คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 7 : ยิ่งหนียิ่งตาม
Chapter 7
(เครดิต : soshified ค่ะ)
ยิ่งหนีก็ยิ่งตาม
[Tiffany’s Part]
ผู้ชายคนนี้ร้ายกาจ น่าเกลียด และน่าขยะแขยงที่สุดเท่าที่ฉันเคยรู้จักมา ไม่น่าเชื่อว่าแค่การมาทานอาหารค่ำร่วมกันมื้อแรกมันก็ทำให้ฉันสะอิดสะเอียนเขาได้มากถึงขนาดนี้แล้ว ผู้ชายคนนี้ไม่มีคุณสมบัติมากพอที่จะเป็นพ่อของหลานชายฉันสักนิด บางทีฉันอาจจะต้องขอบคุณเขาด้วยซ้ำไปนะที่ทิ้งหลานชายฉันไป จุนโฮจะได้ไม่ติดสันดานชั่วๆแบบนี้ของเขามา
“เอ่อ ทิฟว่าเรากลับกันดีกว่านะคะ”
“ทำไมล่ะครับ เรายังไม่ได้ทานอะไรกันเลยนะครับ”
เหอะ แค่นี้ฉันก็อยากจะอ้วกโดยที่ไม่ต้องทานอะไรแล้วล่ะย่ะ
“คือทิฟว่าบรรยากาศมันไม่ค่อยดีแล้วน่ะค่ะ ทิฟอยากกลับบ้านแล้ว ไว้เรานัดกันวันหลังดีกว่านะคะ”
“ขอโทษด้วยนะครับที่ผมพาคุณมาเจอเรื่องแบบนี้”
“ค่ะ ทิฟหวังว่ามันคงจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกนะคะ ทิฟไม่อยากให้คุณใช้ทิฟเป็นเครื่องมือเพื่อทำร้ายจิตใจใคร โดยเฉพาะคู่หมั้นของคุณ” เพราะนายต้องเป็นเครื่องมือของฉันต่างหาก
“ผมก็ไม่ได้อยากจะทำแบบนั้น แต่ผมไม่อยากแต่งงานกับเขาจริงๆนิครับ แล้วอีกอย่างที่ผมแนะนำคุณไปแบบนั้น ผมก็คิดอย่างนั้นจริงๆ ผมอยากให้คุณมาเป็นคนรักของผมจริงๆ”
“ทิฟว่ามันคงเร็วเกินไปที่จะพูดเรื่องนี้ อีกอย่างคุณเองก็มีคู่หมั้นอยู่แล้ว มันคงจะเป็นไปไม่ได้”
“เป็นไปได้สิครับ ก็ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ได้รักเขา แต่ผมชอบคุณนะครับ”
“เราอย่างเพิ่งพูดเรื่องนี้กันเลยดีกว่าค่ะ กลับกันเถอะค่ะ”
ใช่ อย่าเพิ่งพูด อย่าเพิ่งรีบรักฉันเลย เดี๋ยวมันจะไม่สนุก
“เป็นยังไงบ้าง ดินเนอร์กับนายนิชคุณ”
“หึ ฉันก็ถูกทำเซอร์ไพรส์ซะจนตั้งตัวเกือบไม่ทันน่ะสิ”
“ทำไมอ่ะแก หมอนั่นจะจึ๊กกะดึ๊ยแกหรอ” ยัยนี่นี่ลามกจริงๆ จึ๊กกะดึ๊ยบ้าบออะไรกัน
“จะบ้าหรือไงยัยสิก้า นายนั่นน่ะพาฉันไปเจอกับคู่หมั้นเขาแล้วก็นายอูยองต่างหาก”
“ห๊า หมอนั่นกล้าทำอย่างนั้นได้ยังไง แล้วคู่หมั้นเขาเป็นยังไงบ้าง”
“ท่าทางก็คงจะเสียใจอยู่เหมือนกัน ฉันเห็นที่หมอนั่นทำแล้ว ฉันยิ่งเกลียดหมอนั่นมากขึ้นเป็นเท่าตัวเลยแหละ ผู้ชายอะไรชั่วไม่มีที่ติจริงๆ”
“ถ้าเขากล้าทำแบบนี้ แสดงว่าเขาก็ร้ายพอตัวเลยนะทิฟ”
“ก็ดี ร้ายๆแบบนี้ อะไรๆมันจะได้สนุกไม่น่าเบื่อ แล้วที่สำคัญต่อให้ร้ายยังไงก็ไม่เท่าฉันอย่างแน่นอน คอนเฟิร์ม”
