คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : {วอนยุน} So sorry 'ขอโทษที พอดีฉันมันร้าย' End 100%
{วอนยุน}
เบบี๊ตัวน้อยของคุณป๊าชีวอน กับคุณแม่ยุนอา
[Siwon's Part]
หลังจากปล่อยให้ยัยแม่มดยุนอาบรรยายมาเกือบตลอดทั้งเรื่องแล้ว ตอนจบพระเอกสุดหล่ออย่างผมขอมาบรรยายบ้างนะครับ
หลังจากที่รู้ว่ายุนอาท้องผมเองแทบจะเปลี่ยนตัวเองไปเป็นคนละคน กลับมาบ้านเร็วทุกวัน อ่านหนังสือคู่มือที่เกี่ยวกับการเลี้ยงเด็กอย่าง
บ้าคลั่ง และที่สำคัญผมแทบจะตามดูแลยุนอาทุกฝีก้าว แล้วก็แทบจะโดนด่าทุกฝีก้าวเหมือนกัน แต่ผมไม่สนใจหรอก จะว่าผมหน้าด้านก็
ได้ แต่ผมอยากดูแลลูกเมียผมนิ ผมผิดตรงไหน
"เมื่อไหร่จะเลิกตามสักที รำคาญ เบื่อหน้า เห็นแล้วอยากจะอ้วก"
"ฉันไม่ตามเธอ ฉันตามลูกฉันต่างหาก"
พอเห็นว่าเถียงผมไม่ได้ ยุนอาก็เลยเดินสะบัดหน้าหนีไป เขาบอกว่าคนท้องมักจะอารมณ์แปรปรวน แต่สำหรับยุนอาคำว่าแปรปรวนคงไม่
เพียงพอ
วันนี้ผมชวนยุนอามาซื้อของให้ลูกเพราะเห็นว่านี่เป็นเดือนที่หกแล้ว ตอนแรกยุนอาจะไม่ยอมมาท่าเดียว แต่ผมก็ยังบังคับให้มาด้วยกันจน
ได้ ตอนนี้คนในบ้าส่วนใหญ่หาว่าผมเป็นคุณพ่อจอมเห่อกันไปหมดแล้ว แต่ทำไงได้ล่ะ ก็คนมีลูกครั้งแรกนี่หน่า มันก็ต้องเห่อบ้างเป็น
ธรรมดา
"ฉันชอบชุดนั้น"
"แต่ฉันชอบชุดนี้" ผมกับยุนอายืนเถียงกันตอนมายืนเลือกชุดให้กับลูกของเรา
"ทำไมนายต้องขัดใจฉันตลอดเวลา เมื่อกี้ก็ทีนึงแล้ว ฉันอยากได้เปลชมพู แต่นายกลับซื้อสีฟ้ามา"
"เรายังไม่รู้เลยว่าลูกเราเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง จะซื้ออะไรก็ให้ใันใช้ได้ทั้งสองเพศสิ"
ใช่ ผมกับยุนอายังไม่รู้ว่าลูกเป็นเพศอะไร เพราะเราตกลงกันว่าจะลุ้นเอาตอนคลอดทีเดียว ก็เลยไม่ได้ไปอัลตร้าซาวน์�นี่เป็นสิ่งแรกที่ผม
กับยุนอามีความคิดเห็นที่ตรงกัน
"และที่สำคัญ ฉันเป็นคนจ่ายเงิน!!"
