คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : {แทซู} Please..Come back to me กลับมาทีคนของหัวใจ Part 2 100%
{แทซู}
หลายครั้งที่ผมพยายามหาคำตอบให้กับตัวเองว่า เรื่องราวระหว่างผมกับเธอมันควรจบไปได้แล้วหรือยัง ถึงวันนี้ผมควรปล่อยเธอไปกับ
คนรักของเธอใช่ไหม แต่คำตอบที่ผมมักได้กลับมาเสมอคือไม่มีทาง ผมปล่อยเธอไปไม่ได้จริงๆ
ขอโทษนะแทแท แต่คนเห็นแก่ตัวแบบพี่เสียเธอไปอีกครั้งไม่ได้จริงๆ
วันนี้เธอก็มาทำหน้าที่ผู้จัดการส่วนตัวของผมเหมือนเดิม เหมือนเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้วที่ผมจะมานั่งมองเธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงาน
ตัวนั้น
"แทยอน"
"หืม?"
"วันนี้มีงานหรือเปล่า"
"นายมีงานถ่ายแบบตอนบ่ายโมง หัดจำๆซะบ้างนะ สมองน่ะอย่ามีไว้เก็บขี้เลื่อยอย่างเดียว ฉันบอกนายมาเป็นรอบที่สามแล้ว"
"แทยอน"
"อะไรอีก"
"ทำไมเธอถึงรักเขา"
"เอ๋?"
"แฟนของเธอ ทำไมเธอถึงรักเขา"
"นายกำลังจะวนกลับเข้าเรื่องเดิมอีกแล้วนะคิมจุนซู"
ใช่ ผมกำลังจะวนกลับไปเรื่องเดิม ผมเคยถามแทยอนเรื่องนี้มาหลายครั้งแล้วว่าทำไมแทยอนถึงรักหมอนั่น และทุกครั้งผมไม่เคยได้รับ
คำตอบเลย เธอมักจะหลบตาผม และเลี่ยงไปพูดเรื่องอื่นทุกครั้งไป ผมก็เลยบอกกับเธอไปว่า ที่เธอไม่ตอบเป็นเพราะว่าเธอไม่ได้รัก
หมอนั่น ซึ่งนั่นทำให้เธอโกรธเป็นฟืนเป็นไฟได้ทุกครั้ง
"เมื่อก่อนจะเป็นยังไงฉันไม่รู้ ฉันลืมมันไปหมดแล้ว นายที่ฉันรู้จักคือนักร้องผู้โด่งดัง ตอนนี้ วันนี้ฉันรักพี่คังอิน แล้วฉันก็ไม่จำเป็นต้องมา
นั่งบอกกับใครด้วยว่าทำไมถึงรัก แค่ฉันกับพี่คังอินรู้กันแค่นั้นก็พอ"
เธอตอบผมด้วยความโมโห สังเกตได้จากหน้าแดงๆของเธอ และลมหายใจที่ติดขัดไม่เป็นจังหวะ แต่คำพูดของเธอก็ทำให้ผมไม่อยาก
จะพูดอะไรต่ออีกแล้ว เจ็บเหลือเกิน
"ไปทำงานกันเถอะ"
[Taeyeon's Part]
ฉันไม่เข้าใจผู้ชายคนนี้จริงๆ เขาต้องการอะไรกันแน่ถึงได้พยายามที่จะมารื้อฟื้นความทรงจำของฉัน ทั้งๆที่เขาก็รู้อยู่แล้วว่าฉันมีคนรักอยู่
แล้ว ส่วนเขาถ้าเขาเป็นคนรักของฉันจริงๆ หกปีที่ผ่านมา เขาหายไปไหน??
