ปริศนาโรงเรียนอาฆาต

ลำดับตอนที่ #2 : ห้องสมุดโรงเรียนมาตาฮาระ (แก้)

              

แสงแดดยามเช้าส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา กระทบตาของเซจิ และโคซึมิ ทำให้เด็กหนุ่มทั้งสองตื่นขึ้น โคซึมิขยี้ตาเพื่อให้หายง่วง เข้าบิดขี้เกียจจนเสร็จ แล้วร้องเรียกเซจิอย่างกระตือรือร้น 
  "เฮ้เซจินายตื่นรึยัง" เค้าร้องเรียกเสียงดังโดยลืมนึกถึงเรื่องที่เซจิจะรำคาญ

"เออ ว้อย ฉันตื่นแล้ว แกจะแหกปากทำไมว่ะ" เค้าพูดตอบอย่างรำคาญ 

"โคซึมิ แกรู้จักที่ดีๆในโรงเรียนนี้มั้ย ฉันหมายถึงที่ๆตื่นเต้นน่าสนใจ" เซจิเอ่ยปากถาม เป็นครั้งแรก

เช้าวันนี้อากาศดี เซจิจึงอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

โคซึมิรู้สึกดีใจเล็กๆที่เซจิถาม 
"อืมฉันไม่รู้นะ แต่ว่าเราลองไปดูป้ายบอกสถานที่ๆหน้าโรงเรียนก่อนดีมั้ย ฉันก็พึ่ง ย้ายเข้ามาเหมือนกะ

นายนี่แหละ" โคซึมิพูดพลางเดินไปเข้าห้องน้ำ 

"อืมโอเคงั้นแต่งตัวให้เสร็จเรียบร้อย กินข้าวเช้าก่อนแล้วเราค่อยไปหาสถานที่ๆมัน ตื่นเต้น มันๆ กัน ฉันอยากจะรู้นักว่าไอ้โรงเรียนนี้มันมีอะไรบ้าง" เซจิบอก

"ครับลูกเพ่" โคซึมิพูดหยอกล้อ

ในโรงเรียนที่ยังไม่เปิดเทอมอย่างงี้ จะให้อยู่แต่ในห้องเดินไปเดินมาบนอาคารคงเป็นเรื่องที่น่าเบื่อสำหรับนักเรียนชั้นม.2 ที่กำลังอยากรู้อยากเห็น 
              เสียงฝีเท้าของเซจิ และโคซึมิดังต๊อกแต๊ก ลงมาจากบันได อาจารย์ขี้เซาอย่างคาเซะสะดุ้งตื่นขึ้น 
เขาเดินออกมาเพื่อทักทาย

"เฮ้ไอ้หนู 2 ตัว จะไปไหนกัน" พวกเซจิตกใจ พวกเขามองอาจารย์คาเซะที่พึ่งตื่น กำลังย่างเท้า
เดินออกมาจากห้องพักครู 
           "เอ่อพวกเราจะไปหาอะไรทำหนะครับ อยู่ว่างๆเสียดายเวลา" โคซึมิตอบอย่างฉะฉาน ในขณะที่เซจิไม่แม้แต่สบตาอาจารย์ เค้าเป็นคนไม่ค่อยแยแสอะไรมากนัก

"อืมถ้าว่างมาก ก็ไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดสิ มีหนังสือตั้งเยอะ ไปหาความรู้ใส่หมองซะบ้างก็ดีนะ นักเรียน" เค้าพูดพลางหัวเราะ 

"ที่อื่นยังไม่อยากให้ไป กลัวพวกเธอจะหลงทางหนะ ที่นี่กว้างออกจะตายไป เอ้อไปกินข้าวที่โรงอาหารก่อนนะแล้วค่อยไปห้องสมุดที่อื่นห้ามไป ฮ่าฮ่า"   อาจารย์คาเซะสนุกสนานที่ได้ดุ และขึ้นเสียงกับเด็กๆ เพราะเวลาอาจารย์คาเซะขึ้นเสียงทีไร อาจารย์โมโนโกะเป็นอันด่ากลับทุกที

