ตอนที่ 25 : ตอนที่ 3 ซาดาโกะกับพลังวิญญาณ
ตอนที่ 3 ซาดาโกะกับพลังวิญญาณ
เมื่อตกลงกันได้ทั้งสองก็เดินหาผู้เล่นที่ดูน่าเข้าไปคุย ซึ่งส่วนใหญ่พอได้ยินว่าต้องสู้กับมอนเตอร์ระดับ 4 ดาวหลายตัว ต่างก็พากันส่ายหน้ากันหมดและยังแนะนำว่าไม่คุ้มเลยถ้าถูกฆ่าตาย อีกทั้งแบทเทิลเลเวลยังแค่สิบถือว่าน้อยเกินไปที่จะไปสู้ด้วย แม้จะใช้ใบหน้าที่น่ารักของวารินขอร้องก็ยังไม่สำเร็จ
“ให้ตายเถอะมีแต่พวกผู้ชายปอดแหกทั้งนั้นเลย”ใบชาร้องบ่นขณะเดินจากคนที่ถูกชวนรายสุดท้าย
“อย่าไปว่าเขาเลยค่ะทุกคนก็ต้องกลัวเป็นธรรมดา”วารินพูดเชิงปลอบ “แต่วาคิดว่าต้องมีคนที่กล้าได้กล้าเสียกับพวกเราอยู่แน่ๆ แต่ถ้าไม่มีก็ฆ่ามอนเตอร์ตัวอื่นรอไปก่อน เก็บเงินไปด้วยในตัว”
“นั่นสินะ”
“นี่ นี่พี่ใบชาคะเดี๋ยววาไปร้านที่ผู้เล่นเอาของมาขายเองหน่อย ของที่จำเป็นท่าทางจะถูก”วารินชี้ไปทางผู้เล่นคนหนึ่งเขานั่งปู่พรมสีน้ำเงินแล้วเอาไอเท็มหลายอย่างมาวางขาย ซึ่งเป็นพวกลูกระเบิดแบบจุดชนวน ไม่ก็ขวดน้ำยาต่างๆ ดูจากชุดเสื้อที่ดูรวบรัดและใส่หนา และยังมีแว่นกลมคาดหัวเหมือนเป็นพวกอาชีพสายสร้างของ
“เอ้า เอ้าทุกท่านลูกระเบิดเพลิงลูกละ 200โกลี่ มีแค่ 50 ลูกเท่านั้นโดนเป็นหมู่ และมีระเบิดแสงพวกผีกลัวนักกลัวหนา ซื้อไปเถอะถึงจะไม่มีผีให้ไล่คงมีให้ไล่ที่เกาะหลัก แต่มันก็ทำให้มอนเตอร์ตาบอดได้ชั่วขณะหรือจะใช้หลบหนีก็ได้ราคา 400โกลี่...”ชายหนุ่มพูดจาโฆษณาไม่หยุดพร้อมทั้งกล่าวถึงสรรพคุณต่างๆ
ลูกระเบิดเพลิงถูกขายไปเรื่อยอย่างรวดเร็ว แต่ลูกระเบิดแสงกลับไม่มีใครซื้อสักเท่าไร
วารินกำลังคิดจะซื้อระเบิดเพลิงมาใช้ แต่พอไปถึงก็ถูกเหมาไปหมด สาวน้อยยามนี้เริ่มใช้การทำหน้าซึมอย่างเวทนาเป็นอาวุธ พลอยทำให้ใบหน้าที่น่ารักใครมองก็ยิ่งรู้สึกสงสาร แม้แต่ใบชายังรู้สึกปวดร้าว
“โถ แม่สาวน้อย จะซื้ออะไรเหรอครับ”คนขายหนุ่มถามด้วยความเห็นใจเมื่อเขาเห็นสีหน้าวาริน
“อยากจะซื้อลูกระเบิดเพลิงน่ะค่ะ ไม่ทราบว่าพี่ชายยังมีมาขายอีกไหมคะ”เด็กสาวหูจิ้งจอกยามนี้หูทั้งสองหุบทำให้ดูยิ่งน่าเห็นใจ
“ดูร้านอื่นหรือยังครับ น่าจะยังมีขายอยู่นะครับ”เขาถามกลับปนยิ้มขื่นๆ
“ร้านอื่นมันแพงน่ะค่ะ ตั้ง 300โกลี่”วารินพยายามพูดเสียงสะอื้นกว่าเดิม “หนูมีเงินน้อยน่ะค่ะ เลยอยากได้ถูกที่สุด”
คนขายหนุ่มทำหน้าลังเล พอเขาสบตาวารินที่ส่งความวิงวอน ก็ยิ่งรู้สึกลำบากใจ ที่จริงเขามีอยู่แต่ต้องเก็บไว้ใช้เองบ้าง
“ทำอยู่น่ะแคน สาวน้อยน่าสงสารเขามาขอร้องยังจะลังเลอะไรอยู่เล่า”ชายร่างสูงกำยำคนหนึ่งในชุดนักรบสวมเกราะคาดดาบที่เอว เขามีใบหูเหมือนเสือลายพาดกลอน เดินเข้าข้างๆวารินแล้วกล่าวว่าคนขายที่ยังทำหน้าลังเลอยู่
“ไอ้คุณเข็มทิศ คุณบอกเองไม่ใช่เหรอว่า ห้ามเอาส่วนที่เราต้องใช้ไปขายน่ะ”คนถูกเรียกว่าแคนถลึงตาใส่อีกฝ่ายทันที
“เรื่องบางเรื่องย่อมมีข้อยกเว้นทั้งนั้น นายรู้จักคำว่าเลดี้หรือเปล่าวะ”เข็มทิศกอดอกพูดเชิงสั่งสอนอีกฝ่าย