“คุยอะไยกันอยู่หยอฮับ” จุนโฮเดินมาหาฉันกับเจสสิก้า ทำให้ฉันต้องเปลี่ยนสีหน้ามาเป็นยิ้มสดใสส่งไปให้ เมื่อกี้เผลอทำหน้าร้ายกาจออกไป หวังว่าจุนโฮคงไม่เห็นหรอกนะ
“ก็กำลังคุยว่า วันนี้ป้าทิฟไม่เจอจุนโฮทั้งวัน คิดถึ๊ง คิดถึงน่ะสิครับ”
“จุนโฮก็คิดถึ๊ง คิดถึงป้าทิฟเหมือนกันฮับ”
“จริงหรอครับ”
“จิงฮับ ป้าทิฟฮับ วันนี้คุงยุงมาเล่นเป็นเพื่อนจุนโฮด้วยนะฮับ จุนโฮสนุ๊กสนุก จุนโฮอยากให้คุงยุงมาอยู่กับเยาจังเยยฮับ”
แหม เดี๋ยวนี้พี่คยูฮยอนก้าวหน้านะ ทำให้จุนโฮติดถึงขนาดอยากให้มาอยู่ที่บ้านเดียวกันเลย
“ถ้าอย่างนั้น จุนโฮก็ไปบอกคุณแม่สิครับว่าอยากให้ลุงคยูฮยอนมาอยู่ด้วย ป้าทิฟจะบอกความลับอะไรให้นะครับ ไม่แน่นะ ถ้าลุงคยูฮยอนมาอยู่กับเรา อาจจะมีน้องตัวน้อยๆมาเป็นเพื่อนเล่นกับจุนโฮด้วยนะครับ”
“จิงหยอฮับ ดีจัง จุนโฮอยากมีน้อง อยากมีเพื่อนเย่น จุนโฮจะไปบอกมัมมี่ๆ”
จุนโฮรีบวิ่งพรวดพราดเข้าไปหาซอฮยอนทันที ถ้างานนี้สำเร็จ พี่คยูฮยอนต้องขอบคุณฉันด้วยนะ เพราะฉันน่ะช่วยเชียร์สุดแรงให้หลานฉันได้มีพ่อที่ดีๆ
“ทำไมแกไปบอกจุนโฮอย่างนั้นล่ะ”
“อ้าว ก็ฉันเป็นฝ่ายสนับสนุนพี่คยูฮยอนนี่หน่า ทางไหนช่วยกันได้ ฉันก็จะช่วย”
ติ๊ด ติ๊ด
“เดี๋ยวฉันมานะแก” ฉันเหลือบไปมองชื่อบนหน้าจอโทรศัพท์ ก่อนจะขอตัวออกมาคุยที่ริมระเบียง ยัยนั่นทำหน้าอยากรู้มากเลยแหละว่าใครโทรมา หุหุ
“อือ”
“ว่าไงอังอัง”
“ทำไมวันนี้ทิฟถึงไปที่นั่นกับพี่คุณได้” เขาถามฉัน น้ำเสียงของเขาไม่มีความโกรธเคือง หรือเหมือนจะต่อว่าฉันสักนิด แต่มันเหมือนกับเสียงของคนที่กำลังน้อยใจ
“เขาชวนให้ทิฟไปทานข้าวกับเขา ทิฟไม่รู้จริงๆว่าเขาจะทำแบบนั้น ทิฟไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขามีคู่หมั้นอยู่แล้ว”
“ทิฟชอบเขาหรือเปล่า”
“เปล่านะคะ” ฉันน่ะเกลียดพี่ชายของคุณด้วยซ้ำไป
“แล้วทิฟไปกับเขาทำไม”
“ก็เขาชวนแบบที่ให้ทิฟปฏิเสธได้นิ จริงๆแล้วทิฟไม่ได้อยากไปกับเขาเลยนะอังอัง”
“จริงหรอครับ คุณไม่ได้โกหกผมใช่ไหม” ฉันโกหกคุณร้อยเปอร์เซนต์เลย ฉันน่ะเต็มใจที่จะไปกับเขาเป็นอย่างยิ่ง
“จริงค่ะ อังอัง แค่นี้ก่อนนะ วันนี้ทิฟเหนื่อยแล้วก็รู้สึกแย่มากเลยด้วย บายนะคะ”
“บายครับ กู๊ดไนท์นะครับเจ้าหญิง”
“กู๊ดไนท์ค่ะ”
ฉันไม่ใช่เจ้าหญิงหรอกอังอัง แล้ววันนึงคุณจะรู้ว่าคำว่าแม่มดสำหรับฉัน มันอาจจะยังน้อยเกินไปก็ได้
[Yuri’s Part]
