ปริศนาโรงเรียนอาฆาต

ลำดับตอนที่ #4 : คลายผนึก 2 ชั้น (แก้)

   เช้าวันใหม่ ดูเหมือนท้องฟ้าจะอารมณ์บูดซะเหลือเกิน เมฆดำลอยบดบังทั่วทั้ง   ท้องฟ้า ดูเหมือนเตือนว่าจะมีเหตุร้ายเกิดขึ้น อย่างไรก็ตามยังมีคนสองคนที่ไม่  สนใจว่าวันนี้เป็นยังไง เพราะมัวหมกๆมุ่นๆอยู่กับหนังสือที่พวกเขาหยิบมาจาก  ห้องสมุดเมื่อวาน ถ้ามีคนผ่านมาเห็นคงจะนึกเพียงว่าพวกเขาอ่านหนังสือเรียน
เพราะพรุ่งนี้ก็จะเปิดเทอมอยู่แล้ว แต่เนื้อหาในหนังสือไม่เกี่ยวกับบทเรียนเลยแม้แต่นิดเดียว หนังสือเล่มที่พวกเขาอ่านชื่อว่า ว่าด้วยเรื่องของวิญญาณ
      "อ่าฮะ เจอเรื่องดีดีเข้าแล้ว การแยกแยะมนุษย์กับวิญญาณ" เซจิเอ่ยขึ้นอย่างดีใจ
     "ดีตรงไหน แค่นี้แยกไม่ออกละไง ผีก็ผี คนก็คน ไม่เหมือนกัน ดูง่ายออก"โคซึมิบอกและยังขยายความต่ออีกว่า
     "ผีเนี่ยมันจะน่ากลัว ส่วนคนอ่ะ น่ารัก โหะๆ" โคซึมิพูดแบบไม่ซีเรียสนัก
      "เออแล้วถ้าเกิดมันมาแบบคนหละ แบบว่าปลอมมา แกจะดูออกหลอวะ"  เซจิพูดให้โคซึมิเข้าใจ
      "ครับผม งั้นก็รีบบอกผมสิ"โคซึมิตอบและใจจดใจจ่อฟังเซจิเทศก์
      เด็กหนุ่มทั้งสองใช้เวลาอ่านหนังสือเล่มนั้นทั้งวัน เข็มนาฬิกาชี้ไป เวลา 4 ทุ่มกว่า เซจิและโคซึมินอนหลับปุ๋ย
     "เฮ้ เซจิ" "เซจิ" เสียงนิรนามเอ่ยเรียกชื่อของเซจิ เซจินอนหลับสนิทจึงไม่ได้ยิน
     "เซจิจิจิ"เสียงเรียกนั้นดังขึ้น จนทำให้เซจิสะดุ้งตื่น 
      "แกเป็นใครว่ะ"เซจิเห็นภาพลางๆเพราะยังงัวเงียแต่ก็รู้ว่าไม่ใช่เพื่อนตัวเอง
      "อ่อ ขอโทษนะครับที่มาเรียกดึกๆ ผมโทรุ เป็นวิญญาณหนะ เฝ้ามองดูพวกนายมา  ตั้งแต่พวกนายมาอยู่ที่นี่แล้ว" วิญญาณโทรุกล่าว
     "ไอ้ผีโรคจิต แล้วมาทั้มมองพวกชั้นทำไม"เซจิพูดเสียงเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะรู้ว่าถ้าโคซึมิตื่นมาเห็นคงเป็นเรื่องใหญ่
      "ไม่ใช่อย่างงั้นครับ ผมอยากจะมาบอก ว่าผมสังหรณ์ถึงเรื่องที่จะเกิด อาจจะมีเรื่อง  ร้ายๆเกิดขึ้นที่โรงเรียนหนะครับ การนองเลือดครั้งใหญ่"ผีโทรุพูดอย่างอารมณ์เสีย   เค้าคิดว่าเซจิไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง
      "หมายความว่าแกจะมาบอกชั้นให้เตรียมตัวตายใช่มะ แกจะมาฆ่าเด็กทุกคนใช่มั้ย  หละ พรุ่งนี้ก็จะเปิดเทอมแล้ว มาสิถ้าแน่จริง"เซจิพูดท้าทาย
     "ปล่าวนะครับ ผมไม่ใช่วิญญาณร้าย ถ้าผมร้ายกาจอย่างนั้นคงถูกผนึกวิญญาณไปแล้ว"ผีโทรุบอก
      "เออชั้นเชื่อ ชั้นรู้เรื่องพวกนั้นหมดแล้ว"เซจิบอก
      "งั้นคุณก็รู้เรื่องที่ผนึกจะคลายแล้วสิ"โทรุกล่าวถาม
      "รู้แล้ว แต่อะไรจะเกิดก็เกิดไป ชั้นไม่สน แกจะไปไหนก็ไปชั้นจะนอนต่อ"เซจิเอ่ย ปากไล่ เพราะเขาง่วงเต็มที
      "อืมแต่ผนึกอาจจะยังไม่คลายตอนนี้ก็ได้นะครับ ตอนนี้มันเสื่อมพลังมากแล้วก็  จริง แต่ไม่มีเวลาแน่นอนที่ผนึกจะคลายออก"  พอพูดเสร็จโทรุรีบหายตัวไปเพราะเซจิมองเค้าอย่างอาฆาต

