คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 10: สัมผัสของคทาอมตะ [100%]
บทที่ 10: สัมผัสของคทาอมตะ [100% อัพครั้งแรก 2 ก.ย. 49 เวลา 11.45]
รถเก๋ง BMW คันหรูแล่นไปตามถนนช้าๆท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย ภายในรถเปิดเครื่องปรับอากาศเย็นเฉียบแม้ว่าอากาศภายนอกจะเย็นสบายอยู่แล้วก็ตาม เด็กสาวผู้หนึ่งนั่งกอดอกอยู่ที่เบาะหลังของรถ ผมสีดำยาวสลวยถูกมัดรวบเป็นห้างม้าด้วยโบเส้นเล็กสีขาว ใบหน้ารูปไข่เนียนสวยไร้ริ้วรอยถูกทาด้วยแป้งบางๆ ริมฝีปากบางสีชมพูอ่อนเป็นประกายด้วยลิบมัน จมูกเล็กแต่ก็เข้ากับหน้า ดวงตากลมโตสีดำที่ดูใสซื่อบริสุทธิ์กับขนตาที่ไม่ยาวมากแต่ดูดี คิ้วเรียวโก่งสวย ผิวขาวอมชมพูเหมือนผิวเด็ก รูปร่างเล็กดูบอบบางน่าทะนุถนอมอยู่ในชุดเครื่องแบบของ... โรงเรียนริชเนสคอนแวนต์
ดวงตาคู่สวยของเธอมองเหม่อไปด้านนอกผ่านกระจกที่เต็มไปด้วยเม็ดฝนเล็กๆ ตอนนี้ใกล้จะถึงโรงเรียนในอีกไม่ช้า เธอมองเห็นรั้วสีขาวของโรงเรียนแล้ว
เด็กสาวเอื้อมมืออันบอบบางไปหยิบกระเป๋าเป้สีกรมที่มีตราสัญลักษณ์ของโรงเรียนติดอยู่เล็กๆมาวางไว้บนตัก ที่ซิปของระเป๋านั้นมีพวงกุญแจแขวนอยู่... พวงกุญแจที่มีรูปร่างคล้ายกับ... คทาไม้เก่าแก่ที่มีหัวคทาเป็นผลึกแก้วสีดำสนิทเป็นประกายแวววาว...
...จนบางทีก็เหมือนว่ามันส่องแสงได้...
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
"เฮ้ย... ไอ้น้ำ ฉันเพิ่งจะนึกออกวะ" คนชวนโดดร่มเอ่ยขัดขึ้น ขณะที่พวกเขากำลังเดินขึ้นบันไดไปยังห้องของนที
"อะไรของแกยะ นังวรรณ" เพื่อนสาวที่เดินตามหลังมาเอ่ยถามอย่างสงสัย
"วันนี้มีประชุมสภาน่ะสิ เรื่องการเลือกตั้งประธานนักเรียนปีนี้ไง" วรรณเฉลยไข
"เออ! ฉันลืมไปเลยอ่ะ" นทีโวยขึ้นอย่างนึกขึ้นได้ "รีบไปโรงเรียนกันเถอะ ฉันยังไม่อยากถูกจารย์เทศน์ตั้งแต่ต้นเทอมนะยะ!"
ว่าแล้วเจ้าหล่อนก็รีบวิ่งลงบันไดออกไปจากบ้านทันทีโดยลากเพื่อนซี้ไปด้วย ทิ้งให้หนึ่งคนกะหนึ่งเทพยืนงงเต็กอยู่ที่เดิม
"อะไรของเขาเนี่ย นึกจะมาก็มานึกจะไปก็ไป" รินพูดขึ้นอย่างหัวเสีย
"เรารีบไปโรงเรียนกันเถอะ" เสียงเรียบๆออกมาจากปากของเด็กหนุ่มหัวแดงที่ยืนอยู่ข้างๆ เด็กสาวหันไปมองหน้าเขาอย่างสงสัย ใบหน้าของเด็กหนุ่มยามนี้ดูจริงจังและตึงเครียด
"เป็นอะไรไปอีกคนล่ะเนี่ย" เด็กสาวถามอย่างไม่เข้าใจ
"ฉันจับสัมผัสของคทาได้" ฟรานเซียสบอก "เราต้องรีบไปโรงเรียนเดี๋ยวนี้"
"หา! อะไรนะ!"
