คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 : ความลับตลอดกาล
Chapter 1
ความลับตลอดกาล
(จุนโฮรายงานตัวฮับบบ)
อุแว๊ อุแว๊
เสียงเด็กร้องจ้าดังลั่นห้องคลอดของโรงพยาบาลแห่งหนึ่งใจกลางเมืองหลวงของประเทศสหรัฐอเมริกา ทำเอาคนเป็นแม่น้ำตาไหลด้วยความซาบซึ้งใจ เด็กน้อยผู้เป็นดั่งดวงใจ ผู้ซึ่งเกิดมาจากความรักอันบริสุทธิ์ของเธอเพียงคนเดียว ใช่ เขาไม่ได้เกิดมาจากความรักของผู้เป็นพ่อ พ่อของเขา ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ายังมีเขาบนโลกใบนี้อีกคน
“ลูกชายครับ ยินดีด้วยนะครับ”
“คุณหมอคะ ช่วยตามเพื่อนที่อยู่หน้าห้องให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ”
“ครับ”
“ซอฮยอน” ฉันเดินเข้ามาในห้องคลอดด้วยความรู้สึกที่หลากหลายปนเปกันไป ดีใจที่ได้เห็นหน้าลูกชายของเพื่อนรัก และเสียใจที่ได้เห็นสภาพของเพื่อนรักฉัน
มินจีเป็นคนอ่อนแอ ตั้งแต่ครั้งแรกที่รู้ว่าตั้งท้อง หมอเองก็บอกว่าเธออาจจะรับไม่ไหว เพราะเธอเพิ่งอายุสิบเก้าปีเท่านั้น และด้วยความที่เธอเป็นโรคหัวใจมาตั้งแต่กำเนิด มันอาจจะเสี่ยง แต่เธอก็ยืนยันว่ายังไงก็จะเก็บลูกคนนี้ไว้
“มินจี”
“ฝะ..ฝากดูแล ขะ..เขาด้วยนะ”
“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ เธอเป็นแม่ เธอก็ต้องดูแลเขาเองสิ”
“ฉันรู้ตัวดีซอ หะ..ให้เขาเป็นลูกชายของทะ..เธอนะ”
“ได้ ฉันจะเป็นแม่ให้เขาเอง”
“อย่าบะ..บอกใคร..ว่าเขาเป็นละ..ลูกขะ..ของฉัน” เสียงของมินจีเริ่มขาดหายไปเรื่อยๆ ทำเอาฉันมือไม้สั่นทำอะไรไม่ถูก แต่เธอก็ยังคงพยายามที่จะพูดต่อไป
“ยะ..อย่าบอกขะ..เขาด้วย..หะ..ให้เขามีแม่....ที่แสนดีแบบเธอ”
“อือ มินจี ฉันสัญญา มันจะเป็นความลับของเราสองคนไปตลอดกาล”
“อื้อ”
สิ้นเสียงคำตอบรับของมินจี เธอก็หลับไป เป็นการหลับที่ยาวนาน หลับชั่วนิรันดร์ ฉันมองร่างไร้วิญญาณของเพื่อนที่รักที่สุด และหมายมั่นในใจว่าจะต้องดูแลเด็กชายตัวน้อยคนนี้ให้ดีที่สุด
หลับให้สบายนะเพื่อนรัก ฉันจะดูแลเขาเอง
ห้าปีผ่านไป
