คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 11 : ไม่คู่ควร
Chapter 11
ไม่คู่ควร
[Tiffany Part]
ฉันนั่งอ่านข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์ซ้ำไป ซ้ำมา เหมือนกับว่าถ้าอ่านไปมากๆ เนื้อข่าวที่มีอยู่มันจะเปลี่ยนไปอย่างนั้น จริงอย่างที่เจสสิก้าว่า คนพวกนั้นไม่รู้จักฉันเลยสักนิด แต่กลับเขียนด่าฉันต่างๆนาๆ ไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำว่าฉันขึ้นไปทำอะไร ทำไม และเพราะอะไร คนพวกนั้นตัดสินทุกอย่างไปกันเองหมดแล้ว
แล้วอยู่ดีๆใจฉันก็นึกไปถึงคนอีกคนที่ต้องอ่านข่าวนี้ด้วยเช่นกัน เขาจะคิดยังไงกับมัน จะคิดเหมือนกับที่นักข่าวพวกนี้คิดหรือเปล่า
ติ๊ด ติ๊ด
ฉันหันไปมองโทรศัพท์ก่อนจะพบว่ามีเบอร์แปลกโทรเข้ามา ชั่งใจอยู่นานว่าควรจะรับดีหรือไม่ และสุดท้ายฉันก็เลือกที่จะกดรับ
“สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีค่ะ คุณทิฟฟานี่ใช่ไหมค่ะ”
“ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครคะ”
“ฉันอิมยุนอา คือฉันอยากจะขอพบคุณเป็นการส่วนตัวได้ไหมค่ะ” เสียงหวานปลายสายบอกจุดประสงค์ที่โทรมาหาฉัน คงอยากจะพบฉันเพื่อคุณเรื่องของผู้ชายเลวๆคนนั้นสินะ
“ได้ค่ะ ที่ไหนคะ”
หลังจากนัดสถานที่กันเรียบร้อยแล้ว ฉันก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อออกไปพบผู้หญิงคนนั้นตามที่นัดกันเอาไว้ โดยที่ฉันพาหลานชายตัวน้อยของฉันไปด้วย
ฉันมาถึงร้านคอฟฟี่ช๊อบใกล้ๆกับคอนโดของฉันเร็วกว่าเวลาที่นัดไว้ แต่ยังไงก็ช้ากว่าผู้หญิงคนนั้นอยู่ดี เธอมานั่งรอฉันอยู่ก่อนแล้ว
“ขอโทษนะคะที่ให้รอ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันมาก่อนเวลาเอง เชิญนั่งค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ”
“สั่งอะไรก่อนไหมค่ะ เอ่อ.. แล้วนี่” ผู้หญิงคนนั้นหันมามองจุนโฮ ก่อนจะขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“อ๋อ หลานชายฉันเองค่ะ ชื่อจุนโฮ จุนโฮครับ สวัสดีคุณน้าเขาสิครับ”
“หวัดดีฮับ ป๋มชื่อจุนโฮฮับ คุงน้าคนจ๋วยชื่ออาไยหยอฮับ”
[Yoona]
“หวัดดีฮับ ป๋มชื่อจุนโฮฮับ คุงน้าคนจ๋วยชื่ออาไยหยอฮับ”
รอยยิ้มของเด็กคนนั้นที่ส่งมาทำเอาหัวใจของฉันกระตุกวูบ เหมือน เหมือนเหลือเกิน ฉันหันไปมองที่ทิฟฟานี่ ก็พบว่าเธอมองฉันอยู่ก่อนแล้ว
“คุณยุนอามีอะไรหรือเปล่าคะ ฉันเห็นคุณทำหน้าเหมือนตกใจอะไรสักอย่าง”
“ปะ..เปล่าค่ะ สวัสดีครับจุนโฮ น้าชื่อยุนอานะครับ” ฉันตอบคำถามของทิฟฟานี่ ก่อนจะหันมาทักทายจุนโฮ
“คุงน้ายุนอา คุงน้ายุนอาคนจ๋วย”
“ปากหวานจังเลยนะครับ แบบนี้ครอบครัวคุณทิฟฟานี่คงจะรัก จะหลงแกน่าดู”
“ค่ะ พวกเราทุกคนรักแก แล้วก็พร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อแก” แวบนึงฉันสังเกตเห็นว่าด้วยตาของทิฟฟานี่แข็งกร้าวขึ้นจนฉันรู้สึกกลัว ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงให้ความรู้สึกน่ากลัวทุกครั้งที่อยู่ใกล้ได้ขนาดนี้นะ
“ที่ฉันขอพบคุณวันนี้ ฉันอยากจะมาคุยเรื่อง..”
