Den-o's Fan Fiction "I will remember you"

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Kamen Rider Den-Os Fan Fiction

I will remember you

Rating: PG - 13

Genre: Ficlet, Shonen ai, Yaoi, Romance

Pairing: YuutoXRyotaro

เรียวจัง น้ำตาลหมดน่ะจ๊ะ ช่วยไปซื้อให้ทีสิ

เสียงพี่ไอริดังมาจากด้านหน้าร้าน เรียวทาโร่รีบขานรับก่อนจะวางแก้วกาแฟที่กำลังล้างอยู่ เช็ดมือที่เปียกชื้นกับผ้ากันเปื้อนก่อนจะถอดผ้านั่นออก แล้วรีบนำจักรยานคู่ใจออกไปที่ถนนเพื่อปั่นไปที่ร้านค้าที่ใกล้ที่สุดซึ่งก็ อยู่ห่างจากร้านของพวกเขาพอสมควร

ผ่านไปปีกว่าแล้วนับจากวันที่เขาสู้ด้วยกันกับพวกโมโมทารอสเป็นครั้งสุด ท้าย ชีวิตของเรียวทาโร่กลับไปเป็นปรกติเหมือนที่เคยเป็นก่อนที่เขาจะกลายเป็นเดน โอ ถึงจะเหงาที่ไม่ได้เจอกันทุกวันเหมือนแต่ก่อน แต่คุณฮานะกับพวกโมโมก็แวะมาที่ร้านเขาบ้างเหมือนกัน แน่นอนว่าพวกโมโมต้องใส่ชุดตุ๊กตาเพื่อไม่ให้ลูกค้าที่ร้านตกใจ แต่ว่า เดเนปกับยูโตะปีกว่าแล้วที่เขาไม่ได้เจอสองคนนั้นอีกเลย

คิดถึง

เขารู้สึกเจ็บปวดข้างในเหมือนหัวใจถูกบีบทุกครั้งที่คิดถึงคนๆนั้น

ยูโตะ ทำไมนายถึงไม่มาหากันบ้าง

ลืมกันไปแล้วอย่างนั้นเหรอ

แต่ถึงอย่างนั้นก็น่าจะมาหาพี่บ้าง ก็ยูโตะชอบพี่ไอริ ถึงจะไม่ได้มาหาเราก็ตาม แต่ก็ อยากเจอ อยากเห็นหน้า อยากเรียกชื่อของนาย ยูโตะ

เรียวทาโร่รู้สึกตัวว่าน้ำตาเอ่อล้นดวงตาทั้งคู่ เขารีบเช็ดมันออก เขาจะต้องเข้มแข็ง ไม่ร้องไห้ และต้องดำเนินชีวิตของเขาต่อไป ถึงแม้จะไม่ได้เจอคนๆนั้นอีกแล้วก็ตาม

ในที่สุดเรียวทาโร่ก็มาถึงร้านขายของ แต่แล้วเขาก็รู้สึกตัวว่าเขา ลืมกระเป๋าสตางค์!

โธ่ ต้องกลับไปเอาอีกรอบเหรอเนี่ย

เขารีบปั่นจักรยานกลับไปที่บ้านอย่างรวดเร็วด้วยไม่อยากให้พี่ต้องรอนาน แต่เมื่อมาถึงหน้าร้านเขาก็ได้ยินเสียงอันคุ้นเคยที่ทำให้ใจของเขาเต้นแรง ด้วยความยินดี

แล้วโนงามิล่ะ

เรียวทาโร่ออกไปซื้อน้ำตาลน่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก ได้ยินเสียงพี่ตอบกลับ

เรียวทาโร่กำลังจะเปิดประตูเข้าไปก็ต้องชะงักลงเมื่อได้ยินยูโตะพูดประโยคต่อมาว่า

ดีแล้ว จะได้ไม่ต้องเจอกัน

แบบนี้ดีแล้วจริงๆเหรอ

อื้ม ไม่อยากเจอหน้า

ไม่อยากเจอ หมายความว่าไงกัน นายไม่อยากเจอหน้าฉันขนาดนั้นเลยเหรอ

ความโกรธ ความเสียใจ และความเจ็บปวดล้นขึ้นมาจนเขาทนไม่ไหว เรียวทาโร่ทิ้งจักรยานไว้ตรงนั้นแล้วออกวิ่ง จะวิ่งไปไหนเขาก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าไปที่ไหนก็ได้ให้พ้นจากที่ๆคนๆนั้นอยู่

