คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 8 : ข้อตกลง
Chapter 8
ข้อตกลง
[Yoona’s Part]
“ยุนอา”
เสียงของเพื่อนชายคนสนิทเรียกให้ฉันตื่นจากห้วงความคิด พอเห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงของแทคยอนน้ำตาของฉันมันก็ไหลลงมาอีกรอบ ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าคนตรงหน้ารู้สึกอย่างไร แต่ฉันกลับตอบรับความรู้สึกของเขาไม่ได้ เพราะอิมยุนอาคนโง่คนนี้ มัวแต่ไปรักคนที่เขาไม่รักตัวเอง
“เป็นอะไรไปฮะคนดี”
“แทค ไปหาพี่คุณเป็นเพื่อนยุนหน่อยได้ไหม”
“ยุนจะไปหามันทำไม”
“ยุนอยากจะคุยกับเขาให้รู้เรื่อง ขอร้องนะแทค ไปเป็นเพื่อนยุนหน่อยได้ไหม”
“ก็ได้” แม้จะไม่พอใจ แต่ฉันรู้ เขาทำเพื่อฉันได้เสมอ ที่ฉันโทรหาเขาแทนที่จะเป็นยูริ เพราะรู้ว่าถ้ายูริรู้เรื่องคงจะโวยวายใส่พี่คุณแน่นอน
ฉันมานั่งรอเขาในร้านอาหารแห่งหนึ่งเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว แทคยอนตั้งท่าจะลากฉันกลับหลายรอบ แต่ฉันยืนยันว่ายังไงก็จะรอ แทคยอนก็เลยทำอะไรไม่ได้ ฉันรู้ดี เขากำลังตอกย้ำให้ฉันรู้ถึงความไม่มีค่าของตัวเอง ฉันชินกับการกระทำพวกนี้ซะแล้วแหละ
“ขอโทษทีที่มาสาย พอดีมีธุระอื่นที่สำคัญกว่าต้องทำ”
“ค่ะ นั่งก่อนสิคะพี่คุณ”
“ไหนเธอบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยกับฉัน แล้วไม่ทราบว่าพาคนอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องมาด้วยทำไม”
เขาพยายามเน้นคำว่าคนอื่น ทำให้แทคลุกยืนขึ้นด้วยความโมโห แต่ฉันก็ฉุดมือเขาไว้ซะก่อน ฉันไม่อยากให้อะไรมันวุ่นวายมากเกินไปกว่านี้
“มาคุยเรื่องของเราดีกว่าค่ะพี่คุณ อย่ามัวแต่ไปพูดเรื่องอื่นเลย”
“เรื่องของเรา? เหอะ ขอโทษนะมันมีเรื่องของเราตั้งแต่เมื่อไหร่กันอิมยุนอา” นั่นสินะ เรื่องของเรา มันเคยมีที่ไหนกัน
“เรื่องงานแต่งงาน ยุนอยากจะมาตกลงกับพี่ ยุนรู้ว่าพี่ไม่อยากแต่งงาน แต่เราไม่สามารถเปลี่ยนอะไรได้ เพราะฉะนั้นยุนขอร้องให้พี่อดทนหน่อย ยุนสัญญาว่าหลังจากแต่งงานไม่นาน ยุนจะคืนอิสรภาพให้พี่”
“นานแค่ไหน ฉันจะต้องอดทนอยู่กับผู้หญิงอย่างเธอนานแค่ไหน”
“ผู้หญิงอย่างยุนมันทำไมว่ะ” แทคยอนตะโกนใส่หน้าพี่คุณ แต่เขาก็ไม่ได้มีท่าทีสะดุ้งสะเทือน หรือว่าเกรงกลัวอะไร แถมยังยิ้มเยาะใส่ฉันกับแทคยอนอีกต่างหาก
“อย่าแทค หนึ่งปี แค่หนึ่งปีเท่านั้น”
“ไม่คิดว่ามันนานไปหน่อยหรอ คนอย่างฉันอย่างดีก็อดทนได้แค่สามเดือนเท่านั้น”
“ไม่ค่ะ พี่ต้องคิดถึงชื่อเสียงของครอบครัวพวกเราด้วยนะคะ แต่งกันแค่สามเดือนแล้วก็เลิก คนเขาก็จะเอาเราไปนินทาให้ทั่ว ยุนสงสารพ่อกับแม่”
“แล้วเธอคิดว่าหนึ่งปีแล้วเลิกเนี้ยจะไม่มีใครเอาไปนินทาหรือไงฮะ จะบอกอะไรให้นะต่อให้เธออยู่กับฉันไปสามชาติแล้วค่อยเลิกกัน คนมันก็เอาไปนินทาอยู่ดี ไม่เชื่อก็ลองถามไอ้พวกนักข่าวอย่างเพื่อนเธอดูสิ”
“พี่ไม่มีทางเลือกหรอกคะ ยุนให้พี่เลือกระหว่างหนึ่งปีกับตลอดไป”
“เหอะ ก็ได้หนึ่งปีก็หนึ่งปี หวังว่ามันคงไม่นานเกินไปสำหรับคนที่รอรับของเหลือเดนจากฉันหรอกนะ”
“ไอ้..”