“ฉันน่ะอยากจะขายแต่กลัวคุณจะมาโวยทีหลังนั่นแหละ”แคนทำตาเขียวใส่เพื่อน แล้วหันมามองยิ้มให้วารินพร้อมกับถามว่า “จะรับกี่ลูกดีครับ”
“ขอ 15 ลูกค่ะ”วารินกลับมายิ้มสดใสน่ารักทันที
“ลดด้วยก็ดีนะคะ”ใบชาเสริมอย่างได้ใจเมื่อรู้ว่าพวกนี้แพ้เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆน่ารักอย่างวาริน
“เอ๋...”แคนยิ้มขื่นๆที่ได้ยิน วารินทำหน้าอ้อนเต็มที่ พอหันกลับไปหาเข็มทิศก็พริ้มตาพยักหน้าสนับสนุน
“ผมลดให้ 300โกลี่ละกัน”แคนบอกด้วยสีหน้ายิ้มแห้งๆ
“แค่300เองเหรอ”ใบชาทำหน้าเหมือนดูแคลน “น้อยจังเลยเนาะวาริน”
“ลดอีกหน่อยได้ไหมคะ”วารินกุมมือกล่าวแผ่วเบาอย่างขอร้องด้วยเสียงที่หวานเสนาะหู
“อืม...ลดให้เขาหน่อยละกัน”เข็มทิศถึงกับหน้าแดงแล้วตบบ่าบอกเพื่อน
“ครับ ครับ”แคนบอกอย่างจนใจที่ดันมีเพื่อนแพ้พวกโลลิค่อน
หลังจากที่ขายลูกระเบิดให้สาวน้อยทั้งสอง ซึ่งแคนมองอย่างไม่แน่ใจว่าใบชาจะใช่สาวน้อยหรือเปล่า เขาก็เก็บของลุกขึ้นทันทีเพราะคิดว่าลูกระเบิดแสงคงขายไม่ได้แล้ว
ใบชาที่นึกถึงลูกระเบิดแสงและคำโฆษณาของแคนเธอก็นึกอะไรขึ้นได้
“นี่ๆทั้งสองคนคิดจะไปไหนหรือคะ”ใบชารีบทั้งชายหนุ่มทั้งสองก่อนจะเดินจากไป
“พวกเราจะไปลุยกับฝูงหมาป่าดำที่จะเกิดตอนกลางคืนน่ะ”เข็มทิศตอบเสียงเรียบ “พวกเรายังต้องเก็บแบทเทิลเลเวลกับเงินกันต่อ”
“พวกมอนเตอร์กลางคืนช่วยเพิ่มระดับฝีมือเยอะดี พวกเราจึงมาขายของช่วงเย็นเพื่อรอถึงตอนกลางคืน”แคนเสริม “ทำไมเหรอหรือว่าอยากจะไปกับพวกเรา”
“สนใจจะไปเก็บที่ๆมอนเตอร์โหดๆไหมคะ”วารินถามต่อดูเหมือนเธอเดาออกว่าใบชาคิดอะไรอยู่
พอเด็กสาวผู้รักถามเสียงใส ทั้งคู่ก็หน้าแดงเล็กน้อยและต่างมองหน้ากัน เหมือนจะถามแกคิดอย่างที่ฉันคิดหรือเปล่า
“ที่ว่าโหดเนี่ยระดับอันตรายเท่าไรเหรอครับมอนเตอร์ที่ว่า”เข็มทิศเปลี่ยนถามด้วยเสียงสุภาพทันที เมื่อเขามองวาริน
“สัก 4 ดาวค่ะพอจะไหวไหมคะ”วารินเป็นคนตอบ ด้วยสีหน้ากังวลกลัวทั้งคู่จะปฎิเสธ
ทั้งคู่ต่างนิ่งเงียบ แล้วหันหน้าเหมือนจะปรึกษา แต่ก็ไม่ทันกล่าวเพราะแคนกลับหันมาถามทั้งคู่ว่า
“พวกคุณระดับแบทเทิลเลเวลกันเท่าไรเหรอครับ”
ฝ่ายถูกถามต่างยิ้มแห้งไม่กล้าตอบสักเท่าไรและไม่อยากจะโกหกด้วย
“พวกเราแค่ระดับ10 เองค่ะ”วารินฝืนยิ้มพร้อมกับตอบ ใบชาทำใจแล้วว่าต้องถูกปฎิเสธแน่ๆ
น่าประหลาดชายหนุ่มทั้งสองกลับคลี่ยิ้มให้
“ส่วนพวกเราระดับ 12 ครับ”แคนตอบเสียงใส
“เอ๋ หมายความว่าไงเนี่ย”ใบชายังไม่เข้าใจความหมายที่แฝงในรอยยิ้มของทั้งคู่
“พวกเราตัดสินใจจะไปกับพวกเธอด้วยน่ะสิ”เข็มทิศตอบกลับใบชา “ขนาดผู้หญิงตัวเล็กตัวใหญ่เลเวลแค่ 10 ยังกล้าจะไปลุยกับมอนเตอร์ระดับ 4 ดาว แล้วผู้ชายตัวสูงๆตั้งเกือบ 180 เซนอย่างพวกเราจะไม่กล้าละ ขืนบอกว่าไม่ ถ้าไอ้พวกพ่อมหาจำเริญกับหัวหน้าจอมยโสรู้เข้ามันหัวเราะเยาะแน่ๆ”