ใจร้าย

น้ำตาที่เคยคิดว่าจะไม่ให้ไหลออกมา ตอนนี้ไม่อาจกลั้นไว้ได้อีกต่อไป น้ำแห่งความโกรธ เสียใจ และเจ็บปวดไหลลงมาอาบเต็มสองแก้มของเขา เรียวทาโร่วิ่ง วิ่ง และวิ่งไปจนหมดแรง ทรุดตัวนั่งพิงต้นไม้ต้นหนึ่งข้างทาง ซุกใบหน้าเปื้อนน้ำตาลงกับเข่าทั้งสองข้าง

ฉันเกลียดนาย ยูโตะ

--------------------

เสียงตึงตังที่ประตูร้านทำให้ยูโตะรีบลุกขึ้นมาดุต้นตอของเสียง

นี่มันจักรยานของเจ้านั่นนี่

ยูโตะเริ่มมองหาตัวเจ้าของจักรยาน แต่เรียวทาโร่วิ่งเลี้ยวหัวมุมหายไปแล้ว เด็กหนุ่มเดาได้ว่าเรียวทาโร่คงจะได้ยินที่เขาพูดกับคุณไอริแน่ๆ

เดเนป!!!

เขาร้องเรียกอิมาจินคู่ทำสัญญาที่ควรจะอยู่เฝ้าหน้าร้านเพื่อคอยดูต้นทาง เมื่อเรียวทาโร่กลับมา เขาจะได้หนีไปก่อน แต่ว่าเดเนปดันหายตัวไปในตอนสำคัญเสียด้วย

เดเนป!!!

มาแล้วๆ โทษทียูโตะ คือว่าไปช่วยคุณยายคนหนึ่งถือของไปส่งที่บ้านน่ะ

เดเนปรีบวิ่งมาที่ร้าน แต่เมื่อเห็นสีหน้าของยูโตะ อิมาจินก็แทบอยากจะสลายกลายเป็นฝุ่นไปเสียตรงนั้น

เดเนป ฉันบอกให้คอยดูโนงามิไว้ไง!

ขะขอโทษ! ขอโทษจริงๆ ฉันผิดไปแล้ว ยูโตะ

แต่ยูโตะกระโจนเข้าใส่แล้วเริ่มเตะ ต่อย ศอกใส่เดเนป โชคยังดีที่คุณไอริออกมาห้ามไว้ เดเนปจึงไม่เป็นอะไรมากเท่าไร

ยังไงก็รอจนกว่าเรียวจังจะกลับมาแล้วค่อยอธิบายแล้วกัน คุณไอริบอกกับยูโตะ แต่เขาไม่คิดแบบนั้น

ไม่จำเป็นหรอก เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว

ฉันจะได้ไปจากนายได้เสียที

--------------------

เรียวทาโร่กลับมาที่บ้านอีกครั้งเมื่อตะวันตกดินไปแล้ว เขาตรงไปที่เตียงทันที นอนซุกหน้าอยู่กับหมอนจนกระทั่งหลับไป และตื่นขึ้นมาตอนที่รู้สึกว่ามีใครบางคนเข้ามาในห้องของเขา

คงเป็นพี่ ทำเป็นหลับดีกว่า เรายังไม่อยากคุยกับพี่ตอนนี้

เขาหลับตาและนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น รอให้พี่ออกไปเอง แต่คนที่เข้ามาก็ยังไม่ออกไป เรียวทาโร่รู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมาที่เขาเนิ่นนาน แต่ก็ไม่คิดจะปลุกเขา

ไม่ใช่พี่

นี่ ยูโตะ ไปเฉยๆแบบนี้จะดีเหรอ

เสียงกระซิบของเดเนป แม้จะไม่ดัง แต่ในห้องกลางดึกที่เงียบสงบแบบนี้ก็ดังพอที่เรียวทาโร่จะได้ยินทุกคำอย่างชัดเจน

