คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความคิดแปลกใหม่ของจูปิไต
...................................
ในเช้าวันรุ่งขึ้น...ที่โต๊ะอาหารเช้าแห่งหอคอยสีขาว
“อืม...หย่อยๆ หย่อยจังเลย ของฟรีกินดีแบบนี้หาได้ที่นี่ที่เดียวนะเนี่ยย อิจฉาบ้านนายจังเลยเจมิไน ปิดเทอมฉันจะมาค้างบ้านนายทุกวันเลย”
เสียง หนึ่งดังขึ้น ก่อนที่อีกเสียงจะตามมา
“น่าเกลียดที่สุด! วันนี้ได้กินของบ้านเขาฟรียังไม่พอ ยังต้องมาเอาเพิ่มอีกหรอ หัดเกรงใจคนอื่นเค้าซะบ้างสิ”
“โหยเจ๊ เพื่อนกันนะ คนอ่งคนอื่นที่ไหน ขอกินนิดหน่อยจะเป็นไรไป”
“เนี่ยนะ นิดเดียวของนายน่ะ ช้างเผ็นฝูงยังอายเลย! อีกเดี๋ยวฉันก็จะมาเป็นสะใภ้ที่นี่ ถ้านายกวาดหมดแล้วฉันจะเอาอะไรกิน หา!!”
“สะใภ้! เจ๊มาแย่งตำแหน่งนี้กันดิ้อๆได้ไง ฉันสิ สะใภ้แห่งตระกูลแอชเชอร์ที่ถูกต้องตามกฎหมาย ใช่ไหมฮ่ะ เจมิไนขา..” เสียงสุดท้ายของเจ้าตัวไปลงที่ชายหนุ่มมาดขรึมข้างๆตัว แล้วเคอัสก็เอามือลูบๆไปที่แขนของเจมิไนพลางทำแววตาหวานหยดย้อย
“กรี๊ดดดดดดดด อีตา..” เสียงสุดท้ายของแอมเบอร์ยังไม่ทันจบ ก็มีใครบางคนเดินมาที่โต๊ะ
“ใครสะใภ้ใครเหรอครับ สะใภ้เจมิไนหรอ?” เสียงของจินไนดังขึ้นอย่างอารมณ์ดี
“ว้าย! พี่จินไนมาได้จังหวะเลยฮ่ะ เดี้ยนกำลังจะถูกช้างน้ำระเบิดใส่อ่ะค่ะ พี่จินไนช่วยว่าที่น้องสะใภ้หน่อยนะฮ้า” เสียงร้องของเคอัสดังขึ้นอย่างยินดีที่มีคนมาขัดจังหวะแอมเบอร์
“กรี๊ดดดดดดด ใครแฟนเจมิไนหา!” เสียงกรี๊ดของแอมเบอร์ดังขึ้นๆ
“นั่นสิๆ สะใภ้พี่น่ะ เอลไลย่าต่างหาก” เสียงนาธานเอ่ยขึ้นมาอย่างถูกใจ
“ใครว่า สาวสวยน่ารักคนนี้ต่างหากล่ะยะ!!!” แอมเบอร์ร้องขึ้นมา ขณะที่เอลไลย่าหน้าแดง ส่วนเจ้าคนชนวนเหตุก็หันไปนั่งพัดเหยิบอย่างสบายใจไกลออกไป หนอยยย บังอาจทิ้งฉันรับศึกอยู่คนเดียวเรอะ คราวหน้านายไม่รอดแน่ เจมิไน คำคาดโทษดังขึ้นในใจของเอลไลย่า ที่ไม่ดูตัวเองเลยว่า ใครกันแน่ที่จะไม่รอด
“พอๆๆๆเถอะครับ ผมไม่ไหวแล้ว เพิ่งกินอาหารมาเสร็จใหม่ๆกลับต้องมานั้งฟังคนทะเลาะกัน มันทำให้เครียดนะครับ แล้วหากเกิดอาการเครียดขึ้นมา จะทำให้อัตราการย่อยอาหารในกระบวนการช้าลง 0.0051 วินาทีต่อหนึ่งกรัม ซึ่ง...” จูปิไตพูดไม่ทันจบก็มีเสียงดังขึ้นมาอย่างขัดใจจากเจ้าตัวยุ่งทั้งสองคน
“นายนั่นแหละพอเลยจูปิไต!”
“เอ่อ...พี่จินไนครับ ผมสงสัยว่าที่นี่มีวิทยาการการทำเลสิกไปถึงไหนแล้วหรอครับ?” จูปิไตถามขึ้นมา
“นายจะรู้ไปทำไมเล่าจูปิไต” เคอัสถามขึ้น
“เงียบเหอะน่า นายฉลาดน้อย ฟังพี่จินไนเขาอธิบายก่อน” เสียงแอมเบอร์ดังขึ้น
“อืม...ก็ การทำเลสิกของที่นี่ก็พัฒนาล้ำหน้าเมืองอื่นๆไปมากละล่ะ อย่างเช่นโดยปกติถ้าเขาทำเลสิกกันตอนยังวัยรุ่นอยู่เนี่ย โอกาสที่สายตาจะสั้นเพิ่มทีหลังอีกก็มีสูง แต่ที่นี่ถ้าทำไปแล้วก็จะถาวรเลยนะ ทำแล้วไม่สั้นเพิ่มอีกเลย และก็....” เสียงพี่จินไนชะงักอยู่แค่นั้น เพราะมีเสียงอื่นที่ดังกว่าแทรกเข้ามา
“เฮ้ย!!! เมื่อกี้เธอหาว่าฉันโง่นี่!!!” เคอัสว่า
“ก็เออสิ! เงียบไปเลย!” ทุกคนร้อง
“อ่า..ต่อนะครับ แล้วก็อีกอย่างก็คือ ปกติการทำเลสิกต้องทำทีละข้าง แล้วทิ้งไว้นานเป็นอาทิตย์ๆให้แผลหาย แล้วค่อยมาทำอีกข้าง แต่ที่นี่ทำพร้อมกันได้เลย และเพียงสองชั้วโมงแผลก็จะหายสนิทเลย” พี่จินไนอธิบาย
“ตามข้อมูลที่ผมหามาเลยครับ แล้ว...ถ้าผมจะขอใช้บริการ...” จูปิไตเอ่ย
“ที่นี่เรามีจักษุแพทย์ผู้เชี่ยวชาญน่ะ จะทำเลยก็ได้นะ” พี่จินไนว่า
“ครับ ทำเลย” จูปิไตกล่าวขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
“เฮ้ยย นี่นาจะทำเลสิกหรอจูปิไต” เอลไลย่าร้อง
“ก็ไม่เห็นจะเป็นไรนี่คะ พี่อะคิลลิสแนะมาทั้งที ว่าจูปิไตน่ะ ถอดแว่นแล้วดูดี” เมอลินด้าบอก
“โห.....”
อีกสิบห้านาทีต่อมา จูปิไตก็เข้าห้องผ่าตัดไป ท่ามกลางสีหน้าตื่นเต้นของเอลไลย่าและเคอัส สีหน้าเพ้อฝันว่าจูปิไตจะออกมาหล่อแค่ไหนของแอมเบอร์ สีหน้าเป็นห่วงนิดๆของแม่พระเมอลินด้า สีหน้ายิ้มๆของนาธาน และสุดท้าย สีหน้าที่ไร้สีหน้าของเจ้าชายรูปสลักเหมือนเดิม
ความคิดเห็น