คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : บทที่ 12: ปฏิบัติการชิง(ขโมย)คทา
บทที่ 12: ปฏิบัติการชิง(ขโมย)คทา [อัพครั้งแรก 24 ต.ค. 2549 เวลา 22.46น.]
คฤหาสน์สีครีมสองชั้นหลังงามที่ตั้งอยู่เกือบๆใจกลางกรุงเทพมหานคร ภายในพื้นที่แค่สี่ร้อยตารางกิโลเมตร('แค่' เรอะนั่น) ตัวบ้านนั้นครอบคลุมพื้นที่สามในสี่ของพื้นที่ทั้งหมด นอกนั้นก็เป็นพื้นที่ว่างที่ทำเป็นสนามหญ้า และสวนเล็กๆที่เต็มไปด้วยพรรณไม้ดอกที่นำเข้าจากต่างประเทศนานาชนิด ส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่วบริเวณ มีสระว่ายน้ำส่วนตัวอยู่หลังตัวคฤหาสน์ และโรงจอดรถที่จอดรถเก๋งได้ซักห้าหกคัน... เป็นบ้านในฝันของใครหลายๆคน ที่ต่อให้ทำงานตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงทั้งชีวิตก็ไม่มีปัญญาแม้แต่จะซื้อต้นไม้สักต้นที่คฤหาสน์ของตระกูลนี้
...หรูหรา... รินให้คำจำกัดความไว้แค่นี้ เพราะเธอรู้สึกทึ่งในความโออ่าของคฤหาสน์ที่ใกล้เคียงกับคำว่าปราสาทมากกว่าคำว่าบ้าน
“เชิญตามสบายเลยนะคะ เดี๋ยวนิศาจะให้พ่อครัวทำอาหารแบบพิเศษให้” เสียงของเจ้าของบ้าน ปลุกให้แขกผู้มาเยือนที่กำลังตะลึงงันอยู่นั้นตื่นจากภวังค์ กว่ารินจะรู้สึกตัวอีกที นิศาก็อันตรธานหายไป ส่วนเธอก็ได้มานั่งอยู่บนโซฟาหุ้มกำมะหยีสีน้ำเงินนุ่มๆ พร้อมกับมีน้ำส้มคันเย็นๆใส่แก้วใส มีส้มชิ้นเล็กๆประดับที่ขอบแก้ววางอยู่ตรงหน้าเรียบร้อยแล้ว
“นี่ แล้วจะเอาไงต่อไปเนี่ย” เสียงปริศนาดังขึ้นอย่างร้อนใจมาจากข้างๆตัวเธอ
รินหันควับไปมองเทพหัวแดง ก่อนจะพูดด้วยเสียงกระซิบว่า “ก็ไปหาสิ คทาน่ะ นั่งเฉยทำขวานอะไรล่ะ” กัดเล็กๆเป็นการแก้เขินที่ตนมัวแต่อึ้งกับบ้านหลังงาม จนลืมผู้ติดตามไปเสียสนิท
ที่จริงแล้ว เธอวางแผนกับฟรานเซียสไว้ว่า จะแกล้งขอไปกินข้าวเย็นที่บ้านของนิศาเพื่อค้นหาคทา โดยให้เทพหนุ่มที่ทำตัวล่องหนไปแอบจิ๊กคืนมา ระหว่างที่เธอกำลังกินข้าวกับเจ้าของบ้านเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ (ที่จริงแล้วก็อยากจะลองชิมอาหารฝีมือพ่อครัวจากฝรั่งเศสอยู่นิดๆ เห็นเขาว่าอร่อยไม่เป็นสองรองใครในกรุงปารีส)
“งั้นเริ่มหาจากห้องนอนของคุณเธอก่อนเลยแล้วกัน” ฟรานเซียสพูดกับตัวเอง ก่อนจะขึ้นบันไดไปที่ชั้นสอง เพราะคาดว่าห้องนอนน่าจะอยู่ชั้นบนเหมือนกับบ้านของริน แต่ดูท่าเทพหนุ่มของเราจะลืมอะไรไปบางอย่าง...
“เฮ้ย! ทำไมห้องมันเยอะขนาดนี้ฟะ แล้วห้องยัยนั่นมันห้องไหนล่ะเนี่ย” เขาถึงกับร้อง เมื่อเห็นพื้นที่กว้างขวางของชั้นสองและประตูนับสิบที่นำไปสู่ห้องต่างๆ
เขาลืมไปว่าขนาดบ้านของนิศากับบ้านของรินมันต่างกันราวขอบฟ้ากับใต้ดิน... แล้วยังงี้เมื่อไหร่จะหาเจอเนี่ย...
