คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : {แทซู} Please..Come back to me กลับมาทีคนของหัวใจ Part 1 100%
{แทซู}
Intro
ความฝันของผม คือ การได้เป็นนักร้องที่มีชื่อเสียงโด่งดัง ดังนั้น หกปีที่แล้วผมจึงยอมทิ้งทุกอย่าง แม้กระทั่งความรักไว้เบื้องหลัง�แล้ว
ก้าวตามความฝันที่ตัวเองตั้งใจ หากเมื่อวันนี้กลับมาพบกัน เธอไม่เหลือผมอยู่ในความทรงจำ ผิดกับผมทันทีที่สบตาก็รู้ว่าหกปีที่ผ่าน
มาไม่เคยลืมเธอออกจากใจ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
หกปีมาแล้วกับการมายืนอยู่บนจุดสูงสุดของความฝัน หกปีที่ผมละทิ้งทุกอย่างเพื่อก้าวเข้ามาทำในสิ่งที่รัก นั่นก็คือการร้องเพลง ทุกวันนี้
คงต้องยอมรับว่าหากมีใครพูดชื่อ ทงบังชินกิ ขึ้นมา คงไม่มีใครที่ไม่รู้จัก และผมคือสมาชิกคนหนึ่งในนั้น ซีอา จุนซู หรือ คิมจุนซู โลมา
น้อยของใครหลายๆคน
หกปีที่ผ่านมาผมผ่านความยากลำบาก และต้องใช้ความอดทนอย่างมากในการใช้ชีวิตบนเส้นทางความฝัน แต่มีสิ่งหนึ่งที่คอยโอบอุ้ม�
และเป็นกำลังใจให้ผมไม่ว่าจะต้องเจอกับปัญหาใดๆ นั่นก็คือดวงดาว พวกคุณรู้จักดวงดาวนั้นไหม ผมเรียกพวกเขาว่า แคสสิโอเปีย
มาถึงตรงนี้ แม้จะดูเหมือนว่าผมมีทุกอย่างอย่างที่หวังไว้แล้ว แต่ในส่วนลึกของหัวใจผมกลับรู้สึกว่า ในชีวิตที่ผ่านมา ผมได้ทำบางสิ่ง
บางอย่างตกหล่นหายไป ผมรู้ว่ามันคือคืออะไร แต่ทุกครั้งที่คิด ผมจะตัดใจและบอกกับตัวเองเสมอมา อดีตเป็นสิ่งที่ไม่มีวันย้อนกลับมา�
และในวันนั้นผมได้เลือกสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว
เวลาค่ำคืนของโซล ยังมีผู้คนมากมายเดินไปตามท้องถนน ผมเองก็เป็นหนึ่งในคนจำนวนนั้น ผมเดืนไปเรื่อยๆ ไม่มีใครจำผมได้ อาจจะ
เป็นเพราะหมวกกับแว่นกันแดดที่ใส่อยู่ ถ้าคนจะสงสัย ก็คงสงสัยแค่ว่า ไอ้บ้านี่มันใส่แว่นกันแดดมาทำอะไรตอนกลางคืน
พลั่กกก~~
ระหว่างทางเดินมีผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งทะเล่อทะล่าเข้ามาชนผม แต่เป็นตัวเธอเองที่ต้องล้มลงไปกองอยู่กับพื้น ก็แน่ล่ะ ตัวเธอเล็กออกซะ
ขนาดนั้น�พอตั้งสติและลุกยืนขึ้นได้เธอก็อ้าปากด่าผมทันที
"นายเดินของนายยังไง ไม่เห็นหรือไงว่าคนกำลังวิ่งมาทางนี้ โอ้ยย เจ็บไปหมดเลย�แล้วบ้านนายให้กินอะไรเนี้ย ทำไมตัวถึงได้ถึกแบบนี้"
ผมยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น ไม่ใช่อึ้งที่ถูกด่า แต่อึ้งกับการพบเจอที่ไม่คาดฝัน เป็นเธอจริงๆด้วย ... คิมแทยอน
"อ้าว ยืนเงียบทำไม ไม่คิดจะขอโทษหรือไง หรือว่าเป็นใบ้กันห่ะ"
"เอ่อ..."