อื้ม

เสียงคนๆนั้น ยูโตะตอบกลับแผ่วเบา

เดี๋ยวสิ จะไปไหนกัน

แต่ว่า อย่างน้อยก็เขียนจดหมายทิ้งไว้บ้าง เดเนปเริ่มกล่อมชายหนุ่มอีกรอบ

ไม่ได้หรอก ยูโตะตอบกลับชัดเจน ขืนทำแบบนั้นที่ฉันจะไปมันก็ไม่มีความหมายอะไรน่ะสิ

แต่ว่ายูโตะน่ะ ชอบเรียวทาโร่นี่

ชอบ ยูโตะชอบเรา?

ใจของเขาเต้นแรงเสียจนเรียวทาโร่ชักกลัวว่ายูโตะกับเดเนปจะได้ยิน

ยูโตะชอบเราจริงๆเหรอ

เขาแทบจะกลั้นหายใจรอฟังคำตอบ

นี่ เดเนป ขอโทษนะ แต่ช่วยไปรอฉันที่ซีโร่ไลน์เนอร์ก่อนได้ไหม

ก็ได้

เสียงประตูเปิดและปิดลง เดเนปออกไปแล้ว เหลือเพียงยูโตะและเขา ยูโตะค่อยๆนั่งลงบนเตียงข้างกายเขา และแล้วเรียวทาโร่ก็รู้สึกถึงสัมผัสแผ่วเบาที่เส้นผม ยูโตะกำลังลูบผมของเขาอย่างเบามือ

ยูโตะ

เรียวทาโร่ ยูโตะกระซิบเสียงเบาแต่ทว่าชัดเจน และดังก้องอยู่ในใจของเขา

ยูโตะเรียกชื่อของเขา...

ลาก่อนนะ

นายจะไปไหน

ถึงแม้ในอนาคตฉันจะไปรักใครก็ตาม แต่ว่าฉันในตอนนี้ ตอนนี้ ฉันรักนาย และช่วงเวลานี้ที่ฉันรักนาย ฉันจะไม่มีวันลืมตลอดไป

ยูโตะปล่อยมือจากเส้นผมของเรียวทาโร่ ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นจากเตียง

ต้องไปแล้วสินะ

ขณะที่เขากำลังจะเปิดประตูเพื่อกลับไปที่รถไฟ เสียงที่เขาไม่คาดคิดว่าจะมีโอกาสได้ยินอีกก็ร้องเรียกชื่อของเขา

ยูโตะ

เรียวทาโร่ที่ควรจะนอนหลับกลับลุกขึ้นมาจากเตียง ยืนประจันหน้ากับเขา

เรียวทาโร่ นี่นายไม่ได้หลับ

ยูโตะ ฉันก็เหมือนกัน ฉันรักนาย อย่าไปเลยนะ ยูโตะ

เรียวทาโร่ตรงเข้ามาและกอดเขาไว้แน่น แขนบางๆของเรียวทาโร่โอบรอบคอและไหล่ของเขาไว้แน่น ยูโตะยืนนิ่งทั้งๆที่ใจเต้นแรง แต่ก็พยายามข่มใจไว้ เพราะเขาตัดสินใจแล้ว

ปล่อยฉันเถอะ ฉันต้องไป

ไม่! ทำไมล่ะยูโตะ ทำไมนายต้องไปด้วย

เพราะฉันน่ะ ไม่ใช่คนในช่วงเวลาของนาย ฉันอยู่กับนาย ไม่ได้หรอกนะ

ยูโตะ

แต่ว่า แต่ว่า แค่นายจำฉันไว้ จำฉันไว้ ฉันก็จะอยู่กับนาย ในความทรงจำของนายตลอดไป

ฉันจะจดจำนาย ยูโตะ ฉันจะไม่มีวันลืมนาย ฉันสัญญา

สัมผัสอ่อนหวานที่ริมฝีปากเป็นสัมผัสสุดท้ายที่เรียวทาโร่รู้สึกก่อนที่ยูโตะจะเปิดประตูและหายตัวไปพร้อมกับเดเนปและซีโร่ไลน์เนอร์

