คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : บทที่ 20: ท่านแม่
บทที่ 20: ท่านแม่ [อัพครั้งแรก 6 ธ.ค. 2549 เวลา 18.45 น.]
"นั่นไงคะริน อมเรศ!" เสียงหวานๆของนิศาร้องบอกอย่างตื่นเต้น พลางชักชวนให้รินหันไปมองเด็กสาวที่ชื่ออมเรศ
"นะ... นั่นน่ะเหรออมเรศ" รินทำตาโตอย่างตื่นตะลึงในความ... ความ... ความจ้ำม่ำของสาวร่างท้วมที่เธอมองอยู่
จะให้ยัยหมูพะโล้นี่ไปเป็นนักร้องในค่ายเรอะ!
"ใช่คนนั้นซะที่ไหนล่ะคะ คนโน้นต่างหาก" นิศาต่อว่า ขณะที่มองไปยังเป้าหมาย รินรีบเก็บเศษหน้าที่แตกกระจายก่อนจะมองตามสายตาของเด็กสาวคนข้างๆไป
"สะ...สวยมาก..." รินมองตาค้าง เพราะคนที่เธอเห็นนั้นสวยมากจริงๆ ลูกกวาดที่ว่าสวยน่ารักสมบูรณ์แบบแล้ว เธอคนนี้สวยยิ่งกว่า... ถึงแม้จะไม่หุ่นดีเท่าก็ตาม แต่เธอคนนี้ก็ทำให้คนรอบข้างเหลียวมองอย่างชื่นชมได้ เป็นคนที่มีเสน่ห์มากจริงๆ ทุกสายตาจับจ้องไปที่อมเรศ โดยเฉพาะเจ้าคนหัวแดงคนข้างๆนี่ มองตาไม่กระพริบเลย!
"มองตาค้างเลยนะ" รินหันไปแขวะฟรานเซียส พลางหันมามองเขาด้วยสายตาล้อเลียน เด็กหนุ่มขมวดคิ้วก่อนจะตอบว่า
"ฉันแค่รู้สึกคุ้นๆหน้าก็เท่านั้นเอง" ฟรานเซียสเอ่ยแก้ตัว
"ไม่ต้องอายหรอกน่า ชอบก็บอกว่าชอบสิ ผู้ชายมันก็ต้องมีมองสาวกันบ้าง รึว่า..." รินเว้นจังหวะ ยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏอยู่บนใบหน้า "นายชอบเพศเดียวกัน"
"เฮ้ย! ยัยบ้า!! เอาสมองส่วนไหนคิดเนี่ย!!!" ฟรานเซียสร้องอย่างตกใจ ขณะที่รินตั้งต้นหัวเราะอย่างบ้าคลั่งเมื่อเห็นสีหน้าตื่นตกใจจริงๆของเขา
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า!!!"
"เอ่อ รินว่าอมเรศเป็นไงบ้างคะ" นิศาเอ่ยถามขึ้นมา รินต้องพยายามกลั้นหัวเราะก่อนจะตอบกลับไปว่า "ก็สวยดี แต่จะให้เป็นนักร้องนี่ก็ต้องเสียงดีด้วยนะ แล้วก็ต้องปรึกษาพ่ออีกที"
"งั้นเดี๋ยวนิศาจะไปกล่อมให้อมเรศลองร้องเพลงทำดีโม่เทปไปให้คุณลุงฟังนะคะ" เด็กสาวบอกก่อนจะเดินจากไปทันที รินมองตามนิศาไปพลางส่ายหัวด้วยอารมณ์ไหนก็ไม่ทราบได้ ขณะที่ฟรานเซียสจ้องอมเรศตาเขม็ง...
เขาเคยเห็นเด็กผู้หญิงคนนี้ที่ไหนกันนะ...