ฉันยืนเป็นยัยบ้าหอบฟาง หอบกระเป๋าใบใหญ่เท่าบ้านของตัวเองมาที่หน้าอพาร์ทเม้นที่ไม่ถึงกับดูดีและไม่ถึงกับดูแย่แห่งหนึ่ง ใช่แล้วแหละ ตอนนี้ฉันย้ายที่อยู่ใหม่ ในเมื่อจะรุก มันก็ต้องรุกให้เต็มรูปแบบหน่อยสิ ควอนยูริ
ห้องที่ฉันอยู่ อยู่ฉันห้าของอพาร์ทเม้น และทำเลก็ดี๊ดี เพราะห้องข้างๆห้องของฉัน เจ้าของห้องมีชื่อว่า อ๊คแทคยอน ภายในห้องของฉันก็ถูกจัดตกแต่งไว้อย่างเรียบร้อยแล้ว เพราะฉันเข้ามาจัดการก่อนที่จะย้ายเข้ามาแล้ว ตอนนี้ก็เลยเหลือแค่เอาของอื่นๆเล็กๆน้อยๆแต่มีมากมายจัดเรียงให้เข้าที่เข้าทางเท่านั้น แต่เอ๊ะ นี่ฉันควรจะทำตัวเป็นเพื่อนข้างห้องที่ดีด้วยการไปทักทายเขาก่อนหรือเปล่านะ
ติ๊ง ต่องง
ฉันกดออดหน้าห้องของเขา รอคอยอย่างใจจดใจจ่อให้หมอนั่นออกมาเปิดสักที แต่ไอ้บ้าเอ่ยย ทำไมนายถึงยังไม่มานะ มัวแต่ทำอะไรอยู่ คนสวยอย่างฉันรอนานแล้วนะเว้ยย
“สวัสดีคะ...เฮ้ยย ยัยยูริ”
“อ๊ากกก ไอ้บ้าแทค จะมาเปิดประตูทั้งทีก็แต่งตัวให้มันเรียบร้อยนิดนึงไม่ได้หรือไง บ้านนายเขามาเปิดประตูด้วยผ้าขนหนูผืนเดียวอย่างนั้นหรอ”
“อย่ามาแอ๊บ เอามือปิดตาแต่ถ่างนิ้วเอาไว้” ไอ้บ้านี่ดันจับไต๋ฉันได้อีก อุตส่าห์พยายามจะทำตัวเป็นผู้หญิงต่อหน้าแล้วนะ
“เออ โธ่ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงจ๋าที่จะมาอายเพราะเห็นซิกแพคผู้ชายนี่หน่า”
“เหอะ งั้นก็ไม่ต้องมาแอ๊บทำ แล้วมาหาฉันที่นี่มีอะไร”
“นายจะไม่เชิญฉันเข้าห้องหน่อยหรอ จะยืนคุยกันตรงนี้อ่ะนะ”
“เออ เชิญ”
“ห้องนายนี่ก็สวยดีเหมือนกันนะเนี้ย”
“อย่ามานอกเรื่อง ตกลงมาหาฉันทำไม วันนี้เป็นวันหยุด อุตส่าห์ไม่ต้องเจอหน้าเธอแล้ว เธอยังตามมาหลอกหลอนฉันถึงที่นี่อีกหรอ”
“ฮึ งั้นก็ต้องขอแสดงความเสียใจกับนายล่วงหน้าเพราะจากนี้ฉันคงจะต้องหลอกหลอนนายทุกวัน แถมอาจจะยังทั้งวันด้วย”
“หมายความว่าไง”
“ฉันย้ายมาเป็นเพื่อนข้างห้องนายเรียบร้อยแล้ว ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะอ๊คแทคยอน”
ฉันเดินออกจากห้องไปทันทีที่พูดจบ อยากจะขำจริงๆตอนที่เห็นนายนั่นทำท่าเหมือนแมวที่มีก้างติดคอ แต่ก็ขำไม่ออกกับประโยคของเขาที่ดังแว่วออกมา
“โอ้ยย นี่ฉันทำเวรทำกรรมอะไรไว้ว่ะเนี้ย”
แค่มีฉันมาอยู่ใกล้ๆ มันเหมือนกับเป็นเวรเป็นกรรมของนายเลยหรอ แทคยอน
“แทคยอน ห้องนายมีน้ำตาลหรือเปล่า”
“แทคยอนห้องนายมีเกลือไหม”
“แทคยอนห้องนายมีซอสมะเขือเทศหรือเปล่า”
“แทคยอน...”
