คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6 : ว่าที่ภรรยาที่ไม่ต้องการ
Chapter 6
ว่าที่ภรรยาที่ไม่ต้องการ
[Jaebeom’s Part]
วันนั้น 18 เมษายน วันคล้ายวันเกิดของผู้หญิงที่ผมรัก วันที่ผมคบกับคนที่ผมรักเป็นวันแรก วันที่ผมกับเธอจะใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน แต่สุดท้ายเธอก็ไม่มา...เจสสิก้า
“สิก้า”
“แจบอม”
“เธออยู่ที่ไหน อีกไม่กี่วันเราก็จะแต่งงานกันอยู่แล้ว เธอไปเที่ยวเล่นที่ไหนกัน”
“ฉันคิดว่าเราพูดกันรู้เรื่องแล้วนะแจบอม มันจะไม่มีงานแต่งงานอะไรเกิดขึ้นทั้งสิ้น เราเลิกกันไปแล้ว”
“ทำไมสิก้า แจจ๋าทำผิดอะไร ทำไมเราถึงต้องเลิกกันด้วย”
“เพราะครอบครัวนายทำลายครอบครัวฉันไงแจบอม”
“เธอพูดเรื่องอะไร”
“พ่อแม่นายเป็นคนฆ่าพ่อแม่ฉัน แล้วอย่างนี้จะให้ฉันทำใจแต่งงานกับลูกชายฆาตกรได้ยังไง”
“เธอเอาเรื่องเหลวไหลพวกนี้มาจากไหนกันสิก้า พ่อแม่ของเราเป็นเพื่อนรักกัน ท่านจะทำแบบนั้นไปทำไม”
“ทำไปทำไมอย่างนั้นหรอ นายก็ลองไปถามพ่อแม่นายเองสิแจบอม จากนี้ไปนายก็เลิกโทรมาหาฉันได้แล้วนะ ฉันจะถือซะว่าไม่เคยรู้จักกับนาย”
ผมยังจำวันที่ผมโทรไปหาเธอที่เกาหลีได้เป็นอย่างดี ผมไม่เข้าใจเลยสักนิด เรื่องที่ครอบครัวผมไปฆ่าครอบครัวของเธอ ใครทำให้เธอคิดแบบนั้นกันทั้งๆที่ครอบครัวของพวกเราสนิทกันมากขนาดนี้ ผมหวังว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันคงจะเป็นแค่เรื่องล้อเล่น และวันแต่งงานเธอจะมายืนเป็นเจ้าสาวเคียงข้างผม
ผมไม่ได้บอกยกเลิกงานแต่งงาน วันนั้นมีคนมาร่วมแสดงความยินดีกับเรามากมาย เลยเวลาเข้าพิธีไปเป็นชั่วโมงเธอก็ยังไม่มา พ่อกับแม่ของผมคงเห็นถึงความผิดปกติ เลยขอให้แขกทุกคนกลับไปก่อนพร้อมขอโทษที่ทำให้ทุกคนต้องเสียเวลา
แต่สำหรับผม ผมยังคงยืนคอยเธอ ภาวนาให้เธอเดินเข้ามา ผมจะไม่หมดหวัง ตราบใดที่ยังไม่ผ่านวันนี้ไป ผมก็จะยืนคอยเธออยู่ตรงนี้
“กลับเถอะแจ สิก้าคงไม่มาแล้วแหละลูก”
“ขอผมรอเถอะนะครับแม่ บางทีสิก้าอาจจะกำลังนั่งรถมาก็ได้”
“แจ..”