แต่ยังไม่ทันหายตกใจกับข่าวนี้ เทพหนุ่มก็คว้ากระเป๋าเป้ทั้งสองใบ พร้อมกับฉุดข้อมือของริน ก่อนจะรีบรุดไปยังโรงเรียนทันที
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
ณ บริเวณสนามหน้าโรงเรียนริชเนสคอนแวนต์
โต๊ะม้าหินอ่อนสีขาวนับสิบตัวที่ตั้งอยู่รอบๆสนามเต็มไปด้วยนักเรียนมากมายนั่งกันเป็นกลุ่มๆ ดูเหมือนจะจับกลุ่มคุยกันธรรมดา แต่แท้จริงแล้วพวกเขากำลังรอคอยอะไรบางอย่าง...
รถเก๋งสีดำยี่ห้อ BMW ที่แสนจะคุ้นตาแล่นผ่านประตูโรงเรียนเข้ามาอย่างช้าๆ ก่อนที่จะจอดลง
"คุณหนูครับ เชิญครับ" ชายหนุ่มผู้ทำหน้าที่เป็นสารถี รีบลงมาเปิดประตูรถเมื่อมาถึงที่หมาย ร่างบางของเด็กสาววัยสิบห้าค่อยๆก้าวลงจากรถอย่างสง่า ใบหน้าสวยมีสีหน้าเหนื่อยหนายเมื่อสังเกตเห็นนักเรียนจำนวนมากที่นั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อน ถึงจะเหมือนว่าคุยกันอยู่ แต่ดวงตาหลายคู่ก็เหลือบมองมาที่เธออย่างสนใจ
"นั่นไง พี่นิล นิศา ที่เป็นนักร้องไง"
"ตัวจริงน่ารักกว่าในทีวีอีกนะเนี่ย"
"เสียงก็ดีแถมยังน่ารักอีก"
"อยากได้ลายเซ็นของพี่เขาจัง"
เสียงซุบซิบอย่างตื่นเต้นของผู้คนลอยมาเข้าหูอย่างช่วยไม่ได้ แต่นั่นไม่ได้ทำให้เด็กสาวรู้สึกยินดีแม้แต่น้อย จริงอยู่ที่เธอก็แอบภูมิใจเล็กๆ แต่มันก็น่ารำคาญเหมือนกัน ทั้งๆที่เธอก็อยู่โรงเรียนนี้มาตั้งแต่ม.ต้นแล้วแท้ๆ ทำไมถึงยังมีคนสนใจเธออีกนะ
ทันใดนั้นเองมีเด็กสาวท่าทางเก้ๆกังๆเดินตรงมาหานิศา
"เอ่อ... พะ...พี่นิลคะ ชะ...ช่วยเซ็นให้หน่อยนะคะ" เด็กสาวคนนั้นเอ่ยขึ้นอย่างเกรงๆ แล้วยื่นปากกากับสมุดโน๊ตเล่มเล็กๆให้ นิลรับมาเซ็นก่อนจะส่งคืนพร้อมส่งยิ้มสำเร็จรูปให้อย่างทุกทีที่เธอทำเวลามาแฟนเพลงมาขอลายเซ็น
"ขะ...ขอบคุณค่ะ!" เด็กสาวคนนั้นบอกอย่างดีใจก่อนจะวิ่งจากไป
เมื่อเด็กสาวจากไปไกลแล้ว นิศาก็ลอบถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย... เธอมองไปที่เหล่าแฟนเพลงคนอื่นๆก็ทำท่าเหมือนอยากจะเข้ามาขอลายเซ็น... แล้วเธอก็เหลือบไปเห็นกลุ่มเพื่อนๆของเธอนั่งอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนไม่ไกลนักกวักมือเรียกเธอให้ไปหา... ถ้าเธอไม่ใช่คนดังคนพวกนี้จะยังอยากรู้จักกับเธออยู่ไหมนะ...