“เธอมายกครัวห้องฉันไปเลยไหม”
เขาถามหลังจากที่ฉันเดินมาขอเครื่องปรุงทำอาหารจากห้องเขาเป็นรอบที่สี่ นี่ยังไม่นับที่ฉันเดินมาขออย่างอื่นอีกนะ แหม ก็เป็นเพื่อนร่วมอพาร์ทเม้นกัน ก็ต้องคอยช่วยเหลือเกื้อกูลกันบ้างสิ
“ก็ฉันเพิ่งย้ายเข้ามาไม่กี่วัน ของห้องฉันมันก็ต้องมีขาดๆไปบ้างสิ ไม่เหมือนห้องนายมีทุกอย่างเลย”
“เธอรู้ตัวไหมว่าเธอนี่มันโคตรน่ารำคาญเลย”
“อย่าเพิ่งรำคาญฉันเลย เพราะนายน่ะต้องอยู่ถูกฉันปั่นป่วนชีวิตไปอีกนาน รีบรำคาญตอนนี้ เดี๋ยวต่อไปก็ได้อกแตกตายก่อนวัยอันควรกันพอดี”
ติ๊ด ติ๊ด
“เพื่อนรัก”
ไม่ได้ตั้งใจจะแอบมอง ไม่ได้ตั้งใจจะยุ่ง แต่มันเหลือบไปเห็นเอง ก็โทรศัพท์มันวางไว้อยู่บนโต๊ะอาหารตรงที่เราคุยกันอยู่พอดีนี่หน่า เพื่อนรัก ขอเถอะ ขออย่าให้เป็นเขาเลย
“ว่าไงยุน”
“....” ฉันไม่รู้ว่ายุนอาพูดอะไร รู้แต่สิ่งที่ยุนอาพูดมันทำให้สีหน้าของแทคยอนเปลี่ยนไป เขาดูเป็นห่วงยุนอามากจริงๆ ทำไมกันนะ ทั้งๆที่ฉันก็เป็นเพื่อนเขาเหมือนกับยุนอา แต่ทำไมฉันถึงไม่ได้รับการปฏิบัติที่ดีแบบที่ยุนอาได้รับบ้าง
“เดี๋ยวแทคจะรีบไปนะ อย่าร้องไห้นะยุน”
“ยุนอาเป็นอะไรหรอ” พอวางสายฉันก็หันไปถามแทคยอนทันที
“ไม่ยุ่งวุ่นวายสักเรื่องจะเป็นอะไรไหม”
“...”
“เธอรู้ไหม เธอมาอยู่ที่นี่แค่สามวัน แต่ฉันรู้สึกเหมือนเธอมาอยู่ชาตินึงแล้ว ทำไมเธอต้องมาคอยยุ่ง คอยวุ่นวายกับฉันด้วย มันน่ารำคาญไม่รู้หรือไง อ๋อ แล้วถ้าฉันรำคาญจนทนไม่ไหวเมื่อไหร่ ฉันจะย้ายหนีเธอทั้งที่ทำงานทั้งอพาร์ทเม้นเลย คอยดูสิ”
เขาเดินจากไปทันทีที่พูดจบ โดยไม่สนใจว่าฉันที่ถูกเขาทิ้งไว้เบื้องหลังจะรู้สึกยังไงกับคำพูดของเขา อย่าหนีฉันเลยแทคยอน เพราะถ้ายิ่งนายหนี ฉันก็จะยิ่งตามนายไปเรื่อยๆ
ฉันจะตามจนกว่านายจะเห็นว่า คนที่รักนายมากที่สุด คือ ผู้หญิงน่ารำคาญที่ชื่อควอนยูริคนนี้
writer talk :))
ครบแล้ววว
มีคนบอกว่าโมอัพช้า ต้องขอยอมรับผิดโดยดี
แล้วก็ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะ
เป็นเพราะว่าโมอัพไว้หลายเรื่องเกินไป จนทำให้ไม่มีเวลาเต็มที่
ยังไงก็ขอบคุณที่วิจารณ์มานะคะ โมน้อมรับ และจะพยายามปรับปรุง
แต่ไม่สัญญานะคะว่าจะทำได้ อีกอย่างก็ใกล้เปิดเทอมแล้วด้วย
ม.6 อย่างโม ก็คงจะมีเวลามาอัพไม่มากเท่าเดิม ก็ต้องขออภัยไว้ล่วงหน้าเลยนะคะ
Shala. la
ความคิดเห็น