“แทค อย่า”
“ยุนจะห้ามแทคทำไม มันดูถูกยุนไม่ได้ยินหรือไง”
“ช่างเขา เขาจะพูดอะไรก็ช่างเขา อ๋อ มีอีกอย่างนะคะพี่คุณ ระหว่างที่เราแต่งงานกัน ช่วยให้เกียรติยุนด้วย อย่าเที่ยวไปมั่วควงใครไม่เลือกหน้าอย่างที่พี่เคยทำ”
พูดจบฉันก็คว้าแขนแทคยอนเดินออกนอกร้านไปทันที การที่ต้องทำอะไรขัดกับความเป็นตัวเองมันลำบากมากเหลือเกิน ฉันรู้ตัวดีว่าไม่สามารถแสดงท่าทางแบบนั้นได้นาน ยิ่งกับเขาแค่เท่านี้ก็ถือว่าเก่งมากแล้ว
“ยุนพูดจริงหรอ”
“พูดเรื่อง? แทคหมายถึงเรื่องอะไรหรอ”
“เรื่องที่ยุนจะเลิกกับเขาหลังจากแต่งงานกันไปแล้ว”
“ไม่รู้สิ ก็อาจจะใช่หรืออาจจะไม่ใช่ หนึ่งปีที่ยุนมีโอกาสได้อยู่ใกล้ๆเขา ยุนจะใช้ความพยายามทั้งหมดที่มีทำให้เขาหันมามองยุนให้ได้ แต่ถ้าไม่ยุนก็ยินดีจะปล่อยเขาไป”
“เฮ้อ สู้เขานะ อิมยุนอา”
ขอบใจมากนะแทคยอน ขอบใจสำหรับทุกอย่าง
[Jessica’s Part]
“แบบนั้นล่ะครับ สวยมากเลยครับ โอเค เอาล่ะ เสร็จเรียบร้อย”
ทุกคนต่างส่งเสียงเฮเมื่อช่างภาพบอกว่างานในวันนี้นั้นสิ้นสุดลงเรียบร้อยแล้ว ฉันรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวที่จะกลับบ้าน แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นช่อดอกไม้ช่อใหญ่วางไว้ตรงกระเป๋าของฉัน ใครส่งมากันนะ
ติ๊ด ติ๊ด
ฉันกดรับโทรศัพท์ทันทีทั้งที่เป็นเบอร์แปลก แต่ฉันคิดว่าเขาต้องเป็นเจ้าของดอกไม้อย่างแน่นอน
“ได้รับดอกไม้แล้วใช่ไหมสิก้า”
“ปาร์คแจบอม”
“ฉันมาหาเธอแล้วนะ”
ฉันรู้สึกว่าเสียงมันใกล้เข้ามาเหลือเกิน และมันก็ไม่ได้ออกมาจากโทรศัพท์ด้วย ฉันเลยหันหลังกลับมา แล้วเขาก็มายืนอยู่ตรงนี้จริงๆ
“แจบอม”
แจบอมเดินเข้ามากอดฉัน อ้อมกอดที่คุ้นเคย อ้อมกอดที่โหยหามาตลอด แม้ว่าหัวใจของฉันจะสั่งให้กอดตอบเขาแค่ไหน แต่ฉันไม่สามารถทำได้ ฉันทำแบบนั้นกับลูกฆาตรกรไม่ได้จริงๆ
“ทำไมเธอไม่ไปงานแต่งงานของเรา”
“ฉันบอกนายไปแล้วไงว่าระหว่างเรามันจบไปแล้ว อย่าบอกนะว่านายไม่ได้ยกเลิกงานแต่งงานบ้าๆนั่น”
“ไม่ ฉันไม่ได้ยกเลิกมัน เพราะฉันเชื่อว่าเธอจะมา แต่สุดท้ายแล้ว ทุกอย่างมันก็ว่างเปล่า”
“โง่หรือเปล่า ปาร์คแจบอม ทำไมนายถึงได้งี่เง่าแบบนี้” ฉันอยากจะร้องไห้จริงๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาจะรอนานสักแค่ไหน ทำไมกัน ทำไมนายถึงต้องรักฉันมากขนาดนี้ด้วย
“สิก้า อย่าหนีไปไหนอีกเลยนะ ถ้าสิก้าคิดว่าพ่อแม่ของแจจ๋าเป็นคนฆ่าพ่อแม่ของสิก้า แจจ๋าก็จะขอเวลาพิสูจน์ว่าทุกอย่างมันไม่จริง”
