GIFARATTA~ MAGIC

ลำดับตอนที่ #1 : การพรัดพรากและการเริ่มต้น

เมืองลาปิส เมืองที่ร้อนระอุท่ามกลางภูเขาไฟนับพันลูกที่เหมือนว่าจะดับไปแล้ว แต่ก็ยังมีควันไฟร้อนออกมาให้เห็นเป็นระยะๆ  แร่หินที่ได้จากภูเขาไฟที่ดับไปแล้ว ทำให้เมืองนี้มีความอุดมสมบูรณ์ทั้งต้นไม่และดอกไม้ไม่ต่างจากเมืองที่น่าอยู่เมองอื่นๆ เลย   กีฟาเรต้า  คาร์สัน สาวน้อยที่อยู่ในเมืองเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยอากาศที่ร้อนระอุ แต่ภายในดวงตาของเธอ ยังเห็นความเขียวชอุ่ม และสีสันที่สดใสของดอกไม้ ราวกับว่ามันเป็นพียงภาพวาดที่เธอมองดูในขณะที่เธอ อยู่ในปล่องภูเขาไฟ  การมองเห็นโลกในความแตกต่าง และ ความรู้สึกที่ได้สัมผัส มันช่างแตกต่างอะไรกันเยี่ยงนี้ บางครั้งการมองโลกในแง่ดีของกีฟาเรทต้า อาจจะทำให้โลกนี้ดูน่าอยู่ขึ้นเพราะจินตนาการของเธอ~

                “แม่ว่าถ้าลูกได้ย้ายไปอยู่กับ อันทองาโลส อาจทำให้ลูกได้เห็นโลกกว้างขึ้นกว่านี้นะ” มามาเกติส กล่าวกับลูกสาวตัวน้อยของเธอในเย็นวันหนึ่งบนโต๊ะอาหารที่แสนอบอุ่น อันทองาโลตัสมีศักดิ์เป็นป้าที่อาศัยอยู่อีกเมืองหนึ่งทางฝั่งเหนือ แต่ทว่า การกล่าวในครั้งนี้ ทำให้ กีฟาเรทต้า ไม่พอใจอย่างบอกไม่ถูก “ทำไมแม่ถึงคิดแบบนั้นหละคะ” น้ำตาคลอเบ้าเมื่อเธอคิดว่าเหมือนเธอโดนขับไล่อย่างอ่อนโยน “เปล่าจ๊ะแม่คิดว่า ลูกคงโตพอที่จะมองเห็นโลกได้กว้างกว่านี้ แต่ถ้าลูกไม่อยากไป ก็ตามแต่ลูกจะตัดสินใจ” สีหน้าขอเธอคราวนี้จ้องมาที่น้าลูกสาวอย่างเอาจริง มามาไม่ได้พูดเล่นแน่ ต้องมีปัญหาอะไรซักอย่างจึงทำให้มามาตัดสินใจแบบนี้ “หนูขอคิดดูก่อนนะคะ” กีฟาเรทต้าลุกจากโต๊ะอาหารอย่างไม่พอใจ ทำไมต้องเป็นเธอ ทำไมถึงไม่เป็นเมลานีน น้องสาวขอเธอที่ต้องโดนกล่าวถามเรื่องนี้ กีฟาเรทต้าครุ่นคิดอย่างสับสน บางทีการอยู่คนเดียวอาจจะทำให้เธอได้ตรึกตรองเรื่องราวทั้งหมด อย่างถี่ถ้วนแล้วค่อยตัดสินใจ มามาเกติสรู้สึกเป็นกังวลเมื่อเห็นกริยาของลูกสาว แต่เธอก็เข้าใจว่ากีฟาเรทต้าได้สับสนกับสิ่งที่เธอได้ถามอย่างไม่ทันตั้งตัว แต่เธอก็ปัญหาทางด้านการเงิน จึงทำให้เธอต้องตัดสินใจพรากลูกออกไปจากอก  เวทย์มนต์ที่ได้ร่ายไว้เริ่มเสื่อมลง เพราะ เงิน บารัท* ไม่พอเพียงที่จะซื้อ ยาเพื่อรักษาสมดุลทางร่างกาย จึงทำให้เธอใช้เวทย์มนต์ได้ไม่เต็มที่นัก และเธอ คงไม่มีความสามารถที่จะสอนเวทย์มนต์ขั้นเริ่มผู้ใหญ่ ให้กับกีฟาเรทต้า เพราะเธอยังไม่พร้อม และคิดว่าจะสอนกีฟาเรทต้าอย่างไม่เต็มที่ จึงคิดว่าน่าจะไปฝากให้กับ อันทองาโรส ญาติผู้พี่ของสามีที่เมือง ชีม่า ดินแดนทางเหนือ ให้สอนแทนเธอละ กีฟาเรทต้า จะได้เติบโตมาเป็นนักเวทย์ ที่ดี ได้

                “ทำไมมามาถึงได้พูดแบบนี้นะ หรือว่ามามาไม่รักเราแล้ว” น้ำตาที่ไหลออกมาราวกับว่าถูกทอดทิ้งให้อยู่คนเดียวบนโลกใบนี้ กีฟาเรทต้ามองออกไปนอกหน้าต่างที่เห็นดวงดาวส่องประกายเป็นล้านๆ ดวงบนท้องฟ้า บางครั้งดวงดาวอาจจะบอกอะไรได้มากกว่าการที่มันได้เป็นดาวอยู่บนท้องฟ้า แทนที่มันจะมานั่งร้องไห้ มันกลับไปส่องสว่างบนท้องฟ้าแทนการกล่าวคำใดๆ มันทำประโยชน์ได้หลายอย่าง บางครั้งการเดินทางออกจากบ้านไป อาจทำให้กีฟาเรทต้า ทำประโยชน์กับคนอื่นๆมากกว่าเป็น จูคิออส* แบบตอนนี้ และคืนนั้น เธอก็ตัดสินใจ~!!