"โธ่เอ่ยย ฉันจ่ายเองก็ได้ ไม่เห็นจะต้องง้อเงินนายเลยสักนิดเดียว"
"โอเคๆ งั้นซื้อทั้งหมด ซื้อทุกสีไปเลย ฉันยอมแพ้"
"จะบ้าหรอ จะซื้อทุกสีไปทำไม เงินนายมีเอาไว้ล้างผลาญหรือไงกัน"
"แล้วเธอจะเอายังไงกันแน่เนี่ยห่ะ!!" ผมเริ่มเอาใจไม่ถูก เลยแสดงอารมณ์หงุดหงิดออกไปนิดหน่อย ยุนอาเริ่มทำสีหน้าเย็นชาเมื่อเห็นผม
เสียงดังใส่เธอ
"นายจะซื้ออะไรก็เรื่องของนายแล้วกัน ฉันจะยืนรออยู่ตรงนี้แหละ"
ซวยอีกแล้วสิผม เฮ้อ ชีวิตจะได้มีความสงบสุขกับเขาบ้างไหมเนี้ย
ตลอดทางกลับบ้านยุนอาก็ยังไม่ยอมพูดกับผม ไม่เถียง ไม่ตอบโต้ ไม่ด่ากลับ ซึ่งนั่นทำให้ผมรู้สึกแย่ยิ่งกว่าการถูกด่าเป็นไหนๆ เฮ้อ จะ
งอนอะไรกันนักหนานะ ทั้งๆทีบอกไปเป็นร้อยครั้งแล้วว่าผมไม่ได้ตั้งใจจะเสียงดังใส่เธอ
"ป้าจองค่ะ วันนี้ยุนไม่ลงมาทางข้าวนะคะ อย่าให้ใครขึ้นไปรบกวน"
ถึงเธอจะบอกป้าจองที่เป็นแม่นมของผม แต่ผมรู้ดีว่าคำว่าใครของเธอนั้นคงหมายถึงคนอื่นไปไม่ได้แน่นอนนอกจากผม
ก๊อก ก๊อก
ตอนเย็นผมเดินมาเคาะประตูห้อง แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าคนข้างในจะตอบรับ ผมเลยใช้กุญแจที่หยิบติดมือมาด้วยไขเข้าไป ยุนอานอนหลับอยู่
บนเตียง ใบหน้าของเธอมีแต่คราบน้ำตาเต็มไปหมด ผมนี่มันแย่จริงๆ ทั้งๆที่รู้ว่าคนท้องจะมีภาวะอารมณ์ไม่ค่อยปกติ แต่ก็ยังควบคุม
อารมณ์ของตัวเองไม่ได้
"ยุนอา ตื่นมาทานข้าวหน่อยนะ"
เธอลืมตาตื่นขึ้นมา พอเห็นหน้าผมเธอจะหันกลับข้างไปอีกทางทันที"
"วันนี้มีซุปด้วยนะ เธอชอบไม่ใช่หรอ ลุกขึ้นมาทานดีกว่า"
"ฉันไม่หิว"
"ยุนอา ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ถึงเธอจะโกรธฉัน แต่เธอไม่ควรทำร้ายลูกด้วยการไม่ให้เขาทานข้าวนะ"
"งั้นฉันควรจะทำร้ายนายแทนใช่ไหม"
"ถ้ามันทำให้เธอหายโกรธฉันยอม"
"ชเวชีวอน นายมาทำดีกับฉัน ต้องการอะไรกัน" เธอมองหน้าผมเหมือนต้องการจะค้นหาคำตอบ หลายเดือนที่ผ่านมาเธอไม่รู้บ้างหรือไง
ว่าทำไมผมถึงทำทุกอย่างเพื่อเธอ เธอไม่รับรู้ความหมายของมันบ้างเลยหรอ
"ทานเถอะ ก่อนที่มันจะเย็นซะก่อน"
เราไม่ได้พูดอะไรกันอีก ผมนั่งรอจนเธอทานหมดและยกจานทั้งหมดลงไปเก็บ กว่าผมจะขึ้นมาที่ห้องอีกทีก็หัวค่ำแล้ว ยุนอานั่งทำหน้า
เหยเก พร้อมกับบ่นอะไรพึมพำๆอยู่คนเดียว
"เป็นอะไรน่ะ"
"ปวดขาน่ะสิ ปวดมากกว่าทุกวันด้วย"
นั่นสินะ พออายุครรภ์เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ อาการอีกอย่างที่จะตามมาก็คือปวดตามขา เพราะขาต้องรับกับน้ำหนักตัวที่เพิ่มมากขึ้น ผมก้มลง
จับเท้าของเธอขึ้นมานวดเบาๆ อย่างเช่นที่เคยทำให้ทุกวัน
"วันนี้ฉันคงพาเธอเดินมากไปหน่อย ขอโทษนะ"
"อื้อ"
ผมนวดขา นวดเท้าให้เธอ จนเธอหลับไป ผมเลยจัดแจงให้เธอนอนในท่าที่สบายที่สุด แล้วก็ห่มผ้าห่มให้กับเธอ ก่อนจะออกไปที่ห้อง
ของตัวเอง ผมไม่ได้รับอนุญาตให้นอนกับเธอ ผมก็เลยต้องย้ายตัวเองไปนอนห้องข้างๆ แต่ยังดีที่ห้องมันมีประตูเชื่อมถึงกัน ผมเลยบอก
เธอเอาไว้ว่า ถ้ากลางดึกเป็นอะไร ให้ร้องเสียงดังๆ แล้วผมจะรีบเข้ามา
เพล้ง !!
