[ คลังเก็บความเพ้อเจ้อ ]

ลำดับตอนที่ #1 : (กลอนเปล่า) Only Time can Tell

Only Time can Tell

 

##############

มีนาฬิกาเรือนหนึ่งที่ไม่ยอมบอกเวลา

เข็มวินาทียังคงขยับ...ลวงหลอกให้ทุกคนคิดว่ามันยังเดินอยู่

แต่เข็มนาทีและชั่วโมงกลับไม่เคลื่อนไปไหน

หยุดอยู่ที่เลขเดิมเวลาเดิมมาชั่วกาล

นาฬิกาเรือนนี้ไม่ยอมบอกเวลา...เจ้าของคิด

มันเป็นเช่นนี้มาเนิ่นนานจนจำไม่ได้แล้วว่าตั้งแต่เมื่อไหร่

คิดจะทิ้ง....ก็เสียดาย

คิดจะซ่อม...ก็ยุ่งเกินกว่าจะทำได้

สุดท้ายความคิดทั้งหมดก็จางหายไป

หายไปในกระแสเวลาที่หยุดนิ่ง

เจ้าของปล่อยให้เข็มของเวลานิ่งงันอยู่ที่เดิม

นาฬิกาเรือนนี้ไม่ยอมบอกเวลา...เจ้าของคิดขึ้นมาในวันหนึ่ง

ก่อนจะเฝ้ามองอย่างสงสัย

ว่าตนจะครอบครองของไร้ประโยชน์เช่นนี้ไปทำไม

แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังคงหยิบมันขึ้นมาสวม

กิจวัตรอันคุ้นเคยดังเช่นที่ทำเสมอมา

มีนาฬิกาเรือนหนึ่งซึ่งดูเหมือนจะไม่ยอมบอกเวลา

แต่ในความจริงแล้วมันยังคงทำหน้าที่ได้ดีเสมอมา

มันเตือนให้ระลึกถึงช่วงเวลาหนึ่ง

ช่วงเวลาที่บางอย่างร่วงโรยไปแสนนานแล้ว

แต่ในใจ...บางอย่างกลับไม่เคยเปลี่ยนไปเลย

มีนาฬิกาเรือนหนึ่งซึ้งได้รับมาจากวันวาน

ยังคงเก็บรักษามันไว้เสมอ

แม้ว่าการคงอยู่ของมัน

จะย้ำเตือนว่าเวลาของผู้เป็นเจ้าของ

...ไม่เคยเคลื่อนผ่านไปไหนเลย...

##############

 


Talk : โปรดอย่าสงสัยว่านี่มันคืออะไร ก็บอกแล้วว่าเพ้อเจ้อ 555  อันนี้แต่งตอนที่จัดห้องแล้วค้นเจอนาฬิกาข้อมือถ่านหมดเรือนหนึ่ง  มันเก่ามากจนสายกรอบหมดแล้วแต่เราก็ตัดใจทิ้งไม่ลงเพราะว่าเพื่อนสนิทซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดเมื่อหลายปีมาแล้วค่ะ  หลังจากนั้นไอ้ที่ทุกท่านอ่านกันอยู่นี่มันก็โผล่ออกมาจากความคิดเฉยเลย 55 แต่แลดูดราม่ากว่าที่มาและความเป็นจริงหลายเท่าเลยเนอะ