คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : แบ่งสรรปันใจ?
+++++++++++++++++++++++++++++
แปลกจัง ทำไมเจมิไนถึงเงียบไปอย่างนั้นนะ...
ความคิดของเอลไลย่าดังขึ้นในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ก็ตั้งสองอาทิตย์แล้ว ที่เจมิไนไม่ยอมพูดกับเธอ ถามก็ไม่ตอบ มองหน้าก็เมิน
เดิมที
หรือว่า จะโกรธเรื่องนั้น.....
จะเป็นไปได้ยังไงเล่า เรื่องน่าหนุกจะตาย โกรธไปทำไม แม่เจ้าประคุณคิดเข้าข้าง
ตัวเอง
แต่ถ้าไม่ใช่เรื่องนั้น...แล้วจะเป็นเรื่องไหนล่ะ
“เอลไลย่า” เมอลินด้าเรียก
“เอลไลย่า!” เธอเรียกซ้ำอีกครั้ง
“เอลลี่!!!!!!!!!!” เคอัสตะโกน ได้ผล ร่างบางนั้นสะดุ้งเฮือก ก่อนจะหันมามองหน้า
เพื่อนๆพลางยิ้มแหยๆ
“เป็นอะไรรึเปล่าจ้ะ เรียกตั้งหลายที ช่วงนี้ดูซึมจัง” เมอลินด้าถามด้วยความเป็น
“เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก” เอลไลย่าบอกพลางยิ้มกลบเกลื่อน
“งั้นเรารีบไปเรียนวิชาต่อไปกันเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทัน” นาธานบอก แล้วทุกคนก็ลุก
เดินออกจากห้อง แต่ทันใดนั้น
เจมิไน เดินออกมาจากห้องเรียนดาราศาสตร์ ด้วยใบหน้ายิ้มๆแต่ที่ยิ่งกว่านั้น…
เจอรีน่า พาเดลวิชที่วันนี้แต่งหน้าจัดจ้าน ปากแดงแจ้ด แถมปัดขนตาซะงอนสุดๆ
เดินอยู่ข้างๆเขา และหัวเราะอย่างสนุกสนาน
เอลไลย่ายืนตะลึงอยู่ตรงนั้น นัยน์ตาสีเปลือกไม้ฉายแววเจ็บปวด ก่อนที่เจ้าตัวจะ
รีบปรับสีหน้าเป็นขบขัน
“ฮ่าๆ เจมิไน ในที่สุดก็หลงเสน่ห์แม่เจอรีน่าเข้าจนได้ ก้ากๆๆ ขำเป็นบ้าเลย คุณชาย
แสนสงัดกับคุณหนูแสนสุดเปรี้ยว นายว่าไหมเคอัส”
“นั่นสิๆ ใครจะคิดว่า ไอ้คนยิ้มยากปากหนัก จะมาหัวเราะกับเจอรีน่าได้คนนั้นได้”
นาธานตอบแทน
“จิงด้วย ยัยแรดคนนั้นเล่นเอาเธอตกรอบไปเลยนะแอมเบอร์ กรั่กๆๆ” เคอัสขำกลิ้ง
ในขณะที่ทุกคนกำลังขำกันอยู่ นัยน์ตาสีน้ำเงินกันหันมามองแม่ตัวดีของเขาที่กำลัง
หัวเราะกับเพื่อนๆ
ดูท่าแผนที่เขาคิดไว้ จะไม่กระทบความรู้สึกของเธอเลย เจมิไนคิดอย่างปวดร้าว
................................................................................