แต่...ว่า... นิศาครุ่นคิดขณะเดินเข้าไปหา
...เธอก็เจอเรื่องอย่างนี้บ่อยๆจนชินซะแล้วล่ะ
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
เสียงออดดังเป็นสัญญาณว่าได้เวลาเรียนคาบแรกแล้ว ซึ่งก็คือคาบโฮมรูมนั่นเอง ซึ่งเป็นคาบที่เป็นที่ชื่นชอบของใครหลายๆคน เนื่องจากมีเวลาว่างหนึ่งชั่วโมงเต็มๆในการตั้งวงเล่นโดมิโน่และวงไพ่ กิจกรรมยอดฮิตของเหล่าเด็กม.ปลาย หรือจะนั่งเม้าท์แตกน้ำลายกระจายก็ไม่ว่ากัน ขอให้อยู่ในห้องเรียนเป็นพอ หลายๆคนอุทิศหนึ่งชั่วโมงนี้แก่การนั่งปั่นการบ้านและโครงงานที่กองท่วมหัว และในยามเช้าที่มีฝนตกพร่ำๆลมเย็นๆโชยมาเช่นนี้ สิ่งที่หลายคนนิยมทำมากที่สุดก็คือการนอนนั่นเอง...
ปัง!!!
เสียงดังอันไม่พึงประสงค์จากการประทุษร้ายประตูโดยการกระแทกเข้ามา ดังกระทบโสตประสาทปลุกให้คนเขียนตื่นขึ้นจากจำศีลในไห... เอ่อ... หมายถึง... คนในห้อง ม. 4/6 ตื่นจากนิทรา หลายคนเงยหน้าขึ้นมาดูว่าใครช่างใจร้ายใจดำทำกับประตูได้ถึงขนาดนี้ (ทำไมมีแต่บทเจ็บตัวๆทั้งนั้นเลย T^T – เสียงครวญของประตู)
และพวกเขาก็เจอตัวตนเหตุ เด็กหนุ่มผมแดงสะดุดตา หน้าตาสะสวยแต่ก็ดูกวนบาทาไปด้วยในตัว เขารีบเดินเข้ามาในห้องพลางมองหาอะไรบางอย่าง เด็กหนุ่มไม่ได้มาคนเดียว แต่ลากเด็กสาวคนหนึ่งเข้ามาด้วย ซึ่งคนในห้องจำได้ลางๆว่าเป็นเพื่อนร่วมห้องของพวกเขาที่มาสายตั้งแต่วันแรกที่เปิดเรียน ไม่รู้จักชื่อเพราะตอนเขาแนะนำตัวกันเจ้าหล่อนยังมาไม่ถึงโรงเรียน
"มาที่ห้องเรียนทำไมเนี่ยไหนบอกว่าจะพาไปหาคทา..." เด็กสาวกำลังจะแว้ดใส่เด็กหนุ่ม แต่ก็ชะงักเมื่อเห็นสายตางุนงงกว่าสี่สิบคู่ที่จับจ้องมายังเธอและหนุ่มผมแดงข้างๆ
"ขอโทษนะครับ อย่าทำลายสมบัติของโรงเรียนสิครับ" เสียงนุ่มๆเอ่ยขึ้นอย่างสุภาพ ดังมาจากมุมห้อง เด็กหนุ่มผู้หนึ่งค่อยๆเยื้องย่างมาทางพวกเขา ผมสีดำตามธรรมชาติซอยสั้นและถูกจัดทรงไว้ยุ่งนิดๆดูเท่ห์ๆ รูปหน้าเรียวยาว ดวงตาคมกริบที่ดูมีเสน่ห์ คิ้วค่อนข้างเข้ม จมูกที่รับกับใบหน้า ริมฝีปากเรียวบาง ผิวสีแทน รูปร่างสูงล่ำในเครื่องแบบของโรงเรียนที่เนียบทุกระเบียดนิ้ว ขณะที่เดินมาหาพวกเขานั้นสายตาของสาวๆทั้งหลายจับจ้องไปที่เด็กหนุ่มผู้นั้นอย่างชื่นชม ดุจอัศวินขี่ม้าขาวมาเลย
"โทษทีนะ พวกฉันกำลังหาของอยู่" ฟรานเซียสตอบอย่างรำคาญเล็กน้อย ตอนนี้ดูท่าเทพหนุ่มจะไม่สนใจอะไรอีกแล้วนอกจาก... คทา...
