คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : {ซึงฟานี่} Because you're my friend..The End 100 %
{ซึงฟานี่}
“ทิฟฟานี่”
ผมตกใจมากที่ได้ยินประโยคพวกนั้นจากปากของทิฟฟานี่ ภาวนาขอให้สิ่งที่เธอพูดมามันเป็นเรื่องล้อเล่น แค่ต้องการจะยั่วโมโหโซฮีเท่านั้น
“ซึงริ”
“ธะ..เธอล้อเล่นใช่ไหม ฮ่าๆ” ผมพยายามขำ ขำที่มันฝืดเสียเหลือเกิน ยิ่งมองหน้าทิฟฟานี่ ก็ยิ่งรู้ว่าสิ่งที่ผมภาวนามันริบหรี่จริงๆ
“ฉันพูดจริง ขอโทษด้วยที่มันอาจจะทำให้นายผิดหวัง”
ทิฟฟานี่รีบหันหลังเดินจากไป แต่ถึงจะรีบแค่ไหน ผมก็ยังเห็นน้ำตาของเธออยู่ดี สายตาเศร้าๆแบบนั้น น้ำตาจากดวงตาคู่สวยคู่นั้นของเพื่อนสนิททำหัวใจของผมเจ็บปวดเหลือเกิน
“พี่ซึงริค่ะ”
“ขอพี่อยู่คนเดียวสักพักนะ”
ผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมาระหว่างผมกับเธอ เรารู้จักกันตั้งแต่เกิด รู้จักกันมาตั้งแต่รุ่นพ่อรุ่นแม่ เรียนโรงเรียนเดียวกันมาตั้งแต่อนุบาลจนถึงตอนนี้ เธอคือผู้หญิงที่ได้ฉายาว่าหยิ่งที่สุดในโรงเรียน ส่วนผมก็เจ้าชู้ที่สุดในโรงเรียน คนสองคนที่มีความแตกต่าง แต่กลับสนิทกันอย่างน่าเหลือเชื่อ
ในชีวิต นอกจากแม่แล้ว ผู้หญิงที่ผมให้ความสำคัญมากที่สุดก็คือทิฟฟานี่ ต่อให้ผมมีผู้หญิงมากมายแค่ไหน แต่เธอก็สำคัญที่สุดเสมอ จนมาเจอกับโซฮี ผู้หญิงที่ผมคิดว่ารัก เธอตรงสเปคผมทุกอย่าง น่ารัก ช่างเอาใจ แสนดี จนทำให้ผมละเลยเพื่อนอย่างทิฟฟานี่ไป
แล้ววันนี้ตอนที่เธอร้องเพลงอยู่บนเวที สายตาเธอ น้ำเสียงของเธอมันเศร้าซะจนสะกดสายตาของผมไม่ให้หนีไปไหน ผมรู้ว่าเพลงนั้นมันสื่อความหมายถึงใครบางคน แต่ไม่ได้คาดคิดว่าจะเป็นตัวเอง แต่พอได้ยินสิ่งที่เธอบอกกับโซฮี มันทำให้ผมอึ้งและตกใจอย่างบอกไม่ถูก บอกตามตรงผู้หญิงอย่างทิฟฟานี่ไม่ใช่สเปคของผมเลยสักนิด ระหว่างผมกับเธอ พระเจ้าคงขีดเส้นมาไว้ให้แล้ว
หนุ่มๆคงอกหักกันเป็นแถว เมื่อทิฟฟานี่ออกมาประกาศชัดเจนว่ากำลังคบกับคิมฮยอนจุง มิน่าล่ะ วันงานนิทรรศการโรงเรียนถึงได้หวานกันนัก
ผมปาหนังสือกอสซิปไปที่หน้าห้องเรียน ชั่วโมงนี้เป็นชั่วโมงว่าง ผมนั่งเซ็งๆ ไม่มีอะไรทำ เลยขอยืมหนังสือกอสซิปจากเพื่อนร่วมห้อง พอได้อ่าน ผลมันก็เป็นอย่างที่เห็นนั่นแหละ
“เจ็บไหมฮยอนจุง ซึงริ นายขว้างมันมาได้ยังไง”
มันลอยไปโดนหัวแฟนสุดที่รักของยัยเพื่อนสนิทของผมเข้า ทำเอายัยนั่นของขึ้นลุกยืนตวาดผมเสียงดังลั่นห้อง ทั้งๆที่ไม่ได้คุยกันมาเกือบเดือนหลังจากวันนั้น โธ่ ก็แค่หนังสือโดนหัวแค่นี้มันจะเจ็บอะไรนักหนาว่ะ สำออย
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษนะไอ้จืด”
ผมหันไปขอโทษหมอนั่นส่งๆ ทิฟฟานี่ส่งสายตาเขียวปั๊ดมาทางผม พร้อมกับหันไปดูแลหมอนั่นอย่างออกนอกหน้า ผมทนไม่ไหวเลยเดินไปกระชากแขนเธอ ลากไปขึ้นรถออดี้คันหรู ขับออกไป ไม่พูดไม่จา ยัยนั่นก็ไม่พูด ไม่ถาม ไม่อะไรทั้งสิ้น นี่เธอกำลังจะเล่นสงครามประสาทกับผมหรือไง
“ทิฟฟานี่”
“...”