ฉันนั่งมองเขาที่กำลังถ่ายแบบอยู่ พยายามที่จะมองเผื่อว่าจะจำอะไรเกี่ยวกับเขาขึ้นมาได้บ้าง น่าแปลกที่ถึงแม้จะจำอะไรไม่ได้เลย แต่
หัวใจของฉัน...เจ็บปวดเหลือเกิน
"นี่ฉันเห็นนะว่าเธอนั่งมองฉันตลอดเลย ตกหลุมรักฉันขึ้นมาแล้วหรือยังไง"
"ป่าว แค่มองเผื่อจะจำอะไรได้บ้าง"
"แล้วจำอะไรได้บ้างไหม"
"ไม่ได้เลย แต่ทำไมเวลามองนายแล้วฉันเจ็บที่หัวใจจัง นายรู้ไหมว่ามันเป็นเพราะอะไร"
เขาดูอึ้งๆไปกับสิ่งที่ฉันพูด แต่ก็แค่แปปเดียวเท่านั้น เขาก็กลับมาทำตัวร่าเริงปกติ ภายใต้ท่าทีต่างๆของผู้ชายคนนี้ มีอะไรซ่อนอยู่กัน
แน่ แล้วอะไรที่ซ่อนอยู่มีฉันเกี่ยวข้องหรือเปล่า
วันนี้เขาบ่นหิวตลอดทาง ฉันเลยพาเขามาที่ร้านอาหารที่ฉันชอบมาเป็นประจำ ฉันมักจะมานั่งที่นี่คนเดียวบ่อยๆ บอกไม่ถูกเหมือนกันว่า
ทำไมถึงชอบ รู้แค่ว่าฉันอาจจะมีความทรงจำอะไรที่นี่ก็ได้ เป็นความทรงจำที่ฉันคงหวงแหน เพราะแม้แต่พี่คังอิน ฉันก็ไม่เคยพาเข้ามา
แต่ทำไมกับนายนี่ฉันถึงได้พาเขามากันนะ
"ทำไมถึงพามาที่นี่"
"นายรู้จักที่นี่ด้วยหรอ"
"เอ่อ..เปล่า แค่อยากรู้เฉยๆ มันอร่อยมากหรือไง"
"ก็ดีนะ แต่ฉันชอบมาเพราะว่าฉันรู้สึกคุ้นเคยกับที่นี่น่ะ"
"อย่างนั้นหรอ"
หลังจากนั้นฉันกับเขาก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีก ต่างคนต่างหันไปสั่งอาหารของตนเอง เหมือนกับมีภาพบางอย่างฉายชัดขึ้นมาในความทรงจำ มันเป็นภาพที่เบลอมากเหลือเกิน แต่ฉันก็พยายามที่จะเพ่งมองมัน
"โอ้ยยยย"
"เป็นอะไรไปแทยอน"
"ปวดหัว ปวดหัวจัง"
"เราเลิกกันเถอะ"
"จริงๆแล้ว ท่านประธานลีก็เรียกแทไปพบแล้วบอกเรื่องนี้แล้วเหมือนกัน แต่แทไม่คิดว่าพี่จะทำแบบนี้ แทไม่คิดว่าพี่จะยอมทิ้งความรัก
ของเรา"
"ขอโทษจริงๆ แต่การเป็นนักร้องคือความฝันของพี่"
"แล้วแทล่ะ สำหรับพี่แทเป็นอะไร"
"พี่ต้องการทำตามความฝันของตัวเอง ต่อให้ต้องแลกด้วยอะไรพี่ก็ยอม"
ฉันรู้สึกว่าโลกกำลังหมุน ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดไป ฉันได้ยินเสียงของผู้ชายคนนั้นดังอยู่ใกล้ๆ ฉันจำได้แล้ว ฉันจำผู้ชายคนนั้นได้แล้ว
คนใจร้าย คิมจุนซู
ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองกลับมาอยู่ที่หอของเขาแล้ว เขานั่งมองฉันด้วยสายตาเป็นห่วงอย่างปิดไม่มิด ในมือของเขามีผ้า
ชุบน้ำอยู่ คงจะเอามาเช็ดตัวให้ฉันสินะ
"เป็นยังไงบ้างแทยอน"
"ไม่เป็นไรแล้วแหละ"
"ฮู่ว์ ฉันตกใจมากแค่ไหนรู้ไหมที่เธอเป็นแบบนั้น" เขายกมือฉันขึ้นมากุมเอาไว้แนบอก ซึ่งฉันเองก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร
"คิมจุนซู นายบอกฉันว่า เราเป็นคนรักกันใช่ไหม"
"อือ"
"งั้นบอกฉันหน่อย หกปีที่ผ่านมา นายหายไปไหนกัน"
".........." เงียบ ไร้การตอบรับจากเขา
"ทำไมไม่ตอบล่ะ"
"แทยอน"
"งั้นฉันตอบแทนให้นะ นายหายไปเพราะนายต้องไปทำตามความฝันของนาย การเป็นนักร้องผู้โด่งดัง ซึ่งถ้ายังคบฉันมันก็จะขัดขวาง
เส้นทางของนาย เราไม่ใช่คนรักกันหรอกคิมจุนซู เราเป็นแค่คนที่เคยรักกันต่างหาก"
"แทยอน นะ..นี่เธอจำได้แล้วหรอ"
"ใช่ ขอบคุณพระเจ้าจริงๆที่ดลใจฉันให้พานายไปที่นั่น ฉันถึงได้จำทุกอย่างได้ จำได้แม้แต่ความเจ็บปวดในวันนั้น"
"แทแท"
"อย่ามาเรียกฉันแบบนั้น"
"ฟังพี่หน่อยได้ไหม"
"ฟังหรอ จะให้ฉันฟังอะไรจากนายอีก"
"พี่เพิ่งรู้จริงๆแทยอน ว่าพี่ขาดเธอไม่ได้"
"ฮ่าๆ ไม่ช้าไปหน่อยหรอคิมจุนซู ถึงได้เพิ่งมารู้สึกเอาตอนนี้"
"แทยอน ขอร้อง ขอโอกาสให้พี่อีกสักครั้ง"
หน้าด้าน ผู้ชายคนนี้หน้าด้านที่สุด เขาเป็นคนทิ้งฉันไปแท้ๆ แล้วยังจะมีหน้ามาขอโอกาสคืนดี ฉันเกลียดเขาจริงๆ
"ฉันไม่มีโอกาสให้คนอย่างนาย ฉันเจ็บแล้วจำ ต่อจากนี้ไปฉันจะไม่มาทำงานบ้าบอนี่ให้นายอีกแล้ว ลาก่อน คิมจุนซู"
ฉันเดินจากที่นั่นมา ทั้งๆที่บอกตัวเองว่าตัดสินใจถูกต้องแล้ว เรื่องราวระหว่างฉันกับเขามันจบไปนานแล้ว และไม่มีวันรื้อฟื้นได้อีก คิม
แทยอน เธอเจ็บแล้วต้องจำ ทั้งๆที่บอกแบบนั้น แต่ทำไมน้ำตาของฉันถึงได้ไหล ทำไมหัวใจของฉันถึงได้เจ็บปวดเหลือเกิน
"พี่คังอิน"
ฉันโทรศัพท์หาพี่คังอิน เขากดรับแทบจะทันที ผู้ชายคนนี้ที่อยู๋เคียงข้างฉันมาตลอด เขาคือคนที่ฉันระ..รัก เขาคือคนที่อยู่ข้างฉัน เป็น
คนที่ไม่เคยทิ้งฉันไปไหน ไม่เหมือนใครอีกคน
"แทแท เป็นอะไรหรือเปล่า"
"ออกมาหาแทหน่อยได้ไหม"
"ได้สิ แทอยู่ที่ไหน"
"แทอยู่ที่...."