มือเรียวกำลังถือส้อม เขี่ยสปาเก็ตตีในจานอย่างเหม่อลอย โดยไม่ได้ยกเข้าปากเลย
สักนิด
“เอลไลย่า กินเสร็จแล้วหรอ?” เคอัสถามพลางปรายตามองอาหารที่เหลือเต็มจาน
ของเธอ
“อื้ม เสร็จแล้วล่ะ”
“นี่เธอกินแค่นี่เองหรอ? รู้ไหมว่าอาหารที่เรารับประทานเข้าไปร่างกายจะนำไปแปร
สภาพเป็นพลังงาน ซึ่งจำเป็นต่อการทำกิจกรรมต่างๆ ถ้าเธอได้รับสารอาหารไม่
เพียงพอ ร่างกายจะอ่อนแอและล้มป่วยง่าย” จูปิไตสาธยาย
“แต่ว่าฉันอิ่มแล้วนี่นา” เอลไลย่าว่า
“แต่นี่เธอเล่นเอาแต่ดมข้าวมาหลายวันแล้วนะ ตัวซีดเลย รู้ป่าว?” นาธานบอก
“อะไรหรอ? ดมข้าว? เอลไลย่าไม่ได้ดมข้าวสักหน่อยนี่” เคอัสเถียง
“นี่นาย หัดรู้กับเขาบ้างสิยะ ดมน่ะ แปลว่ากินน้อย แทบไม่กิน ไม่ได้แปลว่าสูดกลิ่น
รู้ไว้ซะด้วย” แอมเบอร์แขวะ
“ก็คนมันไม่รู้นี่” เคอัสเถียงหงอยๆ
“นี่ โปรเจกต์พวกนายทำถึงไหนกันแล้วล่ะ รีบๆทำนะ เดี๋ยวจะส่งไม่ทันเอา” จูปิไต
บอก
“แล้วมันส่งเมื่อไหร่หรอ?” เคอัสถาม
“โอ้ยยยยยยยยย นี่นายเคยรู้อะไรกับเขาบ้างไหมห๊า! ส่งพรุ่งนี้ย่ะ ยังไม่ถึงไหนล่ะสิ
โฮะๆๆ กลุ่มฉันส่งไปตั้งนานแล้วล่ะ ขอบอก โฮะๆๆๆ”
“โฮะๆๆ ฉันยังไม่ได้ทำเลย โฮะๆๆ ไปก่อนนะเพื่อนๆ โฮะๆๆ” เคอัสเลียนแบบเสียง
หัวเราะแหลมๆของแอมเบอร์ ก่อนจะวิ่งพรวดหายเข้าไปในห้องสมุด
“หนอยยยย นี่นา...”
“เฮ้ย!!!!! ฉันก็ยังไม่ได้ทำ” เอลไลย่าร้อง ก่อนจะวิ่งทั่กๆตามเคอัสไปอีกคน
“เฮ้อ..ไม่ไหวเลยสองคนนั้น แล้วพวกนายเสร็จกันแล้วใช่ไหม?” จูปิไตถาม
“อือ ของฉันส่งไปพร้อมกับแอมเบอร์น่ะ แล้วนาธานล่ะจ้ะ?” เมอลินด้าถาม
“ฉันก็เสร็จแล้ว เดี๋ยวส่งพรุ่งนี้เลย”
“งั้นก็เหลือแค่สองคนนั้นสินะ” จูปิไตพูด หลังจากหันหน้าไปถามเจมิไนที่เจ้าตัว
พยักหน้าว่าส่งแล้ว
……………………………………………………….
เฮ้อวววววววว ในที่สุดก็เสร็จซะที หลังจากโดนแบรนดิชดุเข้าให้หลายรอบ เอลไล
ย่ามองนาฬิกา...ตีสอง เฮ้อ
เอลไลย่าพลิกตัวไปมาบนเตียงที่หอพักสีน้ำเงิน แต่นอนยังไงก็ไม่หลับ นัยน์ตาสี
น้ำตาลมองออกไปนอกหน้าต่างที่หิมะกำลังโปรยปราย
อีกแค่สองอาทิตย์ ก็จะถึงงานเต้นรำแล้ว...
แน่นอน เธอยังไม่มีคู่ หลังจากที่มีคนมาขอมากมาย แต่ก็ต่างกลับไปอย่างผิดหวัง
ทั้งหมด
ไม่รู้ว่าตัวเองปฏิเสธไปทำไม หมอนั่นก็คงไปกับเจอรีน่าเรียบร้อย
แค่คิด น้ำตาก็พาลจะไหล..
บ้า ร้องไห้ทำไมไม่รู้ ป่านนี้คนๆนั้นคงจะหลับสบายอุตุไปแล้ว
ร่างบางผุดลุกขึ้นช้าๆ คว้าเสื้อคลุมสีขาวผืนบาง ก่อนจะก้าวออกไปนอกห้อง
เธอเดินมาเรื่อยๆ ออกมายังระเบียงหลังหอพัก ที่หิมะทับถมจนเป็นลานกว้าง
สีขาวสะอาด
เอลไลย่าทรุดตัวลงนั่งชันเข่า ก่อนจะใช้มือกอดขาไว้ แล้วนึกถึงความทรงจำอัน
สดใสตลอดหนึ่งปีที่ผ่านไป
สนุกเหลือเกินที่ได้อยู่กับนาย ที่ได้แกล้งนาย
แต่คงจะไม่ได้แกล้งอีกแล้ว
คงจะคิดถึงนาย
หยาดน้ำตาค่อยๆไหลรินออกมา
อากาศหนาว แต่ไม่หนาวเท่ากับหัวใจของเธอที่นั่งอยู่ตรงนั้น....
+++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น