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
“กลิ่นอะไรน่ะ หอมจัง” รินพึมพำอยู่คนเดียวในห้องรับแขก พร้อมสูดกลิ่นหอมหวนของอะไรสักอย่าง ที่คาดว่าจะเป็นของอร่อย
“กลิ่นนี้มัน... กลิ่นช็อกโกแลตนี่นา”
ยังไม่ทันขาดคำดี สิ่งที่ว่าก็มาอยู่ตรงหน้า โดยมีหญิงสาววัยยี่สิบกว่าๆที่น่าจะเป็นแม่บ้านนำเข้ามาให้ มันก็คือ ช็อกโกแลตร้อนๆในถ้วยเซรามิคสีขาวลายดอกกุหลาบสีชมพูอ่อน พร้อมกับกล้วยหั่นชิ้นพอดีคำ สตอเบอร์รี่ผ่าครึ่งลูก และมาร์ชมาลโลว์สีขาวดูนุ่มน่ากิน ทั้งหมดถูกจัดเรียงอย่างสวยงาม ใส่จานที่ทำจากแก้วอย่างดีสลักลวดลายลายดอกกุหลาบ มีส้อมสองง่ามที่ทำจากพลาสติกสีชมพูปักไว้บนชิ้นกล้วย ราวกับจะเชิญชวนให้รีบกินมัน
“นี่คือ ช็อกโกแลต ฟองดู ค่ะ” เสียงหวานๆของเด็กสาวดังขึ้นข้างๆตัว ทำให้รินละสายตามาจากของกินที่เรียกว่า ช็อกโกแลต ฟองดู
“อาหารฝรั่งเศสเหรอคะ” รินรีบถามแก้เขินที่มัวแต่จ้องของกินจนไม่รู้ตัวว่าเจ้าของบ้านได้มานั่งอยู่ข้างๆแล้ว
“ค่ะ ทานรองท้องไปก่อนนะคะ อาหารยังทำไม่เสร็จน่ะค่ะ” นิศาเชิญชวน… แต่ถึงไม่ชวนเธอก็จะกินอยู่แล้วล่ะ ของน่าอร่อยแบบนี้จะพลาดได้ไงล่ะ ว่าแล้วก็หยิบส้อมที่มาพร้อมชิ้นกล้วยก่อนจะจุ่มลงไปในช็อกโกแลตร้อน เอาใส่ปาก... อืม... หวานนุ่มลิ้น...
“อื้อ อร่อยมากเลย...ค่ะ” เด็กสาวร้องออกมา ก่อนจะเติมหางเสียงเพื่อเพิ่มความสุภาพ เจ้าบ้านแสนดีไม่ได้ว่าอะไรเพียงแต่ยิ้มหวานให้ แล้วทำท่าว่าจะเดินขึ้นไปที่ชั้นบน... ชั้นบน... เฮ้ย!
“เอ้อ! จะไปไหนเหรอคะ” รินรีบถามทันที เพื่อขัดขวางไม่ให้นิศาขึ้นไป
“เอากระเป๋าไปเก็บน่ะค่ะ แล้วว่าจะไปอาบน้ำด้วย เดี๋ยวรินจะเหม็นกลิ่นตัวของนิศานะคะ” สาวเจ้าตอบกลับ พลางชูกระเป๋าเป้ของโรงเรียนในมือ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ไม่ถือค่ะ มานั่งกินช็อกโกแลตด้วยกันก่อนนะคะ” เธอรีบลุกขึ้นจากโซฟานุ่มๆเพื่อไปฉุกกระฉากลากแขนเจ้าของบ้านมานั่งที่โซฟา
“เอ่อ จะดีเหรอคะ”
“ดีมากเลยค่ะ! นั่งกินด้วยกันเถอะนะคะ” รินใช้เสียงอ้อนนิดๆ ก่อนจะส่งยิ้มให้นิศา
“งั้นก็ได้ค่ะ”
สำเร็จ! รินแอบกู่ร้องในใจ การขัดขวางเป็นผล เธอจะให้นิศาขึ้นไปชั้นบนตอนนี้ไม่ได้ เดี๋ยวไปจ๊ะเอ๋กับฟรานเซียสเข้า... ถึงเทพหนุ่มจะล่องหนได้ก็เถอะ แต่สิ่งของมันล่องหนไม่ได้นี่(ถ้านายนั่นไม่ได้เอายัดใส่เสื้อผ้าหรือกระเป๋า) ถ้านิศาขึ้นไปเจอของที่ฟรานเซียสถืออยู่ในมือมันลอยได้คงเป็นข่าวหน้าหนึ่งแน่ ถึงจะไม่มีหลักฐาน แต่ถ้านิศาพูดขึ้นมา อาจจะกลายเป็นข่าวพาดหัวว่า ‘นักร้องวัยรุ่น นิศาโหมงานหนัก เครียดจนเห็นภาพหลอน’ แหง่งๆ
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
ทางด้านเทพหัวแดง...