“ไหนเธอเคยบอกว่าชาตินี้ทั้งชาติจะไม่มีแฟนไง”
“คำพูดบางคำพูด มันก็เป็นแค่คำพูดพล่อยๆที่ออกจากปากของคนไม่ใช่หรือไง อย่าไปเอาอะไรกับมันมากนักเลย”
“แล้วที่เธอพูดวันนั้น มันเป็นแค่คำพูดพล่อยๆด้วยหรือเปล่า”
“ใช่” ผมเบรกรถที่ขับมาด้วยความเร็วสูงอยากกระทันหัน ทำให้ตัวเธอเซไปกระแทกกับประตูรถ โดยไม่รอช้าให้ผมได้เปิดปากขอโทษ เธอก็ลงมือด่าผมทันที
“อยากตายหรือไงเบรกแบบนี้ ถ้าอยากตายก็ตายไปคนเดียว อย่ามาเอาฉันไปตายด้วย”
“ถ้าฉันจะไปไหน ฉันก็จะเอาไปด้วยทุกที่”
“พูดอะไรแบบนั้นกันซึงริ คนที่นายจะเอาไปด้วยน่ะ มันน้องโซฮีคนดีของนายต่างหาก”
“ฉันเลิกกับน้องเขาไปแล้ว”
“หรอ เมื่อไหร่ล่ะ เมื่อวานหรือเปล่า แล้วนี่คิดไว้หรือยังว่าพรุ่งนี้จะคบใครต่อดี”
เธอยังคงพูดจาประชดประชันใส่ผม ตอนเป็นเพื่อนเธอก็มักจะพูดแบบนี้กับผมเสมอ เพียงแต่ตอนนั้น ผมคิดแค่ว่ามันเป็นคำพูดที่เธอพูดเล่นๆ แต่จริงๆแล้ว มันไม่ใช่เลย
“ทิฟฟานี่”
“รู้ไหม ฉันต้องทนนั่งนับว่านายคบกับผู้หญิงมากี่คน ต้องทำตัวร้ายๆให้คนอื่นเขาไปด่าลับหลัง ด้วยการไปบอกเลิกกับผู้หญิงพวกนั้นให้นาย ฉันเบื่อซึงริ ฉันเบื่อเต็มทนกับความรู้สึกเจ็บปวดที่ไม่มีวันสิ้นสุดแบบนี้”
“เธอก็เลยจะทิ้งมันด้วยการไปคบกับไอ้จืดนั่นงั้นสิ”
“เขาดีกับฉัน ตลอดเวลาที่ฉันต้องเสียใจอยู่คนเดียว คนที่อยู่ข้างๆฉันก็คือเขา”
“ฉันขอโทษ ยกโทษให้ฉันนะ” ผมอ้อนวอนเธอ เป็นครั้งแรกที่ผมต้องอ้อนวอนใครแบบนี้ ถ้าเป็นคนอื่นบอกได้เลยว่าผมไม่มีทางทำแบบนี้ แต่ที่ผมทำ เพราะนี่คือเธอ
“ฉันยกโทษให้ ต่อจากนี้ไป เราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน”
“ฉันรักเธอ” ผมพูดในสิ่งที่อยู่ในใจออกไป หลังจากที่คิดทบทวนมาตลอด ผมก็ได้คำตอบที่แจ่มชัดข้างใน ทุกครั้งที่ผมอยู่กับเธอผมเป็นตัวของตัวเอง ไม่ต้องเสแสร้ง ไม่ต้องแกล้งเอาใจ ไม่ต้องรักษาภาพพจน์ ถ้าถามว่าทุกครั้งที่ดีใจ เสียใจ หรือมีปัญหาผมคิดถึงใครคนแรก คนๆนั้นก็คือทิฟฟานี่ ผมรักเธอ รักอย่างไม่รู้ตัวมาตั้งนาน เพียงเพราะคำเพื่อนคำเดียวที่มาบดบังทำให้ผมมองไม่เห็นความรู้สึกเหล่านั้น
“สายไปแล้วซึงริ พระเจ้าคงขีดเส้นมาให้เราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น”
สิบปีผ่านไป
“หม่ามี้คะ สิก้าอยากไปเที่ยวจังเลยค่ะ”
