คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : แกล้ง!
+++++++++++++++++++++++++++
จูปิไตเดินเข้ามาในห้องสมุด พลางหอบหนังสือ’ทฤษฎีว่าด้วยออลซอร์ทเหล็กและการใช้งาน โดยศาสตราจารย์ดอกเตอร์อัลเบิร์ต ลิกเตนสไตน์’ เขากวาดสายตามองไปรอบๆห้อง เพื่อหาที่อ่านหนังสือหนาสองพันหน้าในมือ พลันสายตาก็ไปสะดุดกับใครบางคน ที่นั่งสัปหงกคาหนังสือเล่มยักษ์ จนหัวจะทิ่มลงพื้นให้รู้แล้วรู้รอดไป แต่ที่ร้ายกว่านั้น....
ลิงทโมนแห่งสีน้ำเงิน กำลังขดตัวหลับบนโซฟาพร้อมหมอนใบโปรดอย่างสุขี
เสียงกรนเบาๆและน้ำลายที่ไหลยืดบวกกับสีหน้าที่เคลิบเคลิ้ม บอกให้รู้ว่าเจ้าตัวกำลังหลับสนิท สีหน้าที่ชวนให้ถีบยิ่งนักในความคิดของจูปิไต
“นี่! นายไม่คิดจะช่วยคนอื่นในกลุ่มทำงานมั่งเลยหรอ?” จูปิไตถามเสียงเข้ม
“ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่นา ยังไงริชมอนก็ทำให้อยู่แล้ว อีกอย่างฉันก็นั่งช่วยอยู่นี่ไง” เอลไลย่าที่นั่งอยู่ข้างๆว่าพลางชี้ไปที่หนังสือกองยักษ์ตรงหน้า จูปิไตส่ายหน้า เล็กน้อย ก่อนจะหันหน้าไปยังอีกคน ที่ดูจะอาการหนักกว่ามาก
“เคอัสสสสสส นายจะเลิกนอนกินบ้านกินเมืองแบบนี้ได้ไหม นอนใน
ห้องนั่งเล่นยังพอว่า แต่นี่มันในห้องสมุดนะ!!!!” จูปิไตว่าอย่างระอา ก่อนที่เสียงสวรรค์จะดังขึ้น
“โฮะๆๆๆ งั้นหรอ แต่ฉันว่านะจูปิไต นอนที่ไหน ยังไงก็เป็นลิงขี้เซาอยู่ดี” เสียงแหลมๆที่ดังขึ้น ปลุกเคอัสให้เด้งผึงทันที ก่อนจะรีบยกสองนิ้วมาเตรียมอุดหูเตรียมรับระเบิด
“ไอ้เคอาสสสสสสสสสสส ใจคิดจะปล่อยให้คนอื่นเขาทำคนเดียวใช่ไหม ห๊าาาาาาา! ! ! ! !” แอมเบอร์ร้อง
“ใครว่า เขาทำกันตั้งสองคนต่างหากเล่าเจ๊! ! !”
“โฮะๆๆๆ ไอ้กินแรง!!!! ตายซะเถอะ” ก่อนที่ฟ้าผ่าจะลงทัณฑ์ พลันก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
“นี่พวกเธอ ไม่เห็นป้ายหรอ เขาห้ามส่งเสียงดังในห้องสมุด!” อาจารย์ว่า
“ครับ คราวหน้าพวกผมจะไม่ทำอีกแล้วครับ” จูปิไตกล่าว
“อ๋อ จูปิไตไม่เป็นหรอกหรอกจ้ะ คราวหน้าก็ระวังนิดนึงนะจ้ะ” อาจารย์ว่าแล้วเดินจากไป
“นี่เจ๊แกแอบหลงเสน่ห์จูปิไตรึเปล่าเนี่ย” เคอัสกระซิบ
“นั่นสิ จะว่าไปจูปิไตก็หล่อขึ้นตั้งเยอะนี่เนอะ” เอลไลย่าผสมโรง
“เดี๋ยวๆ พวกนายพอก่อนเหอะ ฉันจะมาบอกว่า วันนี้ตอนบ่ายศาสตราจารย์เซ็ธเรียกพบนักเรียนทุกระดับชั้น” จูปิไตบอก
“หา!!! อาจารย์เมดิธเพิ่งเรียกไปอาทิตย์ที่แล้วไม่ใช่หรอ? คราวนี้เรื่องอะไรอีกล่ะ?” เคอัสว่า
“ฉันก็ยังไม่รู้” จูปิไตบอก
...............................................
