ปริศนาโรงเรียนอาฆาต

ลำดับตอนที่ #3 : โบสถ์ลึกลับหลังป่า (แก้)

"ฟิ้ววว"เสียงลมพัดผ่านร่างเด็กหนุ่มทั้งสอง   
       เซจิและโคซึมิเดินย่ำเท้าลุยป่าทางด้านหลังโรงเรียน พวกเขามุ่งหน้าโดยมีจุดมุ่งหมายบางอย่าง 
     "อ่าฮะ ในที่สุดก็เจอ" เซจิพูดอย่างดีอกดีใจ เนื้อตัวเขามอมแมมสกปรก หญ้าเกาะติดเต็มไปหมด 
      "แค่มาหาโบสถ์เก่าๆ ทำไมต้องมาเดินลุยกับนายด้วยน้าเซจิ "โคซึมิบ่น เพราะเซจิพาเขาเดินตะลุยป่าที่มีหญ้าสูงถึงหน้าอก
       "อย่าพูดมากหน่า ยังไงก็มาถึงแล้วเราเข้าไปดูดีกว่า" 
        เซจิรีบเดินตรงไปที่หน้าประตูโบสถ์เก่านั้น
       "ปัดโถ่โว้ยทำไมต้องใส่แม่กุญแจด้วยว่ะเนี่ย"เซจิพูดเสียงดังอย่างอารมณ์เสีย 
       "เซจิจิจิ ทำไมแถวนี้ มีดินพูนขึ้นมาตั้งหลายจุด หวา"โคซึมิพูดเสียงสั่นๆ
       "เออแกหนิถามโน่นถามนี่ แค่เตรียมไว้ทำแปลงเกษตร เท่านั้นเอง"เค้าพูดตอแหล ปลอบใจเพื่อน
...ศพเกลื่อนกลาดไปหมดเลย สงสัยโรงเรียนนี้เป็นป่าช้าเก่าหละมั้ง เหอะๆ...เซจิคิดในใจ
       "นี่ เซจินายหลอกชั้นรึปล่าว มะมานเหมือนหลุมฝังศพเลยนะ"โคซึมิพูดแบบตกใจ กลัวเล็กน้อย
       "แกหนิ ถ้ารู้แล้วจะมาถามชั้นทำไมหละ"เซจิพูดสวนกลับ
       "ถ้าแกอยากรู้จริงๆว่าในนี้มีอะไรก็ต้องร่วมมือกับชั้นขุดดู"เซจิพูดชักชวน 
       "ไม่เอาด้วยหรอก ฉันว่ากลับดีกว่า ประตูโบสถ์ มานปิดตายไปแล้ว ทั้งใส่กุญแจ ทั้งตีตะปุตรึงไว้ ยังไงก็เข้าไม่ได้หรอก"โคซึมิรีบชวนเซจิกลับ
         ทว่าทันใดนั้นโคซึมิเหลือบไปเห็นรูปปั้นพระเยชูขนาดเล็กๆ เหนือประตูโบสถ์ กำลังรำไห้ น้ำตาที่ไหนลงมาจากรูปปั้นนั้นเป็นสีเลือด
        "เจี๊ยก ...." โคซึมิวิ่งออกไปทันที 
        "รีบไปไหนว่ะ เออกลับก็กลับ"เซจิเดินตามไปอย่างช้าๆ
       เค้าเหลียวหลังกลับมา เห็นสิ่งเดียวกับที่โคซึมิเห็น
        ....โคซึมิมันเห็นไอ้นี่นี่เองร๊อ แค่นี้วิ่งหางจุกตูดเชียว ต้องรู้ให้ได้โบสถ์นี้มันมีอะไร....เซจิคิดในใจ
        เขาไม่กลัวแต่อย่างใด ในชั่วพริบตาเลือดนั่นก็หายไป อันที่จริงทั้งเซจิและโคซึมิมีสัมผัสวิญญาณ พอๆกัน แต่โคซึมิขวัญอ่อน จึงเห็นหลายสิ่ง หลายอย่างที่ประสาทสัมผัสของเค้าสัมผัสได้รวดเร็วกว่า ซึ่งต่างจากเซจิที่ไม่กลัว
อะไรซักอย่าง   
       พวกเขาทั้งสองกลับมาที่ห้องสมุด
      "นายเข้าไปคนเดียวนะเซจิ"โคซึมิพูด
