คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : บทที่ 18: คู่หมั้นออกโรง
บทที่ 18: คู่หมั้นออกโรง [อัพครั้งแรกวันที่ 28 พ.ย. 2549 เวลา 22.59 น.]
ณ ขอบฟ้าเหนือปุยเมฆ สถานที่ที่เรียกว่า สวรรค์
ท่ามกลางตึกสูงลิบ และสิ่งปลูกสร้างอันทันสมัยมากมาย ยังมีสิ่งก่อสร้างที่สามารถเรียกว่า 'บ้าน' ได้อยู่เพียงแห่งเดียวเท่านั้น เป็นบ้านสามชั้นสีครีมทั้งหลัง ยกเว้นหลังคาที่เป็นสีดำ ตั้งอยู่ใกล้ตึกสภาเทพมากที่สุด บ้านหลังนั้นถึงจะไม่ใหญ่โตมากนัก และไม่สวยงามเท่าใด แต่เทพทุกตนทราบดีว่า บ้านหลังนี้เป็นสถานที่สำคัญมาก สำคัญรองมาจากสภาเทพเลยทีเดียว เพราะเป็นสถานที่ที่ 'เธอ' อาศัยอยู่
ถ้าตอนนี้ใครมองไปที่หน้าต่างชั้นสามทางตะวันออกของบ้านหลังนี้ ก็คงจะต้องตะลึงไปชั่วขณะ เพราะที่หน้าต่างนั่น มีเด็กสาววัยรุ่นที่สวยมากคนหนึ่ง ใบหน้ารูปไข่เกลี้ยงเกลา ไร้ซึ่งริ้วรอยโดยมิได้แต่งแต้มเครื่องประทินโฉม ริมฝีปากรูปกระจับสีชมพูอ่อนดุจสีกุหลาบ จมูกเล็กแต่ก็รับกับใบหน้า คิ้วโก่งสวยโดยไม่ได้กรรแต่อย่างใด ขนตางอนยาวดูมีเสน่ห์ ผมหยักศกยาวถึงเอวสีทองยิ่งยามต้องแสงอาทิตย์ยิ่งทอประกายงดงาม นัยน์ตาสีน้ำเงินครามดุจท้องฟ้า หากแต่ว่าดวงตากลมโตคู่สวยนั้นมีแววหมองเศร้า...
สตรีร่างบางในชุดกระโปรงยาวกร่อมเท้าสีฟ้า ละสายตาจากภาพที่ไม่ชวนมองภายนอก เพราะหมอกควันสีน้ำตาลที่ตลบอบอวลไปทั่วเมืองบดบังทิวทัศน์ที่เคยสวยงาม สาวน้อยค่อยๆเดินไปทรุดนั่งที่ปลายเตียงสีขาวของเธอ ก่อนจะเอนตัวลงนอนพลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ทำให้เธอดูงดงามน้อยลงไปเลย
"พี่ฟรานเซียส..." เด็กสาวพึมพำเบาๆกับตัวเอง พลางคิดถึงเรื่องเมื่อเช้านี้
เมื่อเช้านี้เธอไปที่ตึกสภาเทพเพื่อตามหาฟรานเซียส ขณะที่กำลังเดินอยู่ในระเบียงทางเดินเธอก็ได้เจอกับท่านลุงทีวิทส์ ซึ่งเป็นบิดาของฟรานเซียส
'ฟรานเซียสไปปฏิบัติภารกิจลับอยู่บนโลกมนุษย์น่ะ อีกนานกว่าจะกลับ เจ้าก็ไปรออยู่ที่บ้านเถอะเอมิลี่ เดี๋ยวลุงจะบอกมันเองว่าเจ้ามาหา'
ท่านลุงบอกไว้แค่นั้น เนื่องจากเป็นภารกิจลับจึงไม่สามารถบอกรายละเอียดอะไรได้...
เด็กสาวคิดไปถึงใบหน้าหวานๆราวสตรีของเขา ฟรานเซียส คนที่เป็นทั้งพี่ ทั้งเพื่อน และ...คู่หมั้น คิดแล้วชวนให้เป็นห่วง นิสัยใจร้อนแบบนั้นจะอยู่ทำภารกิจที่โลกมนุษย์ได้นานซักแค่ไหนกันนะ แล้วจะทำได้รึเปล่าเนี่ย ถ้าล้มเหลวกลับมาจะเกิดอะไรขึ้นนะ...
ร่างบางพลิกตัวขึ้นจากท่านอนเป็นท่านั่ง ผมหยักศกสีทองสยายไปตามแรงเหวี่ยง
...ไปตามหาดูดีกว่า...