ทุกคนมาพบกันที่ห้องประชุม และมีสีหน้างงงวย ยกเว้นเจมิไนที่หน้าบูดเล็กน้อยหลังจากพยายามสลัดเจอรีน่าจนหลุด แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
“ที่ครูเรียกพวกเธอมาพบในวันนี้ ก็เพื่อแจ้งรายละเอียดเกี่ยวกับงานๆหนึ่ง ซึ่งจะจัดขึ้นในเดือนหน้า” ศาสตราจารย์เซ็ธที่ยังเนี้ยบเหมือนเดิมตั้งแต่หัวจรดเท้าบอก
“อย่างที่ทุกคนทราบดี ในเดือนหน้านั้น จะมีงานคริสมาสต์เหมือนทุกปี แต่ปีนี้ครูอยากให้มีอะไรพิเศษหน่อย ในฐานะที่โรงเรียนเราชนะการประลองเวทย์จตุรภาค” อาจารย์เว้นช่วงไปพักหนึ่ง ก่อนจะกล่าวต่อ
“ตามที่อาจารย์ได้ตกลงกันมา ครูเลยได้จัดให้ปีนี้มี –งานเต้นรำวันคริสมาสต์ขึ้น” เสียงฮือฮาที่ดังขึ้นกลบเสียงศาสตราจารย์เซ็ธในทันใด อาจารย์ทำท่าจะพูดต่อ แต่ก็ไม่อาจสู้เสียงของนักเรียนได้ สุดท้าย อาจารย์ก็ได้แต่ส่ายหน้าเอือมระอาก่อนจะออกจากห้องไป(อย่างมีความสุขที่ไม่ต้องพูดต่อ)
“หา!!!!! แล้วฉันจะไปกับใครล่ะ” เคอัสร้อง
“นั่นสินะ ใครจะไปกับลิงอย่างนายกันน้า ฉันละอยากรู้จริงๆ คิกๆ” แอมเบอร์ว่า
“เมอลินด้า ไปงานเต้นรำกับฉันนะ” นาธานพูดขึ้นมาโดยทันที ทำเอาทั้ง6คนที่เหลืออึ้งกันไปตามๆกัน ส่วนคนที่ถูกถามก็หน้าแดงเรียบร้อย
“อะ.อือ ก็ได้จ้ะ” เมอลินด้าอ้อมแอ้ม พลางก้มหน้างุดอย่างพยายามปกปิดใบหน้าแดงเถือกของตนเอง ขณะที่นาธานยิ้มอย่างดีใจ
“เฮ้ย เล่นเอางี้เลยเรอะนาธาน เรื่องอะไรฉันจะไปยอมล่ะ อะ..” เคอัสยังพูดไม่
ทันจบ พลันก็มีเสียงหนึ่งขัดขึ้นซะก่อน
“เอลไลย่า ไปกับฉันนะ” เจมิไนพูด เอลไลย่าดวงหน้าขึ้นสีก่ำสุก ก่อนจะยิ้มเผล่ แล้วตอบกลับไป
“เรื่องอะไรล่ะ ทำไมฉันต้องไปกับนายด้วย ฮ่าๆๆๆๆ” เอลไลย่าหัวเราะท้องแข็งกับความคิด(อกุศล)ของตนเอง
“นายก็ไปกับแม่เจอรีน่าสิ ก้ากๆๆ” คนพูดหัวเราะลั่น โดยที่ไม่ทันสังเกตเลยว่า ดวงหน้าเจ้าชายแสนสงัดมีแววเจ็บปวดฉายขึ้นมาแวบหนึ่ง ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินออกไปอย่างไม่พูดพล่ามทำเพลง
“นี่ เอลไลย่าเล่นกับเจมิไนแรงไปรึเปล่าจ้ะ” เมอลินด้าถาม พลางมองร่างสูงที่เดินลับขึ้นหอนอนไป
“โธ่...ไม่เป็นไรหรอกน่า ถ้าไม่ไปกับแม่เจอรีน่าน่ะนะ ยังไงก็ต้องมีสาวเป็นร้อยมาให้เลือกอยู่แล้วล่ะ ฮ่าๆๆๆ คิดหน้าเจมิไนตอนโดนรุมไม่ถูกเลย ก้ากก” เอลไลย่าหัวเราะจนน้ำตาเล็ด ขณะที่เพื่อนๆได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอากับนิสัยเจ้าคนชอบแกล้ง
แต่ไกลออกไปนั้น มีคนผู้หนึ่งยืนฟัง ด้วยหัวใจที่เจ็บปวด
นี่เธอเห็นเขาเป็นแค่ของไร้ค่า ที่จะยกให้คนอื่นได้เล่นๆหรอ
นัยน์ตาสีน้ำเงินหลุบลงอย่างปวดร้าว ก่อนจะค่อยๆเดินหายไป...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
แน่ะ! คราวนี้เจมี่งอนนะคะ อิอิ
ความคิดเห็น