"แต่คาบนี้มันชั่วโมงโฮมรูม คุณควรจะอยู่ในห้องของคุณ พวกผมต้องการพักผ่อน เชิญครับ..." เด็กหนุ่มคนนั้นกล่าวต่อ ก่อนจะผายมือไปทางประตู
'เท่จังเลย' ชะนีหลายตัว... เอ้ย! ผู้หญิง(รวมทั้งเกย์เก็กแมนกะคุณแอบ)หลายคนในห้องคิดอย่างชื่นชม
'ขี้เก๊กชิหาย' ผู้ชาย(แท้ๆ)รวมทั้งรินและฟรานเซียสคิดตรงกันอย่างพร้อมเพรียงโดยมิได้นัดหมาย
แต่ทันใดนั้นเอง ประตูบานนั้นก็เปิดออก หญิงสาวร่างเล็กผิวคล้ำคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง ใบหน้างามๆที่แสนคุ้นตานั้นทำให้เทพหัวแดงทำหน้าแปลกๆ
เพราะ... เธอคืออาจารย์คนที่ฟรานเซียสเจอตอนมาเยือนโรงเรียนนี้ครั้งแรก
อาจารย์สาวเดินไปวางเอกสารที่โต๊ะทำงานหน้าห้องเรียน เธอยืนมองนักเรียนอยู่อย่างนั้น ส่วนนักเรียนก็จ้องตอบ...
จ้อง...
จ้อง...
จ้อง...
และจ้อง... (จะจ้องกันอีกนานไหมฟะ…)
ทุกคนจ้องกันอยู่เนิ่นนาน...
และ...
...ก็ยังคงจ้องกันต่อไป...
จนกระทั่ง...