วันนี้อาจารย์โมโนโกะเป็นคนทำอาหารเช้า ฝีมือของอาจารย์โมโนโกะอร่อยเป็นที่หนึ่งในโรงเรียนนี้ 
แม่ครัวของโรงเรียนยังได้แค่เป็นลูกมือเท่านั้น

"เออ ที่โรงอาหารมีอาจารย์หลายท่าน พวกเธอจะได้รู้จัก อาจารย์บางคนอาจจะอยากชี้แจงเกี่ยวกับโรงเรียน สถานที่ต่างๆให้พวกเธอฟังก็ได้" อาจารย์คาเซะบอก

.....อาจารย์คนนี้พูดมากชะมัด.....เซจิคิดในใจ
"ครับอาจารย์"โคซึมิกล่าว

ระหว่างทางเดินโคซึมิพึ่งสังเกตเห็นป้ายขนาดใหญ่ที่อยู่หน้าโรงเรียน เขียนว่ามาตาฮาระ

.....โรงเรียนนี้ชื่อมาตาฮาระรึเนี่ยพึ่งจะรู้...โคซึมิ คิดในใจ

ส่วนเซจิทราบแล้วจากคนขับรถ พวกเค้าตั้งหน้าเดินไปห้องอาหาร พบต้นไม้ขนาดใหญ่ โคซึมิ

เหลือบเห็น ตัวอักษรบางอย่างอยู่ที่ต้นไม้ มันเขียนว่า ยินดีต้อนรับ

"อ๊ะ" โคซึมิตกใจตัวหนังสือนั้นเหมือนถูกเขียนด้วยเลือด เค้าหันไปหาเซจิ

...เจ้าบ๊องนี่มันเป็นอะไรนักหนา....เซจิคิด

ทันทีที่โคซึมิหันกลับมา ตัวอักษรนั่นก็หายไปแล้ว เขาตกใจอยู่บ้าง แต่ก็รู้สึกว่าโรงเรียน