แม้ใบชาจะไม่รู้ว่าคนที่กล่าวมาอย่างหัวหน้าจอมยโสเป็นใคร แต่ที่เธอสะกิดใจคือผู้หญิงตัวใหญ่คงหมายถึงเธอสินะ ตอนนี้เธอกลับไม่ดีใจเหมือนวารินที่ทั้งคู่ยอมตกลง แต่รู้สึกห่อเหี่ยวเมื่อไรเธอจะหลุดจากวงจรผู้หญิงตัวใหญ่บางละ สาวเท่ ผู้หญิงหน้าหล่อ ยัยทอม ไปจากชีวิตเสียที
เมื่อกลุ่มใบชามาถึงสถานที่ของภารกิจก็ตกเวลาท้องฟ้าย่างเข้าสู่รัตติกาลทมิฬทันที บรรยากาศเริ่มหนาวและมีหมอกลงช่างแตกต่างจากเวลากลางวันโดยสิ้นเชิง
ยามนี้วารินเด็กสาวร่างเล็กเกาะแขนใบชาแน่นด้วยอาการเกรงกลัวและมีอาการสั่นเทาเป็นพักๆ ใบชาก็กลัวเช่นกัน ต่างจาก 2 หนุ่มที่มาด้วย แคนกับเข็มทิศเดินนำทั้งสองไปตามป่ามองสำรวจอย่างอยากรู้อยากเห็น พวกเดินวนไปมาตามป่าอยู่สักพักทันใดนั้นวารินก็เห็นบางอย่างเป็นสีขาวๆแวบๆมันหายหลบไปยังต้นไม้อย่างรวดเร็ว
“พี่ใบชาหนูเห็นมันแล้วค่ะ”วารินร้องบอกด้วยเสียงแหบพร่า ใบหน้าเด็กสาวซีดลงราวกับไม่เลือดอุ่นไหล เธอดึงแขนใบชาไปมาให้สนใจ
ทุกคนต่างหันมามองเด็กสาวอายุน้อยสุด จากนั้นเจ้าตัวก็ชี้ไปทางทิศที่สิ่งลึกลับหลบไปยังต้นไม้ โดยแต่ละคนไม่มีใครพูดอะไร เข็มทิศเดินนำออกไปห่างจากกลุ่มเขาย่องไปยังจุดที่น่าสงสัยอย่างเงียบๆ
คนที่เหลือต่างกลืนน้ำลายดังเฮือกทุกย่างก้าวของเข็มทิศ เด็กหนุ่มผู้ใจกล้ากำดาบที่คาดกับเอวแน่น เมื่อประชิดที่ต้นไม้ที่วารินว่า เขาก็ค่อยๆชะเง้อหน้ามองไปที่หลังต้นไม้ สามคนที่เหลือต่างลุ้นระทึกทันที
“ไม่มีอะไรนี่”เข็มทิศหันกลับมาบอกคนที่เหลือด้วยรอยยิ้ม
ทั้งสามต่างถอนหายใจ แต่พอมองเข็มทิศอีกครั้ง พวกเขาก็ต้องเบิกตาค้าง และยืดตัวสูงพร้อมกับสูดลมหายใจดังเฮือก เพราะที่ไหล่ซึ่งสวมเกราะของเข็มทิศมีมือขาวๆซีดๆเรียวยาววางพาดโดยที่เขายังคงไม่รู้ตัว
วารินหลับตาแน่น ใบชาอ้าปากค้าง แคนชี้นิ้วไปยังเพื่อนสนิทมือสั่นเทาไปหมด เข็มทิศยังคงเกาหัวอย่างฉงน จนกระทั่งเขามองตามนิ้วของแขนที่ไหล่ เขาก็เริ่มทำหน้าบิดเบี้ยว และเมื่อชะเง้อมองไปทางข้างหลัง ก็เห็นใบหน้าที่ผมยาวปิดบังทั้งหมดสวมชุดสีขาวเป็นร่างเด็กผู้หญิงสูงประมาณ 150เซนติเมตรกำลังร้องเสียงโหยหวนออกมา นอกจากนี้ตามมุมแมกไม้ก็ปรากฏซาดาโกะออกมาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
เข็มทิศทำหน้าเหยเกทันที ก่อนจะชักดาบออกมาตะวัดฟันใส่อย่างคลุ้มคลั่ง แม้ฟันโดนแต่เขากลับไม่สัมผัสถึงตัวตนของมอนเตอร์ตัวนี้เลย แถมมันยังร้องเสียงโหยหวนดังขึ้นเรื่อยๆ
“เวรแล้ว แกะหาย โกยๆ”เข็มทิศร้องบอกแทบไม่เป็นศัพท์ เขาถอยหลังออกห่างซาดาโกะตัวแรกที่เจอกลับไปหาพรรคพวกที่วิ่งกันแล้ว
สุดท้ายทุกคนต่างวิ่งเต็มฝีเท้าเพื่อถอยไปตั้งหลัง ทว่าซาดาโกะกลับวิ่งตามอย่างคลุ้มคลั่ง ทำให้ทุกคนรู้สึกว่าตัวเองมาเล่นเกมส์แนวสยองขวัญเสียแล้ว
วารินที่วิ่งช้าสุดก็เหนื่อยเร็วสุด เธอล้มลงหอบหายใจอยู่ท้ายกลุ่ม ใบชาที่หันกลับจะไปช่วยน้องสาวต่างกรีดร้องพร้อมกับวาริน เมื่อซาดดาโกะวิ่งหน้าตั้งไล่ตามแล้วกระโจนใส่วารินทันที
แคนกับเข็มทิศเบรกเท้าได้สติหันกลับไป โดยแคนปาระเบิดแสงใส่ซาดาโกะที่ค่อมตัววารินได้แล้ว
กรี๊ด !!