เช้าวันรุ่งขึ้น ( วัน เปิดเรียน ) นักเรียนหลายๆคนต่างพากันไปดูที่บอร์ดว่าตนจะได้อยู่ห้องไหน
  "อ๊ะ เซจิชื่อชั้น อยู่ห้องเดียวกะนาย เย้บังเอิญจริงๆนะ"โคซึมิกล่าวดีใจเมื่อได้อยู่กับเพื่อนสนิท (เกือบสนิท)และรูมเมทไปในตัว
      

"กริ่ง" เสียงกระดิ่งดังขึ้นเป็นสัญญาณบอกให้นักเรียนไปเข้าห้อง นักเรียนนั่งเรียน ตามลำดับการรายงานตัวตอนที่มาโรงเรียน เซจิและโคซึมิได้นั่งใกล้กัน 
      "ต๊อก แต๊ก"เสียงฝีเท้าคนที่ก้าวเข้ามา
      "อ่า หวัดดีนักเรียน ครูเป็นครูประจำชั้น ชื่อ คาเซะ"ครูคาเซะแนะนำตัวเอง
     "นักเรียนที่โรงเรียนนี้มีสถานที่ต้องห้ามคือโบสถ์ที่ป่าหลังโรงเรียน หวังว่าคงไม่มีใครไปนะ เพราะถ้าครูรู้พวกเธอจะต้องรับโทษ"ครูบอกเชิงสั่ง
     หลังจากนั้นก็ให้นักเรียนทุกคนแนะนำตนเอง วันนี้ครูปล่อยให้นักเรียนเล่นและทำความรู้จักกัน  เซจิและโคซึมิได้เพื่อนใหม่หลายคนที่พูดกันถูกคอ พวกเขาจับกันเป็นแก๊ง ประกอบด้วย เซจิ โคซึมิ รัน ไฮบาระ เซ็นริว และอีกคนแฝงมาเป็นสมาชิกลับๆโดยที่มีเพียงเซจิรู้จักคนเดียว คือวิญญาณของเด็กชื่อโทรุ 
ไม่นานเซจิก็พยายามเล่าเรื่องของโทรุให้พวกเพื่อนฟัง และแล้วเมื่อเพื่อนๆทุกคนพอจะเข้าใจอะไรบ้าง โทรุก็แสดงตัวและเล่าเรื่องหลายๆอย่างให้คนอื่นรู้ โดยที่แสดงตัวให้เพียงเพื่อนๆในกลุ่มเห็นเท่านั้น ในตอนแรกเพื่อนก็ตกใจ แต่ก็ปรับตัวและทำใจได้
      ...เจ้าผีนี่คงทำอะไรได้บ้างเมื่อเราปล่อยผนึกออก... เซจิเค้าคิดจะปล่อยวิญญาณ ร้ายออกมาเพื่อเป็นของเล่นตนเอง ตอนพักเที่ยง เซจิก็หายไปคนเดียว
      "เอ๊ะ เซจิหายไปไหน"ไฮบาระเพื่อนใหม่ เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่สวย มีอัธยาศัยดีกับทุกคน เอ่ยปากถามขึ้น
     "ไม่รู้สิ โทรุก็ไม่อยู่ ว่าจะได้ให้ช่วยตามหน่อย"เซ็นริวเด็กชายตัวใหญ่ ล่ำสันที่สุด  ในกลุ่มพูดขึ้น
      "เดี๋ยวคงมาหรอก"โคซึมิเอ่ย