ผมมานั่งอยู่ในบ้านหลังใหญ่ของทิฟฟานี่ เด็กคนนั้น เจสสิก้าน้อยคือลูกของทิฟฟานี่เอง เธอเป็นเด็กขี้อ้อนมากกับคนในครอบครัว แต่ถ้าเป็นคนอื่น เธอจะเย็นชาอย่างน่าเหลือเชื่อ เชื้อทิฟฟานี่นี่มันแรงจริงๆ จนถึงตอนนี้ เธอก็ยังเป็นแม่สาวสวยโคตรหยิ่งของใครๆอยู่เหมือนเดิม ดีกรีความหยิ่งไม่ได้ลดน้อยลงสักนิดจากวันนั้น
“หม่ามี้คะ ปะป๊าจะพาเราไปเที่ยวไหมคะ”
“พาสิคะ องค์หญิงน้อยลองไปขอปะป๊าดูสิ แต่คุณแม่ว่าทางที่ดีไปชวนพี่แดเนียลมาช่วยกันขอด้วยดีกว่านะ”
องค์หญิงน้อยของทุกคนรีบวิ่งไปหาพี่ชายของตัวเองทันที ที่คุณแม่คนสวยพูดจบ ผมนั่งอมยิ้มกับภาพนั้น พร้อมหันไปมองหน้าเธอ ก็เห็นเธอจ้องหน้าผมอยู่แล้ว
“ยิ้มอะไรนักหนาฮะซึงริ”
“องค์หญิงน้อยนี่ได้เธอมาเต็มๆเลยนะ”
“แน่นอน ก็ลูกฉันนิ ลองได้เชื้อคนอื่นมาสิ”
“ฉันดีใจนะทิฟฟานี่ที่เธอมีความสุข”
“ปะป๊าขา พี่แดเนียลอยากไปเที่ยว สิก้าก็อยากไปเที่ยว ปะป๊าพาเราไปเที่ยวได้ไหมค่ะ”
“ได้สิครับ องค์หญิงน้อย อยากไปไหนบอกปะป๊ามาได้เลย”
“สิก้าอยากไปสวนสนุกค่ะ”
“งั้นไปกันเลยยยย”
“หม่ามี้ขา รีบๆค่ะ เดี๋ยวไม่ทันปะป๊า”
ทิฟฟานี่หันมามองผม ก่อนที่จะรีบเดินไปขึ้นรถ ผมว่านอกจากองค์หญิงน้อยที่อยากจะไปเที่ยวแล้ว คุณแม่เองก็คงอยากไปด้วยเหมือนกันล่ะมั้ง
“ออกรถเลยค่ะปะป๊า”
“ครับผม”
“ฉันมีความสุขเพราะฉันมีลูกๆ แล้วก็นาย ซึงริ”
อ๊ายย นานๆที ยัยนี่จะพูดจาซึ้งๆ เขินชะมัดอ๋อลืมบอกไป ปะป๊าของเด็กๆสองคนนี้ก็คือผมเองแหละครับ เมื่อกี้เราไปหาคุณพ่อคุณแม่ที่บ้านของทิฟฟานี่กัน แล้วตอนนี้เราก็กำลังมุ่งหน้าไปสวนสนุกตามคำขอขององค์หญิงน้อยกัน ส่วนนายฮยอนจุง ผมจัดการกับหมอนั่นเรียบร้อยแล้ว ไม่ให้มันกลับมายุ่งกับยัยหยิ่งของผมได้อีก ส่วนทิฟฟานี่เองก็ใช่ย่อย ปราบสาวๆในสต็อคของผมไปหมดเลย T^T ตอนนี้ในโทรศัพท์ของผมมีเบอร์ผู้หญิงอยู่แค่สามคนคือแม่ น้องสาว แล้วก็ทิฟฟานี่เท่านั้น
“ฉันรักเธอ”
"บอกทำไมทุกวัน ไม่เห็นจะอยากฟังเลย"
"แน่ใจ๋??"
"แน่ย่ะ"
"นอกจากจะหยิ่งแล้วยังปากแข็งอีกนะเนี้ย ฮ่าๆ"
อ๋อ ที่ผมบอกว่าพระเจ้าขีดเส้นมาให้พวกเราแล้ว ผมหมายถึงขีดให้เป็นคนรักนะครับ ไม่ใช่เพื่อนแบบที่ยัยหมีนี่พูด เพื่อนบ้าที่ไหนจะมีลูกโผล่มาตั้งสองคน จริงไหมครับ
colors grace.
ความคิดเห็น