ระเบิดแสงทำงานได้ดีเกินคาด ซาดาโกะกรีดร้องเหมือนนางมารร้ายในละครไม่มีผิด ใบชาร้อง ‘ย้าก’ เรียกความกล้าหลับตากระโดดถีบซาดาโกะกระเด็นด้วยความเร็วและรุนแรง
จนร่างซาดดาโกะกระแทกกับต้นไม้
“เท้าหนักนะเนี่ยแม่คนนี้”เข็มทิศพูดขึ้น
แคนก็เลิกคิ้วสูงทันที มันรุนแรงจนน่าตกใจที่ไม่ใช่เวทโจมตี เพราะเข็มทิศโจมตีด้วยท่าไม้ตายแรงสุดมันยังยืนนิ่งๆอยู่เลย
“สำเร็จแล้วเหรอ”ใบชาลุกขึ้นหอบหายใจ มองซาดาโกะกำลังพยายามยืนทรงตัวอยู่
จังหวะนั้นแคนเริ่มใช้PDAถ่ายรูปซาดาโกะทันทีเพื่อหาข้อมูลของมัน
ซาดาโกะ ระดับอันตราย 4 ดาว เผ่าพันธุ์:วิญญาณ ประเภท:แค้น
หมายเหตุ จะตามล่าเหยื่อที่พบเห็นรวดเร็วมากเวลาที่เหยื่อหันหลังวิ่งหนี
เมื่อทุกคนต่างเผชิญหน้ากับซาดาโกะ แคนก็สังเกตพบว่ายามนี้หญิงสาวผมยาวค่อยๆเดินมาหาพวกเขาอย่างช้าๆและมีเสียงกระดูกดังกร๊อบๆไปด้วยชวนสยองสั่นประสาทจริงๆ
“ทุกคนอย่าหันหลังหรือวิ่งหนีเด็ดขาดนะ ไม่งั้นความเร็วของมันจะเพิ่มขึ้น”แคนรีบบอกทุกคนทันทีจากการวิเคราะห์ข้อมูล
ใบชากัดฟันเข้าไปต่อยซาดาโกะเมื่อเห็นมันจะเข้ามาใกล้ถึงตัว แต่เหมือนหมัดที่ชกไปเหมือนชกโดนอากาศไม่รู้สึกสัมผัสถึงตัวเลย
“อะไรกันเนี่ย”ใบชาร้องด้วยความสับสนทันที
ซาดาโกะเริ่มโจมตีสวนกลับด้วยแขนผอมๆที่เหวี่ยงมาพร้อมกรงเล็มยาวจากนิ้วทั้งห้า ใบชาที่ไม่ทันระวังถูกตะวัดใส่จนหน้าอกแบนเกิดแผลเป็นรอยข่วน 4 สาย
“ใบชาถอยหลังออกมา แต่อย่าหันหลังให้มันนะ”แคนร้องเตือนทันควัน
เด็กสาวอาชีพนักสู้มือเปล่าถอยร่นตามคำแนะนำทันที โดยยามนี้ทุกคนต่างเกาะกุมกันแน่น ส่วนพวกซาดาโกะตัวอื่นๆก็ค่อยๆสมทบกับตัวแรกเรื่อยๆ
“ไม่เข้าใจเลยทำไมโจมตีมันไม่โดนเลยละ ทั้งที่ทีแรกจะเตะโดนมันแท้ๆ”ใบชาเปรยถามแคนที่กำลังครุ่นคิดอยู่
“ใช่ ฉันฟันมันไป3ดาบแต่เหมือนไม่แตะโดนมันเลยละ”เข็มทิศเสริม
“บางทีกุญแจอาจอยู่ที่ลูกระเบิดแสงก็ได้นะคะ”วารินออกความเห็น
แคนเบิ่งตาทันทีเหมือนเข้าใจเหตุการณ์ที่ใบชาโจมตีสำเร็จครั้งแรก
“เข้าใจแล้ว เราจะโจมตีมันโดนได้ก็ต่อเมื่อมันกรีดร้องเท่านั้น”แคนสรุปเรื่องให้ทุกคนเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง “บางทีถ้าฉันเข้าใจไม่ผิดการโจมตีให้เกิดผลในครั้งแรกต้องเป็นการโจมตีด้วยธาตุก่อนนอกจากลูกระเบิดแสง ลูกระเบิดไฟก็น่าจะใช้ได้”
ทุกคนทำหน้าอย่างมีความหวังเพราะถ้ารู้จุดอ่อนแบบนี้ การปราบกองทัพซาดาโกะก็ไม่ยากแล้ว แคนแบ่งระเบิดให้ทุกคนเท่าๆกัน คราวนี้ไม่มีใครเกรงกลัวซาดาโกะอีกแล้ว
ใบชาปาระเบิดแสงใส่พวกมันก็กรีดร้องเสียงสูงเมื่อใช้ท่าหมัดแมวชกรัวออกไป คราวนี้เธอสัมผัสร่างมีที่มีแต่หนังหุ้มกระดูกเต็มๆ
แคนเหมือนเป็นลูกมือให้เข็มทิศ เขาวิ่งล่อพวกซาดาโกะให้เข้ามารุมกัน 6 ตัวก่อนจะหันกลับโยนระเบิดเพลิงใส่พวกมันต่างถูกสถานะลุกไหม้พร้อมกับต่างกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง แล้วเข็มทิศก็ชักดาบออกมาใช้ท่าไม้ตายฟัน1ครั้ง 3 ดาบจนร่างซาดาโกะตนนั้นสลายหายไป
ส่วนวารินเข้าประกบคอยระวังหลังให้ใบชา เธอโยนระเบิดแสงใส่ซาดาโกะแล้วเอาดาบจิ้มแทงให้ซาดาโกะถอยห่าง ก่อนที่ใบชาจะวิ่งไปชกปนตบหน้าอย่างสะใจ ยามนี้เด็กสาวนักสู้มือเปล่าเริ่มมันมือขึ้นเรื่อยๆทั้งเตะทั้งต่อยพลางหัวเราะโฮะๆๆออกมาอย่างไม่รู้ตัว
แคนกับเข็มทิศต่างมองหน้ากันเองเมื่อเห็นใบชากระทำชำเราพวกซาดาโกะ ทันใดนั้นเลเวลของใบชาก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆจากการกำจัดซาดาโกะเกือบ 20 ตัว วารินที่กับคนอื่นที่อยู่ปาตี้เดียวกันก็เช่นกัน
