คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 8 | อย่าหายไปอีกได้ไหม
หลัาวันนั้นที่อูฮยอนฝื้นึ้นมา เา็นอนหลับไปอี 4วัน.. นถึอนนี้อูฮยอน็ยัไม่ฝื้น และหัวใออยู ็ห่อเหี่ยวลไปและยัไม่ฝื้นเ่นัน..
อยูไม่ไ้ิน้าวหรือพูอะไรับใรันิเียว...
และถ้าอูฮยอนอาารหนัไปว่านี้ เาเลือที่ะรับผินเียว..
“อยูอา..”
“ฮยอ ผมะให้สัมภาษ์ วันนี้”
“นายไหวแน่ๆนะ?”
“ผมไหว”
อยูเินออไปหน้าโรพยาบาลพร้อมเมมเบอร์เพื่อให้สัมภาษ์ับสื่อ่าๆ
“สวัสีรับ พวเราอินฟินิทรับ”
น้ำเสียอทุนูไม่่าันเลยแม้แ่นิ..
“อาารอุอูฮยอนเป็นยัไบ้าะ!”
“เายัไม่ฝื้นรับ”
“แล้วInfinite Vะเป็นยัไ่อไปะถ้าเิว่าุอูฮยอนอาารไม่ีึ้น?”
“ไม่มีำถามอื่นีๆะถามแล้วหรอรับ?”
อยูมอ้วยสายาที่แน่นอนว่าไม่เยมีใรไ้เห็นสายาแบบนั้นมา่อน..
“อยูฮยอ.. ไม่เอา”
“อำถามที่มีสาระและเี่ยวับอาารออูฮยอนเท่านั้น้วยรับ”
“ผมอถามอะไรหน่อยไ้มั้ยรับ”
“ว่ามารับ”
“อนนี้ทา้านุหมอไ้วินิัยรึยัรับว่าสาเหุเิาอะไร?”
“อูฮยอนเาเป็นโรโลหิารับ..”
โฮย่าอบแทนอยู..
“แล้วเป็นมานานรึยัรับ?”
“5-6เือนแล้วรับ แ่ว่าเาไม่มีอาารเลย”
มยอูอบแทนอยู..
“ทำไมุอยูไม่เห็นพูอะไรเลยหล่ะะ?”
“……..”
“ุเป็นลีเอร์ุ็น่าะสัเุอาารอเมมเบอร์สิะ..”
“แล้วใรอยาให้เรื่อแบบนี้เิึ้นวะ!!”
อยูเือบะทำร้ายร่าายผู้สื่อ่าว..
แ่ีที่เมมเบอร์่วยันับมืออยูไว้ั้แ่แร..
“อบารให้สัมภาษ์แ่นี้รับ”
มยอูบอับผู้สื่อ่าวทันทีที่สีหน้าออยูไม่ไหวแล้วริๆ
“อูฮยอ เอาอยูฮยอไป้าใน่อน”
“อื้ม โอเ”
“อบุสำหรับวันนี้รับ”
เหล่าเมมเบอร์ที่เหลือโ้้มและเินามอูและอยูไปที่ห้อออูฮยอน..
อยูร้อไห้ไม่หยุับอาารออูฮยอนอนนี้..
“พวนายรู้อะไรมั้ย..”
“่อนาย..ยัไัน็้อไ้อออัลบั้มู่ับอูฮยอน”
“ฮยอทำไ้อยู่แล้ว เี๋ยวอูฮยอน็ฝื้น อูฮยอนแ่นอนพั”
“.....ันไม่โอเ”
“พวเราเ้าใ”
“........”
“พวนายลับหอไปเถอะ”
“แล้วนายหล่ะ”
“ันะอยู่ับอูฮยอน”
“ะให้พวเราทิ้นายับอูฮยอนไว้ที่นี่หรอ? บ้าไปแล้ว”
“……..”
“พวเราะอยู่ที่นี่”
“…อบใ”
“ฮยอ!”
“อะไรอ”
“อูฮยอนฮยอ นิ้วอูฮยอนฮยอยับรับ!”
“อูฮยอน..นายลืมาึ้นมาสินาย..นายะปล่อยให้ันเป็นแบบนี้ไม่ไ้นะ”
“ันว่าเราวระออไปาห้อนี้นะ”
“ใ่ ั้นทำามที่โฮย่าบอเลย”
เมมเบอร์่อยๆออไปทีละน ทีละน
นในห้อเหลือแ่อยูและอูฮยอน..
ถ้าเิเป็นเมื่อ่อนแล้วพวเาอยู่้วยัน
อูฮยอนะเลียมาๆเลยแหละ เพราะว่าอยูะอบทำให้เาเินลอ..
แ่อนนี้อยูนที่เยอบ่วเวลาเหล่านี้มาที่สุลับทุ์ทรมาน..
“อูฮยอน..
ฮยอไม่รู้หรอนะว่านายะไ้ยินหรือรับรู้อะไรรึเปล่า”
“ฮยอรันายนะ
ถึแม้ว่านายะเป็นแบบนี้ลอไปฮยอ็ะรันาย”
“อ..อื้ม....”
เสียออูฮยอนอบอย่าแผ่วเบา..
“อูฮยอน.. นายอบฮยอใ่มั้ย? ใ่มั้ย?!”
ทุอย่าเียบสบ..
“อูฮยอน.. นี่ฮยอเพ้อไปเอหรอ..”
“รีบื่นมาไ้แล้วนะ ฮยอรออยู่”
“ทำให้นที่รันายมันรอแบบนี้ไม่ไ้นะ!”
“นาย.. นายะเป็นอะไรไปไม่ไ้นะ”
“นายเป็นอะไรไป ันอยู่ไม่ไ้นะถ้าไม่มีนาย..”
“นาย้ออยู่ับันสิ.
ถ้านายไม่อยู่ับัน ัน็ะไปหานายเอ..”
อยูร้อไห้โยที่ไม่มีเสีย..
เาพยายามหาอมีมที่ะสามารถทำให้เาเลือออไ้..
“ทำไมมันไม่มีอะไรเลยหล่ะ..”
“ฮยอรับ”
โฮย่าเินเ้ามา
“มีอะไร”
“เมเนเอร์ฮยอเาให้ผมมาามฮยอออไปรับ”
“ทำไมัน้อเฝ้าอูฮยอนนะ”
“ให้อูฮยอนพัผ่อนเถอะรับ”
“ถ้าไม่มีอูฮยอน ันอยู่ไม่ไ้หรอนะ”
“แ่ฮยอยัมีผมนะรับ”
“……..”
“ถึไม่มีอูฮยอนฮยอ็อยู่ไ้”
โฮย่ายิ้มเ้าเล่ห์ให้ับอยู..
“นายออไปเถอะ”
ไม่มีใรแทนที่อูฮยอนอันไ้
ถ้าันไม่มีอูฮยอน ัน็อยู่ไม่ไ้เ่นัน..
อ้าว! านนี้โฮย่าเ้ามามีบทบาทในเรื่อแล้ว่าา
ะเป็นยัไ่อไป ฝาิาม้วยนะะ!
อย่าลืมอมเม้นท์ัน้วยน๊า
#ฟินหลอลว
ความคิดเห็น