GIFARATTA~ MAGIC

ลำดับตอนที่ #3 : วังแสนสวยท่ามกลางความเงียบงัน

บ้านหลังใหญ่ ตั้งตระหง่าน เมื่อ ม้าทารอส สีทอง หยุด ลง .... โอ้โห  นี่มันราชวังหรือว่า บ้านกันหรือเนี้ย . .. . ความใหญ่โตของ ราชวังของ ป้าอันทองาโรส ทำให้ กีฟาเรทต้าตื่นเต้น  มาก   “ยกของขึ้นไปที่ห้องจัดเตรียมนะ คอนเทรีส* และนี่หลานสาวของชั้นจากเมือง ลาปิส กีฟาเรทต้า” ป้าอันทองาโรสกล่าวกับคนรับใช้อย่างน่าเกรงขาม โอ้โห . . กีฟาเรทต้า ราวกับเป็นเจ้าหญิงที่ได้มาเหยียบย่ำพระราชวัง อย่างไม่เคยคิดมาก่อน “ทานอะไรมาหรือยังหละ กีฟาเรทต้า เด่วเข้าไปในครัว จะได้หาอะไรทานกัน”  คำพูดที่น่าเกรงขามและทั้งอ่อนโยน ทำให้แม้จะผะอืดผะอมจากการนั่งรถไฟยาวนาน ไม่อาจจะปฏิเสธอาหารมื้อนี้ได้ มันช่างน่าตื่นต้นซะจริง กับการมาใช้ชีวิตในที่ที่แปลกถิ่นฐานแบบ นี้ แต่คิดถึงปาปา มามาและ เมลานีนเสียจริง ป่านนี้ จะทำอะไรกันอยู่นะ . . . .

อาหารมากมายหลากหลายวางอยู่ตรงเบื้องหน้า ในบ้านของป้าทองาโรส แทบจะไม่มีสิ่งใดเลยที่จะต้องใช้เวทย์มนต์ ทุกอย่างล้วนแต่ใช้การกระทำของตนเองทั้งนั้น  ทั้งการทำอาหาร การทำความสะอาด หรือแม้แต่การวิ่งของมาทารอสสีทอง ที่วิ่งเหมือนรถม้าธรรมดาซะนี่ “ทุกอย่างล้วนขึ้นอยู่ที่การกระทำของตัวเจ้าเอง หลานรัก” ป้าอันทองาโรส กล่าวเมื่อเห็นสีหน้าของกีฟาเรทต้าตกตะลึงกับการเสิฟอาหารโดยการใช้คนเสิฟ  “ป้าทำได้ยังไงคะ คือ หนูหมายถึง ไม่ใช่เวทย์มนต์”  อันทองาโรส ยิ้มอย่าง ตลกขบขันในคำถาม “ทุกคนล้วนแต่ต้องทำอะไรด้วยตนเองทั้งนั้น  ทุกสิ่งล้วนมีคำถาม แม้แต่เจ้าเองที่เป็น จูคิออส ก็ยังมีคำถามในการกระทำที่แตกต่าง แล้วเจ้าจะได้รู้อะไรอีกมากมาย ถ้าเจ้าได้สัมผัสด้วยตัวเจ้าเอง”  คำตอบที่งง งวย ทำให้กีฟาเรทต้าไม่เข้าใจ เหมือนกับคำตอบของ ปาปา ที่ตอบวันนั้น ... สิ่งที่ต้องค้นหา มีอีกมากมาย ในชีวิต แล้วถ้าป้าอันทองาโรส ไม่ใข้เวทย์มนต์ แล้วใครจะเป็นคนสอนเราให้เป็นนักเวทย์ที่เก่งกาจกันหละเนี้ย .. กีฟาเรทต้าคิดในใจ ...?? 

ห้องนอนที่กว้างขวาง รูหรา และ น่าอยู่ ตกแต่งด้วยที่นอน ตู้เสื้อผ้า โต๊ะเครื่องแป้ง และของจุกจิกต่าง ๆ ไม่มีอะไรบ่งบอกว่ามีอะไรจะสั่งด้วยคำพูดได้เลย  ทั้งตะเกียงไฟ ที่ต้องจุดด้วย ไม้ยาวๆ ที่ติดไฟได้  หรือแม้แต่ คีตาคีต้า ที่เอาไว้ส่งสาร ก็ยังไม่มี เลย  ถึงแม้ว่า กีฟาเรทต้าจะเป็นเพียง จูคิออส ที่ใช้เวทย์มนต์ไม่ได้ แต่เธอก็สามารถ สั่งข้าวของร่ายเวทย์ที่บ้านได้  แต่ที่นี่ กีฟาเรทต้าต้องทำด้วยตัวเอง บางครั้งยังสงสัย ว่าป้าอันทองาโรส เป็นพวกมั๊กเกิล หรือเปล่า .... 

คืนนี้มันช่างเงียบสงบเหลือเกิน  เสียงคีตาคีต้า ก็ไม่มี เสียงเรียกของจิ้งหรีด หรือแม้แต่เสียงของ เมลานีน  มันช่างเหงาอะไรเช่นนี้ การที่มาอยู่ในที่ต่างถิ่นแบบนี้ มันเหมือนกับอยู่คนเดียว ทุกสิ่งทุกอย่างเงียบสงบ บางครั้งมันทำให้รู้สึกเหงาไปจนนอนไม่หลับ มาหลับอีกทีก็เกือบเช้าแล้ว  แสงตะวันยังไม่ทันผ่านผ้าม่านเข้ามา ก็มีเสียงเรียกของ คอนเทรีส  มาเคาะประตูห้อง บอกเวลาตืน “ทำไมต้องตื่นเช้าแบบนี้ด้วย”  กีฟาเรทต้างัวเงียตื่น “คุณกีฟาเรทต้ารีบแต่งตัวนะขอรับ เพราะจะต้องไปติดต่อเรื่องที่เรียน  “หะ  ที่เรียนหรือ??”  เราได้เข้าโรงเรียน จูคิออส หรือเนี้ย ....  อากาศที่เมืองชีม่า ไม่ร้อนอย่างเมือง ลาปิส แต่ว่า เรียกว่าอบอ้าวมากกว่า อาจจะเป็นเพราะ มีคนมาอาศัยอยู่เยอะ จนทำให้ทุกอย่างต้องแย่งชิง เมื่อก้าวออกมาจากบ้านที่เงียบสงบ ก็คือการพบปะความวุ่นวายของคน ในเมือง ขีม่า ...