารเลย... ช่างเป็นโชเฟอร์ที่ดีอะไรเช่นนี้... (อย่าได้คิดยึดอาชีพขับแท็กซี่เป็นอันขาดเชียวนะฟรานเซียส -_-")
และแล้วทั้งคู่ก็มาถึงสวนสาธารณะโดยปลอดภัย... (บนสวรรค์มันจะมีภัยที่ไหนล่ะ) สวนสาธารณะในยามนี้ไม่ค่อยมีผู้มีคนสักเท่าใด อาจจะเพราะเย็นมากแล้ว... รึเพราะโชคชะตาเล่นตลก แต่จะยังไงก็ช่างเถอะ เพราะตอนนี้พวกเขาจอดจักรยานและลงมาเดินเล่นบนพื้นหญ้านุ่มๆแล้ว
"หอมจังเลย" เอมิลี่พูดพลางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ลมโชยมาปะทะใบหน้า ผมสีทองยาวสยายลู่ไปข้างหลังตามแรงลม เบื้องหน้าคือบ่อน้ำที่มีน้ำพุพุ่งออกมาจากใจกลางบ่อ รอบๆตัวเต็มไปด้วยต้นไม้ที่ออกดอกบานสะพรั่งเต็มต้น คล้ายกับดอกซากุระเพียงแต่เป็นสีฟ้าอ่อนแทนที่จะเป็นสีชมพู และก็มีกลิ่นหอมที่ทำให้ผู้ที่สูดดมรู้สึกสดชื่นอย่างแปลกประหลาด
ฟรานเซียสค่อยๆเดินมายืนเคียงข้างเด็กหญิง สีหน้าของเขาดูดีขึ้นกว่าตอนที่อยู่ที่บ้าน เป็นเพราะอิทธิพลของกลิ่นหอมหรือว่าสาวน้อยข้างๆก็ไม่รู้ถึงทำให้รู้สึกสดชื่นสุดๆ แบบว่าไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต
แต่ทว่า... ความรู้สึกดีๆคงอยู่ได้ไม่นาน... เพราะ... เสียงนี้...
"เบื่อโว้ย! ทำไมชีวิตฉันถึงได้เป็นอย่างนี้ฟะ!!!" เสียงตะโกนอย่างเหลือดอดของใครบางคนดังขึ้นทำลายบรรยากาศดีๆเสียป่นปี้... เสียงตะโกนที่ไม่ทราบที่มาเสียด้วย...
"เหวอ! เสียงใครน่ะ" เอมิลี่ร้องขึ้นอย่างตกใจพลางกำแขนเสื้อของฟรานเซียสแน่น
"นั่นใครน่ะ!" เสียงปริศนาดังขึ้นอีกครั้ง แต่ไม่มีใครกล้าปริปากตอบไป
"พี่ไรอัสเหรอ" เสียงนั่นถามต่อ คราวนี้พวกเขาเห็นที่มาของเสียงแบบชัดๆเต็มสองตา...
เจ้าของเสียงเป็นเด็กหญิงร่างเล็กวัยพอๆกับพวกเขา ผมของเธอยาวประบ่าสีน้ำตาลยุ่งนิดๆและมีเศษหญ้าติดอยู่นิดหน่อย คาดว่าเธอคงนอนอยู่บนพื้นหญ้าก่อนที่พวกเขาจะมาถึง เธออยู่ในชุดเสื้อคลุมยาวลากพื้นสีดำสนิทที่มีเศษดินเศษหญ้าติดอยู่ ดวงตากลมโตสีน้ำตาลดูแข็งกร้าวแต่แผงด้วยความเศร้า เธอยืนอยู่อีกฝั่งหนึ่งของบ่อน้ำพุ ฝั่งตรงข้ามกับพวกเขา
"อ้าว ไม่ใช่นี่... โทษที" เธอบอกแล้วล้มตัวนอนบนพื้นหญ้าที่เดิม
"ใช่แล้ว!" ฟรานเซียสร้องออกมาอย่างดีใจ ทำเอาเด็กนักเรียนชายที่กำลังวิ่งไปโรงเรียนหันมามองแวบหนึ่งด้วยความแปลกใจโดยที่ขายังวิ่งต่อไป "ใช่ๆ ต้องเป็นเด็กคนนั้นแน่ๆ ว่าแต่... เธอมาอยู่นี่ได้ไงเนี่ย..." เทพหนุ่มทำสีหน้าครุ่นคิด
"หรือว่า..." ฟรานเซียสเบิกตากว้าง "เธอ... เธอ..."
"เธอโดนฝุ่นบนสวรรค์เล่นงานเลยทนไม่ไหวลงมาเกิดยังโลกมนุษย์!" เทพหนุ่มพยักหน้าเออออกับความคิด(เองเออเอง)ของตน
แต่เอ... ใช่แน่หรือ... มันต้องพิสูจน์... งั้นก่อนอื่นก็ต้อง... ทำตัวกลมกลืน! (เออ น่าจะทำตั้งนานแล้วนะ)
ฟรานเซียสหันมองซ้ายมองขวาอย่างระแวดระวัง ก่อนจะหลับตาตั้งสมาธิ...
เพียงเสี้ยววินาที ยังไม่ทันกระพริบตาด้วยซ้ำ อาภรณ์ของเด็กหนุ่มก็เปลี่ยนไป เป็นเสื้อเชิ๊ตสีขาว เนกไทสีน้ำเงินมีตราอารม์ของโรงเรียนติดอยู่ กางเกงขายาวสีดำ ใช่แล้ว เครื่องแบบนักเรียนชายของริชเนสคอนแวนต์นั่นเอง เขาจดจำมาจากนักเรียนที่วิ่งผ่านไปเมื่อกี๊นั่นแหละ
อืม... เครื่องแบบก็ใช้ได้นี่หว่า... เอาล่ะทีนี้ก็เหลือแต่เข้าไปข้างใน... แต่ปัญหาก็คือ จะเข้าไปยังไงเนี่ยสิ... รู้สึกว่าโรงเรียนนี้จะมีเกราะป้องกันด้วยนะ หายตัวเข้าไปไม่ได้ ประตูก็ไม่รู้อยู่ไหน เดินหาเอาล่ะกัน...
เด็กหนุ่มเดินไปทางขวามือของตัวเองเพื่อเริ่มต้นหาประตู แต่ดูเหมือนโชคจะเข้าข้างเขาแล้ว เพราะมีเด็กหนุ่มคนหนึ่งวิ่งสวนมาพอดี...
"เฮ้! นายน่ะ สายเหมือนกันเหรอ!"
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
ขอโทษทุกท่านที่ดองเสียนานเลย _ _"
แต่ในที่สุดก็อัพจนครบร้อยแล้วนะคะ ^ ^
ช่วงปิดเทอมนี้รู้สึกว่าจะขี้เกียจขึ้นกว่าเดิมเยอะเลยแฮะ ใครเป็นอย่างข้าเจ้ามั่งเนี่ย =_="
ความคิดเห็น