“พ่อกับแม่กลับก่อนเถอะครับ”
อีกสิบนาทีก็จะเที่ยงคืนแล้ว ผมก็ยังยืนอยู่ที่เดิม ตอนนี้ขาผมมันอาจจะชา แต่ยังไงก็คงไม่เท่ากับหัวใจที่มันเจ็บจนชาไปหมดแล้ว น้ำตาลูกผู้ชายค่อยๆไหลลงมาเรื่อยๆ
“ทำไมถึงเธอไม่มา...เจสสิก้า”
หลังจากเหตุการณ์วันนั้นมันทำให้ผมตัดสินใจได้ว่า ในเมื่อเธอไม่ยอมกลับมา ผมก็จะไปหาเธอเอง ผมตัดสินใจจะขยายธุรกิจไปที่เกาหลี อีกไม่นานเจสสิก้า เราจะได้เจอกัน แจจ๋าจะทำให้สิก้าเข้าใจความจริงทุกอย่างเอง
[Kyuhyun’s Part]
ผมอาจจะแปลกใจอยู่บ้างเรื่องของซอฮยอนที่อยู่ดีๆเธอก็กลับมาพร้อมกับลูกชายของเธอ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ความรักที่ผมมีต่อเธอน้อยลงไปเลย ระยะทางและกาลเวลายังไม่สามารถเปลี่ยนใจผมได้ แล้วนับประสาอะไรกับแค่เธอมีเจ้าชายตัวน้อยๆน่ารักกลับมาเท่านั้นเอง
ตั้งแต่วันที่ผมไปส่งเธอที่คอนโดของทิฟฟานี่ ผมก็มักจะแวะเวียนไปหาเธอกับจุนโฮอยู่เสมอ ซอฮยอนไม่ได้ออกไปทำงานที่ไหน เพราะทิฟฟานี่กับเจสสิก้าบังคับ โดยสองคนนั้นให้เหตุผลว่า แค่เธอดูแลจุนโฮคนเดียวก็เหนื่อยพอแล้ว อย่าไปหาเรื่องเหนื่อยใส่ตัวอีก ซึ่งผมก็เห็นด้วย อีกหน่อยถ้าแต่งงานกันไป ยังไงผมก็คงไม่ให้เธอทำงานอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นไม่ต้องทำตั้งแต่ตอนนี้เลยจะได้ชิน
“พี่คยูฮยอน”
“น้องซอ พี่มารบกวนหรือเปล่า”
“อ๋อ ไม่รบกวนหรอกค่ะ เข้ามาข้างในก่อนสิคะ”
“แล้วเจ้าชายตัวน้อยล่ะครับ” ผมถามเมื่อสังเกตว่าวันนี้เจ้าชายน้อยของผมไม่ได้ตามติดคุณแม่มาเปิดประตูต้อนรับผมเช่นทุกครั้ง
“อยู่กับพี่เจสน่ะคะ พี่เจสเค้าเพิ่งไปช็อปปิ้งเสื้อผ้าให้จุนโฮกันมา ตอนนี้จุนโฮก็เลยเป็นหุ่นลองชุดไปแล้ว”
“อ๋อ”
ผมเดินเข้าไปก็เป็นอย่างที่ซอฮยอนบอกเอาไว้ ตอนนี้เจ้าชายตัวน้อยของผมกำลังวุ่นอยู่กับการลองชุดนู้นเปลี่ยนชุดนี้
“อ้าวพี่คยู สวัสดีค่ะ” เจสสิก้าทักทายผมด้วยรอยยิ้มสดใส ผมไม่ได้รู้จักเธอมากนัก เพราะเธอเป็นเพื่อนของทิฟฟานี่ และเราไม่เคยเจอกันมาก่อน แต่เธอเองก็เป็นคนที่อัธยาศัยดีและน่ารักคนหนึ่ง
“สวัสดีครับ”
“โอ๊ะ คุงยุง หวัดดีฮับ”
“สวัสดีครับจุนโฮ มาให้ลุงกอดหน่อยเร็ว” เจ้าชายน้อยวิ่งเตาะแตะๆมาหาผม พร้อมกับกระโดดเข้ามากอดโดยที่ผมไม่ทันตั้งแต่ ทำเอาเราสองคนหงายหลังลงไปกองอยู่กับพื้น แต่แทนที่เจ้าชายน้อยจะตกใจ กลับหัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจ
“โอ้ย นี่คนหรือหมูครับเนี้ย ทำไมถึงได้ตัวหนักแบบนี้” ผมแกล้งแซว เจ้าชายน้อยทำหน้ายู่อย่างไม่พอใจ
“คนจิฮับ คนหย่อด้วย”
“ฮ่าๆ ครับ คนหย่อๆ ขอหอมหน่อยสิ คิดถึงจังเลย”
ผมหอมแก้มซ้ายขวาของเจ้าชายน้อย ส่วนเจ้าชายน้อยเองก็ทำแบบนั้นตอบเช่นกัน มันทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่าถ้าในอนาคต ผมกับซอฮยอนได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน มีลูกที่น่ารักๆอย่างจุนโฮ มันคงเป็นอะไรที่วิเศษที่สุด