“คุณนิชคุณ” เธอพูดออกมาแทนฉันที่ยังอ้ำอึ้งไม่กล้าพูดออก การขอพบคนอื่นเพื่อคุยเรื่องผู้ชายนี่มันช่างน่าอึดอัดใจซะจริงๆ
“ค่ะ ข่าวที่ออกมามัน..”
“คุณยุนอาสบายใจได้ค่ะ มันไม่ได้เป็นอย่างที่ข่าวลงสักนิด ฉันกับคุณนิชคุณไม่ได้ไปทำอะไรเสียหายแบบนั้น”
“ได้ยินแบบนี้ฉันเองก็สบายใจ ฉันเองก็ไม่เชื่อข่าวหรอกค่ะ เพราะดูจากท่าทางคุณแล้ว คุณเป็นค่อนข้างจะถือตัว ฉันก็เลยไม่คิดว่าคุณจะทำอะไรแบบนั้น”
“ป้าทิฟ ป้าทิฟทำอาไยหยอฮับ”
“เปล่าครับ จุนโฮทานขนมเค้กต่อดีกว่านะครับ ดูสิ อร่อยมากๆเลย”
“ช่ายฮับ อาหย่อย แต่อาหย่อยสู้ของมัมมี่ม่ายด้ายนะฮับ”
“จ้า ป้าทิฟก็ว่าแบบนั้นแหละ” สายตาที่ทอดมองเด็กคนนั้นของทิฟฟานี่อ่อนโยนมาก เธอจะรู้ไหมว่าสายตาที่เธอใช้มองใครต่อใคร กับสายตาที่เธอใช้มองเด็กน้อยคนนี้แตกต่างกันเหลือเกิน
“แล้วคุณทิฟฟานี่ไม่คิดจะออกมาปฏิเสธข่าวบ้างหรอคะ”
“ฉันไม่แคร์หรอกค่ะ ใครจะคิดอะไร จะเขียนอะไรยังไงก็ตามใจ ฉันห้ามความคิดใครไม่ได้อยู่แล้ว แค่ฉันรู้ว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่แค่นั้น มันก็พอแล้วไม่ใช่หรอคะ”
“ดีจังเลยนะคะ คุณเป็นคนที่เข้มแข็ง แล้วก็เด็ดเดี่ยวมาก ฉันอยากเป็นอย่างคุณจังเลยค่ะ”
“ถ้าคุณรู้ว่าจริงๆแล้วฉันเป็นยังไง คุณอาจจะไม่พูดแบบนี้ก็ได้นะคะ” ทำไมฉันถึงได้กลัวรอยยิ้มนั้นจังเลยนะ
[Seohyun]
พี่ทิฟฟานี่พาจุนโฮออกไปด้วยตั้งแต่บ่าย ที่คอนโดก็เลยเงียบเหงาไม่มีเสียงเจื้อยแจ้วของลูกชายตัวน้อยของฉัน เฮ้อ ฉันเพิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นคนติดลูกก็ตอนนี้ ดูซิ ห่างกันไม่กี่ชั่วโมงก็คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว
กิ๊งก่องง
เสียงกดออดทำให้ฉันรีบวิ่งไปเปิดประตู นึกดีใจว่าพี่ทิฟฟานี่คงจะพาจุนโฮกลับมาแล้ว แต่ก็ไม่ใช่ เป็นพี่คยูฮยอนน่ะเอง
“เป็นอะไรครับน้องซอ ตอนเปิดประตูยังเห็นยิ้มอยู่เลย แต่ทำไมพอเจอหน้าพี่แล้ว ทำหน้าเศร้าแบบนั้นล่ะครับ หรือว่าน้องซออึดอัดใจที่พี่มา”
“เอ่อ เปล่านะคะ คือพอดีว่าน้องซอกำลังรอจุนโฮอยู่น่ะคะ พี่ทิฟพาแกออกไปข้างนอกแล้วยังไม่กลับมาซะที” ฉันรีบอธิบายเมื่อเห็นว่าเขาเข้าใจผิด
