คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : แอเรส
แสงแดดยามเช้าส่องกระทบผิวน้ำของทะเลสาบเป็นประกายระยิบระยับงดงาม สายลมพัดผ่านอ่อนๆทำให้ต้นไม้ใบหญ้าที่อยู่รอบข้างปลิวไหวอย่างอ่อนโยน ภูเขาที่สูงตระหง่านล้อมรอบทะเลสาบนั้นให้ความรู้สึกสงบอย่างบอกไม่ถูก...
ลึกเข้าไปในป่าผ่านหุบเขาและทะเลสาบมากมาย ที่นั่นยังมีหอคอยกับสิ่งก่อสร้างคล้ายปราสาทขนาดใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ หรือในชื่อ” โรงเรียนแอเรส ”นั่นเอง
แก๊งๆๆ !!!
เสียงระฆังบนหอคอยดังขึ้นเป็นจังหวะ เหล่านักเรียนต่างพากันตื่นเต้นดีใจกับงานฉลองวันครบรอบก่อตั้งโรงเรียน 100 ปีที่จะจัดขึ้นในค่ำคืนนี้ ทุกคนต่างพากันวิ่งวุ่นจัดเตรียมงานกันอย่างอลวน บ้างวิ่งชนกัน บ้างก็ทำข้าวของฟกระเนระนาด บ้างก็กระโดดโลดเต้นไปมาด้วยวามดีอกดีใจ ต่างคนต่างเตรียมตัวสำหรับงานฉลองกันอย่างเต็มที่ ในขณะที่ผู้คนอีกกลุ่มหนึ่งพากันมองดูนักเรียนเหล่านั้นด้วยสายตาเศร้าสร้อย
“ แอเรส...ครบรอบ 100 ปีแล้วงั้นหรอ ? ” เด็กสาวผมสีทองยาวสลวยพูดขึ้นพลางแสดงสีหน้าโศกเศร้า
“ อืม ” สาวน้อยผมเปียสีเทาตอบ
“ อย่าเศร้าไปเลย เซร่า ” เด็กสาวอีกคนหนึ่งซึ่งมีผมสีดำ ตาสีแดงพูดขึ้น พลางตบบ่าของสาวน้อยผมทองเบาๆ
“ เราทำเต็มที่แล้วล่ะ ” สาวน้อยผมเปียพูดปลอบใจ ก่อนจะเดินจากไป
“ ฮ่ะๆ งานรื่นเริงทั้งที ร่าเริงเข้าไว้น่า ! ” เด็กสาวผมดำพูดขึ้นอีกครั้งแล้วยิ้มเล็กน้อย
“ อื้ม ขอบใจนะ ” เด็กสาวผมทองตอบ
“ เอ้อ ~ งั้น...ชั้นไปเฝ้าพวกนักเรียนก่อนล่ะ จัดงานใหญ่โตซะขนาดนี้คงต้องพยายามไม่ให้พวกนักเรียนไปทำอะไรเสียหายล่ะนะ ฮ่ะๆ ”
“ อื้ม เดี๋ยวชั้นค่อยตามไปช่วยนะ พอดีว่ายังอยากอยู่คนเดียวอีกสักพักน่ะ ”
“ อย่าคิดมากล่ะ เรื่องเมื่อก่อนก็ส่วนเมื่อก่อนนา ”
“ จ๊ะ ”
“ แล้วรีบตามมาล่ะ ! ”
“ อื้ม ”
เวลาล่วงเลยผ่านไปจนกระทั่งถึงช่วงเวลาที่งานฉลองกำลังเริ่มต้นขึ้น การแสดงแต่ละชุดเต็มไปด้วยความสนุกสนานรื่นเริง บรรดาแขกที่มาร่วมงานต่างพากันโห่ร้องสรรเสริญวันฉลองครบรอบโดยลืมสิ่งสำคัญสิ่งหนึ่งไป...