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
ขณะเดียวกันนั้น ณ ห้องประชาสัมพันธ์ที่ว่างเปล่า มีเพียงเด็กสาวที่เป็นถึงรองประธานนักเรียนนั่งอยู่เพียงลำพัง ดูเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง แต่แล้วประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามา วรรณหันไปมองผู้มาเยือน ก่อนจะเอ่ยถามว่า "มีอะไรเหรอ ลูกกวาด"
"รู้แล้วใช่ไหมคะ ว่ามาเพิ่มอีกหนึ่งแล้ว" ลูกกวาดเอ่ยถามกลับบ้าง ทั้งๆที่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว
"รู้แล้ว" วรรณว่า "แล้วก็รู้ด้วยว่าผู้มาใหม่นี่เป็นใคร"
"งั้นเหรอคะ" ลูกกวาดตอบกลับ แต่สีหน้าเรียบเฉย ไม่ได้ประหลาดใจเลยแม้แต่น้อย "สมกับเป็นท่านจริงๆ ท่านแม่"
"มีอะไรอีกไหม" ผู้ที่ถูกเรียกว่าแม่ถามต่อ โดยไม่ได้สนใจอะไร
"ไม่มีแล้วค่ะ ข้าไปก่อนนะคะ" ลูกกวาดทำท่าจะเดินจากไป แต่โดนวรรณรั้งไว้ว่า "เดี๋ยวก่อนลูกกวาด"
วรรณลุกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเด็กสาว "ระวังตัวด้วยนะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนจะสวมกอดลูกกวาด
"ค่ะ" ลูกกวาดตอบอย่างให้ความมั่นใจ ขณะที่ผละออกจากอ้อมกอดของวรรณ แล้วเดินออกจากห้องไป
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
ค่ำวันนั้นเองที่บ้านของระกูลธนาวาริน หลังจากทานอาหารค่ำเสร็จแล้ว รินได้ขอตัวขึ้นไปบนห้องของเธอ และแล้วการประชุมก็เกิดขึ้นอีกครั้งในห้องของรินนั่นเอง
"สรุปก็คือ วันนี้เจ้าสัมผัสได้ถึงพลังของเทพใช่ไหม" ลอเรลเอ่ยขึ้นหลังจากฟังเรื่องที่ฟรานเซียสกับรินช่วยกันเล่าจนจบ "แล้วสักพักพลังนั้นก็หายไป"
"ใช่ ข้ายังงงๆอยู่ว่าทำไมมันถึงเป็นเช่นนั้น" ฟรานเซียสตอบกลับ พลางขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด
"เฮอะ ไม่เห็นจะยากเลยนี่" คนผมม่วงกล่าวต่อ "มันมีเหตุผลง่ายๆที่พลังเทพนั้นจู่ๆก็หายไป"
"ยังไงเหรอ" รินถามขึ้นอย่างสงสัย
"ก็มีอยู่หลายกรณีขอรับ หนึ่งคือ เทพตนนั้นออกจากอาณาบริเวณที่จับสัมผัสได้คือรัศมีประมาณสิบกิโลเมตร หรือกลับสวรรค์ไปแล้วหรือไม่ก็ไปอยู่ที่มิติอื่น" ลอเรลอธิบายอย่างผู้รู้
"สองคือ เทพตนนั้นแปลงร่างเป็นมนุษย์ ดูอย่างเจ้าหัวแดงนี่ เวลาแปลงเป็นมนุษย์ข้าจะจับสัมผัสพลังเทพจากมันไม่ได้ยกเว้นจะอยู่ใกล้มากๆเท่านั้น"
"สุดท้ายคือ เทพตนนั้นได้สูญสลายไปแล้ว หรือพูดง่ายๆก็ตายนั่นล่ะขอรับ" เขาจบการอธิบาย ก่อนจะเอ่ยต่อว่า "ในกรณีนี้ข้อสุดท้ายนั้นมีโอกาสเป็นไปได้น้อยมากเพราะมันกระทันหันเกินไป เทพใช่ว่าจะสูญสลายได้ง่ายๆ เหลืออีกสองกรณีคือไปที่อื่นแล้วกับแปลงร่างเป็นมนุษย์ขอรับ ซึ่งทั้งสองกรณีมีความเป็นไปได้พอๆกัน"
"โห... ท่านนี่เก่งเหมือนกันนะนี่ ค่อยสมกับอยู่มาเป็นพันๆล้านปีหน่อย" รินเอ่ยชมอย่างทึ่งๆ ลอเรลนั้นส่งยิ้มกว้างไปให้เธอ ประมาณว่า 'มันแน่นอนอยู่แล้ว!'