ว่าแล้วเอมิลี่ก็ไม่รอช้า รีบออกจากห้องนอนของตัวเองตรงไปยังประตูสวรรค์ทิศบูรพา จุดหมายแห่งแรกก็คือ...
...ประเทศไทย...
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
"เธอมาทำอะไรที่โรงอาหารแต่เช้าเนี่ย" ฟรานเซียสบ่นพึมพำ ขณะที่กำลังยืนรอรินที่กำลังเลือกขนมที่จะซื้ออยู่
"ซื้อของไปให้บัดดี้ของนายน่ะแหละ" รินว่า ขณะที่หยิบกล่องแซนวิชแฮมขึ้นมาพิจารณาราคา ก่อนจะยื่นแบงค์ยี่สิบให้กับป้าเจ้าของร้าน แล้วออกเดินหาเป้าหมาย โดยมีฟรานเซียสเดินตามอย่างหน่ายๆ
สักพักเธอก็เจอ ว่านนั่งอยู่กับเพื่อนผู้หญิงในกลุ่มอีกสามสี่คน เธอกำลังกินนมกล่องรสจืดอยู่พอดี รินได้จังหวะเลยเดินเข้าไปหาทันที แต่ฟรานเซียสยืนรออยู่ห่างๆไม่ได้เดินตามไปด้วย
"ว่าน" รินเอ่ยเรียก ทำให้เพื่อนทั้งกลุ่มหันมามองรินกันเป็นตาเดียวเพื่อรอว่ารินจะพูดอะไร
รินยื่นกล่องแซนวิชแฮมให้ว่าน เธอรับมันไปอย่างงงๆ รินจึงรีบอธิบายว่า "บัดดี้ฝากมาให้น่ะ"
เด็กสาวรีบเดินออกมาจากที่ตรงนั้น ขณะที่ได้ยินเสียงเพื่อนในกลุ่มของว่านช่วยกันเดาว่าบัดดี้ของว่านเป็นใคร
"ไป ขึ้นห้องกัน จะนั่งปั่นการบ้าน" รินบอกกับฟรานเซียสที่ยืนรออยู่ ก่อนจะเดินนำไปยังห้องโฮมรูมอของพวกเขา
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
"เฮ้ย! อะไรเนี่ย!"
รินร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นของที่วางอยู่บนโต๊ะ... มันก็คือ... ช็อกโกแลตแอลม่อน ราคากล่องล่ะยี่สิบกว่าบาท มีแผ่นกระดาษแนบไว้ข้างใต้ เขียนไว้ว่า 'จาก Buddy ขอให้อร่อยนะ'
"โอ้โห ลงทุนเหมือนกันแฮะบัดดี้เรา" เด็กสาวพึมพำกับตัวเอง แต่ถึงจะพูดดังๆก็ไม่มีใครได้ยินอยู่แล้ว เพราะบนห้องไม่มีใครอยู่เลยนอกจากเธอกับเทพหัวแดง
"ไอ้นี่ของใครเนี่ย" เสียงถามดังขึ้นมาจากฟรานเซียสที่นั่งอยู่ข้างๆ รินหันไปมองก็พบของที่อยู่ในมือของเขา มันก็คือ ห่อลูกอมฮาร์ทบีทสีชมพูห่อล่ะห้าบาท ข้างในมีลูกอมฮาร์ทบีทรูปหัวใจอยู่สิบเม็ด
รินดึงมันมาจากมือของฟรานเซียส ก่อนจะสำรวจดูด้านหลังห่อมีเขียนไว้ด้วยเมจิกว่า 'จากบัดดี้ของเธอ'
"ของนายน่ะแหละ" รินว่า ส่งมันกลับไปให้ฟรานเซียส แล้วลงมือแกะกล่องช็อกโกแลตกินทันที ฟรานเซียสก็แกะลูกอมของเขาอมมั่ง
"ลูกอมของมนุษย์รสชาติเป็นแบบนี้นี่เอง" เขาพูดออกมา ทำให้รินประหลาดใจจึงเอ่ยถามว่า "แล้วนายรู้ได้ไงว่าไอ้นี่เรียกว่าลูกอม"
"บนสวรรค์ก็มีคล้ายๆกันแหละ แต่รสชาติไม่เหมือน" ฟรานเซียสอธิบาย
"อื้ม แล้วบนสวรรค์ลูกอมทำมาจากอะไรเรอะ" รินถามต่ออย่างสนใจ เพราะฟรานเซียสไม่เคยจะเล่าเรื่องบนสวรรค์ให้ฟังเลยสักครั้ง
"ทำจากผลของต้นคามิเลีย ต้นไม้บนสะ... อ้ะ!" ฟรานเซียสหยุดพูดไปซะดื้อๆ และรีบวิ่งไปที่หน้าต่างห้องเรียนพลางก้มดูเบื้องล่างอย่างร้อนรน
"อะไรเรอะ" รินที่วิ่งตามมาเอ่ยถาม และรีบชะเง้อมองไปยังชั้นล่างแต่ไม่เห็นมีอะไรผิดปรกติ
"ฉันเห็นเหมือนมีอะไรตกลงไป" ฟรานเซียสบอกด้วยสีหน้าจริงจัง
"อาจจะเป็นของของคนชั้นบนทำตกลงไปมั้ง" รินคาดเดา
"ไม่หรอก..." ฟรานเซียสพูดเสียงเบาอย่างลึกลับ "ฉันรู้สึกได้ถึงพลังแห่งเทพ..."