"หัวหน้า ทำไมไม่บอกทำความเคารพล่ะ" อาจารย์เป็นฝ่ายเอ่ยปาก
"เอ่อ... อาจารย์คะ ห้องเรายังไม่ได้แต่งตั้งหัวหน้าห้องเลยนี่คะ" นักเรียนหญิงคนหนึ่งเอ่ยตอบ
"เออ จริงด้วย" อาจารย์สาวทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้
ความเป็นจริงมันมีอยู่ว่า เมื่อวันเปิดเทอมวันแรก อาจารย์ประจำชั้นไม่ได้เข้ามาในห้องอย่างที่ควรจะเป็น แต่กลับไปอยู่หน้าประตูโรงเรียนเพื่อดักจับคนมาสายทั้งๆที่ไม่ใช่เวรของตัวเองเลยสักนิด เลยยังผลให้เด็กในห้องยังไม่ได้เห็นหน้าอาจารย์ประจำชั้น ส่วนการทำความรู้จักกันนั้น พวกเขาเป็นคนจัดการเอง แต่การตั้งหัวหน้าห้อง รองฯ เหรัญญิก เวรทำความสะอาด บลาๆๆ เป็นหน้าที่ของอาจารย์ที่จะตัดสินใจ ซึ่งเธอยังไม่ได้คิดอะไรไว้เลยสักอย่าง
"งั้น... เอางี้ ฉันให้อภิสิทธิ์กับพวกเธอ ให้พวกเธอเลือกกันเองแล้วกันนะ อ้อ... สำหรับเด็กใหม่ที่ยังไม่รู้จักฉัน ครูชื่อ ภัคคนางค์ คันธะ จะเรียกอาจารย์ภัคก็ได้ ชื่อครูเขียนยังงี้นะ" ว่าแล้วอาจารย์ภัคคนางค์ก็หยิบปากกามาร์กเกอร์สีน้ำเงินที่ใช้เขียนกระดานขาว(หรือเรียกกันว่า ไวท์บอร์ด)ขึ้นมาจากลิ้นชัก ก่อนจะเขียนชื่อเธอลงบนกระดานด้วยลายมือหวัดๆ
"เวลาเขียนรายงานจะได้เขียนถูกๆ แล้วฉันก็ยังเป็นนางสาวอยู่นะ นามสกุลก็อย่าใส่ของพี่ติ๊กมาล่ะ มีบางคนชอบใส่นามสกุล 'ผลดี' ให้ซะเรื่อย ฉันกะพี่ติ๊กยังไม่ได้แต่งงานกันซะหน่อย แค่หมั้นกันไว้เท่านั้นเอง โฮ่ๆๆๆ" อาจารย์ภัคปล่อยมุขเสี่ยวออกมา ทำให้ทั้งห้องโห่กันใหญ่ "ฮูยยยยยยยยยยย"
"เออ เดี๋ยวขอเช็คชื่อหน่อยว่าอยู่ครบไหม"
"หนึ่ง สิเมธ..."
"มาครับ"
"สอง…"
แล้วอาจารย์สาวก็ขานชื่อไปเรื่อยๆจนกระทั่งคนสุดท้าย... "สี่สิบสาม ฟราานเซียส... "
"เอ่อ... มาครับ" ฟรานเซียสที่ถูกรินใช้ศอกถ่องเข้าที่ท้องรีบตอบรับ
"อ้ะ! เธออยู่ห้องฉันเหรอเนี่ย วันนี้ไม่มาสายแล้วนี่" อาจารย์ภัคพูดเชิงล้อเลียน ฟรานเซียสไม่รู้จะตอบว่าไงได้แต่ตีหน้านิ่งเฉย
"เอาล่ะ ครูไปก่อนนะ พวกหัวหน้าห้อง รองฯ เหรัญญิก เวรทำความสะอาดเลือกกันเองแล้วกันนะ โตๆกันแล้วนะ ฉันมีงานต้องทำอีกกองโต" เธอตัดบท ก่อนจะหอบเอาเอกสารบนโต๊ะแล้วเดินออกจากห้องไป
...มาเร็ว... ไปเร็ว...
อาจารย์โรงเรียนนี้งานยุ่งอย่างนี้กันทุกคนเลยรึเปล่าเนี่ย...
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
ครอบร้อยแล้ว! T^T กว่าจะครบได้ แต่ว่า... ช่างเป็น 75%ที่น้อยชะมัด... ตอนแรกกะจะให้จบตอนฟรานเซียสกะรินได้พบกับคทา แต่... คิดไปคิดมารอตอนต่อๆไปดีกว่า
นี่รูปของยัยรินตอนตื่นนอน ไม่ค่อยสวยเลยแฮะ - - แต่ก็นะ... ต้องเข้าใจว่าข้าเจ้ามีฝีมืออยู่แค่นี้อ่ะ แต่งรูปก็ไม่ค่อยเป็นซะด้วยสิ = ="
ความคิดเห็น