เพราะฉันคือเจ้าหญิงและเธอคือเจ้าชาย

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ : เกริ่นเล่น ๆ

                     กรี๊ดดดดดดดดดด !!!! 


                    ฉันเหลือบมองยายอ้วนที่ร้องเหมือนโดนกระชากหาง (หมู) นั้น แล้วดิ้นพาด ๆ เหมือนโดนน้ำร้อนลวกเพื่อกำจัดขนหมูออก หึหึหึ 


                     “เจ้าหญิงจีโบ ๆ ดูนั้นสิเจ้าชายกรินเดินมาทางนั้นแล้ว” ยายอ้วนเขย่าแขนฉันจนร่างบางสวยสง่า งามระหง (ของฉัน) สั่นไปทั้งตัวเหมือนคนทรงเจ้า


                     “เจ้าหญิงคำสร้อยเจ้าขาาา !!” ฉันลากเสียงยาวอย่างเบื่อหน่าย และอยากจะบอกว่า (เห็นแล้วเว้ยยยย !) แต่ก็ต้องสงบปากสงบคำเอาไว้ “เห็นแล้ว โอ๊ย คนอะไรก็ไม่รู้หล๊อหล่อ” พูดจบก็หันมาเขียนสมุดบันทึกเล่มเขียวของตัวเองต่อ


                     “นั้นสิ หากวันใดวันหนึ่งเราได้แต่งงานกับเจ้าชายกรินนะ....ความสุขคงไม่หนีหายไปจากสาวน้อยช่างฝันแบบเราแน่ ๆ” เจ้าหญิงคำสร้อยทำท่าวาดฝัน 


                     “อ่า !!!...เจ้าหญิงคำสร้อย” ฉันร้องพลางอ้าปากค้างจ้องไปที่หล่อน


                     “เจ้าหญิงจีโบ...ขอบใจจริง ๆ นะที่รับฟังและทึ่งในความฝันอันงดงามของเรา” เจ้าหญิงคำสร้อยส่งตาหวาน แต่หล่อนกำลังเข้าใจอะไรผิดที่ฉันอุทานแล้วอ้าปากค้างแบบนี้ก็เพราะว่าฉันดันเขียนว่า ‘ใครก็ได้เอายายหมูเน่า ๆ ตัวนี้ไปทิ้งที’ ลงสมุดบันทึกสุดห่วงน่ะสิ อ๊ากกกกกกกก !!!

                     ณ เมืองแห่งนี้มีแต่เจ้าหญิงและเจ้าชาย ซึ่งฉัน “จีโบ” ก็เป็นหนึ่งในนั้น ทั่วทั้งเมืองเต็มไปด้วยสีสันเหมือนเมืองลูกกวาด และแทบทุกคนก็ล้วนมีจิตใจดี เมืองนี้จึงมีแต่ความสงบสุขเสมอมา นั้นสิในเมื่อมีแต่คนดี ๆ แล้วเมื่อไรจะมีแม่มดเอาแอปเปิ้ลอาบยาพิษมาให้ฉันกินสักทีเล่า อย่างงี้เมื่อไรเจ้าชายของฉันจะปรากฏตัว หึหึหึ หรือฉันจะเป็นแม่มดเองเลยดีนะ 


                     ฉันปิดสมุดบันทึกประจำตัวลง หลายคนสงสัยว่าฉันเขียนอะไรลงไปนักหนา มันเป็นความลับน่ะ ก็แค่เขียนเรื่องทั่ว ๆ ไป ความฝัน (เฝื่อง) เกี่ยวกับเจ้าชายที่แตกต่างไปจากเจ้าชายคนอื่น ๆ และยิ่งแตกต่างไปจากเจ้าชายกรินเลยยิ่งดี อ่ะ ! อย่าคิดว่าฉันเป็นนางเอกที่จงเกลียดจงชังพระเอกในตอนต้นเรื่องแต่ลงท้ายด้วยรัก เพราะมันเป็นไม่ได้ (ส่ายหน้า ๆ) หุหุหุ เบื้องหลังเจ้าชายกรินอยู่ในมือของฉัน โฮะ ๆ ๆ คืนนั้นที่พระจันทร์สีชมพูสาดส่องไปทั่วเมือง...


                     สาวไฮเปอร์พลัง 96 แรงม้าไม่มีวันอยู่เฉย ๆ ในค่ำคืนที่แสนจะสวยงามแน่ ๆ ฉันแบกที่นอนขนกระต่ายใส่หลังอันบอบบาง (มาก ๆ) แล้วเดินขึ้นเขาเพื่อไปนอนชมจันทร์เพียงลำพัง ไม่น่าเชื่อเจ้าชายกรินใจตรงกับฉัน เขาไปถึงที่นั้นก่อนเสียอีก เข้าไปทักดีไหมนะ และแล้วก็ตัดสินใจเดินตรงไปหา แต่....


                     กรี๊ดดดดดดดดดด !!!!  แทบสลบ เจ้าชายจีบัน (ชื่อเหมือนหนังการ์ตูนเลยแหะ) พี่ชายแท้ ๆ ของเจ้าหญิงแสนสวยอย่างฉันวิ่งตรงมากอดเจ้าชายกรินอย่างแนบแน่น 


                     “เจ้าหญิงจีโบ !!!” ทั้งคู่อุทานออกมาพร้อมกัน เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องอันโหยหวน และรัญจวนใจ 


                     “น้องมาทำอะไรที่นี่” พี่ชายถาม 


                     “ข้าวเหนียวถั่วดำ อ๊าย ! ไม่ใช่ ๆ น้องต้องถามต่างหากว่าท่านพี่มาทำอะไร” ฉันมองพี่ชายทีเจ้าชายกรินที ตอนนี้ขนรุกชันไปทั้งตัวแล้ว


                     “ก็อย่างที่เห็น” เจ้าชายกรินยักไหล่แถมสีหน้ายังกวนประสาทสุด ๆ 


                     “เก็บเป็นความลับได้ไหม” พี่ชายที่แสนดีโน้มตัวลงมายกมือขึ้นวางไว้ที่ปากของฉันอย่างอ่อนโยน 


                     ฉันพยักหน้า หากเหล่าเจ้าหญิงรู้เรื่องของสองเจ้าชายนี่แหละก็คงอกหักไปตาม ๆ กัน การทำลายจิตใจผู้อื่นมันไม่ดี (ฉันนี่ช่างมีจิตใจงดงามเหลือเกิน หุหุหุ) แน่นอนตั้งแต่นั้นมาเจ้าชายกรินก็ถูกตัดออกจากรายชื่อเจ้าชายของฉัน


....เกริ่นแค่นี้แหละ รอติดตามเรื่องราวจริง ๆ ดีกว่า....