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
"เฮ้อ! เกือบไปแล้วไหมล่ะ" เอมิลี่ถอนหายใจอย่างโล่งอก ขณะที่นั่งพักอยู่ในมุมอับใต้อาคารเรียนของโรงเรียนริชเนสคอนแวนต์
เธอนั้นลงมายังโลกมนุษย์ได้อย่างปลอดภัย... จะว่าไปมันก็ปลอดภัยอย่างน่าประหลาด... เพราะตอนที่ไปถึงประตูสวรรค์ทิศบูรพา ที่นั่นก็ไร้ซึ่งผู้เฝ้าประตูโดยสิ้นเชิง ทำให้เธอแอบลงมายังโลกมนุษย์ได้อย่างสบายๆ ไม่เปลืองแรงและน้ำลายในการอธิบายให้ผู้คุมเข้าใจ
พอมาถึงเธอก็หล่นลงมาอยู่ที่ดาดฟ้าของริชเนสคอนแวนต์แล้ว และเธอก็ทิ้งตัวลงมาด้านล่าง แต่ก็หวิดจะถูกมนุษย์เห็นแล้วอยู่เหมือนกัน เอมิลี่ไม่เชี่ยวชาญการล่องหนเท่าไหร่ กว่าจะล่องหนได้ต้องรวบรวมสมาธิอยู่นาน ซึ่งมันก็คงจะใช้ไม่ได้ผลเมื่ออยู่ในสถานการณ์คับขันเช่นนี้
แต่ถึงกระนั้น วิชาการแปลงโฉมของเธอก็เป็นหนึ่งไม่เป็นสองรองใครเหมือนกัน สามารถแปลงโฉมได้เพียงพริบตาเดียวเท่านั้น ซึ่งวิชานั้นก็เป็นประโยชน์มากเลยทีเดียว
ในขณะนั้นเอง ตอนที่ใต้อาคารว่างเปล่าไร้ผู้คนเดินผ่าน จู่ๆก็มีแสงสีฟ้าสว่างวาบมาจากมุมอับสายตา เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น แล้วมันก็หายไป...
และ... สาวน้อยคนหนึ่งก็เดินออกมาจากตรงนั้น เด็กสาวร่างผอมผิวสีแทนในชุดเครื่องแบบมัธยมปลายของโรงเรียนริชเนสคอนแวนต์ ผมหยักศกสีดำยาวถึงเอวถูกมัดรวบไว้อย่างเรียบร้อย ดวงตากลมโตสีดำสนิท ใบหน้าสวยจนชวนตะลึง ในมือถือกระเป๋าเป้สีกรมของโรงเรียน ทำท่าเหมือนกำลังเดินหาห้องเรียน
"เอ... ชื่ออะไรดีนะ" เธอคนนั้นพึมพำกับตัวเองอย่างครุ่นคิด
"อ้ะ... ชื่อนี้ดีกว่า" เด็กคนนั้นใช้นิ้วมือลูบไปที่หน้าอกเสื้อด้านซ้าย ที่มีชื่อปักไว้ว่า
'อมเรศ อัจจิมาสกุล'
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
เผากันสดๆเลยตอนนี้... เกรียมกำลังดีเลย... (ที่จริงแกก็เผาเกือบทุกตอนน่ะแหละ)
ก็มันใกล้สิ้นปีแล้ว... จะครบปีแล้ว นิยายหนึ่งเรื่องยังแต่งไม่จบเลย =[]="
จะว่าไป... ฉันใกล้จะแก่ขึ้นอีกปีแล้วนะเนี่ย...
คิดถึงโฆษณา ฟรีด้อม... ระ... วัง... หมด... อายุ... = =" (พอคิดถึงโฆษณานี้ทีไร ไฟลุกพรึบ แล้วมานั่งเผานิยายนี่ล่ะ)
ปล. ถึงไอ้เพื่อนหัวไข่และเพื่อนตัวโตตาโต ไม่ต้องบอกนะว่าตูเป็นอมตะ ไม่ต้องกลัวหมดอายุ -*-
ความคิดเห็น