ฉันเดินทางมาที่แคลิฟอร์เนียเพื่อมาหาลูกพี่ลูกน้อง หลังจากที่ตกลงกันว่าเราควรจะเดินทางกลับประเทศบ้านเกิดอย่างเกาหลีสักที พี่สาวฉันรู้เรื่องลูกของฉัน ตอนแรกพี่ทิฟฟานี่ตกใจแทบแย่ แต่ฉันก็อธิบายรวมทั้งบอกว่าใครคือพ่อเด็ก แต่ฉันก็ยังรักษาสัญญาเหมือนเดิม ไม่มีใครรู้ว่าฉันไม่ใช่แม่ตัวจริง
“อ๊า จุนโฮอ่า คิดถึงจังเลย มาหาป้ามา”
ฮ่าๆ พี่ทิฟฟานี่มีสีหน้าแปลกๆเล็กน้อยทุกครั้งที่ต้องแทนตัวเองว่าป้า เธอบ่นกับฉันเสมอว่า นี่ฉันแก่ขนาดเป็นป้าคนได้แล้วหรอเนี้ย แต่ยังไงถึงจะบ่น จะอะไรขนาดไหน แต่พี่ทิฟฟานี่ก็รักจุนโฮมาก ก็แหม ลูกชายฉันน่ะน่ารักไม่หยอกใครเลยนะ
“ป้าทิฟฮะ คิดถึงจังเยย”
นั่นไง ได้ทีก็อ้อนใหญ่เลย ตอนนี้จุนโฮอายุห้าขวบแล้ว นับจากวันนั้นถึงวันนี้ผ่านมาห้าปีแล้วสินะ ฉันเลี้ยงดูแกด้วยความรักมาตลอด ฉันรักเขาเหมือนลูกแท้ๆของตัวเอง ตอนที่เลี้ยงแรกๆอาจจะลำบากไปบ้าง เพราะว่าไม่มีคนมาช่วย และฉันก็ยังต้องเรียนหนังสืออยู่ แต่หลังๆพอพี่ทิฟฟานี่รู้ เธอก็มักจะมาช่วยเลี้ยงบ่อยๆ
“ป้าสิก้าก็อยู่นะ ไม่คิดถึงป้าหรอ”
“ป้าสิก้าก็คิดถึงฮะ คิดถึงหมดเยย กอดกันฮะๆ กอดกันจี๋คนเยย”
จุนโฮอ้าแขนเล็กให้พวกเราทั้งสามคนเข้าไปกอด ฉันเชื่อความรักจากพวกเราทุกคน ไม่ทำให้เขารู้สึกขาดอะไรไปเลยสักนิดเดียว เขาไม่เคยถามถึงพ่อ จริงๆแล้ว ฉันว่าเขาอาจจะไม่รู้จักคำคำนี้ด้วยซ้ำ
[Tiffany’ Part]
ฉันลากยัยเจสสิก้าออกมาจากหลานชายตัวน้อยสุดน่ารัก ตอนแรกฉันกับซอฮยอนตกลงกันว่าจะกลับไปเกาหลีด้วยกัน แต่อยู่ดีๆ ยัยเจสสิก้าก็ดันมาขอไปด้วย ไม่รู้ว่าเกิดเพี้ยนอะไรขึ้นมา ทั้งๆที่แฟนของเธอก็อยู่ที่นี่ และอีกไม่นานก็กำลังจะแต่งงานกันแล้ว
“ยัยสิก้า มาคุยกันก่อนเลย”
“คุยอะไรฮะ ฉันเล่นกับหลานอยู่ไม่เห็นหรือไง”
“เห็น แต่เรื่องที่แกบอกว่าจะไปเกาหลีกับฉัน มันยังไงกัน แกกำลังจะแต่งงานกับแจบอมนิ แล้วจะไปเกาหลีทำไม”
“มันไม่มีงานแต่งงานนั้นแล้วทิฟฟานี่”
“ทำไมล่ะสิก้า”
“เพราะว่าพ่อแม่ของแจบอม เป็นคนที่ทำให้พ่อแม่ของฉันต้องตาย”