"โอ้ยพอแระ ฉันไม่อยากเสียเวลากับนายแล้ว ฉันมีนัดต้องรีบไป ถ้าฉันไปไม่ทันนัดฉันน่ะ ฉันจะตามล่าหานาย แล้วก็ฆ่าทิ้งซะ จำเอาไว้นะ
นายถึก"
เธอวิ่งออกไปแล้ว และขาของผมก็วิ่งตามเธอไปด้วยเช่นกัน ทั้งๆที่บอกกับตัวเองเสมอมาว่าระหว่างผมกับเธอไม่มีทางกลับไปเป็น
เหมือนเดิมได้อีกแล้ว หลังจากวันที่ผมตัดสินใจบอกเลิกกับเธอ แต่การผมเจอกันครั้งนี้ หลังจากหกปีผ่านไป ผมจะคิดว่ามันเป็น
พรหมลิขิตได้หรือเปล่า โชคชะตากำลังพาผมให้มาเจอเธออีกครั้ง และให้ผมได้แก้ไขสิ่งที่ผิดพลาดไป�ผมคิดแบบนั้นได้ใช่ไหม
เธอเข้ามาในร้านอาหารร้านนึงที่ค่อนข้างดูมีระดับ บอกตามตรง ถ้าเป็นแทยอนเมื่อก่อนคงจะปฏิเสธหัวชนฝาที่จะมาร้านแบบนี้ เพราะ
ครอบครัวของเธอไม่ใช่ครอบครัวที่ร่ำรวยอะไร�เธอจึงบอกเสมอว่าการเข้ามาทานอาหารในร้านแบบนี้มันเป็นอะไรที่เกินตัวไป
ผมเลือกนั่งโต๊ะที่ติดกับโต๊ะของแทยอน โดยหันหลังให้เธอ�เธอเดินเข้ามานั่งกับผู้ชายคนนึงซึ่งผมไม่รู้จัก เขาไม่ใช่พี่ชายของเธอ ไม่ใช่
ญาติของเธอ และไม่ใช่เพื่อนของเธอที่ผมเคยรู้จัก แล้วเขาเป็นใครกัน
"พี่คะ แทแทขอโทษนะที่มาสาย พอดีว่ามีคนบ้าที่ไหนก็ไม่รู้มาเดินชนอ่ะ อย่างอนน้าา นะคะ"
น้ำเสียง�คำพูด การกระทำของเธอที่มีต่อผู้ชายคนนั้นไม่สามารถคิดเป็นอื่นได้เลย นอกจากเขาเป็น..คนรัก..ของเธอ ผมรู้ดี เพราะครั้ง
หนึ่งผมก็เคยได้อยู่ในฐานะนั้นเหมือนกัน ผมเคยได้รับการปฏิบัติจากเธอแบบนั้นเช่นกัน
"ไม่ วันนี้วันเกิดพี่ เธอกลับมาสาย พี่จะไม่พูดกับเธอไปห้านาทีเลย"
"พี่คังอินอ่ะ แทแทไม่ได้ตั้งใจจะมาสายจริงๆนะ แล้วนี่ แทแทเตรียมของขวัญวันเกิดมาให้พี่ด้วยน้าา"
"ไม่สนใจหรอก เชอะๆ"
พรึบบ
อยู่ดีดีไฟทั้งร้านก็ดับพรึบลงไป ผ่านไปไม่นานก็มีคนถือเค้กเข้ามา ไม่ใช่ใครที่ไหน แทยอนนั่นแหละ ทุกคนดูจะตื่นเต้น และมีความสุข
ไปกับความโรแมนติคของคนทั้งคู่ คงจะมีแค่ผม แค่ผมคนเดียวที่มานั่งเจ็บปวดใจแบบนี้
������������������������������������������������������������������������� เซงิล ชุคาฮัมนีดา