       เค้านั่งรออยู่หน้าห้องสมุด โดยปล่อยให้เพื่อนเข้าไปคนเดียว โคซึมิไม่อยากเข้าไปข้างในเพราะใน ห้องสมุดมีแต่วิญญาณเต็มไปหมดถึงจะไม่ใช่วิญญาณร้ายก็ตาม
       สักครู่ เซจิก็นำหนังสือออกมา 2 เล่ม 

เล่มที่ 1 ประวัติโรงเรียนมาตาฮาระ
เล่มที่ 2 ว่าด้วยเรื่องของวิญญาณ
       "เซจิ นายเอาเล่มนี้ออกมาทำไม"โคซึมิชี้ไปที่หนังสือเล่มที่ 2
       "นายไม่อยากสู้กับวิญญาณละไง เจอมาตั้งหลายที"เซจิพูดอย่างจริงจัง
       เขาเปิดดูหนังสือประวัติของโรงเรียนไปหน้าของโบสถ์
       "โบสก์ถูกสร้างก่อนสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง เพียงไม่กี่เดือน โดยมีบาทหลวงมาประจำอยู่ไม่กี่คน บาทหลวงได้ขอความกรุณาจากโรงเรียนให้ที่โรงเรียนเป็นที่หลบภัยในสงครามโลกครั้งที่ 1และบริเวณโบสถ์ถูกใช้เป็นที่ฝังศพ กระนั้นโรงเรียนและโบสถ์ ได้ถูกใช้ประโยชน์มาจนถึงสงครามโลกครั้งที่2 จนถึงสิ้นสุดสงคราม ว่ากันว่าบาทหลวงได้กังขังวิญญาณอาฆาตไว้ภายในโบสถ์ ในบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ ได้มีการประกอบพิธีกรรมใหญ่ 7 วัน 7 คืน ผนึกวิญญาณเอาไว้ซึ่งบางคนที่ตายมีความอาฆาตแค้นอยู่มากทำให้ เป็นวิญญาณที่ชั่วร้าย ทั้งวิญญาณเด็ก และผู้ใหญ่ ในคืนเดือนมืดเป็นคืนของเหล่าปิศาจวิญญาณร้าย จะทำให้มนต์สะกดอ่อนลง วิญญาณร้ายที่ มีพลังมาก มักจะหลุดออกมา ว่ากันว่ายิ่งวิญญาณร้ายอยู่มานานเท่าไหร่ยิ่งมีพลังมากขึ้นเท่านั้น ผนึกที่ใช้กักขังวิญญาณ ภายในโบสถ์คือบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ ฝ่าปิดบ่อน้ำมียันต์ปิดเอาไว้มีพลังสะกดไม่มากนัก เมื่อวิญญาณร้ายหลุดออกมาจากบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ ก็ยังไม่สามารถออกนอกโบสถ์ ได้เพียงแค่วนเวียนอยู่ภายในเนื่องจากมีผนึกสองชั้น ผนึกที่แข็งแกร่งที่สุด อยู่ที่หน้าประตูโบสถ์ คือรูปปั้น พระเยซู เมื่อใดที่วิญญาณแสดงอำนาจผ่านออกมานอกโบสถ์ได้ แสดงว่าผนึกได้อ่อน
พลังลงแล้ว อีกไม่นานมนต์สะกดอาจจะคลายออก จะต้องทำการผนึกใหม่โดยบุตรแห่งพระเจ้า"เซจิอ่านจบ เขากลืนนำลายเฮือกใหญ่
      "เห็นมั้ยหละที่นั่นน่ากลัวออก"โคซึมิพูด
      "เออ แต่ที่เราเห็นวิญญาณมันโชว์ออฟแล้วไม่ใช่รึไง"เซจิกล่า
      "นายก็เห็นหลอ แย่หละสิ อีกสองวันก็เปิดเทอมแล้วนะ"โคซึมิพูดอย่างตกใจ
      "อะไรจะเกิดก็ให้มานเกิดไป น่าสนุกดีออก"เซจิพูดพลางแสยะยิ้ม
       ความคิดของโคซึมิในตอนที่เห็นรอยยิ้มนั้น มันเหมือนปิศาจร้ายที่กำลังสนุกสนานอยู่เลยทีเดียวนี้