เสียงแก้วที่แตกลงบนพื้นทำให้ผมต้องรีบวิ่งเข้ามาในบ้านหลังจากที่เพิ่งกลับมาจากทำงาน ผมเห็นแม่นมกำลังประคองยุนอาเอาไว้
"โอ้ยย ปวดท้อง ป้าจองคะ ช่วยยุนด้วย"
"คุณหนู มาช่วยคุณยุนอาเร็วเข้าค่ะ"
"ยุนอาเป็นอะไรครับ"
"สงสัยว่ากำลังจะคลอดค่ะ"
ทันทีที่ได้ยินคำว่า กำลังจะคลอด ใจผมก็เต้นเร็วราวกับมีใครมาตีกลองอยู่ข้างไหน ตื่นเต้นจนมือไม้สั่นไปหมด เริ่มไม่รู้ตัวว่าตัวเองควรจะ
ทำอะไรต่อไป
"รีบพาไปโรงพยาบาลสิคะ"
ผมอุ้มยุนอาขึ้นรถและรีบบึ่งไปโรงพยาบาลทันที โดยมีแม่นมคอยช่วยดูยุนอาอยู่ที่เบาะหลัง ยุนอายังคงร้องเจ็บปวดไปตลอดทาง ยิ่งเห็น
เธอร้องมากเท่าไหร่ ผมก็อยากจะร้องตามมากเท่านั่น นี่คือความลำบากของคนเป็นแม่สินะ
พอถึงโรงพยาบาลยุนอาก็ถูกนำตัวส่งห้องคลอดทันที โดยมีผมเข้าไปให้กำลังใจอยู่ไม่ห่าง มือของยุนอาจับมือของผมเอาไว้แน่น วินาที
นั้น ผมอยากจะเป็นคนแบกรับความเจ็บปวดทั้งหมดเอาไว้เอง
ไม่นานนักก็มีเสียงเด็กร้องไห้จ้าดังไปทั่วห้องคลอด คุณพยาบาลเชิญผมไปเป็นคนตัดสายสะดือให้ลูก มือของผมสั่นจนกลัวว่าตัวเองจะ
ตัดผิด แต่สุดท้ายทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี แล้วคุณพยาบาลก็ส่งลูกมาให้กับผม
"ยินดีด้วยนะคะ คุณได้ลูกชาย ครบถ้วนสมบูรณ์ทุกอย่าง"
ความรู้สึกครั้งแรกที่ได้อุ้มคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นลูก หัวใจของผมก็อิ่มเอมอย่างบอกไม่ถูก น้ำตาหยดลงมาจากตาของผม มันเป็นน้ำตาแห่ง
ความดีใจ ผมหันไปมองทางยุนอา ก็เห็นว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่เช่นกัน
"เชิญถ่ายรูปด้วยกันนะคะ"
คุณพยาบาลถ่ายรูป ผม ยุนอา แล้วก็ลูก พร้อมกับส่งมาให้ผม ในรูปผมดูตลกชะมัด ผู้ชายตัวใหญ่ๆที่ตาแดงแถมในตายังคลอไปด้วยน้ำตา�
ผิดกับยุนอา ถึงแม้ว่าจะร้องไห้อยู่ แต่เธอก็ยังสวย สวยเหมือนเดิม
สามวันมานี้ ผมหยุดทำงานเพื่อมาดูแลยุนอากับลูกทุกวัน พอถึงวันที่สี่ที่เป็นวันที่ยุนอาต้องออกจากโรงพยาบาล ผมก็เลยกลับบ้านเพื่อไป
จัดเตรียมที่ทางให้เรียบร้อย เพื่อต้อนรับลูกและแม่ของลูกกลับบ้าน แต่พอมาถึงหัวใจของผมก็ต้องกระตุกวูบ ไม่มีใครสักคนอยู่ในห้อง มี