จู่ๆที่มือของใบชาก็เกิดแสงบางอย่างเมื่อรวมพลังที่กำปั้น
“อะไรกันอีกเนี่ย”ใบชาร้องอย่างงงมองกำปั้นทั้งสองข้างที่เรืองแสงออกมาสีฟ้า
“ใบชาอย่าเหม่อระวังข้างหน้ามันพุ่งมาแล้ว”เข็มทิศร้องเตือน ส่วนวารินกำลังจะหยิบลูกระเบิดขวางออกไป
ใบชาที่เงยหน้าขึ้นคิดว่าไม่ทันแล้วที่จะรอระเบิดแสง เธอชกหมัดที่เรืองแสงออกไปไม่รู้ตัวใส่ซาดาโกะที่พุ่งเข้ามา เกิดเสียงกระแทกดังตูม ซาดาโกะปลิวหายไปจนลับตา
ทุกคนต่างพากันอ้าปากค้างกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“สุดยอดเลยค่ะพี่ใบชา”วารินร้องชมเสียงแหลม
“เธอสำเร็จวิชานี้ได้ไงเนี่ย”เข็มทิศบอกด้วยความทึ่งเพราะตัวเขาเองที่เลเวลสูงกว่า2ขั้นยังไม่อาจทำได้แบบนี้
“มันคืออะไรเหรอ”ใบชาร้องอย่างตะลึงกับผลของหมัดตัวเอง
“หมัดพลังวิญญาณ ! ฉันเคยได้ยินคนในบอร์ดเกมส์บอกแบบนั้น”แคนพูดขึ้น “ดูเหมือนเธอจะต่อสู้จนบังเอิญสำเร็จเงื่อนไขวิชาหมัดพลังวิญญาณเข้าแล้ว ซึ่งเงื่อนไขจริงๆเป็นอย่างไรไม่มีใครรู้แน่ชัด”
ใบชามองมือที่กำแน่นซึ่งมีแรงเรืองรองด้วยความทึ่ง เมื่อซาดาโกะลุกขึ้นเธอจึงวิ่งเข้าไปใช้หมัดชกซ้ำหลายหมัดจนร่างของมันถูกทำลายและทิ้งปอยผมเอาไว้
“เยี่ยมเลยไม่ต้องใช้ระเบิดแสงด้วย”
ใบชาดีใจไม่นานพลังแสงของหมัดก็หายไป เธอหน้าเสียทันทีไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทันใดนั้นเหมือนเรี่ยวแรงหายไปหมด เธอเริ่มหน้ามืดจะล้มลง แคนที่มองสีหน้าออกจึงรีบควักขวดน้ำยาสีเหลืองออกมาแล้วร้องบอกว่า
“ใบชารับขวดน้ำยาชูกำลังกระทิงเหลืองเพิ่มพลังเร็วเข้า พลังเรี่ยวแรงเธอหมดแล้ว”
ใบชาที่อ่อนแรงค่อยเปิดขวดแล้วกระดกดื่มมันเหมือนเหล้า ระหว่างนั้นวารินกับเข็มก็ช่วยกันคุ้มกัน พอหล่อนดื่มหมดขวดก็พ่นลมหายใจ เรี่ยวแรงกลับมาดังเดิม ใบหน้าเธอคลี่ยิ้มหมัดทั้งคู่เรืองแสงอีกครั้ง เธอพร้อมกลับมาในสนามรบปราบผีแล้ว
เข็มทิศที่เห็นใบชาคึกคักเที่ยวไล่อัดพวกซาดโกะอย่างเมามัน เขาเองก็อยากใช้สกิลพลังวิญญาณบ้างจึงหันไปมองแคนที่นั่งเก็บสมุนไพรระแวกนั้นและเอาเครื่องมือนั่งสกัดยาอย่างใจเย็น
“เฮ้ยนี่แกใจเย็นนั่งสกัดยาท่ามกลางฝูงผีเลยรึ !” เข็มทิศต้องท้วงอะไรมันใจเย็นปานนั้น “ฉันละเชื่อเลย”
แคนจุปาก ขอร้องให้เข็มทิศเงียบเพราะเขาต้องใช้สมาธิในการสกัดยา โดยต้องค่อยๆหยดยาอีกหลอดหนึ่งไปยังอีกหลอดหนึ่ง “ฉันเอามายาชูกำลังกระทิงเหลืองมาสองหลอด ฉันต้องรีบผสมยาเพิ่มให้ใบชา เพราะดูท่าสกิลพลังวิญญาณจะใช้พลังสตามีน่าเปลืองมาก”
เข็มทิศเข้ามาคุ้มกันแคน พอเขาฟันซาดาโกะได้อีกตัว เขาก็หันมาถามแคนที่ยังนั่งผสมยาต่อว่า
“นายพอเดาได้ไหมว่า ทำยังไงฉันถึงจะมีสกิลแบบใบชาได้”
“ถึงฉันจะไม่ใช่เปลวฟ้าแต่ก็พาคาดเดาได้” แคนตอบขณะผสมน้ำยาสำเร็จอีกขวด
“นายต้องไปลุยไล่ฟันซาดาโกะด้วยท่าต่อเนื่อง ฉันสังเกตว่ามือเธอเรืองแสงเพราะเธอต่อสู้อย่างต่อเนื่องจนเกิดจำนวน Hit มากซึ่งฉันไม่ได้นับว่าเท่าไร”
“ได้เลยฉันลองทำตามที่นายว่ามา ฉันจะทำให้ได้อย่างหล่อน”เข็มทิศเป็นพวกชอบความท้าทายอยู่แล้ว “เปลี่ยนมาใช้ดาบสั้นแม้พลังโจมตีจะน้อยลงแต่ก็เพิ่มความเร็วในการฟัน เท่านี้ซาดาโกะก็จะเป็นเป้าโจมตีต่อเนื่องของฉันได้นานขึ้น”
“เฮ้ยๆอย่าฝืนนักละ นักสู้สายมือเปล่าความต่อเนื่องสูงกว่านายอยู่แล้ว มันยากนะระวังจะโดนรุมตายซะก่อนละ”
เข็มทิศไม่ฟังอะไรอีกแล้ว เขาวิ่งไปยังฝูงซาดดาโกะอีกฝาก พอโยนระเบิดแสงก็ไล่ฟันพวกซาดาโกะอย่างเมามันอีกคน แคนที่มองดูภาพรวมถึงกับเหงื่อตก เขารู้สึกว่าเข็มทิศไม่ใช่นักรบแต่เป็นฆาตกรแจ๊คเดอะริปเปอร์ไปแล้ว ดูจากความสูงใหญ่ของเข็มทิศก็ยิ่งเหมือนเข้าไปใหญ่