“แหม จุนโฮ พอคุณยุงมาก็ลืมป้าเจสเลยนะ” เจสสิก้าแกล้งทำเป็นบ่นน้อยใจ ทำให้เจ้าชายน้อยต้องกลับไปเอาใจด้วยการเป็นหุ่นลองชุดให้ต่อ ผมจึงเดินเข้าไปหาซอฮยอนในครัว
“น้องซอ มีอะไรให้ช่วยไหมครับ”
“ไม่มีหรอกคะพี่คยู พี่คยูไปรอที่โซฟาเถอะค่ะ”
“แต่พี่อยากช่วยนี่หน่า แต่ก่อนพี่ก็เคยช่วยน้องซอทำอาหารบ่อยๆ”
“แต่ตอนนี้ไม่เหมือนแต่ก่อนแล้วนะคะ” ผมเข้าใจความหมายที่เธอต้องการจะสื่อ แต่ก็แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน
“เอ๋ ว่าแต่น้องซอจะทำอะไรหรอ”
“เฮ้อ ทำกิมจิค่ะ พี่เจสสิก้าบ่นว่าอยากกิน น้องซอเลยจะทำให้”
“งั้นพี่ขอเป็นลูกมือน้องซอล่ะกัน จะได้เสร็จเร็วๆ”
ผมเข้าไปช่วยซอฮยอนทำอาหาร ฝีมือซอฮยอนเนี่ยเชฟบางคนยังอายเลยนะครับ บางทีผมก็คิดว่าผมทำตัวปกติมากเกินไปจนซอฮยอนอาจจะอึดอัด แต่จะทำยังไง ผมไม่สามารถบังคับตัวเองให้ห่างไปจากเธอได้นี่ครับ นี่ถ้าไม่ติดว่ามันจะเป็นการทำให้เธออึดอัดมากเกินไป ผมจับเธอแต่งงานไปแล้วด้วยซ้ำ อย่างที่บอกล่ะครับ ผมไม่แคร์ว่าอดีตของเธอจะเป็นยังไง ขอแค่ผมรัก ต่อให้มันจะแย่มากกว่านี้ ผมก็จะรัก
[Nichkhun’s Part]
ผมมารอทิฟฟานี่ที่หน้าสตูดิโอแห่งหนึ่ง ไม่นานเธอก็ออกมาด้วยท่าทีที่สง่างามราวกับหงส์ เธอดูสวยมากในชุดแซ็กสีแดงเพลิงที่ช่วยขับผิวขาวๆของเธอให้สว่างมากขึ้นไปอีก ผู้หญิงคนนี้เซ็กซี่อย่างร้ายกาจจริงๆ
“รอนานไหมค่ะ”
เธอถามผมเสียงหวาน แถมยังมอบรอยยิ้มหวานๆให้อีก เป็นใครต่อให้รอนานแค่ไหนก็คงไม่สามารถว่าเธอได้หรอก
“ไม่หรอกครับ”
ผมขับรถไปเรื่อยๆ โดยมีเธอชวนคุยนู่นคุยนี่อยู่ตลอดเวลา เหมือนเวลาจะผ่านไปแปปเดียวเท่านั้นเราก็มาอยู่หน้าร้านอาหารสุดหรูที่บรรยากาศโรแมนติคมากที่สุดในกรุงโซล พ่อของผมช่างเลือกสถานที่จริงๆ หึหึ
ไม่ต้องแปลกใจหรอกครับที่คุณได้ยินว่าพ่อของผมเป็นคนเลือกสถานที่ เพราะว่าวันนี้พ่อนัดให้ผมมาทานข้าวกับยัยขี้แยอิมยุนอา แต่คนอย่างผมหรอ จะทำตามโดยไม่มีแผนใดๆ ผมเรียกแผนนี้ว่า ยิงปืนนัดเดียว นกตกลงมาตายสองตัว ตัวแรกก็คือยัยยุนอานั่น ส่วนตัวที่สองก็คือน้องชายของผม อูยองนั่นเอง ใครจะว่าผมยังไงก็ช่าง แต่ผมชอบทิฟฟานี่ และผู้หญิงคนนี้เป็นของผม
ผมจัดการโทรไปบอกให้อูยองไปรับยุนอามาที่ร้านอาหารแทนผม โดยอ้างว่าตัวเองติดงานสำคัญ และกำชับว่าให้อยู่เป็นเพื่อนยุนอาจนกว่าผมจะมา
“รอนานไหม”
ผมถามออกไปทันทีที่ถึงโต๊ะ ทุกคนยกเว้นผมดูจะตกใจต้องมาเจอกัน ยัยยุนอานั่นหน้าซีดยิ่งกว่ากระดาษซะอีก เห็นแล้วก็สะใจ
“ทิฟฟานี่”
“อังอัง ไม่ยักรู้ว่าอังอังก็มาด้วย” ผมอดที่จะแปลกใจไม่ได้กับการเรียกขานที่ดูจะสนิทสนมกันมากเหลือเกินของสองคนนี้
“ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีใครเล่นตลกแบบนี้”
อูยองพูดพร้อมมองมาทางผม ผมรู้ดีว่าเขาไม่พอใจ แต่มันช่วยไม่ได้จริงๆ
“นั่งกันเถอะครับ มาหลายๆคนก็ดี จะได้สนุกไง” ผมเน้นคำว่าสนุกนั่นทำให้อูยองยิ่งส่งสายตาไม่พอใจมาทางผม ส่วนยุนอาจากที่ซีดอยู่แล้วก็ซีดลงไปอีกร้อยเท่า แต่ทิฟฟานี่ สีหน้าของเธอเรียบเฉยซะจนผมเดาความรู้สึกไม่ออก เธอจะโกรธผมหรือเปล่านะ
“ทิฟฟานี่ นี่ยุนอาว่าที่ภรรยาที่พ่อผมหามาให้ ส่วนนั่นอูยองน้องชายผม คิดว่าคุณสองคนน่าจะรู้จักกันอยู่แล้ว ยุนอา อูยอง นี่ทิฟฟานี่ ว่าที่คนรักของฉัน”
[Yoona’s Part]
“ทิฟฟานี่ นี่ยุนอาว่าที่ภรรยาที่พ่อผมหามาให้ ส่วนนั่นอูยองน้องชายผม คิดว่าคุณสองคนน่าจะรู้จักกันอยู่แล้ว ยุนอา อูยอง นี่ทิฟฟานี่ ว่าที่คนรักของฉัน”
เขาจงใจหักหน้าฉันด้วยการพาผู้หญิงคนนี้มา เขาต้องการจะทำให้ฉันรู้ว่าฉันไม่มีค่าอะไรเลยในสายตาเขา ก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่พ่อของเขาหามาให้ก็เท่านั้น โดยที่เขาไม่ได้ต้องการเลย
“พี่คุณพูดอะไรให้เกียรติยุนอาบ้าง”
“แล้วฉันไม่ให้เกียรติตรงไหน ถ้าฉันแนะนำไปว่ายัยนี่เป็นคนที่ฉันเกลียดขี้หน้านี่สิถึงจะเรียกว่าไม่ให้เกียรติ”
ฉันเม้มริมฝีปากตัวเองเพื่อกลั้นน้ำตาเอาไว้จนรู้สึกเจ็บไปหมด เจ็บทั้งกาย เจ็บทั้งใจ แว่บหนึ่งที่ฉันเห็นสีหน้าเหมือนจะสะใจของผู้หญิงคนนั้น แต่มันแค่แปปเดียวเท่านั้นฉันเลยคิดว่าตัวเองตาฝาดไป
“เอ่อ..ทิฟว่าทิฟกลับดีกว่ามั้งคะ รู้สึกว่าทิฟจะมาทำให้ทุกคนอึดอัดใจ”
“ไม่หรอกครับ คุณไม่ได้ทำให้ใครอึดอัดใจ คนอื่นต่างหากที่ทำให้อึดอัด แต่เขาไม่รู้ตัว”
เขาหมายถึงฉัน เขาปรายตามามองที่ฉันตอนที่เขาพูด ฉันรักผู้ชายแบบนี้ไปได้ยังไงนะ อะไรดลใจให้ฉันรักผู้ชายที่เลวร้ายกับฉันแบบนี้
“พี่อูยอง ฉันอยากกลับบ้าน”
“ได้ เดี๋ยวพี่ไปส่งเธอเอง”
ฉันรีบลุกออกไปจากตรงนั้น กลัวเหลือเกินว่าน้ำตามันจะไหลออกมาให้เขาสมน้ำหน้าได้มากกว่าเดิม นี่ยังไม่แต่งฉันยังต้องเจ็บขนาดนี้ ถ้าแต่งงานกันไปฉันไม่เหมือนตกนรกทั้งเป็นเลยหรือยังไง
“ยุนอา ไม่เป็นไรใช่ไหม”
“ฉันไม่เป็นไรคะ พี่อูยอง ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครหรอคะ”
“เขาเป็นนางแบบน่ะ”
“เขาเป็นคนรักของพี่คุณหรอคะ”
“ไม่รู้สิ”
"..."
"มันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้ ใช่ มันต้องไม่มีอะไร เขาต้องไม่ได้เป็นอะไรกัน"
ฉันสังเกตได้ว่าเสียงของเขาเบาลงไป พอฉันหันไปมองเสี้ยวหน้าของเขามันก็เต็มไปด้วยความสับสน ความกังวล จนฉันอดจะรู้สึกแปลกใจไม่ได้ ผู้หญิงคนนั้นมีความสำคัญยังไงกันนะ
เกลียดพี่คุณกันบ้างหรือเปล่า ไม่อยากจะบอกเลยว่า
โมโคตรเกลียดเลย มาทำกับเหม่งน้อยที่น่ารักแบบนี้ได้ยังไง
Shala. la
ความคิดเห็น