“ เจ้าพวกนี้นี่ก็ช่างโง่เง่าเหลือเกิ๊น !!! ” เด็กสาวผมสีขาวในชุดสีแดง-ขาว พูดขึ้นขณะมองดูแขกเหล่านั้น
“ หะ...ห๊า ?! ” เด็กสาวผมสีขาวในชุดสีน้ำเงิน-ขาว ทำท่าทางสงสัยกับคำพูดของแฝดพี่
“ จะงงอะไรล่ะ ? ชั้นไม่ได้ว่าเธอซะหน่อย ! ”
“ อ้อ ! แล้วไป... ”
“ เฮอะ ! ตีหน้าสบายใจเฉิ่มเชียวนะ พวกเธอน่ะ ” แฝดพี่พูดขึ้นอีกครั้ง
“ อะไรอีกเนี่ย ?! ชอบบ่นขึ้นมาอยู่คนเดียวแบบนี้ชั้นงงนะ ” แฝดน้องโต้กลับอย่างงงๆ
“ เออ นั่นดิ ! อย่าบ่นขึ้นมาลอยๆแบบนี้จะได้ม้ายยย !!! ” สมาชิกอีกคนในกลุ่มพูดเสริม
“ พอเหอะ ! ทั้ง 3 คนน่ะแหละ !!! ” เด็กสาวอีกคนหนึ่งพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด
“ เงียบไปเล้ย ไอ้คนรักสันติ !!! ”
“ กะ...ก็แหม ไม่เห็นต้องพูดประสานเสียงตั้ง 3 คนแบบนี้เลยนี่นา ” เด็กสาวพูดกลบเกลื่อน
“ - -* ”
“ แล้วจะเงียบกันหมดทำไมเล่า !!! ถ้าไม่มีอะไรทำก็ไปทำหน้าที่การ์เดียนที่ดีซะไป๊ !!! ”
“ เอ้อ ! จริงด้วยลืมหน้าที่ไปได้ไงเนี่ย ?! งั้นชั้นขอตัวก่อนล่ะ เดี๋ยวเดียร่าจะว่าเอา ฮ่ะๆ ” สมาชิกในกลุ่มคนนั้นพูดขึ้น พลางหันหน้ามาหัวเราะใส่พวกที่เหลือ
“ เฮ้ย ! รอด้วย เรมิเลีย “ เด็กสาวผมขาวในชุดสีแดง-ขาวพูดขึ้นก่อนจะวิ่งตามไป
“ อ่า... เรมิเลีย กับ เอมิลี่ ไปซะแล้ว ~ ” เด็กสาวผู้เป็นแฝดน้องพูดขึ้นด้วยสีหน้ามึนงง
“ เอ้า ! แล้วจะรออะไรอีกล่ะ ?! ไปกันได้แล้ว เอมิล ” ทันทีที่พูดจบเด็กสาวอีกคนหนึ่งก็ลากสาวน้อยที่กำลังยืนเอ๋อไปทันที
“ บะ...เบาๆหน่อยก็ได้ม้างง ~ ”
“ รู้แล้วน่า อย่าบ่นเซ่ !!!
งานเลี้ยงฉลองยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆตลอดค่ำคืน ผู้ที่มาร่วมงานยังคงสนุกสนานกับงานรื่นเริงจอมปลอมที่ถูกจัดขึ้นเพื่อลบล้างความทรงจำเมื่อ 100 ปีก่อน...
“ ... ”
...ความทรงจำตอนที่อาร์เธียล่มสลาย...
“ ... ”
...ด้วยฝีมือของอาร์เทนอส...
“ โง่เง่า...! ”
ตุบๆๆ <<< เสียงวิ่งนะจ๊ะ
“ มาอยู่นี่เองหรอ เดียร่า ?! ” เด็กสาวผมดำ ตาสีแดงพูดขึ้น พลางกระโดดกอดสาวน้อยผมเปียสีเทา
“ ทำอะไรน่ะ ซีเนอา ?!!! ”
“ แหมๆ แค่กอดนิดกอดหน่อยจะเป็นอะไรไป ? ”
“ แล้วมาทำอะไรที่นี่น่ะ ? ”
“ ก็มาหาเธอไง ”
“ - -* ”
“ แล้วเธอล่ะ มาทำอะไรที่นี่คนเดียว ? อ่ะ ! อย่าบอกนะว่าคิดจะอู้น่ะ ?! ”
“ ป่าว...ไม่ได้อู้ ก็แค่ไม่อยากไปอยู่กับนักเรียนพวกนั้นน่ะ มันอึดอัด ”
“ เหตุผลแค่นี้เนี่ยนะ ? ”
“ อืม ”
“ อะ...อาร๊ายยย ??? เธอเป็นคนสั่งให้พวกเราเดินตรวจตรารอบโรงเรียนนะ แล้วทำไมเธอเอง... ”
“ ซีเนอา...ชั้นมองจากตรงนี้ก็เห็น ”
“ หา ? ”
“ บนยอดเขาเรสที่สูงที่สุดในโอลิเวียน่ะ มีหรอจะมองไม่เห็นสิ่งที่อยู่เบื้องล่างน่ะ ? ”
“ ตาดีจริงๆเล้ย เดียร่าเนี่ย ! ”
“ หึ...เตรียมตัวให้ดีล่ะ ซีเนอา ! งานนี้จะไม่ได้มีแค่แขกของโอลิเวียหรอกนะ เธอเองก็เตรียมตัวต้อนรับแขกของอาร์เทนอสไว้ด้วยล่ะ ! ”
ติ๊ก ต่อกๆ...
นาฬิกาบนหอคอยยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆอย่างไม่หยุดหย่อน จนเข็มทั้ง 2 ของนาฬิกานั้นเดินมาอยู่ในแนวเดียวกันพอดี
แก๊งๆๆ !!!
เสียงของระฆังดังขึ้นเพื่อเป็นสัญญาณบ่งบอกว่างานฉลองในคืนนี้ได้สิ้นสุดลงแล้ว แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ได้หมายความว่าทุกสิ่งทุกอย่างจะจบลงไปตามๆกัน
ความคิดเห็น