[ คลังเก็บความเพ้อเจ้อ ]

ลำดับตอนที่ #4 : [เรื่องสั้นที่แต่งไม่จบ] เพียงฝัน

เพียงฝัน

###############

ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นใครมาจากไหน ไม่รู้แม้แต่ชื่อหรือที่มาที่ไป 

ฉันรู้เพียงเขามีดวงตาสีฟ้าที่สดใสที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา และทุกครั้งที่เจอกัน เขาจะอยู่ในชุดสูทเต็มยศเสมอ ไพล่มือยืนหันหลัง ดวงตาจับจ้องไปยังนาฬิกาโบราณที่หยุดนิ่ง ซึ่งตั้งอยู่กลางโถงเต้นรำที่มีดวงดาวอันพร่างพราวและท้องฟ้าสีกำมะหยี่เป็นเพดาน

และทันทีที่ฉันก้าวเข้าไปหา

เขาก็จะหันมา ส่งรอยยิ้มที่แต่งแต้มบางเบาเพียงมุมปากมาให้ฉันพร้อมกับกล่าวว่า

"สายัณสวัสดิ์ครับ"

ฉันไม่รู้ชื่อของเขา

ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย

ฉันรู้เพียงเขาจะแต่งสูทเต็มยศยืนอยู่หน้านาฬิกาที่ไม่เคลื่อนไหวเสมอ

และฉันจะพบเขาได้

...เพียงแค่ในความฝันเท่านั้น...

###############

ฉันจำไม่ได้ว่าฝันถึงเขาครั้งแรกเมื่อไหร่ มันดูนานมากจนเหมือนกับว่าชั่วชีวิตนี้ฉันฝันถึงแต่เขาเท่านั้น แต่ฉันจำได้ดีว่าช่วงแรกๆที่ฉันถึงเขา ...ฉันคิดว่าตัวเองอาจเป็นบ้า...

ครั้งแรกฉันแปลกใจ ที่ฝันถึงคนที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน

ครั้งที่สองและสาม ฉันเริ่มกังวล

และในครั้งที่สี่ฉันเริ่มหวาดกลัว

ฉันอาจเป็นโรคจิตเภท หรือปัญหาเกี่ยวกับการนอนหลับ หรือไม่แน่สมองฉันอาจมีปัญหา 

ฉันเป็นหมอ...รู้จักโรคเป็นร้อยเป็นพัน แต่ไม่มี ไม่มีซักโรคที่ทำให้เราฝันซ้ำๆถึงคนเพียงคนเดียวติดต่อกันนานขนาดนี้ได้ คนอื่นฝันถึงคนรัก คนที่คิดถึง คนที่ห่างไกล แต่ฉันกลับฝันถึงคนแปลกหน้า 

ท้ายที่สุดฉันจึงไปหาเพื่อนที่เป็นจิตแพทย์  เขาคิดว่าฉันอาจจะเครียดจากงาน  เขาคิดว่าผู้ชายในฝันของฉันอาจเป็นคนไข้ที่ฉันช่วยไว้ไม่ได้ ความรู้สึกผิดถาโถมและแปรเปลี่ยนมันเป็นความฝัน 

แต่ในใจฉันรู้ดีว่าไม่ใช่ ฉันฝันถึงคนแปลกหน้าไม่ใช่คนไข้ที่ตายไปแล้ว

หากแต่สุดท้ายฉันก็รับยากล่อมประสาทกับยานอนหลับมา และเมื่อห้วงนิทราลงลึกเกินมาฝันใดจะมาถึงได้ เขาก็จางหายไปจากชีวิตฉัน

เขาหายไปกว่าสามเดือน ฉันควรจะสบายใจ ฉันควรจะโล่งใจ การรักษาได้ผล หากแต่สามเดือนนั้นกลับเป็นสามเดือนที่น่าอึดอัดที่สุดในชีวิตฉัน ฉันอาจเป็นบ้าไปแล้วจริงๆที่คิดถึงคนแปลกหน้าในความฝัน ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆที่เอาแต่คิดถึงความนุ่มนวลในรอยยิ้มของเขา

ดังนั้นฉันตัดสินใจหยุดยา...และทันทีที่ทำ ในค่ำคืนนั้นเขาก็กลับมา ส่งยิ้มบางเบามาให้ท่ามกลางท้องฟ้าที่โปรยด้วยดวงดาวอันสุกสกาวอีกครั้ง

ใช่แล้ว...ฉันเป็นบ้า...คนบ้าที่หลงรักคนแปลกหน้าซึ่งมีตัวตนเพียงในความฝันเท่านั้น

###############

Talk : แต่งไม่จบจริงๆค่ะ ไปต่อไม่ได้ ตันมาก 5555 แต่เราคิดว่าแบบนี้มันโรแมนติกและลึกลับดีนะ การที่เราหลงรักใครซักคนด้วยตัวตนของเขาจริงๆไม่เกี่ยวกับเงินทองหรือฐานะแม้แต่น้อย  แต่ก็นั่นแหละ...พอไม่มีปัจจัยอื่นมาให้เล่นเราก็ไปต่อไม่ได้เลยค่ะ LoL แปะไว้ก่อนกันลืม ว่าครั้งหหนึ่งเคยคิดจะแต่งนิยายแนวนี้ขึ้นมา : )