--------------------

กาลเวลาค่อยๆเคลื่อนผ่านมาแล้วล่วงเลยไป จากวันเป็นเดือน เป็นปี เป็นสิบปี เรียวทาโร่แต่งงานกับหญิงสาวผู้หนึ่งซึ่งเขารักเธอ และเธอเองก็รักเขา ทั้งสองมีลูกชายหนึ่งคน เด็กชายตัวน้อยค่อยๆเติบโตขึ้นจนกระทั่งกลายเป็นชายหนุ่มเต็มตัว และได้แต่งงานกับหญิงสาวที่เขารัก ทั้งสองคนมีลูกด้วยกัน เรียวทาโร่ได้ตั้งชื่อให้หลานชายของเขาด้วย

ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนก็คือความทรงจำ ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ขอเพียงแค่ยังจำได้ ความทรงจำเรื่องราวในอดีตก็จะไม่เปลี่ยนไป

ปู่ครับ นั่นอะไรเหรอครับ

โคทาโร่ หลานชายของเรียวทาโร่เอ่ยถามผู้เป็นปู่ เด็กชายวัยเจ็ดขวบเข้ามาเล่นในห้องของปู่แล้วเห็นสิ่งที่ตั้งอยู่บนหัวนอน ซึ่งเด็กชายไม่เคยเห็นมาก่อน โคทาโร่เดินเข้าไปดูใกล้ๆของสิ่งนั้นด้วยความยากรู้ เรียวทาโร่ค่อยๆเดินตามหลานชายตัวเองมาหยุดอยู่ตรงหน้าของสิ่งนั้นก่อนจะตอบ ว่า

นี่เรียกว่ากล้องดูดาวน่ะ โคทาโร่ เอาไว้ใช้ส่องดูดวงดาวให้เห็นชัดขึ้นไงล่ะ

คุณปู่ชอบดูดาวสินะครับ

จริงๆแล้วไม่ใช่ของปู่หรอก เป็นของเพื่อนปู่คนหนึ่ง เขาชอบดูดาวมากๆเลย ปู่ก็ชอบดูดาวเพราะเขานี่แหละ

เพื่อนปู่คนไหนเหรอครับ มีรูปของเขาไหม

ไม่มีหรอก แต่ปู่จำเขาได้นะ แล้วอีกอย่าง สักวันหนึ่งหลานก็จะได้พบเขาเอง

เขาจะมาเยี่ยมปู่เหรอครับ

เปล่าหรอก ปู่คงไม่ได้พบเขาอีกแล้ว แต่หลานจะได้พบเขาแน่นอน ในอนาคต

ปู่พูดอะไร ไม่เห็นรู้เรื่องเลย

ฮะๆ อย่างนั้นเหรอ

เรียวทาโร่จ้องมองกล้องดูดาวอันนั้นเนิ่นนาน ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกว่า

โคทาโร่ คืนนี้เราไปดูดาวกันไหม

ไปครับ! ผมอยากดูดาว

ไปบอกพ่อแม่ก่อนล่ะ ว่าคืนนี้จะไปดูดาวกับปู่

ครับ!

เด็กชายตัวน้อยรีบวิ่งออกจากห้องปู่พลางร้องเรียกพ่อกับแม่ด้วยน้ำเสียง ตื่นเต้น เรียวทาโร่ยังคงอยู่ในห้องของเขา ชายชราเอื้อมมือไปสัมผัสกล้องดูดาวอันนั้นอย่างทะนุถนอม

ยูโตะ

ฉันรักษาสัญญาของฉันอยู่นะ ยูโตะ               

ไม่ว่าฉันจะรักใครอยู่ก็ตาม แต่ว่าฉันยังจำช่วงเวลาที่ฉันรักนายได้นะ

ฉันจะไม่มีวันลืมนาย ตลอดไป

 ---------End----------

ขอบคุณค่ะที่อ่านจนจบ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราคิดต่อว่าหลังจากที่ปกป้องอนาคตไว้ได้แล้ว ยูโตะกับเรียวทาโร่จะได้เจอกันอีกไหม แล้วจะเป็นอย่่างไร มีอะไรขัดตาก็ติได้เลยค่ะ ยินดีน้อมรับทุกคำค่า