“โว้ย! มันอยู่ที่ไหนฟะเนี่ย” ฟรานเซียสตะโกนอย่างเหลืออด หลังจากเปิดเข้าไปในห้องห้าห้องแล้ว แต่กลับยังไม่เจอคทาเลย... ขนาดห้องนอนสักห้องก็ยังไม่เจอ เจอแต่ห้องน้ำ ห้องหนังสือ ห้องเก็บเครื่องดนตรี ห้องว่างที่มีกระจกติดตามผนังทั้งห้อง(เป็นห้องที่นิศาใช้ซ้อมเต้นกับซ้อมรำ) และห้องที่มีเสื้อผ้าแขวนอยู่เต็มไปหมด
ไม่มีห้องไหนที่น่าจะมีคทาอยู่เลยสักห้อง...
เทพหนุ่มทิ้งตัวนั่งลงบนพื้น พิงบานประตูห้องห้องหนึ่ง พลางครุ่นคิดถึงตอนที่เขาจับสัมผัสได้... ตอนนั้นจับสัมผัสได้ว่าอยู่ในห้อง 4/6 แล้วจู่ๆก็มีกลิ่นไอแปลกๆรอบๆตัวของนิศา... แต่มันไม่ใช่สัมผัสของคทานี่... รึว่าคทาจะไม่ได้อยู่ที่เธอจริงๆ ไม่สิ ต้องอยู่ที่เธอแน่ๆ เราเชื่อมั่นยังงั้น... แต่... ที่ตัวเธอก็ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่... คทาน่าจะใหญ่พอสมควร ไม่มีทางที่จะพกติดตัวได้... เอ๊ะ... หรือว่าใส่กระเป๋านักเรียนไว้...
ลองไปค้นดูดีกว่า...
เมื่อคิดได้ดังนั้น เจ้าตัวก็รีบลุกขึ้นจากพื้นห้อง ก่อนจะบึ่งไปชั้นล่างทันที
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
“เอ้อ! นิศาคะ ขอรินเข้าไปดูในครัวได้ไหมคะ รินอยากรู้ว่าอาหารฝรั่งเศสเขาทำกันยังไงน่ะค่ะ” แขกผู้มาเยือนเอ่ยอ้อนเจ้าของบ้าน หลังจากมีเทพมากระซิบบอกว่าเป้าหมาย(คทา)น่าจะอยู่ในกระเป๋านักเรียน ให้ช่วยเคลียร์พื้นที่เพื่อให้ง่ายต่อการปฏิบัติงาน
“เอ่อ... เอางั้นก็ได้ค่ะ” นิศาตอบรับอย่างงงงันในท่าทางของริน แต่ก็เดินนำผู้เป็นแขกไปยังห้องครัวเพื่อดูการทำอาหาร
เมื่อเด็กสาวทั้งสองหายลับสายตาไปแล้ว ฟรานเซียสก็ไม่รอช้า จัดแจงค้นกระเป๋านักเรียนของนิศาทันที ก่อนที่จะมีมนุษย์คนอื่นมาเห็นเข้า...
“ไม่มี...” เทพหนุ่มพึมพำอย่างงงงวย... ในกระเป๋าก็ไม่เห็นจะมีคทา... นี่มันอะไรกัน... ลางสังหรณ์เขาผิดงั้นเรอะ...
ฟรานเซียสเกือบจะถอดใจไปแล้วถ้าไม่มีประกายแสงส่องวิบวับมาทิ่มลูกตา… เทพหัวแดงรีบหาที่มาของแสงนั่นทันที... จนไปพบกับ...
“พวงกุญแจ?”
มันเป็นพวงกุญรูปคทา... นี่อาจจะเป็นคทาอิมมอร์เทิล...
แม้ไม่ค่อยอยากจะเชื่อสักเท่าไหร่ แต่เขารู้สึกว่าพวงกุญแจนี่มีบางอย่างที่พิเศษ... เทพหนุ่มเก็บพวงกุญแจใส่กระเป๋าเสื้อก่อนจะออกไปจากคฤหาสน์ของตระกูลศุภางค์ทรัพย์
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
ช่วงนี้เร่งอัพ... เพราะมันจะสิ้นปีแล้ว นิยายเรื่องยังไปไม่ถึงไหนเลย เพราะดองมากไปหน่อยเลยต้องมาเร่งอัพ - -" กะจะให้จบก่อนสิ้นปี... จะทันไหมฟะเนี่ย -*-
ความคิดเห็น