ขณะนี้คนบางคนกำลังมุ่งหน้าไปที่โบสถ์เพื่อกระทำการอะไรบางอย่าง
     "ย๊ากกกก ก๊อก"รูปปั้นพระเยซูซึ่งเป็นผนึกวิญญาณถูกเซจิหักลงมา 
     "ปั้ง ปั้ง"เสียงประตูที่ถูกตรึงกระเดินออกมา พังยับเยิน ควันสีขาวหลายสาย   กระจายออกมานอกโบสถ์ จนหมด
     "อืมนี่คงเป็นวิญญาณที่หลุดมาจากผนึกชั้นแรก"เซจิพูดเบาๆและเดินไปแกะยันต์ที่  อยู่ฝาบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์
     ควันสายเล็กๆลอยพวยฟุ้งออกมา บางสายลอยฟุ้งขึ้นฟ้าเหมือนว่าจะไปสู่สุขติ บางสายวนเวียนรอบ โรงเรียน นักเรียนหลายคนเห็นความผิดปกติ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะในช่วงนี้ฤดูหนาวอาจจะมีหมอก
     ทว่าวิญญาณร้ายที่แข็งแกร่งที่สุดกำลังหัวเราะอย่างสนุกสนานเมื่อเห็นนักเรียน
  "ฆ่า ฉันจะฆ่าทุกคนที่มีชีวิตอยู่"วิญญาณนั้นพูดอย่างโกรธแค้น 
      เรื่องเลวร้ายที่สุดกำลังจะเกิดขึ้นที่โรงเรียนมาตาฮาระซะแล้ว

