Boy Band Simond ภารกิตรักพิชิตหัวใจยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #4 : บ้านผีสิง

ในที่สุดยัยเยลลี่ก็จับฉันมาอยู่ตรงหน้าบ้านผีสิงจนได้ แถมนายไซมอนด์กับเพื่อนของเขาก็มาด้วย
"เฮ้ยเดี๋ยวเราจะเล่นไอนี่จริงดิ(  - -)-->"ฉันมองไปทางบ้านผีสิงที่เขาจัดตกแต่งได้แบบ...แบบ...แบบอธิบายไม่ถูกจริงๆ
"จริงสิ รึว่าเธอกลัว"เยลลี่ถามด้วยท่าทางที่ท้าทาย(เอิ่มถ้า ท.ทหาร มันจะเยอะอะนะคุณผู้แต่ง)
"ปะ ป่าวใครกลัวไม่มี๊!!(เสียงไม่สูงเลยนะ)"
"อ้อเหรอ"เยลลี่อุทาน
"ชิ!!(-3-)"
"ฉันไปซื้อบัตรบัตรมาแล้วไปกันเถอะ"ฟ้าทำหน้าที่ได้เยี่ยมมาก ซื้อบัตรมาให้พวกเราเรียบร้อยเลย
"พวกฉันไปด้วย"ไซมอนด์บอกพร้อมโชว์บัตรที่ใช้เข้าบ้านผีสิงให้พวกฉันดู
"นายจะไปไหนก็เรื่องของนาย จะมาบอกพวกฉันทำไม(-_-)"ฉันบอกเพราะตอนนี้เริ่มเบื่อขี้หน้านายนี้มากแล้ว
"(-*-)"ดูเหมือนนายนั้นจะอารมณ์เสียแล้วแหะ
"ไปเหอะ ฉันเริ่มหิวแล้ว"ฉันเลี่ยงที่จะไม่เถียงนายนี่ เพราะตอนนี้ต้องของฉันกำลังถามหาอาหารแล้ว
"อืมฉันก็ว่างั้นแหละ"มะปรางบอก แล้วก็เป็นคนเดินนำเข้าไปในบ้านผีสิง
"ไปกันเถอะ"มะปรางเรียกให้ทุกคนเดินตามเข้าไปในบ้านผีสิง และแน่นอนนายพวกนั้นก็เดินตามเข้ามาด้วย(จะตามไปทุกที่เลยใช่มั้ยเนี้ย!)
"ปราง ฉันไม่กล้าเข้าอ่ะ(TT)"ฉันบอกด้วยความหวาดกลัว ฉันไม่ชอบบ้านผีสิงนี่เอาซะเลย
"ไม่ต้องกลัวหรอกน่า ฉันก็อยู่กับแกทั้งคนแถมยังมีหนุ่มที่เดินตามมาข้างหลังนั้นอีก จะกลัวทำไม( - -)"เออใช่
"อือ งั้นไปกันเถอะ หิวแล้ว"ฉันตัดบทเพราะท้องฉันเริ่มร้องแล้ว
เดินเข้าไป เดินเข้าไป บรรยากาศเริ่มวังเวงขึ้นเรื่อยๆแล้วก็กรี๊ดดดดดดด!!! ฉันกระโดดไปเกาะใครก็ไม่รู้ที่เดินอยู่ข้างๆ แต่ยังพอมีแสงสรัวๆเปิดอยู่ พอฉันเห็นเขาใต้ใบหน้าอันหล่อเหลาฉันก็เก็ตขึ้นมาทันที และรีบกระโดดออกจากร่างของผู้ชายคนนี้ทันที่ ใช่แล้วผู้ชายที่ฉันพูดถึงก็คือนายไซมอนด์นั้นเอง แล้วทำไมนายนี่ถึงมาเดินข้างๆฉันได้นะ ฉันจำได้ว่าตอนเข้ามาฉันเดินอยู่กับมะปรางไม่ใช่หรอแล้วตอนนี้มะปรางเดินหายไปไหนแล้วล่่ะ อย่าบอกนะว่าฉันต้องเดินไปกับนายพวกนี้จริง ม้ายยยยยย!!ฉันจะไม่มีวันเดินกับนายพวกนี้เด็ดขาด ต้องรีบเดิน ต้องรีบเดิน ตะแต่ฉันกลัวนี่หน่า กล้าโว้ย!! เดินไปอย่างกล้าหาญแล้วก็เกิดเหตูการณ์บางอย่างนั้นก็คือผีจับขาช้านนนนนนนน!!ฉันตกใจจนล้มลง แต่ก็มีอ้อมกอดของผู้หวังดีมารับฉันไว้ ฉันเงยหน้าขึ้นมองหน้าคนที่ช่วยฉันที่โดนผี(ปลอม ซึ่งแต่งองค์ทรงเครื่องได้เหมือนจริงมาก)จับขา พอฉันได้สบตาเขาใจฉันก็ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ นายไซมอนด์มารับฉันไว้อีกแล้วงั้นหรอเนี้ย
"นายรับฉันไว้ ขอบคุณนะ"ฉันบอกขอบคุณ ให้ตายเถอะทำไมฉันถึงไม่กล้ามองหน้าเขานะ
"ไม่เป็นไร ทีหลังก็ระวังหน่อยสิ"ไซมอนด์บอก
เดินมาได้เรื่อยๆฉันก็เริ่มมองเห็นแสงที่อยู่ตรงหน้า และแน่นอนฉันดีใจมากที่จะได้ออกไปจากที่นี้เร็วๆฉันจึงเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น นายไซมอนด์ตะโกนอะไรไม่รู้แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจเพราะตอนนี้สิ่งที่ฉันสนใจนั้นก็คือแสงที่คิดว่าน่าจะเป็นทางออกของบ้านผีสิง ฉันเดินไปจนใกล้จะถึงจุดหมาย ฉันจึงรีบเร่งฝีเท้าเข้าไปใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ~ แล้วก็กรี๊ดดดดด!! พรึบ "เฮ้ย!!"และนั้นก็เป็นเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยิน

"ยูริ!ยูริ!"เสียงเรียกของมะปรางและเยลลี่ทำให้ฉันจากตอนที่กำลังนอนสลบอยู่ก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงของเจ้าหล่อนทั้งสองดังมากกกก
"นี่ฉันเป็นอะไรหรอ"ฉันถามพร้อมพยุงตัวขึ้น มะปรางก็เข้ามาช่วยพยุงอีกแรง
"ก็เธอดันเล่นเป็นลมซะขนาดนั้น นี่ถ้าฉันไม่ไปรับเธอเอาไว้นะป่านนี้เธอได้เข้าโรงพยาบาลแล้ว"
"งั้นก็...ขอบใจละกันนะ"
"ไปกินข้าวกันเถอะ"มะปรางบอกพร้อมพยุงฉันให้เดินไปหลังจากกินข้าวเสร็ก็พากันแยกย้ายกลับบ้าน มะปรางและคนอื่นๆก็อาสามาส่งฉันที่บ้าน แล้วนายไซมอนด์และพวกเพื่อนน่ะหรอ กลับไปแล้วล่ะ
"บายจ๊ะ พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนนะ"มะปรางบอก
"จ๊ะ บายยยยย"ทุกคนก็แยกย้ายกลับบ้านกัน
เฮ้อ หวังว่าพรุ่งนี้ไม่น่าจะมีอะไรมากวนใจอีกนะ