ฉันได้แต่อึ้งกับคำบอกของเจสสิก้า ถ้าฉันจำไม่ผิด พ่อแม่ของสองคนนี้เป็นเพื่อนรักกันมานานไม่ใช่หรอ แล้วทำไมเรื่องถึงได้กลายมาเป็นแบบนี้
“สิก้า”
“ให้ฉันกลับไปด้วยเถอะนะ ถ้าฉันอยู่ที่นี่ บางทีฉันอาจจะไปฆ่าพ่อแม่เขาเข้าสักวันนึง”
“แล้วแจบอมล่ะ เขารู้เรื่องนี้หรือเปล่า”
“ไม่รู้”
“แล้วแกจะทิ้งเขาลงหรอ”
“ฉันทิ้งเขาไปแล้ว ฉันทำใจแต่งงานกับลูกของคนที่ฆ่าพ่อแม่ฉันไม่ได้หรอก ยิ่งเห็นหน้าเขา หัวใจของฉันมันก็ยิ่งเจ็บ ยิ่งแค้นมากขึ้นทุกที”
“ฉันไม่คิดว่าเรื่องมันจะจบแค่นี้”
“ไม่รู้ แต่ฉันรู้นะว่าจุดประสงค์ของแกที่จะกลับไปเกาหลีคืออะไร ฉันว่าฉันไปหาอะไรๆสนุกทำกับแกดีกว่า”
“ทีเรื่องแบบนี้ฉลาดเชียวนะแก”
“แน่นอน แล้วปรึกษาน้องซอหรือยัง”
“ยัง เรื่องอะไรจะบอกล่ะ ถ้าบอกยัยซอก็ต้องห้ามฉันน่ะสิ”
“ก็จริงนะแก ว่าแต่ว่าแกจะทำยังไงกับเขา”
“ไม่บอกหรอก เดี๋ยวไม่สนุก”
“แกนี่มันร้ายจริงๆ”
“ขอบคุณ ใครๆก็ชมฉันว่าอย่างนี้ทั้งนั้นแหละ ฮ่าๆ”
[Yoona’s Part]
ฉันเดินเข้ามาในร้านอาหารสุดหรูแห่งหนึ่ง มองหาไปในร้านไม่นานก็เจอกับเพื่อนสนิทสองคนที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว วันนี้ฉันเป็นคนโทรนัดสองคนนี้มาเอง เพราะมีปัญหาใหญ่ที่อยากปรึกษา แต่ฉันก็ดันมาสายที่สุดซะได้
“ขอโทษนะ แทค ยูล ที่มาสาย”
“ไม่เป็นไรหรอกยุนอา โทรหาพวกเรามีอะไรหรือเปล่า” แทคยอน เพื่อนชายคนเดียวของฉันถามอย่างเป็นห่วง แทคยอนเป็นอย่างนี้แหละ มักจะเป็นห่วงฉันอยู่เสมอ จนบางทีเวลาอยู่กับแทคยอนฉันก็นึกว่าตัวเองเป็นเด็กๆที่เขาจะปกป้องดูแลตลอดเวลา
“แม่จะให้ฉันแต่งงาน”
พรวดดด
ยูริ เพื่อนสนิทของฉันอีกคนพ่นน้ำออกมาจากปากอย่างน่าไม่อาย แล้วคนที่ได้รับผลกรรมจากการกระทำของยูริก็คือแทคยอนที่นั่งอยู่ฟังตรงข้าม เห็นสีหน้าแทคยอนแล้วฉันไม่รู้จะสงสาร หรือว่าจะขำดี แต่ตอนนี้แทคยอนคงโมโหยูริสุดๆไปเลยล่ะ
“โทษทีๆ แทคยอน แบบฉันไม่ได้ตั้งใจ”
ยูริพูดขอโทษแบบขอไปที ฉันว่าจริงๆเธอไม่ได้อยากจะขอโทษเท่าไหร่ เพราะสีหน้าก็ดูสะใจ มีความสุขดีซะขนาดนั้น
“ไม่เป็นไร ฉันรู้ว่าเธอมันไม่มีมารยาท ฉันไม่ถือ”
“นี่นาย!!!”