   เช้าวันใหม่ ดูเหมือนท้องฟ้าจะอารมณ์บูดซะเหลือเกิน เมฆดำลอยบดบังทั่วทั้ง   ท้องฟ้า ดูเหมือนเตือนว่าจะมีเหตุร้ายเกิดขึ้น อย่างไรก็ตามยังมีคนสองคนที่ไม่  สนใจว่าวันนี้เป็นยังไง เพราะมัวหมกๆมุ่นๆอยู่กับหนังสือที่พวกเขาหยิบมาจาก  ห้องสมุดเมื่อวาน ถ้ามีคนผ่านมาเห็นคงจะนึกเพียงว่าพวกเขาอ่านหนังสือเรียน
เพราะพรุ่งนี้ก็จะเปิดเทอมอยู่แล้ว แต่เนื้อหาในหนังสือไม่เกี่ยวกับบทเรียนเลยแม้แต่นิดเดียว หนังสือเล่มที่พวกเขาอ่านชื่อว่า ว่าด้วยเรื่องของวิญญาณ
      "อ่าฮะ เจอเรื่องดีดีเข้าแล้ว การแยกแยะมนุษย์กับวิญญาณ" เซจิเอ่ยขึ้นอย่างดีใจ
     "ดีตรงไหน แค่นี้แยกไม่ออกละไง ผีก็ผี คนก็คน ไม่เหมือนกัน ดูง่ายออก"โคซึมิบอกและยังขยายความต่ออีกว่า
     "ผีเนี่ยมันจะน่ากลัว ส่วนคนอ่ะ น่ารัก โหะๆ" โคซึมิพูดแบบไม่ซีเรียสนัก
      "เออแล้วถ้าเกิดมันมาแบบคนหละ แบบว่าปลอมมา แกจะดูออกหลอวะ"  เซจิพูดให้โคซึมิเข้าใจ
      "ครับผม งั้นก็รีบบอกผมสิ"โคซึมิตอบและใจจดใจจ่อฟังเซจิเทศก์
      เด็กหนุ่มทั้งสองใช้เวลาอ่านหนังสือเล่มนั้นทั้งวัน เข็มนาฬิกาชี้ไป เวลา 4 ทุ่มกว่า เซจิและโคซึมินอนหลับปุ๋ย
     "เฮ้ เซจิ" "เซจิ" เสียงนิรนามเอ่ยเรียกชื่อของเซจิ เซจินอนหลับสนิทจึงไม่ได้ยิน
     "เซจิจิจิ"เสียงเรียกนั้นดังขึ้น จนทำให้เซจิสะดุ้งตื่น 
      "แกเป็นใครว่ะ"เซจิเห็นภาพลางๆเพราะยังงัวเงียแต่ก็รู้ว่าไม่ใช่เพื่อนตัวเอง
      "อ่อ ขอโทษนะครับที่มาเรียกดึกๆ ผมโทรุ เป็นวิญญาณหนะ เฝ้ามองดูพวกนายมา  ตั้งแต่พวกนายมาอยู่ที่นี่แล้ว" วิญญาณโทรุกล่าว
     "ไอ้ผีโรคจิต แล้วมาทั้มมองพวกชั้นทำไม"เซจิพูดเสียงเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะรู้ว่าถ้าโคซึมิตื่นมาเห็นคงเป็นเรื่องใหญ่
      "ไม่ใช่อย่างงั้นครับ ผมอยากจะมาบอก ว่าผมสังหรณ์ถึงเรื่องที่จะเกิด อาจจะมีเรื่อง  ร้ายๆเกิดขึ้นที่โรงเรียนหนะครับ การนองเลือดครั้งใหญ่"ผีโทรุพูดอย่างอารมณ์เสีย   เค้าคิดว่าเซจิไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง
      "หมายความว่าแกจะมาบอกชั้นให้เตรียมตัวตายใช่มะ แกจะมาฆ่าเด็กทุกคนใช่มั้ย  หละ พรุ่งนี้ก็จะเปิดเทอมแล้ว มาสิถ้าแน่จริง"เซจิพูดท้าทาย
     "ปล่าวนะครับ ผมไม่ใช่วิญญาณร้าย ถ้าผมร้ายกาจอย่างนั้นคงถูกผนึกวิญญาณไปแล้ว"ผีโทรุบอก
      "เออชั้นเชื่อ ชั้นรู้เรื่องพวกนั้นหมดแล้ว"เซจิบอก
      "งั้นคุณก็รู้เรื่องที่ผนึกจะคลายแล้วสิ"โทรุกล่าวถาม
      "รู้แล้ว แต่อะไรจะเกิดก็เกิดไป ชั้นไม่สน แกจะไปไหนก็ไปชั้นจะนอนต่อ"เซจิเอ่ย ปากไล่ เพราะเขาง่วงเต็มที
      "อืมแต่ผนึกอาจจะยังไม่คลายตอนนี้ก็ได้นะครับ ตอนนี้มันเสื่อมพลังมากแล้วก็  จริง แต่ไม่มีเวลาแน่นอนที่ผนึกจะคลายออก"  พอพูดเสร็จโทรุรีบหายตัวไปเพราะเซจิมองเค้าอย่างอาฆาต

เช้าวันรุ่งขึ้น ( วัน เปิดเรียน ) นักเรียนหลายๆคนต่างพากันไปดูที่บอร์ดว่าตนจะได้อยู่ห้องไหน
  "อ๊ะ เซจิชื่อชั้น อยู่ห้องเดียวกะนาย เย้บังเอิญจริงๆนะ"โคซึมิกล่าวดีใจเมื่อได้อยู่กับเพื่อนสนิท (เกือบสนิท)และรูมเมทไปในตัว
      