เพียงแม่บ้านที่เข้ามาทำความสะอาดเท่านั้น
ผมรีบวิ่งออกมาเพื่อถามพยาบาลว่าลูกกับยุนอาหายไปไหน
"คนไข้ออกไปแล้วค่ะ อ๋อ เขาฝากนี่ไว้ให้คุณชีวอนด้วยนะคะ"
ผมรับจดหมายจากมือของพยาบาล พลันนึกถึงคำพูดที่เธอเคยพูดว่า หลังจากที่คลอดลูกแล้ว เธอจะคืนอิสรภาพให้ผมทันที ผมรีบเปิด
จดหมายอ่านมันทีที่ถึงรถ
ชเวชีวอน ฉันทำตามสัญญาของฉันนั่นคือการคืนอิสรภาพให้คุณ ขอให้คุณโชคดี และขอบคุณสำหรับการดูแลตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา
������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������������� อิมยุนอา
เธอทิ้งผมไปแล้ว ทิ้งผมไปแล้วจริงๆ เธอเคยถามผมบ้างไหมว่าผมต้องการอิสรภาพบ้าบอนั่นจากเธอหรือเปล่า ทำไม ทำไมความรักของ
ผม ถึงรั้งเธอให้อยู่กับผมไม่ได้
หลายเดือนที่ผ่านมาผมตามหายุนอาแทบพลิกแผ่นดิน ทำทุกทางไม่ว่าจะจ้างนักสืบ ให้เพื่อนที่เป็นตำรวจช่วยหา หรือแม้กระทั่งออก
ตามหาด้วยตัวเอง ผมยังคงมาทำงานทุกวัน แต่เหมือนคนที่มีเพียงร่างกายแต่ไร้หัวใจ จนหลายๆคนเริ่มเป็นห่วง
"ชีวอน"
"มินอา"
"นังนั่นมันทิ้งคุณไปแล้ว คุณจะยังมานั่งอาลัยอาวรณ์มันอยู่ทำไม คุณควรจะดีใจสิ เราจะได้แต่งงานกันสักที"
"ผมคงแต่งงานกับคุณไม่ได้"
"อะไรนะ"
"ขอโทษนะมินอา แต่ผมรักยุนอาจริงๆ"
"คุณมันโง่ชเวชีวอน"
มินอาเดินออกไปด้วยความโมโห ขอโทษจริงๆที่ผมต้องทำร้ายเธอ แต่ผมฝืนใจตัวเองไม่ได้ คนที่ผมรักีแค่เพียงคนเดียว และไม่ว่ายังไง
ผมจะหาเธอให้เจอ
"ท่านรองค่ะ มีโทรศัพท์ถึงท่านรองค่ะ บอกว่าเป็นเพื่อนคุณยุนอา"
"ครับ โอนเข้ามาเลย"
"สวัสดีครับ"
"สวัสดีค่ะคุณชีวอน ฉันควอนยูรินะคะ เป็นเพื่อนของยุนอา"
"ถ้าคุณจะโทรมาหายุนอา ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่กับผมแล้วล่ะครับ"
"ค่ะ ฉันทราบว่าเขาไม่ได้อยู่กับคุณแล้ว และฉันก็ทราบด้วยว่าเขาอยู่ที่ไหน"
ทันทีที่ผมทราบที่อยู่ของยุนอากับลูก ผมก็รีบขับรถออกไปทันที เธอไปอยู่นอกเมืองที่ไม่ค่อยมีคนมากนัก และเก็บตัวอย่างเงียบเชียบ มิ
น่า ผมถึงหาเธอไม่เจอ
ประตูบ้านเปิดอยู่ทำให้ผมเดินก้าวเข้าไป แล้วผมก็เจอเธอกำลังนั่งเล่นอยู่กับลูกน้อยวัยห้าเดือนของเรา