“อย่างนั้นเองหรอครับ น้องซอนี่ติดลูกจริงๆเลยนะ ไม่รู้ว่าถ้ามีลูกคนที่สอง คนที่สามแล้วจะติดลูกทุกคนแบบนี้เหมือนกันหรือเปล่า” พี่คยูฮยอนพูดออกมาอย่างยิ้มแย้ม แต่เขาไม่รู้หรอกว่า สิ่งที่เขาพูดมันทำให้จิตใจของฉันเจ็บปวดขนาดไหน
“น้องซอคงจะไม่มีลูกอีกหรอค่ะ สำหรับน้องซอ แค่มีจุนโฮก็เพียงพอแล้ว”
“ได้ไงครับ อีกหน่อยน้องซอก็ต้องแต่งงานแล้วก็มีลูกเป็นเพื่อนเล่นให้กับจุนโฮ”
“น้องซอไม่แต่งงานหรอกค่ะพี่คยู ผู้หญิงอย่างน้องซอจะไปแต่งงานกับใครอีกได้”
“กับพี่ไงครับ”
“พี่คยู น้องซอไม่ใช่ผู้หญิงที่คู่ควรกับพี่คยูอีกแล้ว น้องซอมีลูกแล้ว พี่คยูก็รู้”
“พี่ไม่เคยสนใจเรื่องนั้น พี่ยังรักน้องซอ และพี่ก็พร้อมที่จะรักจุนโฮเหมือนลูกของพี่เอง”
“พี่คยูไม่สนใจ แล้วคนอื่นล่ะคะ คนรอบข้างจะมองยังไงที่ผู้ชายที่แสนดีและมีพร้อมทุกอย่างอย่างพี่คยู ต้องมาแต่งงานกับผู้หญิงที่มีลูกติดมาแล้วอย่างน้องซอ” ฉันพูดออกไปทั้งน้ำตา ความเจ็บปวดกำลังเกาะกุมหัวใจของฉันอย่างช้าๆที่ต้องคอยตอกย้ำตัวเองว่าไม่มีอะไรคู่ควรกับเขาสักนิด
“ทำไมเราต้องแคร์คนอื่นด้วย แค่พี่รักน้องซอ แค่นั้นมันไม่เพียงพอหรอกหรอ”
“แล้วน้องซอล่ะคะ พี่คยูเคยถามน้องซอบ้างหรือเปล่าว่าน้องซอยังรักพี่คยูไหม”
“น้องซอหมายความว่าน้องซอไม่รักพี่แล้วอย่างนั้นหรอ” เขาถามฉันด้วยแววตาตัดพ้อ ฉันเสมองไปทางอื่น ไม่อยากมองหน้าเขาให้ตัวเองต้องใจอ่อน ฉันต้องเดินหน้ากับสิ่งที่ฉันตัดสินใจไปแล้ว
“ค่ะ ผู้ชายคนเดียวที่น้องซอรักก็คือพ่อของจุนโฮ ไม่ว่าเขาจะจากไปนานแค่ไหนน้องซอก็ยังรัก แล้วก็ไม่มีวันลืมเขาค่ะ” ขอโทษนะคะพี่คยู ขอโทษที่น้องซอต้องโกหก แต่นี่คือทางที่ดีที่สุดสำหรับเราสองคนจริงๆ
[Kyuhyun]
ความเจ็บปวดที่ได้รับ ทำให้ผมต้องเดินหันหลังจากมา ไม่มีแม้กระทั่งคำพูดร่ำลาให้กับซอฮยอน สิ่งที่เธอพูดมันทำให้ผมต้องยอมรับความจริงว่า เรื่องของผมกับเธอมันคงเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว หลายปีที่ผ่านมา มีเพียงผมคนเดียวที่ยังเฝ้ารอเธอที่เดิม
“ว่าไงว่ะ นึกไงวันนี้ถึงได้ชวนฉันมากินเหล้าได้ ปกติฉันต้องอัญเชิญแกแล้วอัญเชิญแกอีกไม่ใช่หรอว่ะ”
“อกหัก”
“เฮ้ยยยยยยยยยยย”