“ไม่ต้องพิสูจน์อะไรทั้งนั้น ไม่มีอะไรที่จะมาเปลี่ยนแปลงความจริงได้ ยังไงฆาตกรก็ต้องเป็นฆาตกรอยู่วันยังค่ำ อย่าพิสูจน์อะไรเลยปาร์คแจบอม เพราะถ้าวันที่นายรู้คำตอบทุกอย่างทั้งหมด นายอาจจะรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็นเลยก็ได้”
“การไม่มีสิก้าอยู่ข้างๆ มันก็ทำให้แจจ๋าเหมือนตายทั้งเป็นอยู่แล้ว ยังไงแจจ๋าก็จะพิสูจน์ หรือว่าสิก้ากลัวล่ะ กลัวว่าความจริงแล้วพ่อแม่ของแจจ๋าจะไม่ใช่คนผิดอย่างที่สิก้าพูด”
“ฉันไม่เคยกลัว โอเค นายอยากจะทำอะไรของนายก็ตามสบาย แต่ขอบอกอะไรไว้อย่างนะ นับตั้งแต่ก้าวแรกที่นายมาเหยียบเกาหลี เราสองคนคือศัตรูกัน ต่อไปนี้ไม่ต้องมาแทนตัวเองว่าแจจ๋ากับฉัน แจจ๋าของฉันตายไปแล้ว และเจสสิก้าคนเดิมก็ตายไปแล้วเหมือนกัน”
ตระกูลปาร์คเตรียมบุกตลาดเกาหลี งานนี้ส่งลูกชายสุดที่รักปาร์คแจบอมเป็นคนลงมือเอง คาดว่าความสำเร็จคงไม่ไกลเกินเอื้อม
ข่าวทุกช่องต่างก็รายงานเกี่ยวกับการเปิดตัวธุรกิจของตระกูลปาร์คอย่างยิ่งใหญ่ ซอฮยอนกับทิฟฟานี่นั่งมองฉันราวกับว่าจะดูว่าฉันจะมีปฏิกริยาอะไรกับข่าวนี้ไหม แต่อย่างว่าแหละ ก็ฉันรู้มาก่อนแล้วนิว่าเขามาที่เกาหลีเรียบร้อยแล้ว
“นั่นยุงแจบอมนี่ฮับป้าเจส ทำไมยุงแจบอมไปอยู่ในกล่องฉี่เหยี่ยมๆแบบนั้นล่ะฮับ”
“นั่นมันโทรทัศน์ครับจุนโฮ เรานี่ไม่รู้เรื่องเลย”
“จุนโฮยู้นะ แค่แกล้งทำเป็นไม่ยู้ต่างหาก”
“อย่ามัวแต่โม้เลย ได้เวลานอนแล้ว ไปนอนได้แล้วครับลูก”
ฉันหันไปจุ๊บแก้มจุนโฮ ก่อนที่ซอฮยอนจะพาเขาเข้านอน ทิฟฟานี่จึงหันมามองฉันเหมือนกำลังจับผิดผู้ร้ายอย่างไงอย่างนั้น
“แกดูจะไม่ตกอกตกใจกับข่าวเลยนะ แกรู้ใช่ไหมว่าเขามาแล้ว”
“ทำไมฉันจะต้องตกใจด้วย เขาจะมาหรือไม่มาก็ไม่มีอะไรที่ฉันต้องกลัว มาแล้วก็ดี ฉันจะได้มีอะไรสนุกๆทำเหมือนแกไง”
[Yuri’s Part]
เกือบจะตีหนึ่งแล้ว แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าแทคยอนจะโผล่หัวกลับมาที่ห้องสักที ฉันยืนรอเขาอย่างเงียบๆหน้าห้องมาตั้งแต่สองทุ่ม จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่กลับมา เขาจะยังอยู่กับยุนอาหรือเปล่านะ ไม่หรอกมั้ง ยุนอาคงจะไม่อยู่กับผู้ชายคนไหนดึกๆดื่นๆแน่ๆ
ตึก ตึก ตึก
ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินมา ต้องเป็นเขาแน่ๆ ฉันเลยวิ่งไปแอบอยู่หลังประตูห้องของตัวเอง ทำไมหมอนั่นถึงได้เดินโซซัดโซเซแบบนั้นนะ แล้วไอ้ผู้หญิงที่หิ้วปีกเขามาน่ะ เป็นใครกัน