"งั้นรอที่นั่นนะ เดี๋ยวพี่จะรีบไป"
"รีบมานะ แทจะรอ"
ไม่นานพี่คังอินก็มายืนอยู่ตรงหน้าฉัน ทันทีที่ฉันได้เห็นหน้าเขาฉันก็โผเขากอดเขา กอดไว้แน่นๆ ซึมซับความมีตัวตนของเขา ซึมซับ
หัวใจที่มีแค่ฉันอยู่ในนั้นเพียงคนเดียว
"แทแท เป็นอะไรกันคนดี"
"พี่คังอิน บอกรักแทหน่อยสิ"
"อะไรกันหะเรา ปกติไม่ชอบให้พูดบ่อยไม่ใช่หรอ"
"แต่ตอนนี้แทอยากฟัง บอกหน่อยนะ"
"อือ พี่รักแท รักมากที่สุดในโลก คิมยองอุนรักคิมแทยอน หมีคังรักหมาแท"
"แทก็รักพี่"
"เขินนะเนี่ย"
"พี่คังอิน"
"ครับ"
"แต่งงานกันนะ"
หลายวันมานี่ฉันกับพี่คังอินต้องวิ่งวุ่นกับการจัดงานแต่งงานของเรา ฉันต้องการแต่งงานให้เร็วที่สุด จึงตัดสินใจที่จะจัดแบบเป็นกันเอง
เชิญเฉพาะคนที่สนิทกัน แต่ทำไมกันนะ ทำไมใจของฉันมันถึงยังเจ็บอยู่ดี
"แทแท ทำไมแกทำหน้าไม่เหมือนคนกำลังจะแต่งงานแบบนั้น"
"แล้วคนที่จะแต่งงานเขาทำหน้ากันยังไงห่ะ ยัยซันนี่"
"ทำหน้าที่ตรงข้ามกับแกโดยสิ้นเชิงนั่นแหละ"
"หน้าฉันมันเป็นยังไงห่ะ"
"หน้าแกเหมือนคนที่กำลังแบกโลกไว้ทั้งใบยังไงยังงั้น"
"ขนาดนั้นเลย"
"แทแท แกเป็นอะไรหรือเปล่า"
ฉันไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่ส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่าฉันไม่ได้เป็นอะไร ซันนี่ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ แต่ก็ไม่ทันจะได้ถามอะไรเพราะพี่ซอง
มิน แฟนของเธอซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของพี่คังอินเดินมาตามก่อน
"แทแท เหนื่อยหรือเปล่า"
"ไม่เลยค่ะ พี่คังอินสิที่ต้องเหนื่อย แทเห็นวิ่งวุ่นตลอดเลย"
"ก็ดีแล้วแหละ จะได้ผอมๆไง วันงานคนเขาจะได้ไม่คิดว่าเจ้าบ่าวเป็นหมูหลุดมาจากคอก"
"แบบนี้ก็ดีแล้วนิคะ เวลากอดแบบนี้แล้วอบอุ่นจะตาย"
ฉันเขาไปกอดเขา เขาเองก็กอดตอบฉันเช่นกัน ฉันกำลังจะได้แต่งงานกับผู้ชายที่ดีที่สุด รักฉันที่สุด ฉันเชื่อว่าเขาจะเป็นสามีที่ดีของฉัน
ได้
"แทรักพี่นะ"
"เดี๋ยวนี้บอกรักบ่อยจัง แต่ก็ดีพี่ชอบ พี่ก็รักแทนะ"
ถูกแล้วใช่ไหม สิ่งที่ฉันทำในวันนี้ มันเป็นสิ่งที่ฉันต้องการจริงๆใช่ไหม
ตอนหน้าก็จบแล้วนะคะ รอลุ้นกันนะคะ
ว่าแทแทจะแต่งงานกับหมีคัง หรือว่า โลมาน้อยของเราจะทำอะไรต่อ
ติดตามด้วยนะคะ
colors grace.
ความคิดเห็น