“อรุณสวัสค่ะ มามา อรุณสวัสค่ะ ปาปา อรุณสวัส เมลานีน” กีฟาเรทต้า ตื่นเช้าขึ้นมาอย่างมีความสุข  มามาเกตีสสงสัยและประหลาดใจอย่างบอกไม่ถูกกับการทักทายในตอนเช้าแบบนี้ ของลูกสาว ทั้งๆ ที่กีฟาเรทต้าไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน คีตาคีต้า* ได้ถูกใช้ไปเรียกปาปาวัสเตโรส ผู้เป็นพ่อ ให้มารับประทานอาหารเช้ากันพร้อมหน้า เมลานีน น้องสาวผู้ไม่รู้เรื่องอะไรได้แต่มูมมามกิน ขนมปังซอเบท*อย่างเอร็ดอร่อย “กีฟาเรทต้า ลูกอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมจ๊ะวันนี้” มามาเกตีสได้กล่าวถามเพื่อเป็นการเอาใจลูกสาว “ไม่ค่ะ หนูอยากกินเท่าที่มี”  “อรุณสวัสดิ์จะสาวๆ “ ปาปาวัสเตโรสเข้ามาพร้อมหอบเอกสารม้วนใหญ่ลงบนโซฟา “งานเยอะจริงๆ ช่วงนี้ วันนี้มีอะไรกินจ๊ะ” “ขนมปังชอเบท ค่ะ ปาปาก็น่าจะรู้อยู่แล้ว” เมลานีนพูดทั้งๆ ที่มีขนมปังชอเบทอยู่ในปาก “อย่ามูมมามสิเมลานีน” กีฟาเรทต้าห้ามน้องสาว กลัวว่าจะติดคอแล้วต้องกิน ทากฝน* ที่ขมปี๋เข้าไปอีก มันเหมือนเป็นการทรมาณสัตว์ที่ต้องกินมันเขาไป แต่มามาก็บอกเธอเสมอว่ามันเป็นยา แต่ว่า เจ้าทากฝนนั้นมันยอมสมัครใจเป็นยาด้วยไหมหละ?  อึ๋ย...!!  “เออ... ปาปาค่ะ ปาปาเคยไปเมืองชีม่าไหมคะ” กีฟาเรทต้าเอ่ยถาม “สวย . .. สวยมาก และเป็นเมืองที่สามารถเก็บ บารัท ได้ตามเหมืองแร่ เลยทำให้คนเหล่านั้นรวยมาก แต่ ต้องเรียนเวทย์มนต์ชั้นสูงเท่านั้นจึงจะเห็น” ปาปาวัสเตโรสเล่าให้ลูกสาวฟังอย่างตื่นเต้น “แล้ว .. ทำไมเราไม่ย้ายไปอยู่เมือง ชีม่า ด้วยกันหละคะ?” กีฟาเรทต้า มองหน้ารอคำถามจากปาปาอย่างสงสัย ถ้าเมือง ชีม่า สามารถเก็บ เงินบารัทได้มากมายขนาดนั้น ทำไมถึงไม่เข้าไปอยู่เมือง ชีม่า ตั้งแต่แรกนะ ??  ปาปาวัสเตโรส มองหน้าลูกสาวด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก  และกล่าวกับลูกสาวตัวน้อยของเขาว่า “สิ่งที่รู้ กับสิ่งที่เห็น มันทำไม่ได้พร้อมกันเสมอไป ถ้าเรามีแรงพอที่จะก้าวก็ก้าวไปให้สุด เราก็ควรจะทำ แต่เมื่อหนทางมันมีจำกัด เราก็จะก้าวไปไกลกว่านั้นไม่ได้ นอกจาก เราจะหาทางเดินที่มันไกลกว่านั้น แต่ว่ามองเห็นในทางที่สุดแล้วของเรา เราก็ควรจะบอกให้คนที่เรารัก เดินเบี่ยงไปทางนั้นแทน”  คำพูดที่เป็นปริศนาของปาปาวัสเตโรส ทำให้ กีฟาเรทต้า งง งวย ประโยคที่ยาวขนาดนั้นใครจะไปเข้าใจ หรือว่ามันเป็นบทคาถาที่ใช้ท่องในการเก็บ บารัทกัน ยิ่งพยายามคิด กีฟาเรทต้าก็ยิ่งไม่เข้าใจ ปาปาเตโรสเห็นลูกสาวทำหน้า งง  จึงหัวราะลั่นและพูดกับลุกสาวว่า “สักวันลูกจะเข้าใจ  กีฟาเรทต้า” อาหารมื้อนี้เป็นอาหารมื้อเช้าที่รู้สึกหดหู่อย่างบอกไม่ถูก . .. ...  คาถานั้นมันใช้ทำอะไรน้า..??

*จูคิออส = ขั้นแม่มดน้อย(ไม่มีเวทย์มนต์)   บารัท = ค่าเงินขอเมืองแม่มด