"กริ่ง" เสียงกระดิ่งดังขึ้นเป็นสัญญาณบอกให้นักเรียนไปเข้าห้อง นักเรียนนั่งเรียน ตามลำดับการรายงานตัวตอนที่มาโรงเรียน เซจิและโคซึมิได้นั่งใกล้กัน 
      "ต๊อก แต๊ก"เสียงฝีเท้าคนที่ก้าวเข้ามา
      "อ่า หวัดดีนักเรียน ครูเป็นครูประจำชั้น ชื่อ คาเซะ"ครูคาเซะแนะนำตัวเอง
     "นักเรียนที่โรงเรียนนี้มีสถานที่ต้องห้ามคือโบสถ์ที่ป่าหลังโรงเรียน หวังว่าคงไม่มีใครไปนะ เพราะถ้าครูรู้พวกเธอจะต้องรับโทษ"ครูบอกเชิงสั่ง
     หลังจากนั้นก็ให้นักเรียนทุกคนแนะนำตนเอง วันนี้ครูปล่อยให้นักเรียนเล่นและทำความรู้จักกัน  เซจิและโคซึมิได้เพื่อนใหม่หลายคนที่พูดกันถูกคอ พวกเขาจับกันเป็นแก๊ง ประกอบด้วย เซจิ โคซึมิ รัน ไฮบาระ เซ็นริว และอีกคนแฝงมาเป็นสมาชิกลับๆโดยที่มีเพียงเซจิรู้จักคนเดียว คือวิญญาณของเด็กชื่อโทรุ 
ไม่นานเซจิก็พยายามเล่าเรื่องของโทรุให้พวกเพื่อนฟัง และแล้วเมื่อเพื่อนๆทุกคนพอจะเข้าใจอะไรบ้าง โทรุก็แสดงตัวและเล่าเรื่องหลายๆอย่างให้คนอื่นรู้ โดยที่แสดงตัวให้เพียงเพื่อนๆในกลุ่มเห็นเท่านั้น ในตอนแรกเพื่อนก็ตกใจ แต่ก็ปรับตัวและทำใจได้
      ...เจ้าผีนี่คงทำอะไรได้บ้างเมื่อเราปล่อยผนึกออก... เซจิเค้าคิดจะปล่อยวิญญาณ ร้ายออกมาเพื่อเป็นของเล่นตนเอง ตอนพักเที่ยง เซจิก็หายไปคนเดียว
      "เอ๊ะ เซจิหายไปไหน"ไฮบาระเพื่อนใหม่ เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่สวย มีอัธยาศัยดีกับทุกคน เอ่ยปากถามขึ้น
     "ไม่รู้สิ โทรุก็ไม่อยู่ ว่าจะได้ให้ช่วยตามหน่อย"เซ็นริวเด็กชายตัวใหญ่ ล่ำสันที่สุด  ในกลุ่มพูดขึ้น
      "เดี๋ยวคงมาหรอก"โคซึมิเอ่ย

ขณะนี้คนบางคนกำลังมุ่งหน้าไปที่โบสถ์เพื่อกระทำการอะไรบางอย่าง
     "ย๊ากกกก ก๊อก"รูปปั้นพระเยซูซึ่งเป็นผนึกวิญญาณถูกเซจิหักลงมา 
     "ปั้ง ปั้ง"เสียงประตูที่ถูกตรึงกระเดินออกมา พังยับเยิน ควันสีขาวหลายสาย   กระจายออกมานอกโบสถ์ จนหมด
     "อืมนี่คงเป็นวิญญาณที่หลุดมาจากผนึกชั้นแรก"เซจิพูดเบาๆและเดินไปแกะยันต์ที่  อยู่ฝาบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์
     ควันสายเล็กๆลอยพวยฟุ้งออกมา บางสายลอยฟุ้งขึ้นฟ้าเหมือนว่าจะไปสู่สุขติ บางสายวนเวียนรอบ โรงเรียน นักเรียนหลายคนเห็นความผิดปกติ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะในช่วงนี้ฤดูหนาวอาจจะมีหมอก
     ทว่าวิญญาณร้ายที่แข็งแกร่งที่สุดกำลังหัวเราะอย่างสนุกสนานเมื่อเห็นนักเรียน
  "ฆ่า ฉันจะฆ่าทุกคนที่มีชีวิตอยู่"วิญญาณนั้นพูดอย่างโกรธแค้น 
      เรื่องเลวร้ายที่สุดกำลังจะเกิดขึ้นที่โรงเรียนมาตาฮาระซะแล้ว