������������������������������������������������������������������������� เซงิล ชุคาฮัมนีดา
�����������������������������������������������������������������������ซารางานึล คิมยองอุน
������������������������������������������������������������������������� เซงิล ชุคาฮัมนีดา
���������������������������������������������������������� "สุขสันต์วันเกิดนะคะพี่คังอิน ฉันรักพี่ค่ะ"
คำว่ารักของเธอมันทำให้ใจของผมเจ็บปวดมากขึ้นไปอีก เหมือนมีใครเอาเข็มเป็นพันๆเล็บมาปักไว้ ผมไม่สามารถทนนั่งอยู่ได้อีกต่อไป�
จึงเดินออกจากร้านมาอย่างเงียบๆ โชคชะตาไม่ได้นำพาให้ผมมาเจอกับเธอเพื่อแก้ไขในสิ่งที่ผิดพลาด แต่โชคชะตากำลังต้องการตอกย้ำ
ให้ผมรู้ว่า ถึงวันนี้..ผมไม่มีวันได้เธอคืนมาอีกต่อไป���
ผ่านไปหลายวันแล้ว แต่ผมก็ยังสลัดภาพวันนั้นออกไปไม่ได้สักที ผมเอานั่งคิด กระวนกระวายจนยุนโฮ ลีดเดอร์ของวงต้องเข้ามาคุยกับ
ผม เพราะว่าเห็นว่าหลายวันมานี่ผมเงียบลงไปมาก แถมยังไม่ค่อยทำท่าทางตลกๆให้พวกเขาได้ดูกันอีก
"มีอะไรหรือเปล่าจุนซู หมู่นี้นายดูเงียบๆไป"
"เปล่าหรอก ฉันก็แค่อยากจะปรับโหมดให้ดูเท่ๆบ้าง เป็นไงล่ะ ใช้ได้ใช่ไหมล่ะ ฮ่าๆ" ผมทำเป็นตลกกลบเกลื่อนไป ไม่อยากให้คนอื่น
ต้องมาเครียดไปกับผม
"ไอ้บ๊องเอ๊ย เอ่อ วันนี้ผู้จัดการเขาจะพาผู้จัดการส่วนตัวของนายมานะ"
"ผู้จัดการส่วนตัว?"
"ใช่ เพราะว่าช่วงนี้ตารางงานพวกเราหนักมาก แถมยังทำงานกันคนละอย่างอีก พี่เขาก็เลยหาคนมาช่วยดูแลพวกเรา"
"อ๋อ อือ ขอบใจมาก"
ผมลงมาข้างล่างหลังจากที่ผู้จัดการของผมต่อสายตรงเข้าห้องอัญเชิญให้ลงมาด่วน เฮ้อ จริงๆแล้วผมไม่เห็นอยากจะได้ผู้จัดการส่วนตัว
ตรงไหนเลย ยุ่งยาก ขาดความเป็นส่วนตัว แต่คิดอีกมุมนึงก็ดีนะ จะได้มีเพื่อนเล่น ก็ตอนนี้ตาปาร์คกับผมโดนจับแยกกันทำงาน ผมเลย
ขาดคู่หูคู่ฮาเลย
"เอ้า จุนซู นี่ผู้จัดการส่วนตัวของนาย คิมแทยอน"
อะไรนะ ผู้จัดการส่วนตัวผม ชื่ออะไรนะ ??