“ส่งกุญแจมาค่ะพี่แทค เดี๋ยวไอวี่เปิดให้” หนอยแน่ะ ชื่อไอวี่หล่อนเป็นเจ้าของผลิตภัณฑ์น้ำเก็กฮวยหรือยังไงย่ะ แล้วแต่งตัวนุ่งน้อยห่มน้อยขนาดนั้น บ้านไม่มีเงินซื้อชุดหรือยังไง แถมอกของหล่อนอีกมันใหญ่จนทรงตัวไม่ไหวหรือไงย่ะ ถึงได้เอามาเบียดมาพิงแขนไอ้บ้าแทคขนาดนั้น
“พี่แทคอย่าซนสิค่ะ รอเข้าห้องก่อน”
หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า โอ้ยยยยย ไม่ไหวแล้วโว้ยย
ผ่างงงงงง
“ว้าย นี่เธอเป็นใคร เข้ามาในห้องของพี่แทคทำไม” ฉันเปิดประตู ไม่สิต้องเรียกว่าถีบมากกว่า นี่พวกนี้มันรีบมากขนาดไม่ยอมล๊อคประตูเลยหรือไง
“จริงๆ ฉันว่าฉันควรจะถามเธอมากกว่านะว่าเข้ามาห้องแทคทำไม”
“เกี่ยวอะไรกับเธอไม่ทราบ” ยัยเด็กผู้ไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองยังคงลอยหน้าลอยตาเถียงฉัน
“เกี่ยวสิจ๊ะ ก็ผู้ชายคนนั้นน่ะมันแฟนฉัน”
“ขอโทษนะป้า พี่แทคเขาบอกกับฉันเองว่าเขายังโสดสนิท”
“แหมมม ผู้ชายเนี่ยเวลามันอยาก มันก็สามารถพูดพล่อยๆได้ทั้งนั้นแหละจ๊ะ ก็ดูน้องสิแต่งตัวล่อเหยื่อขนาดนี้”
“นี่แก”
“อ่ะๆ อย่ามาตวาดแว๊ดๆใส่ฉันนะ ออกไปจากห้องนี่ได้แล้ว ก่อนที่ฉันจะเป็นคนลงมือลากเธอออกไปเอง”
“ฝากไว้ก่อนเถอะ”
“จ๊ะ แล้วอย่าลืมมาเอานะจ๊ะ โอ๊ะๆ เดินระวังหน่อยนะจ๊ะ เดี๋ยวอะไรที่มันไม่พึงประสงค์มันจะโผล่ออกมาอวดชาวบ้านเขาเอา”
ฉันเดินไปส่งเสียงด่ายัยโคโยตี้นั่นถึงหน้าห้อง เหอๆ เล่นกับใครไม่เล่นคิดจะเล่นกับควอนยูริ กลับไปฝึกมาใหม่ก่อนดีกว่านะคะน้อง
“ยุนอา”
ฉันหันไปสนใจไอ้เพื่อนบ้าที่นอนเมาแอ๋อยู่บนโซฟา ไม่ว่าจะตอนหลับ ตอนตื่น หรือแม้กระทั่งตอนเมาคนที่อยู่ในความคิดของนายก็มีแต่ยุนอาสินะ ฉันมองเขาอย่างสมเพชก่อนจะเดินไปหยิบกะละมังกับผ้ามาเช็ดตัวให้หมอนั่น
“นายควรจะสำนึกบุญคุณฉันรู้ไหม จะมีใครยอมมาเป็นขี้ข้านายแบบนี้นอกจากฉัน”
“ยุนอา เธอรู้บ้างไหมว่าฉันเจ็บมากแค่ไหนที่เห็นเธอต้องเจ็บแบบนี้” หมอนั่นยังคงละเมอเพ้อถึงแต่ยุนอา
“ถ้ามันเจ็บมากนัก นายก็ตัดใจสักทีสิแทคยอน”
ไม่ทันได้ตั้งตัวหมอนั่นก็ผลักฉันลงกับพื้น ตามด้วยร่างของเขาที่คร่อมลงมาที่ตัวฉัน หน้าของเรากำลังใกล้กันเข้ามาเรื่อยๆ ตอนนี้สมองของฉันมันว่างเปล่าไปหมด ใจก็เต้นแรงจนกลัวว่ามันจะทะลุออกมานอกอกด้วยซ้ำ
“ฉันรักเธอยุนอา”
สิ้นคำพูดของเขา ริมฝีปากของเราทั้งคู่ก็บรรจบกันพอดี รักยุนอา อย่างนั้นหรอ ที่ทำแบบนี้ก็เพราะเห็นว่าฉันเป็นยุนอาอย่างนั้นน่ะหรอ ปากของเขาเริ่มซุกไซร้ไปเรื่อยๆ แต่ก็ยังพร่ำเผลอถึงแต่ชื่อของยุนอาไม่ยอมหยุด น้ำตาของฉันค่อยๆไหลลงมาแข่งกับเสียงเรียกยุนอาของเขา
“ปล่อยฉันนะแทคยอน ปล่อย ฉันไม่ใช่อิมยุนอาของนาย”
Shala. la
ความคิดเห็น