"ฟิ้ววว"เสียงลมพัดผ่านร่างเด็กหนุ่มทั้งสอง   
       เซจิและโคซึมิเดินย่ำเท้าลุยป่าทางด้านหลังโรงเรียน พวกเขามุ่งหน้าโดยมีจุดมุ่งหมายบางอย่าง 
     "อ่าฮะ ในที่สุดก็เจอ" เซจิพูดอย่างดีอกดีใจ เนื้อตัวเขามอมแมมสกปรก หญ้าเกาะติดเต็มไปหมด 
      "แค่มาหาโบสถ์เก่าๆ ทำไมต้องมาเดินลุยกับนายด้วยน้าเซจิ "โคซึมิบ่น เพราะเซจิพาเขาเดินตะลุยป่าที่มีหญ้าสูงถึงหน้าอก
       "อย่าพูดมากหน่า ยังไงก็มาถึงแล้วเราเข้าไปดูดีกว่า" 
        เซจิรีบเดินตรงไปที่หน้าประตูโบสถ์เก่านั้น
       "ปัดโถ่โว้ยทำไมต้องใส่แม่กุญแจด้วยว่ะเนี่ย"เซจิพูดเสียงดังอย่างอารมณ์เสีย 
       "เซจิจิจิ ทำไมแถวนี้ มีดินพูนขึ้นมาตั้งหลายจุด หวา"โคซึมิพูดเสียงสั่นๆ
       "เออแกหนิถามโน่นถามนี่ แค่เตรียมไว้ทำแปลงเกษตร เท่านั้นเอง"เค้าพูดตอแหล ปลอบใจเพื่อน
...ศพเกลื่อนกลาดไปหมดเลย สงสัยโรงเรียนนี้เป็นป่าช้าเก่าหละมั้ง เหอะๆ...เซจิคิดในใจ
       "นี่ เซจินายหลอกชั้นรึปล่าว มะมานเหมือนหลุมฝังศพเลยนะ"โคซึมิพูดแบบตกใจ กลัวเล็กน้อย
       "แกหนิ ถ้ารู้แล้วจะมาถามชั้นทำไมหละ"เซจิพูดสวนกลับ
       "ถ้าแกอยากรู้จริงๆว่าในนี้มีอะไรก็ต้องร่วมมือกับชั้นขุดดู"เซจิพูดชักชวน 
       "ไม่เอาด้วยหรอก ฉันว่ากลับดีกว่า ประตูโบสถ์ มานปิดตายไปแล้ว ทั้งใส่กุญแจ ทั้งตีตะปุตรึงไว้ ยังไงก็เข้าไม่ได้หรอก"โคซึมิรีบชวนเซจิกลับ
         ทว่าทันใดนั้นโคซึมิเหลือบไปเห็นรูปปั้นพระเยชูขนาดเล็กๆ เหนือประตูโบสถ์ กำลังรำไห้ น้ำตาที่ไหนลงมาจากรูปปั้นนั้นเป็นสีเลือด
        "เจี๊ยก ...." โคซึมิวิ่งออกไปทันที 
        "รีบไปไหนว่ะ เออกลับก็กลับ"เซจิเดินตามไปอย่างช้าๆ
       เค้าเหลียวหลังกลับมา เห็นสิ่งเดียวกับที่โคซึมิเห็น
        ....โคซึมิมันเห็นไอ้นี่นี่เองร๊อ แค่นี้วิ่งหางจุกตูดเชียว ต้องรู้ให้ได้โบสถ์นี้มันมีอะไร....เซจิคิดในใจ
        เขาไม่กลัวแต่อย่างใด ในชั่วพริบตาเลือดนั่นก็หายไป อันที่จริงทั้งเซจิและโคซึมิมีสัมผัสวิญญาณ พอๆกัน แต่โคซึมิขวัญอ่อน จึงเห็นหลายสิ่ง หลายอย่างที่ประสาทสัมผัสของเค้าสัมผัสได้รวดเร็วกว่า ซึ่งต่างจากเซจิที่ไม่กลัว
อะไรซักอย่าง   
       พวกเขาทั้งสองกลับมาที่ห้องสมุด
      "นายเข้าไปคนเดียวนะเซจิ"โคซึมิพูด
       เค้านั่งรออยู่หน้าห้องสมุด โดยปล่อยให้เพื่อนเข้าไปคนเดียว โคซึมิไม่อยากเข้าไปข้างในเพราะใน ห้องสมุดมีแต่วิญญาณเต็มไปหมดถึงจะไม่ใช่วิญญาณร้ายก็ตาม