"นายถึก" ไม่ผิดแน่ เป็นเธอจริงๆด้วยๆ แต่ทำไมเธอถึงจำผมได้ว่าผมเป็นนายถึกล่ะ ทำไมเธอถึงต้องทำเหมือนกับว่าจำผมที่เป็นจุนซูคน
รักเก่าของเธอไม่ได้
"รู้จักกันด้วยหรอ"
"ค่ะ วันนั้นหมอนี่ ซุ่มซ่ามเดินมาชนฉัน"
"งั้นก็ดีเลย ฝากเจ้าเด็กดื้อคนนี้หน่อยนะแทยอน ฉันมีธุระ ไปก่อนล่ะ"
ผู้จัดการไปแล้ว ทิ้งไว้เหลือแค่ผมกับแทยอน เธอหันมามองหน้าผมพร้อมยักคิ้วกวนๆให้ แล้วทำท่าทางเป็นสัญญาณบอกว่า นายเสร็จฉัน
แน่ เกิดอะไรขึ้นกัน ทั้งๆที่เหลือกันอยู่แค่สองคน ทำไมเธอก็ยังทำเหมือนไม่รู้จักผม
"แทแท เลิกเล่นสักที"
"เอ๊ะ ทำไมนายเรียกฉันแบบนั้น ชื่อนั่นมีแต่คนสนิทของฉันที่ฉันให้เรียกนะ นายรู้ได้ยังไง"
"เลิกทำเป็นจำพี่ไม่ได้สักที"
"อะไรของนาย นายเป็นใคร ทำไมฉันต้องจำนายได้ ที่ฉันจำได้ก็คือฉันเพิ่งรู้จักนายครั้งแรกตอนที่เดินชนกันนะ นายถึก"
"นี่เธอจำฉันไม่ได้จริงๆอย่างนั้นหรอ"
"ใช่สิ เราเคยรู้จักกันมาก่อนหน้านี้หรือยังไง"
"ใช่ เราเคยรู้จักกันมาก่อน"
"อย่างนั้นหรอ มันก็ไม่แน่นะ จริงๆแล้ว เราอาจจะเคยรู้จักกัน แต่ฉันจำไม่ได้ก็ได้"
"เธอหมายความว่ายังไงกัน"
"ก็เมื่อหกปีก่อน ฉันประสบอุบัติเหตุ พอฟื้นขึ้นมาฉันก็จำอะไรไม่ได้เลย จำไม่ได้แม้กระทั่งว่าตัวเองเป็นใคร ก็ไม่แปลกหรอกที่ฉันอาจจะ
รู้จักนาย แต่ฉันจำไม่ได้"
"ทะ..ทำไม..ทำไมเธอถึงได้ประสบอุบัติเหตุ"
"แม่บอกว่าฉันถูกรถชนหลังจากออกไปพบกับคนใจร้ายคนนึงมา แต่ฉันไม่รู้หรอกนะว่าใครคือคนใจร้ายคนนั้น แม่ฉันไม่ยอมบอก"
ใจของผมเจ็บปวดอีกแล้ว มั่นใจว่าคนใจร้ายคนนั้นของแม่เธอก็คือผม เพราะวันนั้นแม่ของเธอก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วย เพราะผมเองน่ะหรอ�
เธอลืมผม ก็เพราะตัวผมเอง น่าสมเพชนายชะมัดเลย คิมจุนซู
"แล้วนายกับฉัน เราเป็นเพื่อนกันหรอ"
"เปล่า พี่ไม่ใช่เพื่อนเธอ"
"งั้นเราเป็นอะไรกันล่ะ"
"พี่เป็นคนรักของเธอ"
ผมตัดสินใจบอกเธอออกไป เพื่อหวังว่าบางทีถ้าเธอรู้ว่าเราเคยรักกัน ในขณะที่เธอก็จำไม่ได้ว่าผมเคยบอกเลิกเธอ มันอาจจะทำให้ผมมี
โอกาสอีกครั้ง ผมมันเห็นแก่ตัวใช่ไหม ผมยอมรับ แต่ผมไม่อยากเสียเธอไป ในเมื่อโชคชะตาไม่ยอมหยุดให้ผมเจอเธอแค่วันนั้น ผมก็จะ
ถือว่าโชคชะตาต้องการให้ผมกับเธอกลับมารักกันเหมือนเดิม เพราะฉะนั้นผมจะทำให้เธอกลับมารักผมให้ได่ ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะมีคน
อื่นในใจแล้วก็ตาม บอกได้คำเดียวว่า ผมไม่สน
"ตลกหรือเปล่า ฉันเนี่ยนะจะเป็นคนรักของนักร้องดังอย่างนาย"
"เราคบกันตั้งแต่ที่ฉันยังไม่ได้เดบิวต์"
"งั้นตอบฉันหน่อยสิว่าหกปีที่ผ่านมา คนรักของฉันอย่างนายหายไปไหนมา"
ผมพูดไม่ออก จะให้ผมบอกไปได้ยังไงว่าผมขอเลิกกับเธอเพื่อที่จะมาเป็นนักร้อง ถ้าผมบอกเธอแบบนั้นไป เธอคงจะต้องเกลียดผมอีก
ครั้งอย่างแน่นอน
"ตอบไม่ได้ งั้นก็เลิกเล่นตลกสักทีคิมจุนซู"
"..."
