คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2
ย้อนกลับไปก่อนเกิดเหตุการณ์วุ่นวาย
สภาพอากาศของแอลเอหนาวกว่าที่คิด...
ผู้คนยังคงสัญจรไปมาด้วยจักรยานและตุ๊กตุ๊กเพื่อโต้รับลมไปเรื่อยๆ ไม่หนาวตายรึยังไงกันคะพวกมึงอ่ะ ขี่จักรยานอยู่ได้ วันๆไม่มีงานมีการทำกันรึยังไง
นอกเหนือจากนั้นก็ไม่มีอะไรต่างจากเดิมเท่าไหร่ ทุกครั้งที่พวกเธอไปต่างประเทศก็จะวุ่นวายกันแบบนี้เสมอ เราลงจากเครื่องและต่อแถวเข้าเมืองเหมือนปกติทั่วไป อีพนักงานคนนั้นมองฉันด้วยสายตาเหี้ยมเกรียม แอ่นหน้าอกและเดินผ่านหน้าฉันไป.. ขอโทษค่ะ กูไม่มีๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!! ไงล่ะ.. โหดสัดมั้ยล่ะมึง!
เราเดินเลยมาที่จุดรับสัมภาระ ยุนอาเดินอยู่ข้างหน้าสุด ไม่มีใครสามารถเข้าใกล้เธอเกินสองเมตรได้เพราะน่องขานางจะโก่งออกมากันพวกเราไว้ ซูยองพยายามจะฝึกโยคะกับยูริด้วยการฉีกขาชี้ฟ้าและกระโดดไปข้างหน้าด้วยขาข้างเดียว ซอฮยอนเดินอยู่ทางขวา พยายามแทะทรายในนาฬิกาของเจสสิก้า ฮโยยอนกำลังวุ่นวายเพราะเธอหมุนตัวเต้นบัลเล่ย์ไปชนเข้ากับเสาเหล็กจนมันล้มลงฟาดหัวแฟนคลับตายเรียบไปสามคน เจสสิก้าเดินตามหลังมา เธอกำลังใช้กระดาษซับหน้าเมือกปาดไปทั่วหน้าอย่างสุดพลัง แม้ว่ามันจะไม่หมดซักทีก็ตาม ส่วนแทยอนกำลังฟังเพลงจากวิทยุธานินสีเหลืองที่มีสายยางรัดอยู่ติดกับหูเธอ
ฉันชะลอฝีเท้าให้เท่ากับแทยอนและดึงวิทยุให้ยืดออกมา ก่อนจะปล่อยมันกลับเข้าไปกระแทกกับหัวคนตัวเล็ก แทยอนร้องโอดโอยและส่งสายตาคาดโทษกลับมาให้ “ในโลกนี้จะมีใครฟังเพลงได้แปลกประหลาดเท่าเธอ” ฉันพูด
แทยอนมองฉันด้วยสีหน้าเหมือนเด็กห้าขวบ.. ยิ้ม.. และ.. “เรื่องของกูค่ะอีกะเทย”
มันก็หันหน้ากลับไปเหมือนเดิม..
คำก็กะเทย สองคำก็กะเทย!! ของกูก็เหมือนของมึง งั้นมึงก็ต้องเป็นกะเทยด้วยดิ!!!!!!
เอาเถอะ เมื่อคืนฉันก็อารมณ์ไม่ดีเหมือนกัน นังยุนอากับยูริเอาผีถ้วยแก้วมาเล่นในห้องฉัน พร็อบพร้อม มาม่าพร้อม นี่ถ้ามึงไม่แดกเจกันนะกูจะเข้าไปแดกด้วยแล้ว ยิ่งถ้าพวกมึงโดนผีเข้าขึ้นมาแล้วเอาออกไม่ได้นะ พวกมึงจะ..........................................เอาออกไม่ได้ไง!!!!!!
และอีกเหตุผลคือ
ซอฮยอนถูกขบวนการกุ๊กเรนเจอร์ดุเพราะเรียกออกมาช่วยเปิดปลากระป๋อง
....ซึ่งนั่นหมายความว่าปลากระป๋องของฉันก็จะไม่ได้เปิดด้วยเช่นกัน... อดแดก...
“อะไรเนี่ย เงิงนภากับอ้วนนินเปิดศึกชิงผอ.แทภพที่สนามมวยกระทุ่มแบน”
ฮโยยอนบ่นกระปอดกระแปดกระแตดกระตอยกระป๊อดำเดี๊ยะเหมือนปกติที่นางชอบทำประจำ พร้อมกับยกขาขึ้นมาจากโปสเตอร์สีสันสดใสใต้เท้า ..ระหว่างที่ทุกคนมุงดูอยู่ ยุนอาก็เดินเข้ามาคว้าโปสเตอร์แผ่นนั้นเข้าปากตามด้วยพิมเสนน้ำตราโป๊ยเซียนสามหยด เคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย “รีบเดินไปเถอะ เสร็จงานแล้วจะได้บินกลับขอนแก่น ฉันเบื่อจะแย่”
“เออ เพราะพี่สิก้าคนเดียวเลยค่ะ แดกแมวหาอาราเล่อะไร แค่นี้ก็อดใจไม่ได้” ซอฮยอนพูด
“นั่นดิ แอบไปกินเมื่อไหร่ทำไมไม่บอก” ซูยองเสริม.. ไอ้เห้ ไม่ชวนกูไปด้วย
“โอ๊ย ใครสูบบุหรี่คะ คนยิ่งหายใจไม่ออกอยู่!!!! กะเทยนั่นใช่มั้ย!!!” ซันนี่ตะโกนบ่น
“ชี้ฉันทำไม!!!” ฉันพูดแข่ง เอามือปัดนิ้วชี้ของซันนี่ออก
“เห้ย ดูดิ สไปเดอร์แมน กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด พี่ปีเตอร์ขรา!!!! “ ฮโยยอนแทรกขึ้น และวิ่งแยกออกไปทันที
ระหว่างที่ทุกคนกำลังวุ่นวาย ดูเหมือนว่าแทยอนจะเป็นคนที่ได้สติก่อน เธอถอดสายยางเอาวิทยุธานินออกและโบกมือให้แฟนขับด้านนอกสองสามคน ขั้นสองชั้นสามมีแบนเนอร์เต็มไปหมด ไหนจะรูปเธอยิ้มยิงฟันใหญ่ๆนั่นอีก
...เงิงแทยอนไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ...