“ตกใจอะไรนักหนาว่ะไอ้คุณ” ผมหันไปมองเพื่อนสนิทที่ทำท่าตกอกตกใจซะเต็มประดากับคำพูดของผม ผมรู้จักกับหมอนี่เพราะเราต้องติดต่อธุรกิจกัน คุยกันไปคุยกันมาก็เกิดถูกคอ ก็เลยได้มาเป็นเพื่อนสนิทกันถึงทุกวันนี้ จะว่าไปก็คบกับมันมาได้สี่ปีกว่าแล้วสินะ
“อย่างแกเนี่ยนะอกหัก ไหนแกบอกว่าแกมีคู่หมั้นอะไรรออยู่แล้วไม่ใช่หรอว่ะ”
“เออ เขานั่นแหละที่ทำให้ฉันอกหัก”
“โห ใครกันว่ะ ช่างกล้าทำผู้ชายที่แสนดีอย่างโจวคยูฮยอนได้”
“เขาเป็นน้องสาวของทิฟฟานี่ ผู้หญิงที่ขึ้นคอนโดกับแกนั่นไง” ผมหันไปมองหน้าหมอนั่น ก็เห็นว่ามันกำลังทำท่าตาโตตกใจจนโอเว่อร์อีกเป็นรอบที่สอง
“โลกมันจะกลมอะไรขนาดนี้ว่ะ”
[Wooyoung]
“อูยอง”
“ครับแม่ ดึกป่านนี้แล้ว ทำไมแม่ยังไม่นานอีกครับ”
“ก็รอพี่ชายเรานั่นแหละ จะคุยเรื่องข่าวกันให้รู้เรื่องสักหน่อย ใช้ได้ที่ไหนกัน จะแต่งงานอยู่แล้ว ยังจะพาผู้หญิงขึ้นคอนโดอีก ว่าแต่เราเถอะ เป็นอะไรหรือเปล่าลูก นั่งหน้าเศร้าเชียว”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ”
“มีอะไรก็บอกแม่ได้นะ แม่ยินดีรับฟังลูกทุกเรื่องนะอูยอง” ผมหันไปมองหน้าแม่ด้วยความรู้สึกขอบคุณสำหรับความรัก ความห่วงใยที่แม่มีให้ผมมาตลอด
“แม่ครับ แม่ว่าถ้าผมกับพี่คุณจีบผู้หญิงคนเดียวกัน ผู้หญิงคนนั้นจะเลือกใครครับ”
“อะไรกันลูก อย่าบอกนะว่าลูกชอบหนูยุนอา” แม่ถามผมอย่างตกใจ ผมอยากจะขำกับความคิดของแม่ ผู้หญิงอย่างยุนอาไม่ใช่ผู้หญิงในสเปคผมสักนิด แต่ด้วยสถานการณ์ตอนนี้ผมขำอะไรไม่ออกจริงๆ
“เปล่าครับ ผมก็แค่ถามเฉยๆ อยากรู้ว่าในสายตาแม่ ลูกชายคนไหนหล่อกว่ากัน”
“ในสายตาแม่ก็หล่อทั้งคู่แหละจ๊ะ แต่ถ้าสำหรับผู้หญิงคนอื่นมันก็อยู่ที่ว่าเขาชอบผู้ชายแบบไหน ถ้าเขาชอบผู้ชายเท่ห์ ดูดี เขาก็คงเลือกตาคุณ แต่ถ้าเขาชอบผู้ชายน่ารัก เขาก็จะเลือกอูยองของแม่”
“แล้วแม่คิดว่าผู้หญิง สวย มีเสน่ห์ มั่นใจในตัวเอง จะเหมาะกับผู้ชายแบบไหนครับ”
“เขาก็ต้องเหมาะกับผู้ชายเท่ห์ๆแล้วก็ดูดีซิจ๊ะ”
นั่นสินะ หรือจริงๆแล้ว ผู้หญิงแบบทิฟฟานี่ จะเหมาะกับผู้ชายแบบพี่คุณกัน ผมต้องยอมหลีกทางให้พี่คุณเหมือนที่เคยอีกแล้วใช่ไหม
Shala. la
ความคิดเห็น