       สักครู่ เซจิก็นำหนังสือออกมา 2 เล่ม 

เล่มที่ 1 ประวัติโรงเรียนมาตาฮาระ
เล่มที่ 2 ว่าด้วยเรื่องของวิญญาณ
       "เซจิ นายเอาเล่มนี้ออกมาทำไม"โคซึมิชี้ไปที่หนังสือเล่มที่ 2
       "นายไม่อยากสู้กับวิญญาณละไง เจอมาตั้งหลายที"เซจิพูดอย่างจริงจัง
       เขาเปิดดูหนังสือประวัติของโรงเรียนไปหน้าของโบสถ์
       "โบสก์ถูกสร้างก่อนสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง เพียงไม่กี่เดือน โดยมีบาทหลวงมาประจำอยู่ไม่กี่คน บาทหลวงได้ขอความกรุณาจากโรงเรียนให้ที่โรงเรียนเป็นที่หลบภัยในสงครามโลกครั้งที่ 1และบริเวณโบสถ์ถูกใช้เป็นที่ฝังศพ กระนั้นโรงเรียนและโบสถ์ ได้ถูกใช้ประโยชน์มาจนถึงสงครามโลกครั้งที่2 จนถึงสิ้นสุดสงคราม ว่ากันว่าบาทหลวงได้กังขังวิญญาณอาฆาตไว้ภายในโบสถ์ ในบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ ได้มีการประกอบพิธีกรรมใหญ่ 7 วัน 7 คืน ผนึกวิญญาณเอาไว้ซึ่งบางคนที่ตายมีความอาฆาตแค้นอยู่มากทำให้ เป็นวิญญาณที่ชั่วร้าย ทั้งวิญญาณเด็ก และผู้ใหญ่ ในคืนเดือนมืดเป็นคืนของเหล่าปิศาจวิญญาณร้าย จะทำให้มนต์สะกดอ่อนลง วิญญาณร้ายที่ มีพลังมาก มักจะหลุดออกมา ว่ากันว่ายิ่งวิญญาณร้ายอยู่มานานเท่าไหร่ยิ่งมีพลังมากขึ้นเท่านั้น ผนึกที่ใช้กักขังวิญญาณ ภายในโบสถ์คือบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ ฝ่าปิดบ่อน้ำมียันต์ปิดเอาไว้มีพลังสะกดไม่มากนัก เมื่อวิญญาณร้ายหลุดออกมาจากบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ ก็ยังไม่สามารถออกนอกโบสถ์ ได้เพียงแค่วนเวียนอยู่ภายในเนื่องจากมีผนึกสองชั้น ผนึกที่แข็งแกร่งที่สุด อยู่ที่หน้าประตูโบสถ์ คือรูปปั้น พระเยซู เมื่อใดที่วิญญาณแสดงอำนาจผ่านออกมานอกโบสถ์ได้ แสดงว่าผนึกได้อ่อน
พลังลงแล้ว อีกไม่นานมนต์สะกดอาจจะคลายออก จะต้องทำการผนึกใหม่โดยบุตรแห่งพระเจ้า"เซจิอ่านจบ เขากลืนนำลายเฮือกใหญ่
      "เห็นมั้ยหละที่นั่นน่ากลัวออก"โคซึมิพูด
      "เออ แต่ที่เราเห็นวิญญาณมันโชว์ออฟแล้วไม่ใช่รึไง"เซจิกล่า
      "นายก็เห็นหลอ แย่หละสิ อีกสองวันก็เปิดเทอมแล้วนะ"โคซึมิพูดอย่างตกใจ
      "อะไรจะเกิดก็ให้มานเกิดไป น่าสนุกดีออก"เซจิพูดพลางแสยะยิ้ม
       ความคิดของโคซึมิในตอนที่เห็นรอยยิ้มนั้น มันเหมือนปิศาจร้ายที่กำลังสนุกสนานอยู่เลยทีเดียวนี้