“วันนี้ไม่ได้ใส่เสริมส้นเหรอ ซันนี่ไม่ได้แบ่งมาให้เธอรึไง” ฉันถาม วันนี้แทยอนดูเตี้ยลงแปลกๆ ปกติเห็นมันใส่เท่าฟองน้ำเธอเลย
แทยอนส่ายหน้าและเดินนำออกไป คนอื่นๆเริ่มตามมาสมทบ ยูริยังมีแตงโมเต็มปาก น้ำสีแดงๆหยดติ๋งมาตามทาง ซอฮยอนกับเจสสิก้าใส่แว่นดำ สงสัยไปแอบต่อยกันมาเช่นเคย พี่ผู้จัดการบอกให้ทุกคนรีบเดินไปขี่รถ จะได้รีบพักผ่อนกันซักที แน่นอน.. ที่นี่มันเมืองแห่งจักรยานนะ เราต้องขี่จักรยานกันไปจนถึงปั๊มสนู้ปปี้แล้วค่อยเปลี่ยนไปขึ้นรถบัส
ฮโยยอนหายไปไหนไม่รู้ ข่มขืนใครรึเปล่า ทำไมถึงหายไปนานขนาดนี้ พี่ผู้จัดการพยายามโทรตาม แต่ก็ติดต่อไม่ได้ สุดท้ายนางก็เดินจูงมือสไปเดอร์แมนที่สภาพชุดหลุดลุ่ยเข้ามา หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส และพาขึ้นขี่จักรยานซ้อนหลังไป
ทันทีที่จักรยานออกตัว ทุกคนก็ค้นพบว่าล้อท้ายสุดได้ลากพี่ผู้จัดการมาด้วย
“หยะ...หยุด... เดี๋ยว.. น.. นี้” โอ่ย เสียงนางช่างน่ารำคาญจริงๆ
“ฉันพาคุณมาได้แค่นี้นะคะคุณสไปเดอร์แมน...” ฮโยยอนยิ้มเหี้ยม “.. ลงไป” เสียงเธอตะโกนแข่งกับลม สมาชิกทุกคนหันไปมองก่อนจะตกตะลึงเมื่อเห็นฮโยยอนยกขายันคนข้างหลังตกลงไป และสับล้อเพื่อปล่อยพี่ผู้จัดการออกไปกลิ้งรวมกับสไปเดอร์แมน โดนรถบัสข้างหลังเหยียบตายคาถนนทั้งคู่... พรุ่งนี้เป็นข่าวใหญ่แน่แม่มึงเอ๊ย....
“โหดสัด..” ทุกคนพูดออกมาเป็นเสียงเดียว แต่คงจะลืมไปว่าตอนนี้ขับจักรยานอยู่ เสือกหันมามองกันหมด สุดท้ายจักรยานเลยล้มอยู่ข้างทางอย่างแรง ส่วนใหญ่สลบไสลไปด้วยแรงเหวี่ยง เหลือแค่ทิฟฟานี่ ซูยอง และยุนอาที่ยังตื่นอยู่
เสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามา คนใส่ขนเฟอร์สีเขียวหลายคนพาตัวสมาชิกขึ้นรถบัสที่สกรีนข้างตัวรถว่า ‘จำเนียร’ ทีละคน... ซูยองเริ่มบ่นๆว่าซวยโคตร ทำไมง่วงนอนแบบนี้ และผล็อยหลับไป ฉันเองก็รู้สึกเหมือนกำลังจะหลับ ทำไมมันง่วงอย่างนี้นะ ให้ตายเถอะ ก่อนหลับขอแดกให้อิ่มก่อนได้มั้ยล่ะ
“ไม่!!!!!!! อย่าหลับนะ!!!!!!!” ฉันเห็นยุนอาพยายามถอดรองเท้า แว่นดำ กิ๊บหนีบผม เสื้อนอก ไอโฟน ขว้างๆปาๆฟาดๆทุกอย่างใส่ฉันเต็มแรงจนเลือดโชก แต่ตอนนี้ฉันทนไม่ไหวแล้วล่ะ กูไปแล้วนะ บาย
และเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยิน.. ก็คือเสียงของยุนอา..
“กูจะฟ้องพ่อมึงงงงงงงงงงง….”
..และทุกอย่างก็ดับสนิท..
ความคิดเห็น