เวลาผ่านไปสักพักใบชากับวารินก็กลับมาสมทบกับแคน ซึ่งพวกเธอรวบรวมปอยผมดำของซาดาโกะได้เกิน 40 อันเสียอีก
“เรียบร้อยแล้วเหรอครับ”แคนถามด้วยรอยยิ้มขณะยี่นน้ำยาฟื้นพลังให้ทั้งคู่
“ค่ะส่วนใหญ่พี่ใบชาเป็นคนจัดการหมดเลย”วารินหัวเราะเสียงแห้งที่รู้สึกว่าตัวเองเหมือนไม่ได้ช่วยอะไรเท่าไร
“อย่าพูดแบบนั้นสิ”ใบชารีบแก้แทน “วารินเป็นโล่ระวังหลังให้พี่ไง มีวารินอยู่ไม่ต้องกลัวเลยว่าจะมีใครมาแทงข้างหลัง”
“เยี่ยมเลยครับ น่าอิจฉาใบชาจัง”เข็มทิศว่า
“แหมพี่ใบชาละก็”วารินทำอายที่โดนชม ทั้งที่เธอต้องเอาตัวรับการโจมตีแทนเกือบตายไปหลายรอบ
“ผมว่ามันฟังดูแปลกๆนะครับ”แคนรู้สึกอยู่คนเดียว เขาคิดว่าเด็กสาวร่างเล็กสูงไม่ถึง 160เซนติเมตรอย่างวารินไม่เหมาะจะมาเป็นโล่รับการโจมตีเลย และกำลังถูกใบชาใช้ประโยชน์ในทางที่โหดร้ายด้วยเสียมากกว่า
“นี่ นี่ พี่แคน พวกเราได้ของแปลกๆมาด้วยนะคะ”วารินยื่นหินเรืองแรงสีเทาให้แคนดู
“หืมนี่มัน...หินธาตุวิญญาณ”แคนที่มีนิสัยพ่อค้าทำตาโตทันที “สุดยอดมากเลยถ้าเอาไปขายนี่คงได้หลายหมื่นแน่ๆ เพราะมันเป็นหินที่หายากสุดๆ เพราะมีคนเอามาขายน้อยมาก เพราะคนส่วนใหญ่ไม่รู้ว่าเอามาจากไหนกัน”
“พวกเราได้จากตัวซาดาโกะน่ะ ทำไมหินสีเสื่อมๆแบบนี้ถึงแพงได้นะ”
“เพราะมันเป็นวัตถุดิบสำคัญที่นำมาสร้างอาวุธพิเศษหลายอย่างน่ะสิ อย่างเช่นอาวุธที่ใช้เวทมนตร์ได้หรือดาบที่ปล่อยพลังวิญญาณหรือเพิ่มพลังโจมตีให้สกิลของเธอไง”
“จริงเหรอเนี่ย”ใบชาคิดจะเอามันทำอาวุธทันที แต่เพราะคิดถึงจำนวนเงินแล้ว
ขณะที่ลังเลอยู่ วารินก็ถามถึงเข็มทิศ ซึ่งคนชี้ไปอีกทาง แต่ก็มีเสียงหัวเราะใสดังขึ้นมาจากทางเดียวกับที่เขาชี้
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ทุกคนดูนี่สิ”เข็มทิศเดินกลับมาพร้อมชูดาบในมือที่เรืองแสงสีฟ้าเหมือนใบชา เขาได้สกิลพลังวิญญาณมาแล้ว “นายถูกแคนฉันฟันจนดาบใกล้จะพังแน่ะกว่าจะได้มา”
“ก็นายเล่นสวมวิญญาณฆาตกรโรคจิตนี่ ความขยันอดทนในการฆ่าจึงเพิ่มขึ้น”แคนมองเพื่อนอย่างจนใจ “ฉันว่านายต้องติดนิสัยมาจากเปลวฟ้าแน่ๆ ไอ้เรื่องไขว่คว้าให้ได้สิ่งที่ต้องการมา”
“เปลวฟ้า...?”วารินเลิกคิ้วสูงเมื่อได้ยินชื่อนี้ เธอจึงหันมาถามแคนทันทีว่า “พี่รู้จักกับพี่เปลวฟ้าด้วยเหรอคะ”
แคนมั่นใจในทันทีว่าเปลวฟ้าที่วารินหมายถึงต้องเป็นคนเดียวกันแน่ๆ เพราะชื่อแปลกๆแบบนี้คงไม่มีทางซ้ำใครได้
“จ๊ะ นี่เราก็รู้จักกับเปลวฟ้าเหมือนกันเหรอ”แคนไม่อยากเชื่อเลยว่า ไอ้คนไม่เคยสนผู้หญิงในชั้นเรียนหรือผู้หญิงหน้าไหนที่เข้ามาทัก จะมีผู้หญิงสนิทเป็นเด็กสาวน่ารักอายุน้อยกว่า บางทีหมอนั่นอาจเป็นโลลิค่อนกระมังเขาเดา เข็มทิศก็อมยิ้มเพราะคิดเหมือนกัน
“อะไรกันเนี่ย พูดถึงเปลวฟ้ากันใหญ่เลย”ใบชาชักสนใจอยากรู้จักเปลวฟ้าเสียแล้ว เพราะดูทั้งแคนกับเข็มทิศจะยกชื่อคนผู้นี้ออกมาเหมือนกับวาริน
หลังจากนั้นช่วงที่เดินกลับมาที่เมือง ใบชารู้สึกเศร้าอย่างแรงเพราะกลายเป็นคนนอกคอกไปแล้ว เนี่องจากทั้งสามคนที่รู้จักเปลวฟ้า ก็พูดคุยกันแต่เรื่องของเปลวฟ้าตามที่เขารู้จักซึ่งการปฎิบัติต่อวารินเต็มไปด้วยความอบอุ่น และช่างดูแลเอ็นดูเธอตลอด ซึ่งคนเป็นเพื่อนทั้งสองต่างทำหน้าไม่อยากเชื่อเพราะพวกเขารู้จักเจ้าเพื่อนคนนี้เป็นพวกเลือดเย็น ชอบชี้นิ้วสั่ง ชอบใช้พวกเขาไปเสี่ยงอยู่เรื่อยไม่ก็เป็นตัวล่อเป้าเวลาเล่นเกมส์
ยามนี้กลายเป็นการจับกลุ่มนินทา โดยที่ใบชารู้สึกเหงาอ้างว้าง จนเกิดความอิจฉาและความแค้นต่อผู้ชายชื่อเปลวฟ้าเป็นที่สุด นี่ขนาดยังไม่เจอหน้ากันแท้ๆ