"ซึงฮยอนครับ เห็นคนในรูปนี้ไหมครับ นี่คือคุณพ่อของลูกนะครับ หล่อใช่ไหมล่ะ แต่ลูกจะเบื่อหรือเปล่าที่แม่เอาแต่รูปนี้ให้ลูกดูทุกวัน ก็
แม่ไม่มีรูปอื่นของคุณพ่อนิครับ"
เธอยกรูปที่คาดว่าคงจะเป็นรูปที่เราสามคนถ่ายด้วยกันตอนที่ลูกคลอดออกมา พร้อมกับพูดให้ลูกฟัง
"รู้ไหมครับ คุณพ่อเขารักลูกมากนะ ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่คุณพ่อเขาก็รักลูกที่สุด"
"ใช่ครับ พ่อรักลูก รักมากที่สุด"
"ชีวอน"
"แล้วลูกรู้อะไรไหมครับ นอกจากพ่อจะรักลูกที่สุดแล้ว ยังรักแม่ของลูกมากที่สุดด้วยนะครับ"
ผมกอดเธอที่อุ้มลูกจากทางด้านหลัง ถ่ายทอดความรู้สึกรักและคิดถึงสุดหัวใจไปให้คนสองคนได้รับรู้
"คุณพูดว่าอะไรนะ"
"ผมบอกลูกว่าผมรักคุณ"
"รักฉันน่ะหรอ รักทั้งๆที่ฉันร้ายกับคุณอย่างนั้นน่ะหรอ"
"อือ สงสัยผมคงเป็นพวกโรคจิตมั้ง ถึงได้มาชอบคนร้ายกาจแบบคุณ"
"ชีวอน"
"อย่าทิ้งผมไปอีกนะยุนอา ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ ผมสัญญาว่าผมจะทำตัวดีดีกับคุณ เชื่อฟังคุณทุกอย่าง จะยอมให้คุณร้ายใส่ผมยังไงก็
ได้ ขอแค่คุณอยู่กับผมนะ"
"แล้วฉันจะได้อะไรถ้าฉันกลับไปอยู่กับคุณ"
"คุณอยากได้อะไร ผมจะซื้อให้คุณทุกอย่าง"
"แล้วถ้าฉันไม่อยากได้สิ่งที่คุณจะซื้อให้ล่ะ"
"งั้นผมให้ชีวิตให้หัวใจของผมกับคุณไปเลยแล้วกัน"
"ฮ่าๆ นี่สิ คำตอบที่ฉันอยากได้"
"คุณนี่มันร้ายจริงๆ"
"ช่วยไม่ได้นี่หน่า เอาเป็นว่าคุณให้ฉันแล้ว คุณไม่มีสิทธิ์ขอคืนแล้วนะ"
"ผมไม่มีวันเอาคืน ผมให้แล้วให้เลย"
"ชเวชีวอน ฉันมีอะไรจะบอก"
"หืม??"
"ฉันก็รักคุณ"
หัวใจของผมพองโตหลังจากที่ได้ยินคำบอกรักของยุนอา ต่อจากวันนี้เป็นต้นไปผมจะไม่มีวันปล่อยให้เธอหลุดมือ ผมจะดูแลเธอและลูก
อย่างดีที่สุดเท่าที่คนอย่างผมจะสามารถทำได้ อ๊ะ แต่ลูกที่ว่าของผมไม่ใช่แค่คนนี้คนเดียวนะครับ เพราะผมกะว่าจะมีลูกอีกสักสี่ห้าคน�
แต่พวกคุณอย่าเพิ่งไปบอกยุนอานะ ถ้าเธอรู้ ผมคงโดนด่าหูชาอย่างแน่นอน
จบแล้วค่าา
วอนยุนนี่ยาวมาก เอาใจคนรักวอนยุนเต็มที่
ช่วยเม้นกันด้วยนะคะ
colors grace.
ความคิดเห็น