“อย่าเพิ่งทะเลาะกันสิ นี่ฉันโทรเรียกมาให้ช่วยกันคิดนะ ไม่ใช่ให้มาทะเลาะกัน”
“โอเค ฉันเห็นแก่เธอยุนอา แล้วคุณป้าเขาจะให้เธอแต่งงานกับใคร”
“พี่คุณ”
“o_O จริงหรอ โห แต่งไปเลยยุนอา ฉันเชียร์เต็มที่ เจ้าชายในฝันของสาวๆเลยนะพี่คุณน่ะ”
“ไอ้หน้าหวานนั่นน่ะนะ เจ้าชายในฝันของสาวๆ โห หน้าอย่างกับกระเทย ใครจะไปฝันถึงลง”
“อย่าอิจฉาเขาเลยแทคยอน ยอมรับความจริงเหอะ”
“ฉันไม่ได้อิจฉา”
“หยุดด พอแล้ว เลิกทะเลาะกันสักที ยูริเธอก็รู้นิว่าพี่เขาเกลียดฉันจะตาย เขาคงไม่ยอมแต่งกับฉันหรอก”
“ก็ดีน่ะสิ มันไม่อยากแต่ง ยุนก็ไม่ต้องไปแต่งกับมัน”
“แทคยอน แล้วทำไมนายไม่ถามยุนอาบ้างล่ะว่าอยากแต่งกับพี่คุณหรือเปล่า”
ยูริพูดกับแทคยอน แล้วหันมามองหน้าฉันเหมือนรอฟังคำตอบจากฉัน ฉันยอมรับ ฉันอยากแต่งงานกับเขา ฉันเฝ้ามองเขามาตลอดห้าปี มาถึงตอนนี้มีโอกาสที่จะได้ไปอยู่ใกล้ๆ ได้ทำมากกว่าแค่มอง ทำไมฉันจะไม่อยาก แต่เขาเกลียดฉัน เพราะอะไรไม่รู้ รู้แค่เขาเกลียดฉันมาก แล้วฉันจะไปหน้าด้านแต่งงานกับเขาได้ยังไง
[Seohyun’s Part]
“มัมฮับ จุนโฮหิ๊วหิว” ลูกชายของฉันเดินงัวเงียออกมาจากห้องของป้าๆ ที่แย่งลูกชายฉันไปนอนกอดกันทั้งคืน นี่คงยังไม่ตื่นกันสินะ ไม่รู้จะลืมกันหรือเปล่าว่าเราต้องไปสนามบินกันตอนเที่ยง นี่มันก็จะสิบโมงแล้วด้วย
“จุนโฮครับ จุนโฮเป็นเด็กเกาหลีนะลูก เรียกหม่ามี้ว่าหม่ามี้สิครับ อย่าเรียกว่ามัม”
“ฮับ มัมมี่”
“หม่ามี้ครับ ไม่ใช่มัมมี่”
“ฮับมัมมี่”
“เฮ้อ ถ้าจุนโฮหิว ก็ไปปลุกป้าทิฟกับป้าสิก้าก่อนนะครับ บอกป้าๆว่าเดี๋ยวเราจะไปสนามบินกันไม่ทัน”
“ฮับป๋มมมม”
ลูกชายตัวน้อยของฉัน วิ่งเตาะแตะๆเข้าไปในห้องเพื่อไปปลุกป้าๆ ส่วนฉันก็หันมาทำอาหารต่อ ใกล้เวลากลับบ้านสักทีสินะ ไม่รู้ว่าถ้าพ่อกับแม่ฉันรู้เรื่องจุนโฮแล้ว ท่านจะว่ายังไงกันบ้างนะ ขอให้เป็นไปด้วยดีด้วยเถอะ ฉันเชื่อว่าท่านได้เห็น ได้อยู่ใกล้ๆจุนโฮแล้ว ท่านจะต้องทั้งรักทั้งหลงเหมือนกับทุกๆคนที่นี่อย่างแน่นอน
เอามาให้ลองอ่านกันค่ะ ตอนนี้ยังไม่ค่อยเข้มข้นเท่าไหร่
แต่รับประกันว่า พอสองสาวเพื่อนซี้ ทิฟฟานี่ เจสสิก้า ไปถึงเกาหลีเมื่อไหร่
แร๊งง แน่นอน ยังไงก็ติดตามกันด้วยนะคะ
Shala. la
ความคิดเห็น