ฟรานเซียสทำหน้าบึ้งตึงอย่างหงุดหงิด พลางรีบพูดชักจูงกลับเข้าเรื่อง "แล้วท่านพอจะรู้ไหมล่ะว่าเทพตนนั้นเป็นใคร มีจุดประสงค์อะไร"
"แล้วข้าจะไปรู้ได้ไงล่ะ ที่จริงเจ้าน่าจะรู้ดีกว่าข้านะ เพราะเจ้าก็อยู่บนสวรรค์มาตั้งพันหกร้อยปีแล้วนี่ น่าจะจำได้แล้วว่าสัมผัสพลังแบบนี้เป็นของใครน่ะ"
"ถ้าข้าจำได้ข้าก็ไม่ต้องถามท่านหรอกน่า ใครจะไปรู้ว่าท่านก็ไม่มีปัญญาเหมือนกัน"
"เจ้าว่าข้าโง่เขลางั้นเรอะ"
"น่าจะตีความเองได้แล้วนะ ยังต้องให้ข้าย้ำอีกไหม"
"นี่เจ้า!"
"L เท่ห์จังเลยแฮะ" เสียงเปรยเบาๆดังขึ้น ทำให้ทั้งสองหยุดเถียงกันแล้วหันมามองเจ้าของเสียง ยัยรินกำลังนั่งดู DVD เดธโน๊ตภาคสองอยู่ ไม่สนใจสงครามน้ำลายที่กำลังจะปะทุขึ้นแม้แต่น้อย ทำให้ตัวต้นเหตุทั้งสองสงบศึกกันชั่วคราว หันมาจ้องรินที่ดูไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย
"มาดูด้วยกันดิ สนุกนะ แต่อ่านการ์ตูนมันส์กว่า" รินโฆษณาให้เสร็จสรรพโดยไม่ได้ค่านายหน้าแต่อย่างใด ก่อนจะหันไปดูต่ออย่างใจจดใจจ่อ ไม่ใส่ใจรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจากชายหนุ่มทั้งสอง
นิ่งกันอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่ทั้งคู่จะยอมแพ้แล้วทรุดตัวนั่งลงข้างๆรินอย่างหน่ายๆ
ไม่ว่าจะยังไงพวกเขาก็ยังแพ้ทางคนที่ไม่รู้สึกรู้สมอย่างยัยนี่จริงๆ
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
ขณะเดียวกันที่ห้องข้างๆ ห้องนอนของน้องสาวของริน
นินั่งอ่านข้อความที่เธอจดอยู่ในสมุด ที่หูยังคงเสียบหูฟังของเครื่องดักฟังคาไว้อยู่
ยังไงเหรอ
โห... ท่านนี่เก่งเหมือนกันนะนี่ ค่อยสมกับอยู่มาเป็นพันๆล้านปีหน่อย
L เท่ห์จังเลยแฮะ
มาดูด้วยกันดิ สนุกนะ แต่อ่านการ์ตูนมันส์กว่า
ข้อความที่เธอจดไว้นั้น เป็นข้อความที่พี่สาวเธอพูดออกมา สองบรรทัดแรกนั้นเธอไม่รู้เลยว่ามันหมายความว่ายังไง แต่สองบรรทัดหลังพอจะเดาได้ว่ากำลังดู DVD เดธโน๊ตที่เพิ่งซื้อมาใหม่ แต่ที่เธอรู้แน่ๆแล้วก็คือ รินกำลังพูดคุยกับใครอยู่... บางทีอาจจะกำลังคุยโทรศัพท์กับเพื่อนก็ได้ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังไม่เข้าใจประโยคที่ว่า 'โห... ท่านนี่เก่งเหมือนกันนะนี่ ค่อยสมกับอยู่มาเป็นพันๆล้านปีหน่อย' อยู่ดี... มันหมายความว่ายังไงกันนะ...
นิภายกมือขึ้นกุมขมับอย่างไม่เข้าใจ เธอทำหน้าเครียดและอ่านข้อความนั้นซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้ง ราวกับว่ามันเป็นปริศนาระดับชาติที่ต้องถอดรหัสให้ได้ ไม่งั้นคนทั้งโลกจะต้องวอดวายอะไรประมาณนั้นเลย...
แต่สักพักเธอก็ต้องยอมรับว่าเธอไม่สามารถรู้ว่าคำพูดนั้นหมายความว่าอย่างไร นิถอดเครื่องดักฟังออก ก่อนจะทิ้งตัวนอนลงบนเตียง
คงต้องจับตาดูกันต่อไปเรื่อยๆ
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
จบไปอีกตอนแล้ว เฮ้!
ส่วนรูปยัยรินนี่ วาดฉลองวันเกิดให้ตัวเอง... แก่ขึ้นอีกปีแล้วสิตู - -" ช่างมันเถอะ อายุเป็นเพียงตัวเลข
ความคิดเห็น