มาตาฮาระนี้มีอะไรมากกว่าที่คิด เมื่อถึงโรงอาหารอาจารย์หลายท่านรับประทานอาหารอยู่

"เซจิ มานี่สิ ครูจะตักข้าวให้ เรียกเพื่อนมาด้วยนะ "  อาจารย์โมโนโกะยืนอยู่ที่หม้อข้าว และอาหารต่างๆ สายตาเธอมองที่เซจิ    
             "ครับอาจารย์" เซจิตอบอาจารย์ แล้วพาเพื่อนเดินไปตักข้าว พวกเขานั่งก้มหน้าก้มตากินข้าวกัน
             "ทำไมปิดเทอมยังมีอาจารย์มาโรงเรียนอยู่ตั้งหลายคนเนี่ย" เซจิบ่นพึมพำ
             "อ๋อคือว่าบางท่านก็มาทำงาน บางคนก็เตรียมสื่อการเรียนการสอนต่างๆ
สำหรับเด็กในตอนปิดเทอมหนะ เปิดเทอมจะได้ไม่ยุ่งยาก" อาจารย์คนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างหลังโต๊ะของเซจิบอก
              "ครูชื่อซากุระนะ" เสียงของเธอนุ่นนวล เซจิก็ไม่ได้ตอบกลับแต่อย่างใด
              "อาจารย์ช่วยพูดเรื่องโรงเรียนให้ฟังหน่อยได้มั้ยครับ"โคซึมิถาม
              "อืม โรงเรียนมาตาฮาระของเรามีอายุมานานแล้วนะ ครูก็ไม่รู้เหมือนว่านานเท่าไหร่ สังเกตจากตั้นไม้ที่ปลุกคงจะพอรู้ว่ามีอายุมากแล้วหละ" อาจารย์ซากุระพูดพรางหันไปที่ต้นไม้ต้นที่โคซึมิ เห็นบางอย่างแปลกๆก่อนหน้านี้
               "พวกเธอลองไปห้องสมุดสิ ถ้าอยากรู้อะไร มีทั้งประวัติเกี่ยวกับโรงเรียน หนังสือเรียน การ์ตูน เยอะแยะ " อาจารย์ซากุระบอก
               "ครับๆ ขอบคุณที่บอก" โคซึมิตอบ เซจิเดินเอาจานข้าวไปคืนทิ้งโคซึมิอยู่คนเดียว
              "เฮ้ยรอด้วยสิ เซจิ ลาหละครับอาจารย์" โคซึมิรีบตามไป
              "นายจะรีบไปไหนหนะ" โคซึมิพูด
              "ก็รีบไปห้องสมุดสิ อยากรู้ว่ามีสถานที่อะไรดีๆ มั่งจะได้ลองไปสำรวจหน่อย" เซจิบอก 
              "เอ๊ะ แต่อาจารย์คาเซะห้ามไปทีอื่นนอกจากห้องสมุดนะ" โคซึมิพูดแย้ง
              "แกไม่ไปก็ไม่ต้อง ฉันไปสำรวจคนเดียวก็ได้" เซจิพูดอย่างไม่สนใจคำเตือน 
        ..เอาแต่ใจจริงๆเจ้าเซจิ...โคซึมิคิดในใจ
                 ในที่สุดทั้งสองก็ไปถึงห้องสมุดไม่มีคนอยู่แม้แต่คนเดียว แต่ถูกเปิดไว้ เซจิเดินไปเปิดไฟและพัดลม
              "อยู่ไหนน้าประวัติโรงเรียน" โคซึมิเอ่ย เค้ายืนอยู่ที่ชั้นหนังสือ 
              "อ๊ะเจอแล้ว มานี่เซจิฉันจะอ่านประวัติโรงเรียนให้นายฟัง มีสถานที่ทุกซอกทุกมุม บันทึกอยู่ด้วย" โคซึมิพูดอย่างดีใจ เซจิเดินมานั่งข้างๆโคซึมิ แล้วโคซึมิก็บรรจงอ่านให้เซจิฟัง
               "โคซึมิ ห้องสมุดมีเราอยู่สองคนทำไมเหมือนกับมีเสียงคุยกันมากขนาดนี้ บางทีก็เหมือนมีลมผ่านตัวไป ฉันชักอยากรู้จักโรงเรียนนี้ให้มากกว่านี้จริงเลย หรือว่าเรื่องเสียงนั่นฉันคิดไปเอง ช่างเหอะ" เซจิกล่าวแล้วก็ยืนขึ้นมองไปรอบๆ

                "เฮ้ๆเซจิ ไม่ใช่แค่นายหรอก ฉันก็ได้ยิน เสียงผีแน่ๆเลย" โคซึมิพูดเบาๆ
                "ฮ่าฮ่า น่าสนุกหนิ ขนาดยังไม่เปิดเทอมยังมีเพื่อนเยอะขนาดนี้" เซจิหัวเราะลั่น ทำให้โคซึมิงงอยู่ซักครู่
                "ฉันว่าเรารีบออกไปดีกว่า ฉันขนลุกไปหมดแล้วนะเซจิ" โคซึมิพูดเสียงสั่น เค้ารู้สึกเหมือนว่าเสียงแปลกปลอมจะดังขึ้นเรื่อยๆ
                 "เออเราออกไปก็ได้ ไอ้โคซึมิปอดแหก" เซจิพูดดูถูก และทั้งสองก็พากันเดินออกไป
                 "ฉันรู้แล้วว่าเราจะไปไหนต่อ ตะกี้เห็นอยู่ในหนังสือของโรงเรียนนั่นแหละ ฮ่าฮ่า" เซจิพูดอย่างดีใจ 
                  "หวา"โคซึมิร้องลั่น