คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4
ตั้งแต่ตอนนี้ไปเราจะตลกกันน้อยลงแล้วนะคะ อย่างที่บอกไปค่ะ ไรเตอร์ไม่มีมุขให้ขำกันมากมายตะกายกากขนาดนั้น แต่งอยู่คนเดียวปล่อยมากไปหนูหมดแม็กแน่
“เธอได้ยินเสียงนั่นมั้ย” ฉันพูด มองหน้าคนทั้งแปด แต่ทุกคนบอกว่าไม่ได้ยิน
..ยกเว้นฮโยยอนที่ยังคงหมุนไปตามทิศทางของพัดลมและไม่ได้ตอบคำถาม..
ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังมาจากหน้าสลัม ยูริเดินไปแอบดูที่หน้าต่างและตะโกนบอกซูยองว่าเป็นป้าร้านขายข้าวมันไก่ฝั่งตรงข้ามที่เมื่อกี้ตำส้มตำอยู่... ได้ยินดังนั้นคนตัวสูงก็วิ่งครึ่งฝีเท้าไปที่หน้าประตู
“อย่านะ!!!!!!!” แทยอนตะโกนเสียงดัง และเตือนสติว่าอย่าเปิดประตู มิฉะนั้นจะโดนมาโมมิทำโทษ
ไม่กี่วินาทีถัดมา กล่องสีม่วงก็ถูกส่งเข้ามาทางช่องแมวด้านล่างของประตู ซูยองรีบเปิดฝากล่อง เอื้อมมือขวาลงไปหยิบบางอย่างที่อยู่ในนั้นขึ้นมา... ยาหม่องตราโป๊ยเซียนกบนาฬิกาเบบี้มีสีม่วงประดับเศษขี้ดินรุ่นยูควิ
00.00.48
“นี่คือการนับถอยหลังใช่มั้ย..”
“แน่สิยะอีโง่” ซันนี่แทรก
“48วินาทีนี่ทำอะไรได้บ้าง” ฉันถาม
“ดูดพิมเสนน้ำในแท่งยาหม่องให้หมดไง” ยูริตอบ
“นอน..” เจสสิก้าพูดด้วยหน้าตาเพ้อฝัน
“เอา....ฉัน....ลง....ไป..” เสียงแหบแห้งของฮโยยอนเตือนสติให้ทุกคนกดปิดพัดลมและพาเธอลงมา
เมื่อทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทาง เจสสิก้าก็เรียกให้ทุกคนมากองรวมกันตรงกลางและเริ่มแบ่งทีม
“ฉันและทิฟฟานี่จะเป็นคนเลือกลูกทีม..” ฉันเงยหน้าขึ้นไปสบตามนุษย์หน้าเมือก “เอารึยังทิฟฟานี่..”
สภาวะอึดอัดใจ บริเวณนั้นเงียบจนได้ยินเสียงกะพริบตา ฉันและเจสสิก้ายืนตรงข้ามกัน.. ตาจ้องตา.. ตัวต่อตัว.. เงื้อมือทั้งสองขึ้นและ..
“โดเรม่อนๆๆ โดเรมี่ๆๆ โนบิตะ ชิสุกะ ใครชนะได้เป็นไจแอนท์!!!!!!!!!!!!!!”
ฉันออกกระดาษ... และเจสสิก้า.... เอาเงิงมาเฉาะมือฉัน
“เธอโกง”
“ฉันไม่ได้โกง”
“แล้วเงิงนี่มันอะไร”
“ไม่เคยได้ยินรึไง เงิงสิก้าชนะทุกอย่าง”
..กูเสียเวลาไปกับอีเมือกนี่ทำไมวะ.. ฉันคิด พร้อมกับสะบัดมือเป็นสัญญาณให้เจสสิก้าเลือกก่อน
“ฉันเลือกแทยอน ฮโยยอน ยุนอาและยูริ”
“งั้นทีมฉัน ซอฮยอน ซันนี่ ซูยองนะ”
“อือ สรุป ทีมฉันมีแทยอน ซันนี่ ฉัน ฮโยยอน ยูริ ทิฟฟานี่ ซูยอง ยุนอา ซอฮยอน” เจสสิก้ารวม “เพราะเค้าบอกว่าให้แบ่งออกเป็นหนึ่งทีม”
......................................................
ฉันจะไม่คุยกับอีเมือกนี่อีกแล้ว เสียเวลา..