"อีกอย่างตอนนี้ฉันก็มีคนรักอยู่แล้วด้วย ต่อให้ฉันจะเคยเป็นคนรักของนายจริงๆ แต่ตอนนี้ฉันก็ไม่ได้รักนายแล้ว"
เธอเดินไปดูตารางงานของพวกเราที่ผู้จัดการส่วนตัวของผมทำไว้ให้ ผมเดินไปนั่งที่โซฟา นั่งมองเธออ่านตารางงานอย่างเงียบๆ พร้อมกับ
นั่งคิดถึงเรื่องราวเมื่อหกปีที่แล้ว
"แทแท พี่มีเรื่องจะบอก"
"อะไรหรอคะ"
"คือพี่.."
"ทำไมต้องอ้ำอึ้งด้วย เอ๊ะ หรือว่าจะบอกรัก ไม่ต้องเขินๆ พูดมาเลย แทรอฟังอยู่" น้ำเสียงของเธอ สีหน้าท่าทางของเธอยังคงสดใสอยู่ตลอด แต่ผมไม่แน่ใจเลยว่า หากเธอได้ยินสิ่งที่ผมกำลังจะบอก�เธอจะทำหน้ายังไง
"เราเลิกกันเถอะ"
"อะ..อะไรนะคะ"
"พี่กำลังจะได้เดบิวต์ แล้ว.."
"แล้วการที่พี่มีแฟน มันอาจจะทำให้พี่มีปัญหาใช่ไหมคะ"
"แทแท"
"จริงๆแล้ว ท่านประธานลีก็เรียกแทไปพบแล้วบอกเรื่องนี้แล้วเหมือนกัน แต่แทไม่คิดว่าพี่จะทำแบบนี้ แทไม่คิดว่าพี่จะยอมทิ้งความรัก
ของเรา"
"ขอโทษจริงๆ แต่การเป็นนักร้องคือความฝันของพี่"
"แล้วแทล่ะ สำหรับพี่แทเป็นอะไร"
"พี่ต้องการทำตามความฝันของตัวเอง ต่อให้ต้องแลกด้วยอะไรพี่ก็ยอม"
"ต่อให้ต้องเสียแทไปพี่ก็ยอมอย่างนั้นหรอ" แทยอนเริ่มที่จะมีน้ำตาคลอ แต่เธอก็ยังพยายามฝืนไม่ให้มันไหลลงมา เธอคงเสียใจมาก�
เพราะเราสองคนต่างก็คาดหวังกับความรักครั้งนี้ และคิดว่ามันน่าจะไปได้ด้วยดี แต่สุดท้ายก็มาพังทลายเพราะผมเอง
"..."
"ถ้าอย่างนั้นต่อไปนี้ เราไม่เคยรู้จักกัน คิมแทยอน ไม่เคยรู้จัก คิมจุนซู ฉันขอให้ในอนาคตถ้าเราเจอกันที่ไหน ฉันก็จะจำคนอย่างคุณไม่
ได้ ฉันจะรู้จักคุณ แค่ในนามของนักร้องผู้โด่งดัง คิมจุนซู"
ไม่น่าเชื่อว่าคำพูดของเธอในวันนั้น จะเป็นจริงอย่างที่เธอพูดทุกคำ เธอจำผมไม่ได้จริงๆ เธอรู้จักผมแค่ในนามของ คิมจุนซู ทงบังชินกิ�
แค่นั้นจริงๆ
"ฮัลโหล"
"...." เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น พอเธอรับและได้พูดคุยกับคนปลายสาย สีหน้าเธอก็ดูสดชื่นขึ้นมาทันที ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นใคร
"งั้น เจอกันที่เดิมตอนสองทุ่มนะคะ"
"...."