“ให้ตายสิเปลวฟ้านี่เป็นคนยังไงนะ”ใบชาเปรยขึ้นกับทั้ง 3เพราะอยากเห็นหน้าว่ามีดีอะไรหนักหนา
“น่าเสียดายครับตอนนี้เขาอยู่ทวีปบาเบลเนียแล้ว”แคนบอก
“จริงเหรอคะ”วารินร้องเสียงใส
“อะไรคือทวีปบาเบลเนีย”ใบชาถาม เธอรู้สึกว่าวันนี้เธอทำหน้างงเกิน 50 ครั้งแล้ว วันนี้เธอรับข้อมูลเยอะมากยิ่งกว่าเรียนหนังสือเสียอีก
“เป็นทวีปหลักที่ตอนนี้คนส่วนใหญ่จะไปรวมที่นั่นครับ”แคนตอบ เขาดูเป็นหนุ่มนักวิชาการในสายตาของใบชา เธอรู้อยู่แล้วว่าเขาต้องเป็นคนให้คำตอบเธอ “เราจะเปลี่ยนอาชีพขั้น2ที่นั่น”
“โอ้ ถามหน่อยเถอะเธอสองคนเล่นวันนี้วันแรกใช่ไหม”เข็มลองถามดู
“เข็มนายไม่เห็นต้องถามเลย เห็นพวกหล่อนจัดการซาดาโกะกันได้ลำพังสองคนก็น่าจะรู้แล้ว พวกเธอสุดยอดแค่ไหน”
แคนชิงพูดตัดบท ซึ่งเข็มก็ได้คำตอบทำให้เขามีสีหน้าครุ่นคิดทำให้วารินกับใบชามองหน้ากันด้วยความฉงนและยังสงสัยว่าจะต้องตอบไหม
“ชื่อในเกมส์ของเธอคือยูเรนัสสินะ”เข็มทิศถามใบชาเสียงเรียบ
“ใช่ค่ะ”เธอทำหน้างงรอบที่ 52
“หึหึหึ ฉันขอเดิมพันเลยว่าสักวันทุกคนในเกมส์จะต้องรู้จักเธอในชื่อยูเรนัสแน่ๆ”
น้ำเสียงของเขาก้องกังวาน ในความหายที่ทำให้ใบชารู้สึกถึงคำว่ายิ่งใหญ่ เข็มทิศพูดด้วยสำเนียงเหมือนหมดดูทำนายอนาคตไม่มีผิด
“เหลวไหลฉันไม่ได้สวยขนาดนั้นเสียหน่อย”ใบชาทำหน้าอาย
แคนกับเข็มทิศมองหน้ากันคิ้วตกเหมือนเธอจะเข้าใจผิดอะไรบางอย่าง พวกเขาลังเลอยู่ว่าจะพูดดีไหมดูเจ้าตัวกำลังดีใจอยู่ พอมองวารินที่คลี่ยิ้มให้ใบชาแสดงว่าท่าจะเข้าใจตามนั้นด้วย
“เอาเถอะตอนนี้พวกเราไปแลกของกันก่อนดีกว่า”แคนพูดเปลี่ยนเรื่องสรุปว่าพวกเขาไม่พูดแก้แล้ว เมื่อเดินเข้ามาในเมืองแล้ว
ยามนี้ทุกคนหันมาสนใจเรื่องเงินๆทองกันทุกคนเพราะพวกเขาได้ปอยผมมาคนละ 20 ปอยและมีเกินด้วยซ้ำแต่เนื่องจากว่าแลกได้คนละ 20 ปอยเท่านั้น ที่เหลือเป็นเศษใบชากับวารินจึงให้แคนหมด
เมื่อไปถึงเจ้าของร้านสาวก็คลี่ยิ้มกว้างทันที “ว่าไงจ๊ะสองสาวสองหนุ่มล่าซาดาโกะเป็นอย่างไรบ้าง”
พวกเขาเดาได้จากน้ำเสียงว่าเจ้าของร้านประเมินพวกเขาต่ำ
ใบชายิ้มกว้างแล้วนำปอยน้ำซาดาโกะออกให้คนแรก
“หืม...ไม่เลวนี่”เจ้าของร้านน้ำเสียงที่บอกดูประหลาดใจเล็กน้อย “จะเอาเงินหรือวิคผมละคะ”
“ขอเงินค่ะ”ใบชาตอบซึ่งเธอตัดสินใจเลือกอย่างมั่นใจจากที่คิดทบทวนปรึกษากับแคนและกำลังคิดถึงต่อจากนี้ ซึ่งทุกคนก็อมยิ้มกันในใจมองใบชารับเงินมา
แล้วแต่ละคนก็ยื่นปอยผมขึ้นมาให้เจ้าของร้านดู ทำเอาเจ้าหล่อนตาโตมองจำนวนปอยผมของซาดาดโกะแต่ละคนด้วยความตกตะลึง เธออ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออกนานอยู่พักใหญ่จึงจะไปเอาเงินมาให้แต่ละคนด้วยอาการหน้าตื่น
“พวกเธอนี่สุดยอดเลยนะ ฆ่าเจ้าตัวตายยากแบบนั้นไปกี่ตัวเนี่ย”เจ้าของร้านกล่าวขณะเอาเงินให้เข็มเป็นคนสุดท้าย เธอคาดว่าน่าจะเกือบ 150 ตัวแน่
“ไม่รู้สิคะพวกเราไม่ได้นับเลย มันเยอะจนขี้เกียจนับ”ใบชาตอบเหมือนคุยทับ
“กู๊ดจ๊อบ พวกเธอเป็นกลุ่มแรกเลยนะเนี่ยที่ทำได้ขนาดนี้”เจ้าของร้านยอมรับในที่สุดและรู้สึกว่าพวกเขาเติบโตเร็วมาก เธอยังจำได้ว่าเมื่อ 2ชั่วโมงก่อนพวกเขายังดูเป็นแค่มือใหม่ที่อ่อนปวกเปียก ยามนี้เธอสัมผัสได้ว่าพวกเขาไม่ใช่ลูกเจี๊ยบแต่เป็นวิหคที่สยายปีกพร้อมก้าวเข้าสู่โลกกว้างแล้ว
“เดี๋ยวพวกเราจะไปทำเควสนี้อีกนะคะ”ใบชาพูดอย่างยิ้มเยาะเธอคิดจะให้เจ้าของร้านจ่ายเงินให้อีก
“เสียใจจ๊ะนี่เป็นเควสที่ทำได้เมื่อแบทเทิลเลเวลไม่ถึง 20”
“เอ๋!!”ใบชาร้องเสียงหลง เธอเพิ่งนึกออกว่าก่อนหน้านี้เธอไปที่สมาคมรายงานเกี่ยวกับมอนเตอร์เธอฆ่าไปทำให้ระดับแบบเทิลเลเวลขึ้นมาถึง 21