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ต้องเป็นแอนตี้แฟนที่เล่นพิเรนทร์แน่ๆ!” แทยอนตะโกนพร้อมกับเขวี้ยงฮโยยอนไปที่หน้าต่าง
ทว่า.. คุณสมบัติของหน้าต่างที่ไม่กันเหี้ยอะไรเลยชนิดที่ว่าขว้างตุ๊กตามามี่โปโกะใส่ก็แตกได้ ส่งผลให้ม๊าผู้เคราะห์ร้ายทะลุกระจกออกไปนอนแอ้งแม้งทับกองขี้หมาหน้าบ้านทันที.. ซูยองกล้าๆกลัวๆ เดินเข้าไปดูและบ่นว่าเหม็นอึ.. กองอุจจาระสดสีเหลืองทองเริ่มกระจายเผละเต็มพื้น กระเด็นมาเปรอะขาของคนที่ยืนดูอยู่
ฉันทิ้งตัวลงบนกะลา มองดูความวุ่นวายที่เกิดขึ้นไม่รู้จบในสลัมแห่งนี้ เศษอึกระเด็นเข้ามามากขึ้นเมื่อฮโยยอนเริ่มกลิ้งเล่นไปมา และเจสสิก้าก็พยายามจะหาเศษเสี้ยวที่ผสมกากอยู่ ได้ยินมาว่ารสชาติไม่เลว อยากจะลองซักครั้ง
แทยอนคือคนคนที่คลุ้มคลั่งมากที่สุด ไม่เพียงแต่วิ่งไปเล่นขี้กับฮโยยอนเท่านั้น เธอยังแอบชิมมันเข้าไปด้วย พอี๋ และก็เริ่มร้องไห้หาแม่อีกครั้ง เสียงผู้หญิงแปดคนร้องโวยวายราวกับสลัมแห่งนี้เป็นโรงพยาบาลบ้า คนที่เดินผ่านไปมามองพวกเราด้วยสายตาเวทนาสุดเหลือจะกล่าว
“แกต้องการอะไรกันแน่!! ขุ่นแม่ขรา!!!! ” แทยอนเงียหน้าและโยนขี้ขึ้นไปบนฟ้า... แต่น่าเสียดายที่สลัมแห่งนี้ยังคงมีแรงโน้มถ่วง เศษขี้ทั้งหมดจึงร่วงลงมาแปะที่หน้าผู้หญิงตัวเล็ก
“ฉันว่าเราควรจะเอายัยบ้าสองตัวนั้นเข้ามาข้างในก่อนนะ” ฉันเสนอความคิด
“งั้นฉันจัดการเอง” ซูยองรับคำและเดินไปลากคอเสื้อแทยอนกับฮโยยอนกลับเข้ามาทางหน้าต่าง
“เดี๋ยวๆ ทำไมไม่เอาเข้ามาทางประตูล่ะ”
คนขายาวหันมาหาก่อนจะตอบให้ “ก็กฎบอกว่าอย่าพยายามออกไปจากที่นี่ เพราะเราไม่ได้ล็อคประตู แสดงว่ามันไม่ให้เราออกทางประตู นี่เราออกมาทางหน้าต่าง เราก็ต้องกลับเข้าทางหน้าต่าง เพราะถ้าเราเปิดประตู มันก็จะรู้ว่าพวกเราแอบเปิดประตู”
........
เออจริงด้วย
“ฉันไม่เล่นแล้วนะ..” ซันนี่พุ่งเข้าไปที่ประตูและเริ่มทุบแม่กุญแจที่แน่นหนานั้น “ไหนบอกว่าไม่ได้ล็อคไง!”
“อย่าพยายาม..” เสียงร้องเตือนดังขึ้น ทันใดนั้นซันนี่ก็ทรุดฮวบลงไปกองกับพื้น พรมรอบๆตัวเธอเริ่มเปียก
ฉันถลาไปดูร่างของเพื่อนเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ เหมือนกับคนอื่นๆนั่นแหละ ยุนอาพร่ำเพ้อว่าบ้ากันไปใหญ่แล้ว และยื่นมือไปตบหัวซันนี่รัวๆหลายครั้ง
“บอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่เล่น!” ฝ่ามือฟาดลงไปครั้งที่สาม “จะตื่นไม่ตื่น!!”
“ตื่นแล้วๆ..” ซันนี่ลืมตาและพูดด้วยเสียงเนือยๆ
“แล้วน้ำนี่มันอะไร”
“ก็นึกว่าจะตายอ่ะ นี่ตื่นเต้นจนเยี่ยวเหนียวเลยแหละอิอิ..” นางกัดปาก..
เอ็กโยมากมั้ยคะอีแง่งตะไคร่
“...ฉันหิวน้ำอ่ะ” ราวกับยูริช่วยชีวิตซันนี่ “ในโถส้วมมีน้ำรึเปล่า” เธอกำลังจะเดินไปที่โถส้วมตรงหลังห้อง เพียงแต่ว่าไม่มีใครรั้งเธอ
จะร่ายให้ฟัง ในสลัมเนี้ย ห้องตรงกลางที่เรายืนกันอยู่เนี่ย.. คือห้องที่ค้นพบเป็นห้องแรก และยังเป็นห้องที่เราค้นพบเป็นห้องสุดท้าย มีห้องน้ำที่ถูกกั้นด้วยสังกะสีลายโนเดิร์น กับตู้เย็นที่อุดมไปด้วยแค่เนื้อวัว วิสกี้ ยาฆ่าหญ้า และดอกเข็ม เตียงไม่มี... นี่พูดเลยนะ ฉันรับไม่ได้ว่ะ แอนตี้มันจนขนาดนี้เลยเหรอ
แต่แล้วเสียงกรีดร้องของยูริก็ดังขึ้น...
ความคิดเห็น