"แทก็รักพี่คังอินค่ะ"
เอาอีกแล้ว บอกรักกันต่อหน้าผมอีกแล้ว นี่เธอจะทำให้ผมเจ็บปวดเจียนตายให้ได้เลยใช่ไหม
"แทแท"
"กรุณาเรียกฉันว่าแทยอน หรือไม่จะเรียกว่าคุณนายคิมก็ได้ ฉันไม่ว่า"
"แทยอน วันนี้ฉันมีงานอะไรหรือเปล่า"
"ไม่มี แต่ตารางงานของนายพรุ่งนี้เยอะเป็นบ้าเลย เดือดร้อนฉันต้องมานั่งวางแผนให้นายอีก"
"มันเป็นหน้าที่ของเธอนิ"
"นี่ถ้าฉันไม่จำเป็นจริงๆ จ้างให้ฉันก็ไม่มาทำหรอกไอ้งานบ้าๆแบบนี้เนี้ย"
"มันคงเป็นโชคชะตามั้ง ที่ส่งให้เธอมาเจอกับฉันอีกครั้ง"
"ฉันว่าเป็นเวรเป็นกรรมมากกว่า"
เธอออกไปตั้งแต่ห้าโมงเย็น คงจะรีบไปเจอคนรักสินะ ผมเหลือบไปเห็นสร้อมข้อมือของเธอที่ตกอยู่บนเก้าอี้ทำงานของผม ผมหยิบมัน
ขึ้นมาดู มันถูกสลักไว้ว่า Kangin Taeyeon Forever Love ผมอยากจะขว้างมันทิ้ง แต่ก็คิดได้ว่าถ้าเธอหาไม่เจอเธออาจจะโกรธผม
มาก�และพาลทำให้เธอไม่คุยกับผมไปเลย ผมเลยตัดสินใจเก็บมันไว้เพื่อคืนเธอ
เป็นเดือนที่แทยอนมาทำงานให้กับผม หลายครั้งที่ผมพยายามพาเธอไปตามสถานที่ต่างๆที่เราเคยไปด้วยกัน แต่มันก็ไม่มีทีท่าว่าจะทำให้
เธอจำอะไรเกี่ยวกับผมขึ้นมาได้เลย
ทุกที่ที่ผมพาไป เธอมักพูดเสมอว่าพี่คังอินพาฉันมาเที่ยงที่นี่แล้ว ฉันมากับพี่คังอินเป็นพันรอบแล้ว นั่นทำให้ผมแทบจะหมดกำลังใจ มัน
รู้สึกเหมือนว่าเวลาไปไหนด้วยกัน ก็จะมีเงาของนายคังอินนั้นมาขวางอยู่ทุกที่
วันนี้ผมพาเธอมาที่สวนสาธารณะของเราสองคน ตอนที่ยังคบกันผมเคยเอาของๆเธอกับของๆผมมาฝังไว้รวมกันที่นี้ ผมเชื่อว่านายคังอิน
ต้องไม่เคยพาเธอมาที่นี่อย่างแน่นอน
"นี่นายรู้จักที่นี่ด้วยหรอ นี่มันที่แห่งความทรงจำของฉันกับพี่คังอินนะ"
อะไรนะ นี่นายนั่นก็เคยมาที่นี่กับแทยอนแล้วอย่างนั้นหรอ โอ้ย อะไรมันจะบังเอิญ โลกกลม พรหมลิขิตขนาดนี้ว่ะ
"ดูเหมือนว่าทุกที่จะเป็นที่ของเธอกับแฟนเธอหมดเลยสินะ"
"แน่นอน นี่จะบอกอะไรให้ ฉันกับพี่คังอินเอาของๆเราสองคนมาฝังรวมกันไว้ที่นี่ด้วย"
"หยุดพูดถึงหมอนั่นสักที ฉันไม่อยากได้ยิน"
ผมบีบแขนเธอด้วยอารมณ์โกรธที่พยายามจะระงับแต่มันก็ทำไม่ได้จริงๆ ฝังของไว้ร่วมกันอย่างนั้นหรอ ทำไมหมอนั่นต้องทำทุกอย่าง
เหมือนที่ผมเคยทำกับเธอด้วย นี่มันกะจะแทนที่ความทรงจำของเธอที่มีต่อผมให้มันหมดไปเลยหรือยังไง
"ปล่อยฉันนะไอ้ถึกบ้า ฉันเจ็บนะ"
ผมปล่อยแขนเธอ เมื่อเธอทำสีหน้าว่าเจ็บจริงๆ
"จะบอกอะไรให้ที่เธอเจ็บตอนนี้ ไม่ได้ครึ่งหนึ่งที่ใจฉันเจ็บด้วยซ้ำ"
colors grace.
ความคิดเห็น