เธอจึงคอตกใบหน้าผิดหวังเมื่อหันไปมองวิคผมยาวสีแดงในร้าน ซึ่งเธอคิดว่ารอบหน้าจะมาเอาวิคแทนและอีกหลายๆรอบด้วย ฝันของหญิงสาวจึงสลายเป็นธุลีในเวลาวินาทีเดียว
“คิกคิกคิก เธอนี่ตลกจริง กับแค่เควสบนเกาะเริ่มต้นไม่เห็นต้องเสียดายขนาดนั้น”เจ้าของร้านกลับมาพูดเยาะเย้ย ก่อนจะแนะนำอย่างเอาใจช่วยว่า“ที่ทวีปใหม่ยังมีเควสที่ได้เงินมากกว่านี้ตั้ง 10 เท่า และตอนนี้ฉันมั่นใจว่าพวกเธอน่ะพร้อมแล้วรู้ไหม ฉันขอให้เธอโชคดีและเล่นเกมส์ให้สนุกนะ”
“ขอบคุณค่ะ”
ทีแรกใบชามองหน้าวารินก่อนจะขอบคุณด้วยความอึ้งเพราะเธอไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเป็นคำพูดของเจ้าของร้านที่กวนประสาทเมื่อหลายชั่วโมงก่อนหน้า
หลังจากออกจากร้านทั้งสี่คนก็มาหยุดยืนหน้าร้านค้าเพื่อปรึกษาจุดหมายต่อไป
“พวกเธอจะขึ้นเรือเลยไหม ถ้าจะไปก็ควรรีบเพราะอีกไม่ถึง 10 นาทีนี้แล้ว”แคนบอกแล้วเขาก็ชี้ทางไปที่ท่าเรือของเมือง
“ค่ะ แล้วพวกพี่ละคะ”วารินเป็นคนถาม
“พวกเราจะอยู่ต่อน่ะครับมีของต้องขายและต้องหาอีก”
“ขายอะไร หาอะไร”ใบชาถามอย่างอยากรู้
“อ๋อก็ไม่มีอะไรมากหรอกเราจะเก็บแร่ดิบน่ะ ที่นี่เก็บแร่ง่ายสุดมอนเตอร์ก็ไม่เก่งด้วย”เข็มทิศตอบยิ้มๆ
“พวกเราไปเก็บด้วยสิ”ใบชาถามอย่างลองเชิง
“เอาสิ ถ้าไม่เสียเวลาจุดหมายของเธอนะ”แคนว่าด้วยรอยยิ้ม
ใบชาเบ้ปากไปเลย “วารินไปเถอะ พี่อยากเปลี่ยนตัวเองจะแย่แล้ว”
“น่าเสียดายจังอยากให้พวกพี่ๆเขามาด้วยจังเลยค่ะ หนูคิดว่าพวกพี่มาด้วยพวกเราต้องเป็นกลุ่มที่สนุกแน่ๆ”วารินดวงตาสั่นเทาเหมือนลูกแมวที่รู้สึกเสียดายและทำหน้าผิดหวัง ทำให้หนุ่มทั้งสองใบหน้าย่นอย่างจนใจ
“พวกเราก็อยากไปนะวา”เข็มทิศบอกความในใจที่ห่อเหี่ยว ยามนี้เขานึกแค้นไอ้เปลวฟ้าสุดๆเพราะเป็นคนบงการให้พวกเขาต้องแยกจากใบชา แคนก็ส่ายหน้าพูดลาไม่ออก
“ผมเองก็ไม่ชอบกล่าวลาแต่...”แคนบอกด้วยเสียงหล่อและนุ่มนวลต่อว่า “ผมคิดว่าสักวันพวกเราต้องได้ร่วมกลุ่มกันอีกแน่”
“ใช่ๆ พวกเราต้องได้ผจญภัยกันอีกแน่นอน”เข็มทิศเสริมเสียงเข็ม
“ฉันดีใจนะที่ได้พบกับพวกนาย”ใบชากล่าวด้วยความอุ่นใจ “พวกนายแตกต่างจากผู้ชายที่ฉันรู้จัก พวกนายไม่เคยนึกดูถูกคนภายนอกและกล้าพูดตรงๆทั้งยังชื่นชมทั้งที่ฉันเป็นแค่ผู้หญิง ต่างจากพวกผู้ชายอีโก้สูงที่ฉันรู้จัก”
“เผอิญพวกเราเองเป็นคนที่นิยมชื่นชอบคนเก่งแม้ว่าจะเป็นขี้โกงและเจ้าเล่ห์ก็ตาม”แคนบอกด้วยรอยยิ้มและเริ่มหงุดหงิดเล็กน้อยเมื่อถึงใครบางคนที่กล่าวถึง เข็มทิศก็เช่นกัน
“ถ้างั้นขอให้โชคดีนะ”
“รับทราบครับ ทั้งสองก็เช่นกัน”แคนกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ถ้าต้องการขอความช่วยเหลือยังไงก็ติดต่อมานะ ถ้าพวกเราไปได้จะรีบไปช่วยให้เร็วที่สุด”
เข็มทิศพูดปิดท้ายก่อนโบกมือลา และทั้งคู่ก็ออกเดินไปทางนอกเมือง ส่วนด้านวารินกับใบชาทั้งคู่ต่างพยักหน้าแล้วจูงมือกันออกเดินทางขึ้นเรือเพื่อไปทวีปบาเบลเนีย ภายในใจของทั้งสองสาวยามนี้รู้สึกกำลังตื่นเต้นอย่างที่สุดต่อการผจญภัยบทใหม่
ปล. ผมว่าละมีคนต้องคิดว่าเรื่องนี้เหมือนทรอน แต่ถ้าใครเคยติดตามเรื่องนี้ตั้งแต่ปี 2552 ต้องรู้แน่ว่าผมแต่งมาเป็นชาติละแต่ดันไปคล้ายเรื่องนั้นซะงั้น
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ชอบมั้งไม่ชอบมั้ง
แต่ก็ดี ตามธรรมชาติคน
ตอนนี้มันส์ดีค่ะ ท่าจะมันส์พอกันทั้งคนเขียน+คนอ่าน
สู้ๆนะคะ อัพตอนเต็มด้วยนะ =w=~
สี่หนุ่มรวมพลังกันแล้วครับงานนี่ อิอิ รีบๆมาอัพต่อไวๆเน้อ
อัพต่อๆ